ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Θεός θαυματουργεί όχι για να μας εντυπωσιάσει, αλλά επειδή μας αγαπά.

 (Λουκ. 8.27-39)

«Ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ ὅσα σοι ἐποίησεν ὁ Θεός».

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιγράφει ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, ἕνα θαῦμα ὄχι ἰδιαίτερα συνηθισμένο καί θά ἔλεγα ὄχι ἰδι­αίτερα ἁπλό, τό ὁποῖο ὅμως ἀποκαλύπτει τό μεγαλεῖο τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.

Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Περί της σπουδαιότητος της ιερωσύνης και του προς τους ιερείς οφειλομένου σεβασμού

Διατί οφείλομεν να τιμώμεν τους ιερείς, να πειθαρχώμεν εις αυτούς και να μη τους κακολογώμεν.

(Εκ της 86ης ομιλίας του εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον)

Οφείλομεν να περιβάλλωμεν με πολλήν τιμήν τους λειτουργούς της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Διότι μέγα είναι το αξίωμα των Ιερέων. Το φανερώνει και μόνος ο λόγος του Χριστού, αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς (Ιωάν. Κ' 23). Δια αυτό και ο Παύλος λέγει: πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε (Εβρ. ΙΕ' 17). Εννοεί με αυτό ότι η τιμή μας προς τους ιερείς πρέπει να είναι πλήρης, ότι οφείλομεν προς αυτούς όχι σεβασμόν μόνον, αλλά και πειθαρχίαν και ύπακοήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ: Η Εκκλησία συνεχίζει να σπέρνει τον λόγο του Θεού κι ας πολεμείται.

(Λουκ. 8.5-15)

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Μία εἰκόνα τῆς ἀνθρωπίνης ζω­ῆς μᾶς παρου­σιά­ζει τό σημερινό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­­γνωσμα. Μία εἰκό­να πού μπορεῖ οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, νά τήν ἔχουμε ξε­χάσει ἤ νά τήν ἔχουμε ἀπωθήσει, δέν παύει ὅμως νά ἐκφράζει μία χρήσιμη καί ἀναγκαία πραγματι­κό­τητα τῆς ζωῆς μας.

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Ἡ ζωή καί ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀν­θρώ­που ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπό τούς καρ­πούς τῆς γῆς. Προϋπόθεση ὅ­μως γι᾽ αὐτούς τούς καρπούς εἶ­ναι ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρ­ξει καρποφορία, ἐάν δέν προη­γη­θεῖ ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καρ­­πός, ἐάν δέν ὑπάρξει σπόρος, ἐάν δέν ὑπάρξει σπορέας.

Εἴτε βλέπουμε τόν σπορέα νά σπεί­­ρει τόν σπόρο του, εἴτε δέν τόν βλέπουμε, γιατί ὁ σύγχρονος τρόπος τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔχει ἀπο­μα­κρύνει ἀπό τή φύση ἤ ἔχει με­τα­­βάλλει τόν τρόπο τῆς σπορᾶς, ἡ σπορά καί ὁ σπόρος εἶναι ἀπα­ραί­τητα γιά νά δώσει ἡ γῆ τούς καρ­πούς πού θρέφουν τόν ἄν­θρω­πο καί τόν συντηροῦν στή ζωή. Δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε τή σπορά. Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τήν ἀξία καί τήν χρησιμότητά της. Δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τήν προσ­φορά τοῦ σπορέως καί τή ση­μα­σία τοῦ σπόρου. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τή σπορά τῶν φυ­σι­­κῶν σπόρων καί τόν σπορέα τους, ἀλλά ἰσχύει καί γιά τή σπορά τοῦ πνευματικοῦ σπόρου καί τούς πνευματικούς σπορεῖς του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ: Ο πνευματικός θάνατος είναι χειρότερος από τον σωματικό.

 (Λουκ. 7.11-16)

«Καί προσελθών ἥψα­το τῆς σοροῦ, οἱ δέ βα­στάζοντες ἔστησαν, καί εἶ­πεν· νεανίσκε, σοί λέ­γω ἐγέρθητι».

Μία νεκρική πομπή ἐ­ξέρ­χεται ἀπό τήν πόλη τῆς Ναΐν τήν ὥρα πού ὁ Χρι­στός μέ τούς μαθη­τές του περνᾶ τήν πύλη τῆς πόλεως.

Ὁ θρῆνος καί ὁ ὀδυρ­μός τῶν ἀνθρώπων πού συνο­δεύουν τόν νεκρό κάνει τόν Χριστό νά πλη­­σιά­σει. Γνωρίζει, ἄλ­­λωστε, τί συμβαίνει: μία χήρα μητέρα ἔχει χάσει τόν μονογενῆ υἱό της, τό μονάκριβο παιδί της, τήν ἐλπίδα καί τό στή­ριγμά της.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ: Η αγάπη δεν είναι λόγια, είναι πράξεις.

 (Λουκ. 6.31-36)

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρ­μο­νες καθώς καί ὁ πα­τήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Μιά ἐντολή πού ὑπερ­βαίνει τά μέτρα καί τίς συνήθειες τῶν ἀν­θρώπων τῆς ἐπο­χῆς του δίδει σήμερα ὁ Χριστός μέ τό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­γνω­σμα πού ἀκούσαμε. Στήν ἐντολή τοῦ Μω­σαϊκοῦ νόμου πού ζη­τοῦσε ἀπό τούς τηρητές του νά ἀνταποδίδουν τό καλό σέ ὅσους τούς ἔκαναν καλό, ἀλλά ταυ­­­τόχρονα ἐπέτρεπε καί τήν ἀνταπόδοση τοῦ κακοῦ, ὁ Χριστός ἀντιπαραθέτει τήν νέα ἐντολή τῆς ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά αἰ­σθή­ματα καί τή στάση τοῦ ἄλλου ἀπέναντί μας, μιᾶς ἀγά­πης πού δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στήν ἰδέα τοῦ δι­καίου ἤ τοῦ ἀδίκου, ἀλλά ἀνα­φέρεται ἀπευ­θείας στόν Θεό, γι’ αὐτό καί παίρνει νέες δια­στά­σεις καί χαράσ­σει νέα ὅρια.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι το δίκιο μας.

Είναι μεγάλη ευλογία και αρετή να έχεις την αίσθηση ότι κάποιος σε νοιάζεται, ότι σε σκέφτεται, ότι σε αγαπά. Είναι μεγάλη ευλογία να μην φανείς αχάριστος για όλα αυτά. Πολλές φορές δεν εκτιμούμε σωστά όλα αυτά που ο άλλος μας δίνει, όλα αυτά που ο άλλος κάνει για εμάς, όλα αυτά τα οποία θυσιάζει ο άλλος για εμάς. Είτε δεν τα καταλαβαίνουμε, είτε τα θεωρούμε δεδομένα. Και οι δύο περιπτώσεις αποδεικνύουν ότι βλέπουμε τον άλλον αφ' υψηλού έχοντας μεγάλο εγωισμό.
-----------------------------------
Εάν μπούμε στην διαδικασία να δούμε τον άλλον, εάν πάψουμε να τον θεωρούμε δεδομένο τότε θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε το βάθος της αγάπης του άλλου, όλες αυτές τις θυσίες που έχει κάνει για εμάς ενώ συγχρόνως θα απομακρυνόμαστε από την δαιμονική αχαριστία.
-----------------------------------
Γι'αυτό και είναι μεγάλη ευλογία να αποκτήσουμε αυτήν την αίσθηση (δηλαδή να καταλαβαίνουμε) ότι ο άλλος δεν είναι εχθρός μας (για να τον μειώνουμε), ούτε έχει κάποια υποχρέωση απέναντί μας, ούτε ότι εμείς είμαστε το "κελεπούρι". Να είμαστε ευγνώμονες για το ότι ο άλλος παραμένει μαζί μας, μας νοιάζεται, ενδιαφέρεται για εμάς, αγωνιά για εμάς, θυσιάζεται για εμάς.
-----------------------------------
Πρωτίστως αυτήν την αίσθηση της αγάπης προς το πρόσωπό μας καλούμαστε να την αποκτήσουμε με τον Θεό, ο οποίος μας νοιάζεται και μας αγαπά όσο κανείς. Τότε θα αρχίσουμε να παλεύουμε γι'αυτήν την σχέση μας με τον Θεό, διότι κάθε σχέση περιέχει μία πάλη. Όχι πάλη με τον άλλον αλλά πάλη με τον εαυτό μας που καλείται να κάνει πίσω για χάρη του άλλου. Μία πάλη με τον εαυτό μας που καλείται να δώσει χώρο στον άλλον, να σιωπήσει για χάρη του άλλου, να συγχωρέσει, να γίνει η ανάπαυση του άλλου.

Γέροντας Σωφρόνιος:ο Γέροντάς μου, ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ)

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

Η ζωή του μακαρίου Γέροντος Σιλουανού εξωτερικώς παρουσιάζει ολίγον ενδικαφέρον. Μέχρι της στρατιωτικής αυτού θητείας, ζωή πτωχού ρώσου χωρικού· κατά την διάρκειαν αυτής υπηρεσία εις τους κατωτέρους βαθμούς, ύστερον δε, επί ήμισυ σχεδόν αιώνα, μονότονος μοναστηριακή ζωή απλού μοναχού.

Το αρχείον της Μονής αναγράφει περί αυτού τα εξής: «Μεγαλόσχημος Πατήρ Σιλουανός, ο κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ, χωρικός εκ της διοικήσεως Ταμπώφ, επαρχίας Λεμπεντίσκ, χωρίον Σόβσκ. Εγεννήθη το 1866. Εις τον Άθωνα προσήλθε το 1892. Έλαβε τον μανδύαν εν έτει 1896. Το μέγα σχήμα εν έτει 1911. Διήλθε διακονίας: εις τον Μύλον, εις το μετόχιον της Καλαμαρίας (κτήμα της Μονής εκτός του Άθωνος), εις το Παλαιόν Ρωσικόν, Οικονόμος. Ετελεύτησε την 11/24^ην Σεπτεμβρίου 1938».

Από του «εγεννήθη» έως του «ετελεύτησε» το παν είναι πτωχόν, και μάλλον μικρού ενδιαφέροντος. Να εγγίσωμεν δε την εσωτερικήν ζωήν του ανθρώπου ενώπιον του Θεού είναι αδιακρισία. Να διανοίξωμεν εις τας πλατείας του κόσμου την «βαθείαν» καρδίαν του Χριστιανού αποτελεί σχεδόν ιεροσυλίαν. Πεπεισμένοι εν τούτοις ότι ο Γέρων μεταστάς νυν εκ του κόσμου ως νικητής του κόσμου ήδη ουδέν φοβείται, ουδέν δύναται πλέον να διαταράξη  την αιωνίαν εν τω Θεώ ανάπαυσιν αυτού, επιτρέπομεν εις εαυτόν την απόπειραν να διηγηθή έστω και ολίγα τινά εκ της εξόχως πλουσίας και βασιλικώς υψηλής βιοτής αυτού, αποβλέποντες εις την ωφέλειαν εκείνων των ολίγων, οίτινες ωσαύτως ελκύονται προς την θείαν ταύτην ζωήν. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Η απογοήτευση στην ζωή μας.

 (Λουκ. 5.1-11)

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν».

Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τῶν ἀπο­στόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέου καί τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου, ἀφηγεῖται ὁ ἱερός εὐαγγε­λ­ιστής Λου­κᾶς στή σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τους ὡς ἁλιέων, πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ συνηθισμένου καί εἰσέρχεται στόν χῶ­ρο τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει τή θεία προέλευση τοῦ Ἰησοῦ.

Μία ὁλόκληρη νύκτα κοπίαζαν μέ τά πλοῖα τους στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ οἱ τέσσερις ἁλιεῖς προσπαθώντας νά πιάσουν μερικά ψάρια. Ὅμως ὁ κόπος τους ἀπο­δεί­χθηκε μάταιος, καί ταλαιπωρημένοι ἐπέ­στρε­ψαν τό πρωί στήν παραλία, κατέ­βη­καν ἀπό τά πλοῖα τους καί ἀπογοητευ­μένοι ἄρχισαν νά τακτοποιοῦν τά δίχτυα τους. Ἐκεῖ τούς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖο δέν γνώριζαν καί πολύ καλά, γιατί πρόσφατα εἶχε ἀρχί­σει νά ἐμφανίζεται δη­μόσια καί νά κηρύσσει, καί τούς ζήτησε κάτι πολύ παράξενο. Τούς ζήτησε νά ρί­ξουν ξανά τά δίχτυα τους στή θάλασσα.

Ιδιοτέλεια και ανιδιοτέλεια στην πνευματική ζωή: “δούλος, μισθωτός και ελεύθερος”

«Κάνουμε το καλό ή γιατί φοβόμαστε την κόλαση και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του δούλου ή για να πάρουμε μισθό και έχουμε την κατάσταση του μισθωτού ή για το ίδιο το καλό και τότε βρισκόμαστε στην κατάσταση του υιού. Γιατί ο υιός δεν κάνει το θέλημα του πατέρα του από φόβο, ούτε γιατί θέλει να πάρει απ’ αυτόν μισθό, αλλά επειδή θέλει να τον διακονήσει, να τον τιμήσει και να τον αναπαύσει. Και εμείς έτσι πρέπει να κάνουμε την ελεημοσύνη, για την ίδια την αρετή, συμμετέχοντας στις δυσκολίες των άλλων, σαν να ήταν μέλη του σώματός μας. Να διακονούμε κάποιον σαν να απολαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι τον καρπό της διακονίας μας. Να δίνουμε έτσι σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι που παίρνουμε. Αυτή είναι η ελεημοσύνη που γίνεται με επίγνωση. Έτσι, όπως είπαμε, βρισκόμαστε στην ψυχική κατάσταση του υιού»(Αββάς Δωρόθεος)

Το παραπάνω κείμενο του Αββά Δωροθέου εκφράζει τη δυναμικότητα της χριστιανικής ηθικής η οποία εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα που αντιστοιχούν στα στάδια της πνευματικής τελειώσεως των πιστών και συνοψίζονται στα εξής: α) των δούλων, β) των μισθωτών και γ) των ελευθέρων ή  τέκνων του Θεού. Στο πρώτο επίπεδο, των δούλων,  ο πιστός ενεργεί δουλικά και κίνητρο της ηθικής συμπεριφοράς του είναι ο φόβος της τιμωρίας της  κολάσεως είτε της οργής του Θεού. Στο δεύτερο επίπεδο, των μισθωτών, ο πιστός ενεργεί ωφελιμιστικά και η ελπίδα της αμοιβής είναι το κίνητρό του. Στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο ο πιστός κινείται και δρα με ελευθερία και ανιδιοτέλεια. Στα δύο πρώτα επίπεδα η ηθική ζωή είναι ατελής, κινείται μέσα στα πλαίσια της ετερονομίας ενώ στο τρίτο επίπεδο είναι πλήρης, καθώς η χριστιανική ηθική αποκαλύπτεται ως ηθική της πραγματικής ελευθερίας και αυτονομίας. (Βλ.Γ.  Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική, τομ. Ι, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 127-128).

Στον πνευματικό αγώνα πολεμιέσαι τριπλά: από τον εαυτό σου, από τους δαίμονες και από τους ανθρώπους.

"...και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου..."(Λουκ. 21,18)
------------------------------------
Ο Κύριος μας λέγει την αλήθεια. Μια αλήθεια που πονά. Ποια είναι η αλήθεια αυτή; Η αλήθεια ότι πολλοί θα είναι αυτοί που όχι απλά θα μας κάνουν πέρα από την ζωή τους, όχι μόνο θα μας απαξιώσουν, όχι μόνο θα μας χλευάσουν, όχι μόνο θα αστειευτούν μαζί μας αλλά θα μας μισήσουν επειδή αγωνιζόμαστε να ζούμε θεάρεστα, χριστιανικά, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, σύμφωνα με τον Λόγο της Εκκλησίας, σύμφωνα με την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
------------------------------------
Και όντως είναι γεγονός ότι πολλοί είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν έναν άνθρωπο που μετανοεί και αλλάζει ριζικά την ζωή του ως άνθρωπο που έχασε τα λογικά του, ως άνθρωπο χαζό.
------------------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Ο Κύριος ζητά να ομολογήσουμε με θάρρος ότι έχουμε σχέση μ' Αυτόν.

 (Μαρκ. 8.34-9.1)

«Ὅς γάρ ἐάν ἐπαι­σχυν­θῇ με καί τούς ἐ­μούς λόγους ἐν τῇ γε­νεᾷ ταύτῃ τῇ μοι­χαλίδι καί ἁμαρτωλῷ, καί ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πατρός αὐτοῦ».

Ἑoρτάσαμε προχθές τήν παγκό­σμιο Ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας ὕψωσε στούς ναούς μας γιά νά ὑπενθυμίσει τήν ἀναγκαία προϋπόθεση γιά νά εἴμαστε ἀληθι­νοί μα­θη­τές τοῦ Χρι­στοῦ. Καί αὐτή δέν εἶ­ναι ἄλλη ἀπό τό νά ση­κώ­νουμε τόν σταυρό μας.

Καί σήμερα, Κυριακή με­­­τά τήν Ὕψωση, τό εὐ­αγ­γελικό ἀνάγνωσμα συμπληρώνει αὐτή τήν προϋπόθεση μέ ἕνα ἄλ­λο στοιχεῖο πού ἀπο­τε­­­λεῖ ταυτόχρονα καί κρι­τήριο γνησιότητος τῶν μαθητῶν.

ΕΟΡΤΗ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Ο Σταυρός για άλλους είναι μωρία, για άλλους δύναμις.

(Α' Κορ. 1.18-24)

«Ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολ­λυ­μένοις μω­ρία ἐστιν, τοῖς δέ σω­ζομέ­νοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστιν».

Δέν εἶναι ἡ μοναδική φο­ρά πού ὁ ἀπό­στολος Παῦ­λος ἀναφέρεται στό νόη­­μα καί τή σημασία τοῦ Σταυ­ροῦ· δέν εἶναι ἡ πρώ­τη φο­ρά πού συσχετίζει καί ἐξαρ­τᾶ τή σω­τηρία τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τήν πίστη τους στόν Σταυρό τοῦ Xρι­στοῦ. Kαί ὁ λόγος εἶ­ναι προφα­νής: ἐάν διά τοῦ ξύλου τῆς πα­­ρακοῆς εἰσῆλθε στόν κό­σμο ὁ θάνατος, διά τοῦ ξύ­λου τοῦ σταυροῦ εἰσῆλθε ἡ σωτηρία.

ΠΩΣ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΛΗΡΙΚΟ

« Σαν συναντήσεις έναν ιερέα και έναν Άγγελο
θα χαιρετήσεις πρώτα τον ιερέα και μετά τον Άγγελο»
( Από το Γεροντικό)

Ο κληρικός, ο ιερέας, δεν είναι ο οποιοσδήποτε τον οποίον συναντάμε και με τον οποίον συναλλασόμεθα στην καθημερινή μας ζωή.

Η Ιεροσύνη του. Το Λειτούργημά του. Το Σχήμα του. Η Αποστολή του.
Η Παρουσία του, τον θέτουν και τον θέλουν ή του επιβάλλουν να είναι και ΕΝΤΟΣ και ΕΚΤΟΣ του «κόσμου τούτου».

Το χρέος μας.

Χρόνια πολλά μέσα στην Εκκλησία.
Νηστείες, αγρυπνίες, επισκέψεις σε μοναστήρια, 

συζητήσεις με γέροντες, παρακολούθηση ομιλιών...
Ποιο το αποτέλεσμα;
Μετά από τόσα χρόνια...τί;
----------------
Τηρούμε τον Νόμο.
Ε και; Αυτό είναι χριστιανική ζωή; Ο νόμος; 
Ξέρουμε για τον Χριστό, αυτό είναι όλο;
Ξέρουμε ιερείς, αρχιερείς, γέροντες και γερόντισσες, 
αυτά μας καθιστούν καλούς χριστιανούς;
---------------
Σαν να έχουμε πολλά μουσικά όργανα
αλλά δεν παίζουμε κανένα!
Καμία μελωδία δεν ακούγεται στην ζωή μας
κανένα τραγούδι.
Καμαρώνουμε που κατέχουμε μουσικά όργανα
αλλά από την άλλη δεν παράγουμε μουσική.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Εάν δεν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού δεν θα μπορούμε να ζήσουμε μέσα στη Βασιλεία Του.

 (Ματθ. 22.2-14)

«Πολλοί γάρ εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλί­γοι δέ οἱ ἐκλεκτοί».

Μέ αὐτή τή φράση καταλήγει ἡ σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή, πού εἶναι γνωστή ὡς ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου Δεί­πνου, καθώς ὁ Χριστός παρο­μοι­άζει τήν οὐράνια βασιλεία του μέ ἕνα με­γά­λο δεῖπνο στό ὁποῖο καλεῖ ὅ­λους τούς ἀνθρώπους. Ἄλ­λοι ἀν­ταποκρίνονται στήν πρόσ­κληση καί προσέρχονται, ἄλ­λοι ἐπι­κα­λοῦ­νται διάφορες δι­και­ο­­λο­γί­ες γιά νά μήν ἐμφανι­σθοῦν καί ἄλλοι πηγαίνουν ἐν­δεδυ­μέ­νοι ὅμως ἀκα­τάλ­­λη­λα γιά τήν περίσταση, ὥστε τε­λικά ἀποπέμπονται  ἀπό τόν οἰκοδεσπότη.

Ἡ στάση τῶν προσκε­κλη­μέ­νων τοῦ δείπνου εἶναι αὐτή πού δι­καιώνει τή φράση μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός ὁλοκληρώνει τήν πα­ρα­βολή, λέγοντας, δηλαδή, ὅτι πολλοί εἶναι αὐ­τοί πού καλοῦνται ἀλλά λίγοι εἶ­ναι αὐτοί πού πράγματι ἀξίζουν τήν πρόσ­κλη­ση καί θά ἀπολαύσουν τή χαρά τοῦ μεγάλου δεί­πνου.

Να είσαι του Χριστού σημαίνει ότι είσαι της Εκκλησίας.

Άλλο είναι να πιστεύεις στον Θεό και άλλο να ζεις όπως θέλει ο Θεός. Επειδή πιστεύουμε στον Θεό δεν σημαίνει ότι ζούμε και όπως θέλει ο Θεός ή επειδή λέμε και ένα "Δόξα τω Θεώ" ή ένα "Κύριε ελέησον" ότι είναι αρκετά για την πνευματική μας προκοπή και την εν Χριστώ τελείωσή μας.
---------------------------
Πιστή χωρίς έργα είναι νεκρή. Και η ελπίδα μας στον Θεό χωρίς μια προσπάθεια από την δική μας μεριά είναι ανόητη.
Χρειάζεται επιτέλους να μπούμε στην διαδικασία να δούμε σοβαρά την ζωή μας, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς μαλθακότητα και συμβιβασμούς.

Αποτομή της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού

Εορτάζει σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας την μνήμη ενός μεγάλου ανδρός, ενός φοβερού ασκητού. Και η εορτή αυτή γίνεται με αφορμή ένα αποτρόπαιο και φρικιαστικό γεγονός. Το γεγονός της αποκεφάλισης αυτού του ανθρώπου. Μια αποκεφάλιση που γίνεται στο όνομα της ανομίας, στο όνομα της σαρκικής ηδονής, στο όνομα της αμετανοησίας. Ο Τίμιος Πρόδρομος αποκεφαλίζεται διότι έλεγξε τον Βασιλιά Ηρώδη για την άνομη σχέση που είχε με την γυναίκα του αδελφού του. Αποκεφαλίζεται διότι ουσιαστικά -αν και ήταν ο πρώτος μοναχός- υπερασπίσθηκε τον θεσμό του γάμου. Δεν μένει σιωπηλός μπροστά στην αμαρτία, διότι εάν έμενε σιωπηλός η σιωπή του αυτή θα ήταν μια έμμεση αποδοχή της άνομης πράξης του βασιλιά. Ο Ιωάννης λοιπόν από την έρημο, από τον Ιορδάνη ποταμό ελέγχει την αμαρτία…μάλλον καλύτερα, ελέγχει την αμετανοησία. Και το κάνει αυτός έτοιμος να δεχθεί και τις επιπτώσεις αυτού του ελέγχου. Γνωρίζει ο Ιωάννης ότι ελέγχοντας τον βασιλιά θα του στοιχίσει, όμως το τολμά. Το τολμά όχι διότι ήθελε να ικανοποιήσει την εμπάθειά του, δεν ελέγχει διότι ήθελε να δείξει ότι αυτός είναι ο καλός της υπόθεσης και οι άλλοι είναι οι κακοί. Μπαίνει στην διαδικασία του ελέγχου για να σώσει τον άνθρωπο που εμμένει στην αμαρτία του, που εμμένει στο σκοτάδι του. Ο έλεγχος του Αγίου Ιωάννου ήταν μια κραυγή αγωνίας, μια κραυγή αγάπης προς τον βασιλιά και κατ’επέκταση προς όλους τους ανθρώπους που έβλεπε να παραμένουν δέσμιοι των παθών τους, δηλαδή δούλοι της αμετανοησίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο πνευματικός αγώνας μας πρέπει να έχει τέσσερα χαρακτηριστικά.

 (Α' Κορ. 16.13-24)

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρί­ζε­σθε, κρα­ται­­οῦσθε».

Τέσσερις προτροπές ἀπευ­­θύνει στό σημερι­νό ἀπο­στολικό ἀνά­γνω­­σμα ὁ πρωτοκορυ­φαῖος ἀπό­στο­λος Παῦ­λος πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κορίνθου. Τέσ­σερις προτροπές πού ἀπευ­­θύνονται πρός τούς χρι­στιανούς ὅλων τῶν ἐπο­χῶν καί ἰσχύ­ουν καί γιά ὅλους ἐμᾶς, τούς πιστούς τοῦ 21ου αἰώνα.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

Ἡ πρώτη προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀφορᾶ στήν ἐγρήγορση πού πρέπει νά διακρίνει τόν χριστιανό.

­Συχνά παρομοιάζεται ὁ πνευματικός ἀγώνας ὡς πόλεμος καί καθώς στόν πό­λεμο κανένας στρατιώ­της δέν μπορεῖ νά κοιμᾶ­ται, ἀλλά εἶναι ἀνάγκη νά ἔχει ὅλες του τίς αἰσθήσεις τε­τα­μένες γιά νά ἀντι­λαμ­­βά­νεται τίς κινήσεις τοῦ ἐχθροῦ καί νά ἀντι­με­τωπίζει τίς προσβο­λές του.

Ἐγρήγορση εἶναι αὐτό πού συνέστηνε καί ὁ Χρι­στός στούς μαθητές του λί­γο πρίν ἀπό τό πάθος, γιατί ἡ ἐγρή­γορ­ση εἶναι αὐτή πού προ­στατεύει τόν ἀγω­νιστή γιά νά μήν πέσει στόν πειρασμό καί νά κιν­δυ­νεύσει νά ἡττηθεῖ.  «Γρη­­γορεῖτε καί προ­σεύ­χεσθε, ἵνα μή εἰσέλ­θητε εἰς πει­ρασμόν», ἦταν ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ· καί αὐτήν ἐπα­ναλαμβάνει μέ τόν δικό του τρόπο σήμερα ὁ ἀπό­στολος Παῦλος καί πρός ἐμᾶς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Όσο είμαστε δέσμιοι των φθαρτών τόσο απομακρυνόμαστε από τον Χριστό.

 (Ματθ. 19.16-26)

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποι­ή­σω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;»

Ἕναν ἄνθρωπο μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Ἕναν ἄνθρωπο, πού πλησιάζει τόν Χριστό καί τοῦ ἀπευ­θύνει μιά εὐ­λαβή κατά τά φαινόμενα ἐρώτη­ση: «Δι­δά­σκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». Τί νά κάνω, δηλαδή, προκειμένου νά κερ­δίσω τήν οὐρά­νια ζωή;

Ὁ Χριστός ὅμως δέν φαίνεται νά ἐντυπω­σιάζεται ἀπό αὐτήν τήν ἐξω­­τερική του εὐσέβεια, γιατί στήν ἐρώτησή του ἤδη ἔχει διακρίνει, ὅτι δέν τόν πλη­σιάζει ὡς Θεάνθρωπο ἀλλά ὡς ἕναν ἁπλό διδάσκαλο τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου.

­Γι᾿ αὐτό καί ἀρ­χί­ζει τήν ἀπάντησή του μέ μιά ἐρώτη­ση: «γιατί μέ ὀνο­μάζεις ἀγα­θό; κα­νένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγα­θός παρά μόνον ὁ Θεός». Ἄν, δηλαδή, δέν μέ ἀναγνω­ρί­ζεις ὡς Θεό, μή μοῦ ἀποδίδεις ἕναν χαρα­κτη­ρισμό πού ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος καί πραγμα­τι­κά ἀγαθός, ἀφοῦ σ᾿ αὐ­τόν συγκεν­τρώ­νονται σέ ἀπόλυτο βαθμό ὅλες οἱ ἀρετές.

Μικρά παιδιά με τόσο μεγάλες ψυχές.

Φέτος το καλοκαίρι πολλά παιδιά που ήρθαν στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας πέρασαν από το πετραχήλι μου. Μερικά για πρώτη φορά εξομολογήθηκαν. Το καθένα με την δική του ιστορία, με τις δικές του απορίες, με την δική μετάνοια.
Μερικά όμως παιδιά είχανε τέτοια συναίσθηση του Μυστηρίου που πραγματικά διδάχτηκα και συγκινήθηκα.
------------------------------
Πως να ξεχάσω το μικρό εκείνο αγόρι που κάθισε στην καρέκλα, δίπλα μου, κάτω από την βελανιδιά και άρχισε χωρίς δικαιολογίες να ομολογεί τα δικά του λάθη, τις ελλείψεις του, την αγωνία του να γίνει του Χριστού χωρίς να αναφερθεί σε λάθη άλλων. Αναλάμβανε πλήρως την ευθύνη της ζωής του, των επιλογών του. Να μου μιλά τόσο συγκροτημένα, τόσο ξεκάθαρα και ταπεινά που θαύμασα το ήθος του παιδιού αυτού, την σκέψη του, την μετάνοιά του.
------------------------------