Α´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

«Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀ­προσ­μάχητον ἐκ παντοίων με κιν­δύνων ἐλευθέρωσον».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες εἰσήλθαμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εἰσήλ­θα­με στό στάδιο τῶν ἀρετῶν, ὄχι γιά νά γίνουμε θεατές τοῦ ἀγῶνος τῶν ἀδελφῶν μας ἀπό τίς κερκί­δες τοῦ σταδίου, ἀλλά γιά νά ἀγω­νισθοῦμε καί ἐμεῖς «τόν καλόν ἀ­γῶνα τῆς πίστεως», τῆς νηστεί­ας, τῆς ἐγκρατείας, τῆς μετανοίας, τοῦ ἐξαγιασμοῦ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.

Ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι εὔκολος οὔτε χωρίς κόπο. Ὁ Χριστός δέν πα­ραπλανᾶ κανένα μας. Δηλώνει εὐθέως ὅτι εἶναι στενή καί τεθλιμ­μένη ἡ ὁδός τήν ὁποία μᾶς καλεῖ νά βαδίσουμε. Ἔχει σταυρό, ἔχει πειρασμούς καί θλίψεις, εἶναι σκληρός, γιατί δέν εἶναι «πρός σάρ­κα καί αἷμα», ἀλλά εἶναι «πρός τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Καί γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προτείνει ἰσχυρή βοήθεια, μᾶς προτείνει τήν κραταιά καί ἀκα­ταί­σχυντη βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυ­ρίου καί μητέρας μας, τῆς ὁποίας τούς Χαιρετισμούς, ὅπως συνη­θί­ζουμε νά τούς λέμε, ψάλαμε γιά πρώ­τη φορά ἀπόψε, ἀλλά θά ψάλ­λουμε καί κάθε Παρασκευή τῆς Ἁγί­ας καί Μεγάλης Τεσσαρα­κο­στῆς.

Καί τί εἶναι οἱ Χαιρετισμοί; Τί εἶ­ναι ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Εἶ­ναι μία ὁμολογία τῆς δυνάμεώς της καί τῆς σωστικῆς ἐπεμβάσεώς της πρός χάριν ἐκείνων πού τήν ἐπι­κα­λοῦνται. Εἶναι ὅμως συγχρό­νως καί ἕνας ὕμνος, ἕνα ἐγκώμιο τοῦ μεγαλείου, τῶν ἀρετῶν καί τῶν χαρίτων τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τό­κου, μέ τό ὁποῖο ἐκφράζουμε τήν εὐ­γνω­μοσύνη μας γιά ὅσα ἔχει προσ­φέρει στούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἀκόμη μία δέηση καί μία παράκληση νά συνε­χίσει νά εἶναι καί γιά μᾶς προστάτις καί βοη­θός.

Μέσα σέ μία φράση, μέσα στή σύντομη φράση τοῦ προοιμίου τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, τοῦ ὕμνου «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ», πού συγκινεῖ καί συγκλονίζει τίς ψυ­χές ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἐνυ­πάρ­­χει καί ἡ ὁμολογία καί ἡ πα­ράκληση. Ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ Παναγία μας ἔχει «κρά­τος ἀπροσμάχητον», ἔχει ἀκατανίκητη δύναμη, καί γι᾽ αὐτό τῆς ζητοῦμε νά μᾶς ἐλευθε­ρώ­σει «ἐκ παντοίων κινδύνων», ἀπό κάθε κίνδυνο τόν ὁ­ποῖο ἀντιμετωπίζουμε, ἀπό αὐ­τούς πού ἀντιλαμβανόμασθε καί κα­τανοοῦμε, ἀλλά καί ἀπό ὅλους ἐκείνους τούς ὁποί­ους δέν γνωρίζουμε καί δέν συνει­δητοποιοῦμε.

Καί ὄντως, ἀδελφοί μου, ἡ ζωή μας, καί ἡ φυσική καί ἡ πνευμα­τι­κή εἶναι γεμάτη ἀπό κινδύνους. Κάθε στιγμή τῆς ζωῆς ὑποκρύπτει ἕνα κίνδυνο, ὑποκρύπτει παγίδες, τίς ὁποῖες στήνει ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, ὁ διά­βολος, γιά νά μᾶς προ­ξε­νήσει κα­κό καί νά μᾶς ἀπομα­κρύ­νει ἀπό τόν Θεό καί τή σωτηρία μας.

Ὅμως ἡ δύναμή του δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει τή δύναμη τῆς Πανα­γίας μας, δέν μπορεῖ νά ὑπε­ρισχύσει τῆς ἀκαταισχύντου προ­­­στασίας της, τήν ὁποία προσ­φέ­ρει ἡ Παναγία μας σέ ὅσους τήν ζητοῦν καί ὅσους σπεύδουν μέ πί­στη πρός αὐτήν.

Γνωρίζοντας καί ἐμεῖς αὐτό, ἀ­δελ­φοί μου, ἄς προστρέχουμε πά­ντο­τε στήν Παναγία μας καί ἄς τήν πα­ρακαλοῦμε μέ πίστη, μέ θέρ­­μη καί μέ ἐμπιστοσύνη στό ἀ­προσμάχητο κράτος της καί τήν πανσθενῆ δύναμή της, νά μᾶς προ­φυλάσσει καί νά μᾶς ἐλευθε­ρώνει ἀπό κάθε κίνδυνο καί κάθε ἀνά­γκη, σωματική καί ψυχική.

Καί ἀκόμη ἄς μήν παραλείπουμε ποτέ νά ὁμολογοῦμε τή δύναμή της καί τήν προστασία της, νά μήν γινόμασθε ἐπιλήσμονες τῆς εὐερ­γε­σίας της, ἀλλά νά τῆς ἀποδί­δου­με «τά νικητήρια», νά τῆς ἀναγρά­φουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά τή βοήθειά της, καί νά τῆς ἐκφρά­ζουμε τήν εὐχαριστία μας μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της. Γιατί αὐτή ἡ ὑπακοή μας τῆς εἶναι ἰδιαίτερως εὐάρεστη καί τήν παρακινεῖ νά μερι­μνᾶ ἀκόμη πε­ρισ­σότερο γιά μᾶς καί νά μᾶς προ­στατεύει πάντοτε ὑπό τήν κραταιά της σκέπη, ὥστε νά τῆς ἀπευ­θύ­νουμε καί ἐμεῖς, ἀπό κοινοῦ μέ τά ἑκατομ­μύρια τῶν πιστῶν, μαζί μέ τά πολυάριθμα «χαῖρε» τοῦ Ἀ­κα­θί­στου ὕμνου καί αὐτό πού συ­νο­ψί­ζει τό μεγαλεῖο της, τό «χαῖρε νύμ­φη, ἀνύμφευτε».

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων