ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ - ΓΕΝΕΣΙΟ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κό­σμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μο­νογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν … ἔχῃ ζωήν αἰώ­νιον» (Ἰωάν. 3.16).

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ τι­μίου Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν πρώτη Θεομητορική ἑορτή τοῦ ἐκκλησια­στικοῦ ἔτους. Τιμᾶ τό Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Τί εἶναι ὅμως ἡ σημερινή ἑορτή; Τί εἶναι τό Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Εἶναι ἕνα χειροπιαστό δεῖγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ἕνα δεῖγμα τῆς ἀγά­πης, στήν ὁποία ἀναφέρθηκε ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό σημε­ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, λέγοντας: «Οὕ­τως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν». Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε προσέφερε τόν μονογενῆ του Υἱό χάρη τῶν ἀν­θρώπων. Καί πῶς τόν προσέφε­ρε; Τόν προ­σέφερε ἐνανθρωπή­σα­ντα διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Σήμερα γίνεται τό πρῶτο θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό  ἄνθρωπο. Γεννᾶται ὡς καρπός τῆς προσευχῆς τῶν ἁγίων καί εὐσεβῶν γονέων της, τοῦ Ἰω­α­κείμ καί τῆς Ἄννης, ἡ Παναγία μας, αὐτή διά τῆς ὁποίας ἐπρό­κειτο νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο.

ΑΡΧΗ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

 

«Παρακαλῶ οὖν πρῶ­τον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐν­τεύ­ξεις, εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώ­πων» (1 Τιμ. 2.1).

Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, ἀρ­­χή τοῦ νέου ἐκ­κλη­σια­στικοῦ ἔτους, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀ­πευ­θύνει μία παρά­κλη­ση πρός ὅλους μας μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του, ἐπίσκοπο Ἐφέσου Τιμό­θεο.

Δέν ζητᾶ ὁ ἀπό­στο­λος κάτι ἀπό ἐμᾶς, δέν θέ­λει κάτι γιά τόν ἑαυ­τό του. Μᾶς ζητᾶ νά προσευχόμεθα καί νά πα­ρα­καλοῦμε καί νά δεό­μεθα στόν Θεό γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Κυριακή Θ' Ματθαίου: Πιστεύω στον Θεό σημαίνει εμπιστεύομαι τον Θεό.

Η ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε τον Θεό σχετίζεται άμεσα με την πίστη μας στην αγάπη του και στην Πρόνοιά Του. Η εμπιστοσύνη του ανθρώπου είναι το βασικό στοιχείο που καθορίζει και την ποιότητα της πίστης του στον Θεό.

Στην ευαγγελική περικοπή (Κυριακή Θ' Ματθαίου), διαβάζουμε εκείνο το γεγονός κατά το οποίο ο Ιησούς περπατά πάνω στην φουρτουνιασμένη θάλασσα και έπειτα κατά την διήγηση του ευαγγελιστή το πάθημα του αποστόλου Πέτρου πάνω στο οποίο θα κάνουμε και κάποιες σκέψεις.

  Μετά από μια μέρα διδαχής του λαού, οι μαθητές του Χριστού μπαίνουν στο πλοίο για να διαβούν την Τιβεριάδα θάλασσα. Ο Ιησούς, μετά την αποχώρηση του πλήθους, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Κατά τα ξημερώματα, και ενώ στη λιμνοθάλασσα επικρατούσε ταραχή, είδαν οι μαθητές τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στο νερό.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

 

Του π. Αθανάσιου Νίκου

 

    Μπορεί, άραγε, ένας υπολογιστής να κάνει επιστημονικές ανακαλύψεις, να καταστρώνει επιστημονικά πειράματα και να παρέχει επιστημονικές εξηγήσεις; Όταν οι πραγματικοί επιστήμονες κάνουν αυτά τα πράγματα, χρησιμοποιούν άραγε διαδικασίες που θα μπορούσαν να εκτελεσθούν από ένα πρόγραμμα υπολογιστή; Μπορούν άραγε οι υπολογιστές να προγραμματιστούν έτσι ώστε να είναι καλύτεροι από τους επιστήμονες στο να κάνουν κάποια είδη επιστημονικών ανακαλύψεων; Μέχρι πολύ πρόσφατα, σχεδόν κάθε φιλόσοφος απαντούσε με ένα βροντερό όχι σε κάθε ένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Οι φιλόσοφοι συχνά απέρριπταν αυτές τις δυνατότητες με τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχει «λογική» της επιστημονικής ανακάλυψης, ή ότι δεν υπάρχει τρόπος με τον οποίο ένας υπολογιστής θα μπορούσε να εισαγάγει νέες θεωρητικές έννοιες που δεν έχουν ήδη προσδιοριστεί στο πρόγραμμά του. Όμως, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η έρευνα στους τομείς της τεχνητής νοημοσύνης και της γνωσιακής ψυχολογίας έχει συμβάλει αρκετά στην υπονόμευση αυτών των αρνητικών συμπερασμάτων. Η επιστήμη των υπολογιστών μάς διδάσκει ότι οι υπολογιστές μπορούν να προγραμματιστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν πολύ καλύτερη επιστημονική δουλειά από όσο οι φιλόσοφοι είχαν πιστέψει ότι ήταν δυνατό, και η γνωσιακή ψυχολογία μάς διδάσκει ότι στην πράξη οι επιστήμονες τα καταφέρνουν λιγότερο καλά από όσο οι φιλόσοφοι είχαν φανταστεί.

    Η τεχνητή νοημοσύνη είναι η προσπάθεια να σχεδιαστούν, να εφαρμοστούν και να δοκιμαστούν προγράμματα υπολογιστών τα οποία επιλύουν προβλήματα με νοήμονα τρόπο. Τέτοια προβλήματα μπορεί να είναι η νίκη στο σκάκι, η διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας, η απάντηση ερωτήσεων γύρω από μια ιστορία, η ανακάλυψη φυσικών νόμων, η εξαγωγή αιτιακών σχέσεων από μεγάλες βάσεις δεδομένων, ή οποιοδήποτε άλλο γνωσιακού χαρακτήρα έργο που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η σύγχρονη υπολογιστική γνωσιακή ψυχολογία κάνει κάτι διαφορετικό αν και στενά συνδεδεμένο μ’ αυτό. Στη γνωσιακή ψυχολογία ο στόχος είναι να διατυπωθούν ακριβείς περιγραφές των υπολογιστικών διαδικασιών με τις οποίες οι  άνθρωποι συλλογίζονται, σκέφτονται, θυμούνται, αναγνωρίζουν, επιλύουν προβλήματα, μαθαίνουν ή εκτελούν οποιοδήποτε άλλο γνωσιακό έργο.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ: ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 † ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

 

ΠΡΟΣ

τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

 Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἡ μετά τόκον παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

Στή ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀλλά καί στή ζωή τοῦ κόσμου συμβαίνουν πολλά παράδοξα καί ἀνεξήγητα γεγονότα. Γεγονότα πού κανείς δέν μπορεῖ νά προβλέψει, ἀλλά καί γεγονότα πού διαφέρουν ἀπό ὅλα ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα εἶναι ἐξοικειωμένος ὁ ἄνθρωπος καί ἀκολουθοῦν τούς νόμους τῆς φύσεως.

Καί ἐάν ὅλα αὐτά τά παράδοξα καί ἀνεξήγητα γεγονότα τίς περισσότερες φορές περνοῦν ἀπαρατήρητα ἀπό τούς πολλούς ἤ δέν ἔχουν εὐρύτερη σημασία, τό διπλό παράδοξο καί ἀνεξήγητο γεγονός, τό ὁποῖο ἑορτάζουμε καί τιμοῦμε πανηγυρικά σήμερα, ἀποτελεῖ ἕνα μοναδικό γεγονός στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ ἀνυπέρβλητη σημασία γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀπαλλαγή του ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο ἀνατρέπει τούς ὅρους τῆς φύσεως, ὄχι γιά νά φέρει ἀναστάτωση καί ἀταξία, ἀλλά γιά νά φέρει τήν καταλλαγή καί τήν ἄφεση. Εἶναι ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο διατρανώνει τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης του γιά τό πλάσμα του. Εἶναι ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο, ἄν καί ἀπρόσιτο καί δυσερμήνευτο ἀπό τόν ἀνθρώπινο νοῦ, δέν ἀμφισβητεῖται καί δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητηθεῖ, διότι ἀποδεικνύεται καί τεκμηριώνεται ἀπό χιλιάδες γεγονότα πού ἀκολουθοῦν. Εἶναι ἕνα γεγονός, τό ὁποῖο μέ βεβαιότητα μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν πρόκειται νά ἐπαναληφθεῖ καί ἀποτελεῖ μέγα θαῦμα.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός: Η Κοίμηση της Παναγίας.

Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ' όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό.

ΚΥΡΙΑΚΗ META THN EΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστά­ζειν καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν» (Ρωμ. 15.1).

Μία ἀπό τίς σπάνιες περιπτώσεις στίς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στούς δυ­να­­τούς, εἶναι καί αὐτή πού ἀκούσαμε στό ση­με­ρινό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα. Δυνατοί γιά τόν ἀπόστολο δέν εἶναι αὐτοί πού ἔχουν χρή­ματα, κοσμική ἐξου­σία, δό­ξα, σωματική δύναμη, ἀλλά αὐτοί πού ἔχουν μία δύναμη ἐσωτερική, πού ἔχουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τούς ἐνισχύει, ὥστε νά μποροῦν νά δια­κηρύσσουν, ὅπως ὁ ἴδιος, «ὅταν ἀσθενῶ τότε ἰσχυρός εἰμί».

Ἔτσι, ὅταν σήμερα ἀνα­φέρεται ὁ ἀπόστο­λος στούς δυνατούς πού ἔ­χουν χρέος νά βα­στάζουν τά ἀσθε­νήματα τῶν ἀδυνάτων καί χρη­σι­μο­ποιεῖ γι’ αὐτούς τό πρῶτο ἑνικό πρόσωπο, συμπεριλαμβάνοντας καί τόν ἑαυτό του, δέν μιλᾶ μέ ὑπε­ρο­ψία, δέν μιλᾶ ἀπό θέσεως ἰσχύ­ος. Αὐτά τά αἰσθή­ματα δέν ἔχουν ἄλ­λω­στε κα­μία θέση στήν ψυχή τοῦ τα­πεινοῦ ἀποστόλου πού γνωρίζει πόσο ἀσθε­νής εἶναι ἡ ἀνθρώ­πι­νη φύ­ση, πόσο «ὀ­στράκινο» εἶναι τό ἀν­θρώπινο σῶμα καί πόσο ἀδύ­να­μος καί ἀνίκανος εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς τή δύναμη καί τήν ἐνί­σχυση τοῦ Θεοῦ.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ TOY ΣΩΤΗΡΟΣ

 

«Πρό αἰώνων κεκαλυμ­μέ­νον μυ­στή­ριον ἐπ᾽ ἐσχάτων ἐφανέρωσεν ἡ φρικτή σου μεταμόρφωσις».

Αὐτό τό «κεκαλυμμένο μυ­στή­ριο» τῆς θεότητος τοῦ Ἰη­σοῦ ἀπο­καλύπτει ἡ σημερινή ἑορτή ὄχι μό­νο στούς τρεῖς μαθητές τοῦ Κυρίου, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, πού τόν συνόδευσαν στό ὄρος Θαβώρ ἀλλά καί σέ ὅλους ἐ­μᾶς πού τιμοῦμε καί πανη­γυ­ρί­ζου­με τή μεγάλη αὐ­τή δε­σπο­τική ἑορ­τή τῆς θείας Μεταμορφώσεως.

Σήμερα ἀποκαλύπτεται τό μυ­στή­ριο τῆς θεότητος τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος συγκαταβαίνοντας στήν ἀδυναμία μας κάλυψε τή δόξα καί τή λάμψη τῆς θεότητός του μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀνθρώπινης σάρκας, γιά νά μπορέσουμε νά τόν δοῦμε καί νά τόν πλησιάσουμε.

Δέν θέλησε ὅμως νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα νά δοῦμε καί ποιός ὄντως εἶναι αὐτός πού μᾶς καλεῖ νά τόν πιστεύσουμε καί νά τόν ἀκολουθήσουμε. Δέν θέλησε νά μᾶς στερήσει τή δυνατότητα νά λάβουμε μία πρόγευση αὐτῶν πού ὑπό­σχεται ὅτι μᾶς περιμένουν στήν οὐράνια βασιλεία του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

«Ἔχοντες χαρίσμα­τα κατά τήν χάριν τήν δο­θεῖσαν ἡμῖν διάφορα …» (Ρωμ. 12.6).

Μέ αὐτά τά λόγια προ­σ­παθεῖ νά διδάξει ὁ πρω­­­τοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος τούς χρι­στιανούς τῆς Ρώμης δύο μεγάλες ἀλήθειες. Ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἄν­θρωπος ἔχει διαφο­ρε­τικές ἱκανότητες καί διαφορετικά χαρίσματα ἀπό τόν συνάνθρωπό του, κανένας δέν εἶναι ὅμως χωρίς χαρίσματα καί χωρίς ἱκανότητες. Ἡ δεύτερη ἀλήθεια εἶ­ναι ὅτι τό ὅ,τι ἔχουμε δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας προσπα­θεί­ας ἤ τοῦ δικοῦ μας μόχθου, ἀλλά εἶναι χά­ρι­σμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ πού δέν μᾶς δόθηκε τυχαῖα, ἀλλά μᾶς δόθηκε ἀφε­νός ἀνάλογα μέ τίς δυ­νά­μεις πού ἔχουμε γιά νά τήν καλλιεργήσουμε καί ἀφετέρου προκειμέ­νου μέσω αὐ­τῆς τῆς δω­­ρεᾶς νά ἐπιτύχουμε τόν στόχο καί τόν σκο­πό τῆς ζωῆς μας, νά φθάσουμε δηλαδή στόν Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ E´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Οι δύο προϋποθέσεις για την σωτηρία μας.

 

«Ἐάν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεός αὐτόν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ» (Ρωμ. 10.9).

Δύο προϋποθέσεις γιά τή σωτηρία μας διατύπωσε ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ σκοπός καί τό τέλος τῆς ἐνανθρω­πήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τοῦ κηρύγματος τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου, καί σωτηρία σημαίνει τήν ἀποκατάσταση τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί τήν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς πλησίον του. Αὐτό σημαίνει σωτηρία. Γι᾽ αὐτήν ἀγωνίζεται ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμά του προκειμένου νά τήν κερδίσουν.

Ποιές εἶναι ὅμως οἱ προϋποθέσεις γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ στόχου αὐτοῦ κατά τόν ἀπόστολο;

Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως στόν Χριστό. Χωρίς τόν Χριστό ἡ σωτηρία εἶναι κενό γράμ­μα, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἡ σωτηρία ὅμως δέν εἶναι ἕνα μαζικό γεγονός ἀλλά εἶναι προσω­πική ὑπόθεση τοῦ καθενός μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

 «Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς» (Ματθ. 8.8).

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα τοῦ Κυρίου μας μᾶς περιέγραψε σήμερα ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου. Καί ὅμως αὐτό τό γνωστό θαῦμα ἔχει πολλά στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἀξίζει νά προσέξουμε καί νά διδαχθοῦμε ἀπό αὐτά.

Τό πρῶτο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἰδιό­τη­τα αὐτοῦ πού πλησιάζει τόν Χριστό καί ζητᾶ τή θεραπεία. Δέν ἦταν ἕνας ἀπό τούς Ἰουδαίους, στούς ὁποίους ἀπευθυνόταν κυρίως ὁ Χριστός καί οἱ ὁποῖοι τόν πλησία­ζαν. Ἦταν εἰδωλολάτρης, καί μάλιστα ὄχι ἕνας ἁπλός ἄν­θρωπος, ὅπως ἡ Χαναναία πού τοῦ ζήτησε νά θεραπεύσει τή δαιμονι­σμένη θυγατέρα της, ἀλλά ἕνας ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρα­τοῦ, ἕνας ἐκπρόσωπος τοῦ κρά­τους. Ὅμως τολμᾶ νά πλησιάσει τόν Χριστό καί νά ὁμολογήσει μέ τόν τρόπο αὐτό τήν πίστη του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Φως του κόσμου!

 

«Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου, οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. 5.14).

Μία ἰδιότητα, πού εἶναι ἀποκλει­στικά δική του παραχωρεῖ, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα, ὁ Χριστός στούς μαθητές του.  «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου», εἶχε πεῖ σέ ἄλλη εὐκαιρία γιά τόν ἑαυτό του καί τώρα τό ἐπαναλαμ­βά­νει γιά τούς μαθητές του. «Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου». Ἐσεῖς εἶστε τό φῶς τοῦ κόσμου.

Φῶς τοῦ κόσμου οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὄχι γιατί εἶναι οἱ ἴδιοι φῶς, ἀλλά καί γιατί βρίσκονται στή θέση τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς καί συνεχίζουν τό ἔργο του. Μεταδίδουν τό φῶς του στούς ἀνθρώπους, κηρύττοντας τόν λόγο του καί τό εὐαγγέλιό του καί ἀπαλ­λάσσοντας τούς ἀνθρώπους ἀπό τό σκοτάδι τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας.

Φῶς τοῦ κόσμου οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό, πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, ὅσοι ζοῦν σύμφωνα μέ τόν λόγο καί τή διδασκαλία του, φωτί­ζονται καί αὐτοί καί ἀκτινοβολοῦν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Καί τό φῶς τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι σάν τά ὑλικά φῶτα, τά ὁποῖα τά σκιάζουν τά διάφορα ἐμπόδια, ἀλλά φαίνεται ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως φαίνεται καί μία πόλη, πού εἶναι κτισμένη ἐπάνω σέ ἕνα ὄρος.

Ο Άγιος Παΐσιος και οι σύγχρονοι "Παΐσιοι".

Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο. Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και την βιωτή του.

"Ο γέροντας μου είπε εκείνο ή το άλλο". Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου.

Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με τις απόψεις του Αγίου για τα διάφορα θέματα που συζητούσε με τους προσκυνητές που τον επισκεπτόντουσαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Εορτή Αγίας Κυριακής)

 

«Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆς πί­στεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰη­σοῦ» (Γαλ. 3.28).

Πολλές φορές ὁ ἀπόστολος Παῦ­λ­ος ἀναφέρεται στίς ἐπιστολές του στή σχέση τῆς ἰσότητος πού διέ­πει καί ὀφείλει νά διέπει τίς σχέ­σεις τῶν ἀνθρώπων. Σήμερα ὅμως τόν ἀκοῦμε νά ἐξηγεῖ τόν λόγο στόν ὁποῖο ὀφείλει τήν ὕπαρ­ξή της αὐτή ἡ ἰσότητα. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν κοι­νή κατα­γωγή καί τό κοινό μέλ­λον τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Θεός  ἔπλασε τόν ἄνθρωπο κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσή του. Καί θά ἀρκοῦσε ἡ δημιουργία ἀπό τόν ἴδιο Θεό γιά νά διασφαλίσει τήν ἰσότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Θά ἀρ­κοῦ­σε αὐτή ἡ ἀφετηρία γιά νά αἰσθά­νεται ὁ ἄνθρωπος ἰδιαίτερη τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως ὁ Θεός δέν περιορίσθηκε σ᾽ αὐτή τήν τιμή καί σ᾽ αὐτή τή δω­ρεά πρός τούς ἀνθρώπους πού ἔπλα­σε. Μᾶς χάρισε μία ἀκόμη με­γα­λύτερη τιμή, μία ἀκόμη ἀσυγ­κρί­τως μεγαλύτερη δωρεά, παρα­βλέ­ποντας καί συγχωρώντας τήν παρακοή μας στό θέλημά του. Καί ἡ μεγάλη αὐτή δωρεά καί χά­ρη εἶναι ὅτι μᾶς ἔδωσε τή δυ­νατό­τητα νά γίνουμε διά τῆς πί­στεως στόν Ἰησοῦ Χριστό, διά τῆς πίστε­ως στόν Υἱό του καί ἐμεῖς υἱοί του καί ἀγα­­πημένα παιδιά του. Νά γίνουμε κα­τά συνέ­πεια καί ἀδέλ­φια μεταξύ μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

 

«Πολλοί δέ ἔσονται πρῶ­τοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19.30).

Μέ αὐτή τή φράση ἀπαντᾶ ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα στόν ἀπό­στο­λο Πέτρο πού ἀγω­νιᾶ τί θά γίνει μέ αὐ­τούς πού ἐγκατέ­λειψαν τά πάντα γιά χάρη του καί τόν ἀκο­λού­θησαν. Καί, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώσει ὅτι θά λάβουν «μισθόν ἑκα­το­νταπλασίονα» στή βα­σι­­λεία τῶν οὐρανῶν, δέν παραλείπει νά προσ­θέσει καί μία φρά­ση πού δημι­ουρ­γεῖ ἀπο­ρίες καί ἐρωτη­ματικά γιά τή σημασία της. «Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι».

Τί ἐννοεῖ ὅμως ὁ Χρι­στός  μέ τή φράση αὐτή; Ἐννοεῖ ὅτι τά κρι­τήρια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀξιο­λόγηση τῶν ἀν­θρώ­πων δέν ταυτίζο­ν­ται μέ τά κριτήρια τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί τό το­νί­ζει αὐ­τό προ­ει­δοποιώντας μας, ὥστε νά μήν ἐκ­πλα­γοῦμε κα­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως, ἀλλά καί γιά νά μήν ἐκπλητ­τό­με­θα καί γιά πράγ­ματα πού βλέ­πουμε νά συμ­βαί­­­νουν γύρω μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 

 «Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορ­τῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καί ἔκραξεν λέγων· ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέ­τω» (Ἰωάν. 7.37).

Στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς τῶν Ἰουδαίων ἀναφέρεται τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στό ὁποῖο ὁ Χριστός καλεῖ ὅσους διψοῦν νά τόν πλη­σιά­­σουν καί νά πιοῦν ἀπό τό νερό πού τούς προσφέρει. Ἀκατανόητα ἠχοῦν τά λόγια του ἀκό­μη καί τούς ἴδιους τούς μαθητές του. Τό ἴδιο ἀκατανόητα θά φα­νοῦν σέ κάποιους καί τά λόγια τῶν μαθη­τῶν τοῦ Κυ­ρίου, ὅταν μετά τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, «ἤρ­ξαντο» οἱ μαθητές «λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό πνεῦμα ἐδί­δου αὐτοῖς ἀποφθέγ­γεσθαι».

Δύο χι­λι­ά­­δες χρόνια σχεδόν ἔχουν περάσει ἀπό τή μοναδική ἐκείνη ἡμέρα τῆς Πεντηκο­στῆς, καί ὑπάρχουν ἀκόμη ἀρκετοί συνάνθρω­ποί μας πού δέν μποροῦν ἤ δέν θέλουν νά κα­τανοήσουν τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ, πού δέν θέλουν νά κατανοήσουν ὅσα οἱ μαθη­τές του μέ τή χάρη καί τόν φωτισμό τοῦ Πα­ναγίου Πνεύματος κηρύσσουν καί δι­δά­­­σκουν. Ὑπάρ­χουν ἄνθρωποι πού εἰρωνεύονται ὅσους μιλοῦν γιά τόν Χριστό καί τήν ἀλή­θειά του, γιά τήν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ζωή, γιά τήν ἁγιότητα καί τή θέωση, καί τούς χλευάζουν λέγοντας «ὅτι γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσίν», εἶναι με­θυ­σμένοι, εἶναι ἐκτός τόπου καί χρόνου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ

 

«Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς· τό ἔργον ἐτε­λεί­­ωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰωάν. 17.4) .

Κυριακή πρίν ἀπό τήν Πεν­τηκοστή καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ἑορτάζει σήμερα τούς τριακοσίους δεκα­ο­κτώ θεοφόρους πατέ­ρες τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰ­κου­μενικῆς Συ­νόδου, τούς πατέρες πού ὑπε­ρα­σπίσθηκαν τό ὁμοού­σιο τοῦ δευτέρου προ­σώ­που τῆς Ἁγίας Τριά­δος, τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀ­ρείου, ὁ ὁποῖος θεωροῦ­σε τόν Υἱό κτίσμα καί ὄχι ἰσότιμο μέ τόν Θεό-Πατέρα.

Τούς μνημονεύει, γιατί μέ τούς ἀγῶ­νες, μέ τίς ἀποφάσεις καί τή διδασκαλία τους δό­ξα­σαν τό ὄνομα τοῦ Χρι­στοῦ καί ἀπεκατέ­στη­σαν τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καί τῶν δογ­μάτων. Ἐργά­σθη­καν οἱ θεοφόροι Πατέ­ρες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, γιά τήν ἑ­νό­­τη­τα τοῦ μυστικοῦ σώ­­μα­τος τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁ­ποία προσπαθοῦσε νά διασπάσει ὁ Ἄρειος μέ τίς αἱρετικές του δι­δα­σκα­­λίες, καί διατύ­πω­­σαν τήν πί­στη τῆς Ἐκκλησίας στό πρό­σω­πο τοῦ Χριστοῦ μέ τά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμ­βό­λου τῆς πίστεως.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

 

«Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τόν νοῦν τοῦ συνιέναι τάς Γραφάς» (Λουκ. 24.45).

Τήν τελευταία ἐμφάνιση τοῦ ἀνα­στά­ντος Κυρίου στούς μαθητές του, λίγο πρίν ἀπό τήν ἔνδοξη εἰς οὐ­ρα­νούς Ἀνάληψή του, μᾶς περι­έ­γρα­ψε ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λου­κᾶς. Μία ἐμφάνιση κατά τήν ὁποία ὁ Χρι­στός θέλησε νά τούς ὑπεν­θυ­μί­σει ὅτι ὅλα ὅσα εἶχαν πεῖ οἱ προ­φῆ­τες γι᾽ Αὐτόν εἶχαν πραγματο­ποιη­θεῖ, καί συγχρόνως νά τούς διαβεβαιώσει ὅτι ὅλα ὅσα γράφουν οἱ Γρα­­φές θά ἐκπλη­ρω­θοῦν μελλο­ντικά, διότι ὅλα αὐτά εἶναι μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σω­­τη­ρία τῶν ἀνθρώπων διά Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ. Τό ζητούμενο εἶ­ναι νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά κατανοοῦν τά λεγό­μενα τῶν Γραφῶν κι ὄχι ἁπλῶς νά τά διαβάζουν, ὥστε νά μήν ἀπο­ροῦν καί νά μήν ἐκπλήτ­τονται μέ ὅσα συμ­βαί­νουν, ἀλλά νά εἶναι προετοιμασμένοι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36).

Ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου μας μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Καί τό θαῦμα συνοδεύεται ἀπό τέσσερις δια­φορετικούς διαλόγους.

Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αἰτία τῆς ἀσθενείας. Ὁ δεύτερος ἀνά­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας. Ὁ τρίτος ἀνάμεσα στούς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τούς Φαρισαίους πού ἐπι­διώ­κουν νά βροῦν τρόπο γιά νά κατη­γορήσουν τόν αἴτιο τοῦ θαύματος, τόν Χριστό, καί ὁ τέταρτος ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν ἰαθέντα τυφλό.

Ἄν θέλαμε νά χαρακτη­ρίσουμε τούς τέσσερις αὐτούς διαλόγους, θά μπο­ρού­σαμε νά μιλήσουμε γιά δύο διαλόγους πίστεως καί δύο ἀπιστίας. 

Το λάθος μας είναι ότι δεν ψάχνουμε τον Χριστό.

 

Κάποιοι δυσανασχετούν με έναν ιερέα που δεν το παίζει θεός...

Φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι φυσιολογικός άνθρωπος όπως αυτοί...

Μάλλον, φοβούνται μήπως ο ιερέας είναι πιο φυσιολογικός από αυτούς, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς ευσεβισμό, χωρίς καθωσπρέπεια.

Δεν θέλουν ο ιερέας να καταπιάνεται με πολλά, να ξέρει πολλά, να ασχολείται με πολλά, να ζει την καθημερινότητα όπως ένα «κοινός θνητός».

Δυστυχώς βολεύει κάποιους ο ιερέας να είναι απόμακρος, σαν έχει έρθει ουρανοκατέβατος.

Προτιμούν ένα ράσο «ατσαλάκωτο», ποτισμένο μόνο με "θυμίαμα" και όχι με την "δυσοσμία" της καθημερινότητας.

Προτιμούν προϊσταμένους-εργολάβους

Ναών και όχι ιερουργούς και κατηχητές.

Προτιμούν νομοδιδασκάλους και όχι πατέρες και αδελφούς.

Προτιμούν την θρησκεία και όχι την Εκκλησία.

Προτιμούν τον Νόμο και όχι τον Χριστό.

Μέσα στην Εκκλησία τα «πρέπει» δυστυχώς κυριαρχούν· οι κανόνες θεοποιούνται, η «έξωθεν καλή μαρτυρία» γίνεται αυτοσκοπός, η ατομική ηθική καθαρότητα ειδωλοποιείται. Οι χριστιανοί ψάχνουν για «διορατικούς» ιερείς, για φανατικούς ηθικιστές, για «χαρισματούχους γέροντες» που θα τους καθοδηγήσουν πνευματικά.