ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

 

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λό­γον, δεξαμένη τήν νῦν προσφο­ράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καί τῆς μελλούσης λύ­τρω­σαι κολάσεως τούς σοί βοῶν­τας. Ἀλληλούια».

Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρ­θέ­νο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευ­θυν­θή­κα­με ἀπόψε καί πάλι, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕμνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χά­ρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀνα­ρί­θμη­τα «χαῖ­ρε» τοῦ Ἀκαθί­στου Ὕ­μνου, ὡς ταπεινό δῶρο εὐ­λα­­βεί­ας καί σεβα­σμοῦ γιά τήν ἀνύ­στα­κτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ με­σιτεία της.

Καί τώρα πού κλείνει ὁ κύκλος τῶν Χαιρετισμῶν της, τήν παρ­α­κα­­λοῦ­με νά δεχθεῖ τήν προσ­­φορά μας καί νά μᾶς δώσει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (κήρυγμα)

 

«Ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγο­νον ἐγεώργησας», ψάλ­λει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν ἑνός ἀσκητοῦ, ἑνός ἐρημίτου, στόν ὁποῖο ἔχει ἀφιερώσει τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Με­γά­λης Τεσσαρακοστῆς, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἰω­άν­­νου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμα­κος, ὅπως συνηθίζουμε νά τόν ἀποκαλοῦμε ἀπό τόν τίτλο τοῦ μοναδικοῦ ἔργου τό ὁποῖο μᾶς κληροδότησε.

Ἡ ζωή του δέν μᾶς εἶναι γνωστή. Καί ἐάν τό ἔργο του αὐτό δέν σωζόταν, θά ἀ­γνο­­ούσαμε ἴσως καί τήν πα­ρου­­σία του στή περίπυ­στη Μο­νή τῆς Ἁγίας Αἰκα­τε­ρί­νης τοῦ Σινᾶ, ὅπου ἀ­σκήτευσε καί διακόνησε ὡς ἡγούμε­νος.

Γι᾽ αὐτό καί ἴσως με­ρικοί διερωτῶνται πῶς ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἀφιέρωσε μία Κυ­ριακή τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρα­­κοστῆς σ᾽ αὐτόν τόν ἅγιο, τόν ἅγιο Ἰω­άν­νη τῆς Κλίμακος, καί δέν τήν ἀφι­έ­ρωσε σέ κάποιον ἀπό τούς με­γάλους πατέρες καί ἱε­ράρχες της.

Ἡ ἀφιέ­ρω­ση αὐτῆς τῆς Κυριακῆς στόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μία μεγάλη ἀλήθεια. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἁγιό­τητα δέν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τά χαρίσματα καί τίς ἱκανότητες πού μπορεῖ νά ἔχει κάποιος. Δέν ἐξαρ­τᾶ­ται ἀπό τή θέση πού κα­τέ­χει στήν Ἐκκλησία καί τήν προσφορά του σ᾽ αὐ­τήν. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προ­σπάθεια καί τόν ἀγώνα πού καταβάλλει γιά νά ἀνέλθει τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, πού εἶναι, ὅπως τήν ὀνομά­ζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σι­ναΐτης, κλίμαξ παραδεί­σου.

Καί αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι ὑπόθεση τοῦ κάθε πιστοῦ, εἶναι δυ­νατότητα τοῦ κάθε πιστοῦ καί εἶναι χρέος τοῦ κάθε πιστοῦ νά ἀγωνίζεται νά φθάσει σ᾽ αὐτήν, ἀνε­βαίνο­ντας προοδευτικά τήν κλί­μακα τῶν ἀρετῶν. Δέν μποροῦμε, κατά συνέπεια, νά ποῦμε ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι πού δέν μᾶς ἀφο­­ρᾶ, εἶναι κάτι πού σχε­τί­ζεται μόνο μέ τούς ἐπι­σκόπους ἤ τούς θεολόγους. Μᾶς ἀφορᾶ ὅλους καί εἶναι χρέος ὅλων μας νά τήν ἐπιδιώξουμε καί νά τήν κατακτήσουμε.

Κλεόπας Ηλίε: Οι οκτώ πειρασμοί.

Ο γέροντας Κλεόπας Ηλίε (1912-1998)

 

Ὁ μοναχὸς καὶ ὁ ἀγωνιστὴς χριστιανὸς εἶναι πνευματικοὶ μαχητὲς σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς τους ἀπὸ τὴν γέννηση μέχρι τὸν θάνατό τους. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε τὴν τέχνη αὐτοῦ τοῦ ἀοράτου πολέμου καὶ ἀπὸ ποῖα μέρη ἔρχεται ἐναντίον μας ὁ νοητὸς ἐχθρός.

Ὁ ἅγιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητὴς μᾶς λέγει ὅτι ὁ πειρασμὸς ἔρχεται ἀπὸ ἕξι σημεῖα ἐναντίον μας, ἐνῶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει ἀπὸ ὀκτώ, δηλ. ἀπὸ ἐπάνω καὶ ἀπὸ κάτω, ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀπὸ ἐμπρὸς καὶ πίσω καὶ ἀπὸ μέσα καὶ ἔξω.

Στὴν συνέχεια θὰ ὁμιλήσουμε ἐκτενέστερα γιὰ τὸν πολυμερῆ αὐτὸν πόλεμο τοῦ διαβόλου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης; Ποιος ο σκοπός της νηστείας και της μετανοίας;

 Ποῖος ὁ σκοπὸς τῆς νηστείας καὶ μετανοίας;  Ποῖος ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον λαμβάνομεν τὸν κόπον δι᾽ αὐτάς; Σκοπός των εἶναι ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, ἡ εἰρήνη τῆς καρδίας, ἡ ἕνωσις μετὰ τοῦ Θεοῦ· μᾶς γεμίζουν μὲ υἱοθεσίαν καὶ εὐλάβειαν, καὶ μᾶς δίδουν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν, πράγματι, πολὺ σπουδαῖοι λόγοι διὰ τὴν νηστείαν καὶ τὴν ἐξομολόγησιν ἐξ ὅλης μας τῆς καρδίας. Ἀνεκτίμητος ἀμοιβὴ θὰ μᾶς δοθῇ δι᾽ ἐργασίαν καὶ μόχθον εὐσυνείδητον.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

 

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄν­θρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζη­­μιωθῇ τήν ψυχήν αὐ­τοῦ;» (Μαρκ. 8.36).

Μιά ἀπό τίς πολλές ἐρωτήσεις πού ἀπευ­θύ­νει μέ τό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, εἶ­ναι καί ἡ ἐρώτηση πού προανέφερα. Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο ἄν κερδίσει ὅλον τόν κό­σμο καί χάσει τήν ψυ­χή του;

Καί μπορεῖ σέ ἄλλες πε­ριπτώσεις τό κέρδος καί ἡ ζημία νά εἶναι ὅροι σχετικοί, τούς ὁ­ποί­ους μπο­ρεῖ νά ἑρ­μη­νεύσει κανείς μέ δια­φο­ρετι­κούς τρόπους, ἀνά­λο­γα μέ τήν ὀπτική γω­νία ἀπό τήν ὁποία βλέ­πει ὁ καθένας τά πράγ­μα­τα, στήν περί­πτω­ση ὅμως τῆς ψυχῆς ἡ ση­μασία τοῦ κέρδους καί τῆς ζημίας δέν ἐπι­τρέ­πει διαφορετικές προ­σεγγίσεις.

Ἡ ψυχή εἶναι, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρω­πο. Εἶναι τό πιό ἀκριβό καί πο­λύτιμο ἀγαθό πού ἔχει. Εἶναι ἡ οὐσία τῆς ὑπάρξεώς μας ὄχι μόνο γιά τό παρόν, ἀλ­λά καί γιά τό μέλλον· ὄχι μόνο γιά τήν ἐπί­γεια ζωή ἀλλά καί γιά τή μέλλουσα.

Γ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (ομιλία)

«Χαῖρε τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα».

Κάθε ἄνθρωπος στή ζωή του αἰ­σθάνεται συχνά τήν ἀνάγκη νά καυ­χηθεῖ γιά κάτι πού ἔχει ἤ γιά κάτι πού εἶναι. Καί ἀνάλογα μέ τήν κατάστασή του καί τήν πνευ­ματική του καλ­λιέρ­γεια κάθε ἄν­θρω­πος καυχᾶται γιά διαφορετι­κούς λόγους. Ἄλλοι καυ­­χῶνται γιά ὑλικά πράγματα, γιά τόν πλοῦτο, γιά τήν κοινωνι­κή τους θέση, γιά τήν τιμή καί τή δόξα πού ἀπολαμ­βάνουν, γιά τά σωματικά τους προ­σόντα καί τήν ὡραιότητα τῆς μορφῆς τους. Ἄλ­λοι πάλι καυ­χῶ­νται γιά τίς γνώ­σεις τους, γιά τήν καλλιέργειά τους, γιά τά ἔργα τους καί τίς ἀρετές τους.

Ἡ καύχηση ὅμως γιά ὅλα αὐτά μπορεῖ, ἀδελφοί μου, νά εἶναι μά­ταιη καί ἐπικίνδυνη. Διότι τά ὑλικά ἀγαθά καί οἱ ἀνθρώπινες ἰδιό­τη­τες, ἔρχονται καί παρέρ­χο­νται, ἐνῶ ἡ καύχηση γιά τά καλά μας ἔργα ἤ γιά τίς ἀρε­τές μας ἀποτελεῖ ἔνδειξη ὑψηλοφροσύνης καί ὑπερηφα­νεί­ας, ἡ ὁποία ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό.

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει.

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

Γι'αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;

Αποφθέγματα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου.

Σταχυολογούμε κάποιες από τις σκέψεις του Αββά Ισαάκ του Σύρου, που καλό θα είναι να μας προβληματίσουν όλους και να γίνουν αιτία να δούμε πιο πνευματικά τα πράγματα της ζωής μας.

– Οι εντολές του Θεού είναι ανώτερες από όλους τους θησαυρούς του κόσμου και όποιος τις φυλάττει, ευρίσκει μέσα τους τον Θεό.

– Στους ανθρώπους είναι βδελυκτή η πτωχεία, στον Θεό όμως είναι πολύ περισσότερο βδελυκτή η υπερήφανη ψυχή και ο υψηλόφρων και επηρμένος νους. Στους ανθρώπους τιμάται ο πλούτος, από τον Θεό όμως τιμάται η ταπεινωμένη ψυχή!

– Απόκτησε την γλυκύτητα των χειλέων κατά τους λόγους σου και όλους τους ανθρώπους θα τους έχεις φίλους.

– Αγάπησε τους αμαρτωλούς, μίσησε όμως τα έργα τους και μην τους καταφρονήσεις για τα ελαττώματα τους, μη τυχόν και εσύ πειρασθείς με παρόμοια κακά.

Δεν είναι το μείζον να ζήσουμε...

Ενθυμούμενοι τα λόγια του ίδιου του Κυρίου που μας προτρέπει: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν· ζητείτε, και ευρήσετε· κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν» ζητούμε από τους Αγίου μας, οι οποίοι έχουνε παρρησία στον Θεό να μεσιτεύσουν και για εμάς. Να κάνουνε κάποιο θαύμα, να μας απαλύνουνε τον πόνο, να μας θεραπεύσουν.

Οι πιο πολλοί από εμάς ζητούμε θαύμα. Ένα σημείο με το οποίο θα δούμε την ίαση του σώματος, του δικού μας ή κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Ζητούμε θαύμα ώστε η επίγεια ζωή μας να συνεχιστεί χωρίς πόνο, χωρίς αρρώστια, χωρίς σταυρό.

Χωρίς ταπείνωση γινόμαστε εχθροί του Θεού.

Δεν είναι δυνατόν αδελφοί μου να ελπίζουμε στην εν Χριστώ σωτηρία μας εάν δεν έχουμε φρόνημα ταπεινό.
"Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν" (Επιστ. Ιακ. 4,6)
-------------------------------------------
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος σημειώνει: Όποιος την ενυμφεύθη (την ταπείνωση) είναι ήπιος, προσηνής, ευκατάνυκτος, ευσπλαγχνικός περισσότερο από κάθε άλλον. Είναι ακόμη γαλήνιος, χαρωπός, ευκολοκυβέρνητος, άλυπος, άγρυπνος, άοκνος, και -γιατί να λέγω πολλά;- απαθής∙ αφού «έν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος και ελυτρώσατο ημάς έκ των εχθρών ημών» (Ψαλμ. ρλε΄ 23-24) και έκ των παθών και μολυσμών...
Άλλο πράγμα είναι το να υπερηφανεύεται κανείς, και άλλο το να μην υπερηφανεύεται, και άλλο το να ταπεινώνεται. Ο πρώτος καθημερινώς κρίνει τους άλλους∙ ο δεύτερος δεν κρίνει τους άλλους, πλήν όμως δεν κατακρίνει και τον εαυτόν του· ο δε τρίτος, αν και απηλλαγμένος από την καταδίκη, καταδικάζει ο ίδιος συνεχώς τον εαυτόν του.
Άλλο πράγμα είναι το να ταπεινοφρονή κανείς, και άλλο το να αγωνίζεται να ταπεινοφρονή, και άλλο το να επαινή τον ταπεινόφρονα. Το πρώτο είναι των τελείων, το δεύτερο των αληθινών υποτακτικών, και το τρίτο όλων των πιστών...
Θα γνωρίσης και δεν θα απατηθής ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, δηλαδή την ταπείνωσι, από το πλήθος του αρρήτου φωτός και από τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής. Πρίν κατακτηθούν αυτά προηγείται μία κατάστασις, κατά την οποία η καρδιά δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντας ούτε κατακρίνει τα αμαρτήματά τους. Και πρίν από αυτή την κατάσταση προηγείται άλλη, κατά την οποία η καρδιά μισεί κάθε κενοδοξία.
Όταν ιδής ή ακούσης ότι κάποιος μέσα σε ολίγα έτη απέκτησε πολύ μεγάλη απάθεια, να ξέρης ότι δεν εβάδισε άλλη, αλλά τούτη την μακαρία και σύντομη οδό.

Λόγοι περί μετανοίας

 

Νὰ μὴν ἀναβάλλουμε τὴ μετάνοια γιὰ τὸ μέλλον. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχει διόρθωση.

 

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου

Ἂν κάποιος πέσει σὲ μία ἁμαρτία καὶ δὲν λυπηθεῖ ἀνάλογα μὲ τὸ σφάλμα του, εὔκολα θὰ ξαναπιαστεῖ στὸ ἴδιο δίχτυ.

Ὅταν ἀποφεύγεις τὴν κακοπάθεια καὶ τοὺς ἐξευτελισμούς, μὴν ἰσχυρίζεσαι πὼς θὰ μετανοήσεις μὲ ἄλλες ἀρετές, γιατὶ ἡ κενοδοξία καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κακοπάθειας ἀπὸ τὴ φύση τους ὑποδουλώνουν στὴν ἁμαρτία ἀκόμα καὶ μὲ εὔλογες προφάσεις.

 

Τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ

Ἀδελφοί, ὁ τωρινὸς καιρὸς εἶναι καιρὸς γιὰ μετάνοια. Μακάριος λοιπὸν εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔπεσε καθόλου στὰ δίχτυα τοῦ ἐχθροῦ. Μακάριος εἶναι γιὰ μένα κι ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε στὰ δίχτυα του, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ τὰ σκίσει καὶ νὰ τοῦ ξεφύγει ὅσο βρίσκεται στὴν παροῦσα ζωή. Αὐτός, ζώντας ἀκόμα σωματικά, μπόρεσε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ νὰ σωθεῖ, ὅπως ξεγλιστράει τὸ ψάρι ἀπὸ τὸ δίχτυ. Γιατὶ τὸ ψάρι, καὶ νὰ πιαστεῖ, ἂν σκίσει τὸ δίχτυ καὶ ὁρμήσει πρὸς τὸ βυθό, ὅσο βέβαια εἶναι ἀκόμα στὸ νερό, σῴζεται.

Ἂν ὅμως τὸ τραβήξουν στὴ στεριά, τότε πιὰ δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι κι ἐμεῖς. Ὅσο εἴμαστε σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, ἔχουμε πάρει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σπάσουμε μόνοι μας τὶς ἁλυσίδες τῶν θελημάτων τοῦ ἐχθροῦ, νὰ πετάξουμε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας μὲ τὴ μετάνοια καὶ νὰ σωθοῦμε, κερδίζοντας τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἂν ὅμως μᾶς προφτάσει

τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο πρόσταγμα, ἂν ἡ ψυχὴ χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὸ σῶμα μπεῖ στὸν τάφο, τότε δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας – ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ψάρι, ποὺ τὸ τράβηξαν ἀπ᾿ τὸ νερὸ καὶ τὸ ἔκλεισαν μέσα σὲ δοχεῖο.  Ἀδελφέ, μὴν πεῖς, «Σήμερα ἁμαρτάνω καὶ αὔριο μετανοῶ», γιατὶ δὲν ἔχεις σιγουριά. Στὸν Κύριο ἀνήκει ἡ φροντίδα γιὰ τὸ αὔριο.

 

Τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ

Σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔχασες τὴν ἀρετή, σ᾿ αὐτὰ νὰ τὴν ἀποκτήσεις καὶ πάλι. Χρωστᾷς χρυσάφι στὸ Θεό; Δὲν δέχεται νὰ τοῦ δώσεις μαργαριτάρι. Ἔχασες, γιὰ παράδειγμα, τὴν ἁγνεία σου; Ὁ Θεὸς δὲν δέχεται ἀπὸ σένα ἐλεημοσύνη, ὅσο ἐπιμένεις στὴν πορνεία. Σοῦ ζητάει τὸν ἐξαγνισμὸ τοῦ σώματος, ἐπειδὴ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ ἀθέτησες, νικημένος ἀπὸ τὸ φθόνο τοῦ διαβόλου. Τί κι ἂν πολεμᾷς τὸν ὕπνο ἀγρυπνώντας; Τί κι ἂν καταγίνεσαι μὲ τὴ νηστεία; Καθόλου δὲν θὰ σὲ ὠφελήσουν αὐτὰ ἐνάντια σ᾿ ἐκεῖνο τὸ πάθος. Γιατὶ κάθε ἀρρώστια, εἴτε ψυχικὴ εἴτε σωματική, μὲ τὰ δικά της καὶ κατάλληλα φάρμακα θεραπεύεται.

Ὅποιος πέφτει στὴν ἁμαρτία γιὰ δεύτερη φορά, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κατοπινῆς μετάνοιας, αὐτὸς πορεύεται μὲ πανουργία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τὸν βρίσκει ἀπροσδόκητα ὁ θάνατος. Κι ἔτσι δὲν φτάνει στὸν καιρὸ πού, σύμφωνα μὲ τὴν ἐλπίδα του, θὰ μετανοοῦσε.

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

Ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχὴ στὸ Θεό:

– Κύριε, δὲν ἔχω φόβο Θεοῦ! Στεῖλε μου λοιπὸν κεραυνὸ ἢ καμιὰν ἄλλη τιμωρία ἢ ἀρρώστια ἢ δαιμόνιο, μήπως κι ἔτσι ἔρθει σὲ φόβο ἡ πωρωμένη μου ψυχή.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

«Ἔσοπτρον Θεοῦ ἐγένου, Γρη­γό­ριε· τό κατ᾽ εἰκόνα γάρ ἄσπιλον ἐτή­­ρησας, νοῦν δ᾽ ἡγεμόνα κατά παθῶν … ἀνδρικῶς ἐνστησάμενος, τό καθ᾽ ὁμοίωσιν ἀνελάβου».

Τήν προηγούμενη Κυριακή, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκ­κλησία μας πανηγύρισε τόν θρίαμ­βο τῶν ἱερῶν της εἰκόνων. Πανη­γύ­­ρισε τή δυνατότητά της νά ἀπει­κο­νίζει τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀπεικόνιση πού ἐπιβε­βαι­ώ­νει τό μέγα θαῦμα τῆς θείας ἐναν­θρωπήσεως, καί μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀπεικόνιση νά ἐπανα­βεβαιώ­νει τήν πίστη της στή δυνατότητα τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Σέ αὐτή τή δυνατότητα τῆς θεώ­­σεως τοῦ ἀνθρώπου ἑστιάζει ἡ ᾽Εκ­κλησία μας κατά τή σημερινή Β´ Κυριακή τῶν Νη­στει­ῶν, τιμώντας καί πανηγυρίζο­ντας τόν δεύ­τε­ρο θρί­αμβό της στό πρό­σωπο ἑνός μεγάλου θεολόγου καί πα­τρός της, στό πρόσωπο τοῦ ἁγί­ου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Β´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

«Χαῖρε ἀμνοῦ καί ποιμένος μή­τηρ, χαῖρε αὐλή λογικῶν προβά­των».

Ἀπό τίς ἀναρίθμητες μεταφορές πού χρησιμοποιεῖ ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου γιά νά περι­γρά­­ψει τό σεπτό πρόσωπο τῆς Πα­να­γίας Παρθένου ξεχωρίζει καί αὐτή πού προτάξαμε: «Χαῖρε ἀμνοῦ καί ποιμένος μή­τηρ, χαῖρε αὐλή λογικῶν προβά­των».

Ἀκούοντας τόν στίχο αὐτό τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἀπορεῖ ἴσως κα­­νείς πῶς εἶναι δυνατόν νά συν­δυάζονται σέ ἕνα πρόσωπο τρεῖς τόσο διαφορετικές ἰδιότητες, πῶς μπορεῖ ἡ Παναγία μας νά εἶναι συγ­χρόνως «ἀμνοῦ καί ποιμένος μήτηρ» ἀλλά καί «αὐλή λογικῶν προβάτων».

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Πνευματικές Συμβουλές

Ὅποιος γνωρίζει τήν ἀρρώστια του βρίσκεται στήν ἀρχή τῆς ταπεινώσεως. Ὁ Θεός ὑποφέρει ὅλες τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑποφέρει ὅμως ἐκεῖνον πού γογγύζει. Αὐτός πού εὐχαριστεῖ πάντοτε τόν Θεό γιά τ’ ἀγαθά καί τίς εὐεργεσίες πού τοῦ χαρίζει, δέχεται τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί στήν καρδιά του κατοικεῖ ἡ χάρη Του.

 

Ὅποιος ὑπερηφανεύεται, παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτει στή βλασφημία. Ὅποιος κομπάζει γιά τίς ἀρετές του, πάλι κατά παραχωρήση Θεοῦ πέφτει στήν πορνεία. Ὁ ἐγωιστής μπορεῖ νά πέσει σέ πολλές ἀκόμη σκοτεινές παγίδες τοῦ πονηροῦ.

 

Αὐτός πού δέν θυμᾶται καί δέν σκέφτεται τόν Θεό, κρατάει μίσος κατά τοῦ πλησίον. Ἀντίθετα ὅποιος θυμᾶται τόν Θεό, δέν μνησικακεῖ καί ἀγαπάει κάθε ἄνθρωπο. Ὅποιος βοηθάει τόν ἀδικούμενο ἔχει σύμμαχο τόν Θεό. Ὅποιος βοηθάει τόν πλησίον, τόν βοηθάει ὁ Θεός. Ὅποιον κατηγορεῖ τόν ἀδελφό του, τόν ἀποστρέφεται ὁ Θεός. Ἐκεῖνος πού ἐλεεῖ τόν ἀδελφό του κρυφά, δείχνει φανερά στόν Θεό τή δύναμη τῆς ἀγάπης του. Αὐτός πού κάνει παρατηρήσεις στόν ἀδελφό του μπροστά σε ἄλλους, πραγματικά τόν ἐξουθενώνει καί τόν ἐμπαίζει.

 

Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιά τήν ψυχική ὑγεία τοῦ ἄλλου, φροντίζει πάντοτε νά γίνεται αὐτό μέ ἀγάπη. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ Θεός. Δοκιμάζει τόν ἄνθρωπο πάντοτε μέ ἀγάπη, προκειμένου νά θεραπευθεῖ ἡ ἔμψυχη εἰκόνα Του. Γιατί δέν παιδεύει τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά γιά νά τόν γιατρέψει.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Η αληθινή μετάνοια.

 

"Είπε ο Κύριος: Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο. Αληθινή μετάνοια δεν είναι μονάχα το να θλίβεται κανείς για τα αμαρτήματα που έχει διαπράξει, αλλά η πλήρης μεταστροφή της ψυχής από το σκότος προς το φως, από τα γήινα προς τα ουράνια, από το εγώ προς τον Θεό!"

-Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.

Γέροντας Εφραίμ:Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας.

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξι, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.

Ρήματα ζωής

Επειδή είναι γενική εξαχρείωσις δεν μπορούν οι άνθρωποι να καταλάβουν, ότι υπάρχει πνευματική αγάπη.

 Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής    

Η αγιωτάτη ταπείνωσις είναι το σωτηριωδέστατο φάρμακο των θλίψεων. Ταπεινώσου σε όλα και χωρίς ελάχιστη αμφιβολία θα τύχης οπωσδήποτε της ικανοποιητικής ελευθερίας των παθών.

 Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Η σχετικότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων και οι φυσικές καταστροφές.

  

 του Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

Ο Θεός, σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, ως αγαθός δημιούργησε το ωφέλιμο, ως σοφός το άριστο και ως παντοδύναμος το μέγιστο1. Ο πρώτος άνθρωπος, αμέσως μόλις δημιουργήθηκε,  ανέβλεψε στον ουρανό, γέμισε χαρά από το κάλλος της ορατής κτίσης και ένιωσε μεγάλη αγάπη για το Θεό, που του χάρισε την αιώνια ζωή και την τρυφή του παραδείσου2.Τοποθετήθηκε μέσα στον παράδεισο (Γεν. 2,8) μέσα σ’ ένα  “παλάτι”, σ’ ένα “ταμείο κάθε χαράς και ευχαριστήσεως”, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός3.

Ο άνθρωπος δεν είναι ο δημιουργός του κόσμου αλλά διαχειριστής και οικονόμος του. Εξουσιάζει τον κόσμο αλλά  δεν πρέπει να τον καταδυναστεύει(Γεν. 1,29-30·2,20). Από τη στιγμή  όμως που  δια της παρακοής διατάραξε τις σχέσεις του με τον Δημιουργό του εισάγοντας την αμαρτία στον κόσμο, διαταράχθηκαν και οι σχέσεις του με το φυσικό περιβάλλον το οποίο κατέστη εχθρικό απέναντί του4. Στην  προσπάθειά του να το δαμάσει, το καταστρέφει. Το χρησιμοποιεί εγωκεντρικά και με ιδιοτελείς σκοπούς. Λέγει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος: “όλη η κτίση που πλάσθηκε εκ του μηδενός από τον Θεό, όταν είδε τον Αδάμ να έχει βγει από τον παράδεισο, δεν ήθελε πια να υποταγεί στον παραβάτη, ο ήλιος δεν ήθελε να λάμψει, η σελήνη δεν ανεχόταν να φέγγει, τα άστρα προτιμούσαν να μη φανούν στα μάτια του, οι πηγές δεν είχαν σκοπό ν’ αναβλύζουν νερό. Τα ποτάμια δεν ήθελαν να κυλούν, ο αέρας μελετούσε να συσταλεί και να μη δώσει αναπνοή στον άνθρωπο που επαναστάτησε κατά του Θεού, τα θηρία και όλα τα ζώα της γης όταν τον είδαν γυμνό από την προηγούμενη δόξα του, τον περιφρόνησαν και σκληρύνθηκαν όλα αμέσως εναντίον του. Ο ουρανός με το δίκιο του έκανε να κινηθεί για να πέσει πάνω του, και η γη δε δεχόταν να τον υποφέρει και να τον κουβαλάει πάνω στους ώμους της”5.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Κήρυγμα)

 

 

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρη­θέν­τες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαν­το τήν ἐπαγγελίαν … ἵνα μή χωρίς ἡ­μῶν τελειωθῶσι» (Ἑβρ. 11.39-40).

Πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν πανη­γυ­ρίζει ἁπλῶς τήν ἀναστήλωση τῶν ἱε­ρῶν της εἰκόνων, πανηγυρίζει τή νίκη καί τόν θρίαμβο τῆς ἀλη­θείας καί τῆς πίστεως ἔναντι αὐ­τῶν πού τήν διέστρεφαν καί τήν συκοφαν­τοῦσαν, ἔναντι αὐτῶν πού θεω­ροῦ­σαν τίς ἱερές εἰκόνες εἴδωλα καί ἀμφισβητοῦσαν τή δυ­να­τό­τη­τα τῆς ἀπεικονίσεως τῶν ἱερῶν μορ­φῶν τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκ­κλη­σίας «ἐν εἰκονίσμασι», πού ἀμ­φισβητοῦσαν τή δυνατό­τη­τα ἡ τι­μή νά μεταβαίνει πρός τό πρω­τό­τυπο.

Πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν ἀλήθεια τῆς πίστεώς της πού ἔ­λαμ­ψε μέ τούς λόγους καί τά ἔρ­γα τῶν πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκου­μενι­κῆς Συνόδου, ἀλλά καί τούς ἀγῶ­νες ὅλων ἐκείνων τῶν ὁσίων, τῶν ὁμο­λογητῶν καί τῶν μαρτύρων πού ἐμόχθησαν γιά νά ἀποδείξουν τήν ἀλήθεια τῆς πί­στεως· ὅλων ἐκείνων πού ἀγωνίσθηκαν γιά νά ἐπανέλθει ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλη­σία τοῦ Χριστοῦ, ἑνότητα πού βα­σίζεται στήν ἀλήθεια τῆς πί­στεως.

Α´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

«Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀ­προσ­μάχητον ἐκ παντοίων με κιν­δύνων ἐλευθέρωσον».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες εἰσήλθαμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εἰσήλ­θα­με στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, ὄχι γιά νά γίνουμε θεατές τοῦ ἀγῶνος τῶν ἀδελφῶν μας ἀπό τίς κερκί­δες τοῦ σταδίου, ἀλλά γιά νά ἀγω­νισθοῦμε καί ἐμεῖς «τόν καλόν ἀ­γῶνα τῆς πίστεως», τῆς νηστεί­ας, τῆς ἐγκρατείας, τῆς μετανοίας, τοῦ ἐξαγιασμοῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.