ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο άνθρωπος ως ναός του ζώντος Θεού.

 

«Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (2 Κορ. 6.16).

Μία διαβεβαίωση μᾶς ἔδωσε μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκ­κλη­σίας, πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μία διαβεβαίωση, ἡ ὁποία δέν χωρᾶ καμία ἀμφισβήτηση, ὄχι μόνο γιατί εἶναι «πιστός ὁ λόγος» ἐκείνου ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώ­νει, ἀλλά καί γιατί ἡ διαβεβαίωσή του ἔχει καί τή σφραγίδα τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ.

Τί μᾶς διαβεβαιώνει ὅμως ὁ μέγας ἀπόστολος;

Μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. «Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος», λέγει. Ναός εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε οἶκος ἑνός ὁποιου­δή­ποτε Θεοῦ, δέν εἴμαστε οἶκος κά­ποιου ψεύτικου θεοῦ, σάν αὐτούς πού πίστευαν οἱ εἰδωλολάτρες συμπολίτες τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου, πρός τούς ὁποίους ἀπευ­θύνεται ὁ ἀπόστολος, ἀλλά ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Παραβολή των ταλάντων)

 

«Καί παρέδωκεν αὐ­τοῖς τά ὑπάρ­χοντα αὐ­τοῦ, καί ᾧ μέν ἔδωκεν πέν­τε τάλαντα, ᾧ δέ δύο, ᾧ δέ ἕν, ἑκάστῳ κα­τά τήν ἰδίαν δύναμιν καί ἀπεδήμησεν» (Ματθ. 25.24-25).

Ἕνας ἄρχοντας, ἀκού­σαμε στή σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀπο­φά­σισε νά ἀπο­δη­μή­­σει σέ μιά μακρινή χώρα. Kαί πρίν νά ἀπο­δημήσει κά­λεσε τούς δού­­λους καί τούς παρέ­δωσε τά ὑπάρ­­χοντά του. Καί σέ ἄλλον ἔ­δω­σε πέντε τά­λαντα, σέ ἄλλον δύο καί στόν τρίτον ἕνα, καί ἀνε­χώ­ρησε.

Δέν τούς εἶπε τί ἔπρε­πε νά τά κά­νουν οὔτε ἄν καί πότε θά ἐπιστρέψει. Τούς ἄφησε νά ἐνεργήσουν ἀνάλογα μέ τή δική τους κρίση καί διάθεση. Καί οἱ δύο πρῶτοι ἐρ­γάσθηκαν καί αὔξησαν τά τάλαντα, ἐνῶ ὁ τρίτος τό ἔθαψε στή γῆ καί ἀσχο­λήθηκε μέ τίς δικές του ὑποθέσεις.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ευαγγελικό Ανάγνωσμα)

 

«Ἐν ταύταις ταῖς δυ­σίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νό­μος καί οἱ προφῆται κρέ­μανται» (Ματθ. 22.40).

Στό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γελι­κό ἀνά­γνωσμα ἕνας νομικός, θέλοντας νά παγιδεύσει τόν Ἰησοῦ, τόν ρωτᾶ ποιά εἶναι ἡ με­γαλύτερη ἐν­το­λή τοῦ νό­μου. Περι­μέ­νει ἴσως νά ἀ­κού­σει κάποια ἀπό τίς αὐστηρές ἐκεῖ­νες ἐν­τολές τοῦ Μω­­σαϊκοῦ νόμου πού τη­ροῦ­σαν μέ σχιλαστικότητα οἱ Φαρι­σαῖ­οι, ὅπως ἡ ἀργία τοῦ Σαβ­βάτου καί προσ­φο­ρά τοῦ ἑνός δεκάτου τῶν εἰσοδημάτων τους, γιά νά τόν φέρει στή συ­νέ­χεια σέ δύσκολη, ὅπως νόμιζε, θέση μέ τίς πα­ρα­τηρήσεις του.

Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ Ἰησοῦ καθηλώνει τόν συνομιλητή του καί δεί­­­χνει ποιά εἶναι ὄν­τως ἡ ἀξία καί ἡ ση­μα­σία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἦρθε καί ὁ ἴδιος στή γῆ νά ἐπι­βεβαιώσει καί νά ἐνι­σχύσει.

Γιά τόν Ἰησοῦ καί γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχει μία μεγάλη ἐντολή ἀλ­λά δύο ἰσότιμες καί ἰσό­κυρες. Καί αὐτές δέν σχε­τίζονται μέ τύπους ἀλλά εἰσχωροῦν στό βά­­θος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, στό βάθος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, διότι ἀπό ἐκεῖ ἐκπο­ρεύ­ονται καί ἐκεῖ ἑδρεύουν καί τά ἀγαθά καί τά πο­νηρά. Οἱ ἐντολές, λοι­πόν, πού ἔχουν βα­ρύ­νουσα σημασία γιά τόν Χριστό εἶναι οἱ δύο ἐν­τολές τῆς ἀγάπης: ἡ ἀγά­πη πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλη­σίον. Δύο ἐντολές πού δέν μποροῦν νά διαχω­ρισθοῦν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη, γιατί δέν ὑφί­στα­ται ἡ μία χωρίς τήν ἄλ­λη, γιατί εἶναι ἀλ­λη­λέν­δετες.