ΚΥΡΙΑΚΗ E´ ΛΟΥΚΑ: Η αγάπη είναι το βασικό κριτήριο με το οποίο θα κριθούμε.

 

«Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκου­σά­­τωσαν αὐτόν» (Λουκ. 16.29).

Μία ἀπό τίς παραβο­λές τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθύμισε τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα. Τήν παραβολή τοῦ πλου­σί­ου καί τοῦ πτωχοῦ Λα­ζάρου. Ὁ ἕνας, πλού­σι­ος σέ χρήματα ἀλλά πτωχός σέ αἰσθήματα καί ἀρετές, ζοῦσε μιά πολυτελῆ ζωή καί ἀδι­α­φοροῦσε γιά τόν τα­λαί­πωρο Λάζαρο, πού πε­ρί­μενε στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὑπομο­νε­τικά γιά νά χορτάσει ἀπό τά ψί­χου­λα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου ἰδιοκτή­του. Πτωχός ὡς πρός τά ὑλικά ἀγαθά ὁ Λάζαρος ἀλλά πλούσιος ὡς πρός τά πνευματικά, γιατί ἡ ἔλ­λειψη τῶν ὑλικῶν ἀγα­θῶν τόν ἔκανε νά ἀσκηθεῖ στήν ταπεί­νω­ση καί τήν ὑπακοή, ἀρε­­­­τές πού τοῦ χάρισαν μετά τόν θάνατό του μία θέση «ἐν τοῖς κόλ­ποις τοῦ Ἀβραάμ», σέ ἀντίθεση μέ τή σκλη­ρό­τητα καί τήν ἀκαρδία τοῦ πλουσίου πού μετά τόν θάνατό του βρέθη­κε στόν «τό­πον τῆς βα­σάνου».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός κάποιους τους χαροποιεί και κάποιους τους φοβίζει.

«Καί ἠρώτησεν αὐτόν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γα­δαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾽ αὐτῶν … αὐ­τός δέ ἐμβάς εἰς τό πλοῖον ὑπέ­στρεψεν» (Λουκ. 8.37).

Μία ἀσυνήθιστη παράκληση δια­τυπώνουν στό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα οἱ κάτοικοι τῶν Γαδάρων πρός τόν Ἰησοῦ. Τί τοῦ ζητοῦν; Τοῦ ζητοῦν νά μήν εἰσέλ­θει στήν πόλη τους, διότι «φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο», γιατί φο­βό­ταν πάρα πολύ.

Καί ποιά ἦταν ἡ αἰτία τοῦ φόβου τους; Ἦταν τό θαῦμα πού εἶχε κά­νει ὁ Χριστός λίγο νωρίτερα. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός δυστυχοῦς καί τα­λαιπώρου ἀνθρώπου, ἑνός δαιμο­νισμένου, τόν ὁποῖο ἀπελευθέ­ρω­σε ἀπό τή λεγεώνα τῶν δαιμό­νων πού τόν εἶχε κατακυ­ριεύ­σει.

Ἕνα θαῦμα, λοιπόν, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά τούς χαροποιήσει καί νά τούς γε­μίσει μέ εὐγνωμοσύνη, ὥστε νά τόν παρακαλοῦν νά μεί­νει κοντά τους, ὅπως συνέβαι­νε καί μέ τά ἄλλα θαύματα τοῦ Χρι­στοῦ, τούς δημιουργεῖ φόβο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΘ´ ΛΟΥΚΑ: Η υπακοή στην Εκκλησία είναι υπακοή στον Χριστό.

 

«Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10.16).

Αὐτός πού ὑπακούει ἐσᾶς, ὑπα­κούει ἐμένα καί αὐτός πού ἀθε­τεῖ τόν λόγο σας, ἀθετεῖ τόν δικό μου λόγο, ἀκούσαμε νά μᾶς λέγει ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.

Ἐπανειλημμένα ὁ Χρι­στός ταυ­­τίζει τόν ἑαυτό του μέ τούς μα­θητές του. Καί δέν τό κά­νει γιατί δέν ἀντιλαμβάνεται τή διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ τους, oὔτε τό κάνει μόνο  γιατί τούς ἐπέλεξε νά συνεχίσουν τό ἔργο του καί νά δια­δώσουν τόν λόγο του. Τό κάνει γιατί γνωρίζει τήν ἀνθρώπινη ἀδυ­­να­μία πού δέν μᾶς βοηθᾶ νά ἑστιάσουμε στό ἀφη­ρη­μένο, τό νοερό καί πνευματικό, σέ αὐτό πού δ­έν ἔχουμε ἐνώπιόν μας. Τό κάνει γιατί γνωρίζει ὅτι ἐάν δέν ταύτιζε τόν ἑαυτό του μέ τούς μαθητές του, θά ἦταν πολλοί ἐκεῖ­νοι οἱ ἄνθρωποι πού θά δυ­σκο­λευόταν νά ὑπακούσουν στίς ἐν­το­λές του, καθώς δέν θά εἶχαν ἐνώ­πιόν του τόν ἴδιο τόν Χριστό πού τίς ἔδωσε· θά δυσκολευόταν νά ὑπακούσουν στόν θεῖο λόγο του, καθώς δέν θά ἦταν Ἐκεῖνος παρών, γιά νά ἔχουν ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς στήν ὑπα­κοή τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ΛΟΥΚΑ: Σπορά υπάρχει...καρποί υπάρχουν;

 

«Τό δέ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καί ἀγαθῇ ἀκούσαντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ κα­τέ­χουσιν καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. 8.15).

Κυριακή τοῦ Σπορέως ἡ σημερινή Κυριακή καί ὁ Χρι­στός ἐμφανίζεται στήν εὐαγ­γελική περικοπή πού ἀκούσαμε νά πα­ρο­μοιάζει τόν λόγο του μέ σπόρο, τόν ἑαυτό του ὡς τόν σπορέα πού σπέρ­­νει τόν σπόρο, καί τούς ἀν­θρώπους ὡς τή γῆ πού δέχεται τόν σπό­ρο τοῦ θείου λόγου του.

Καί ὅπως ἡ γῆ, ἀνά­λογα μέ τήν ποι­ό­τητα τοῦ ἐδάφους της καί τίς συν­θῆκες πού ἐπικρα­τοῦν, ἄλλοτε δί­νει πο­λύ καρπό καί ἄλλοτε ὁ σπό­ρος κα­ταστρέφε­ται, σαπίζει, συμ­πνί­­­γε­ται ἀπό τά παράσιτα καί τά ἀγκάθια καί χάνεται, ἔτσι συμ­βαί­νει καί μέ τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ.

Η έννοια της κατάρας στις διαπροσωπικές σχέσεις και την πνευματική ζωή

Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Δρ. Θεολογίας

 

Κατάρα ή αλλιώς αρά ή ανάθεμα είναι η εκπεφρασμένη επιθυμία με λόγια και σκέψεις πρόκλησης ατυχίας και αντιξοοτήτων σε ένα πρόσωπο όπως κακοτυχία, αρρώστια ακόμα και θάνατος. Η κατάρα φανερώνει μανία αντεκδίκησης και μίσος. Μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα ή να παραμένει σε αδράνεια για χρόνια…

Ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης μάς λέγει ότι πολλές αρρώστιες που δεν βρίσκουν οι γιατροί μπορεί να είναι από κατάρα. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τί να βρουν οι γιατροί, την κατάρα;… Πόσα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι από κατάρα, από αγανάκτηση. Και όταν εξοντώνονται ολόκληρες οικογένειες ή πεθαίνουν πολλά άτομα από μία οικογένεια, να ξέρετε, είναι ή από αδικία ή από μάγια ή από κατάρα» (Βλ. αγίου Παϊσίου αγιορείτου, Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος 1998, σελ.56). Μάλιστα, αναφέρει την περίπτωση παιδιού που επειδή γύριζε πολύ έξω με παρέες, ο πατέρας του το καταράστηκε λέγοντας αγανακτισμένος: «Να έλθης μία και καλή». Το παιδί εκείνο το βράδυ, καθώς ερχόταν στο σπίτι, ακριβώς έξω από την πόρτα, το χτύπησε ένα αυτοκίνητο και σκοτώθηκε. Η συμβουλή του αγίου Παϊσίου προς τον πατέρα που τον επισκέφτηκε για να απαλύνει τον πόνο του ήταν η εξής: «Κοίταξε να μετανοήσεις και να εξομολογηθείς» (Βλ. αγίου Παϊσίου αγιορείτου, Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος 1998,σελ.57).

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: Το σώμα μας είναι Ναός του Θεού.

«Ὑμεῖς ἐστε ναός Θε­οῦ ζῶντος» (2 Κορ. 6.16).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κορίνθου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θέ­λο­ντας ὄχι μόνο νά κα­τα­δείξει τή διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῶν εἰδώλων, ἀλλά καί νά τούς διδάξει τήν πραγ­μα­τική σημασία καί τόν ἀληθινό ρόλο τοῦ ἀν­θρω­πίνου σώματος.

Ναό τοῦ Θεοῦ ὀνο­μά­ζει ὁ ἀπόστολος τό ἀν­θρώπινο σῶμα, δημι­ούρ­γημα, δηλαδή, πού εἶναι ἀφιερωμένο στόν Θεό. Καί τό δη­μι­ούργημα αὐ­τό δέν εἶναι ἀπο­κλει­στι­κά ἔρ­γο ἀν­θρώ­πων, ὅπως εἶναι οἱ χειρο­ποί­η­­­τοι ναοί πού οἰκο­δο­μοῦμε καί ἀφι­ε­ρώ­νουμε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι δημι­ούρ­γημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπλα­σε τόν ἄνθρωπο κατ᾽ εἰκό­να καί καθ᾽ ὁμοί­ωσίν του, καί στή συνέχεια προσέ­λα­βε τόν ἄνθρω­πο ὡς συνδημιουρ­γό του γιά τή συνέχιση αὐ­τοῦ τοῦ ἔργου τῆς δη­μι­ουργίας.

Νά, λοιπόν, τό πρῶτο στοιχεῖο πού χαρακτη­ρί­ζει τόν ναό τοῦ σώ­μα­τός μας καί τόν κάνει νά διαφέρει ἀπό τούς κτιστούς καί χειροποίη­τους ναούς πού ἀνε­γεί­ρουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρω­ποι.