ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός παρακολουθεί τον αγώνα μας και επεμβαίνει.

 (Λουκ. 5.1-11)

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν».

Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τῶν ἀπο­στόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέου, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου, ἀφηγεῖται ὁ ἱερός εὐαγγε­λ­ιστής Λου­κᾶς στή σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τους ὡς ἁλιέων, πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ συνηθισμένου καί εἰσέρχεται στόν χῶ­ρο τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει τή θεία προέλευση τοῦ Ἰησοῦ.

Από τον έρωτα προς την αμαρτία πρέπει να περάσουμε στον έρωτα προς τον Θεό.

Ήρθες και μου είπες ότι κουράστηκες. Κουράστηκες να κάνεις τα πνευματικά. Μια κούραση που σε εξουθενώνει. Αισθάνεσαι δυσφορία όταν πας να κάνεις τον κανόνα σου, όταν ακούς την καμπάνα του ναού να σε καλεί.
----------------------------
Όντως μας κουράζει εύκολα εμάς τους χριστιανούς κάθε τι που σχετίζεται με μια πνευματική εργασία. Από την άλλη το κάθε τι κοσμικό, όσο κόπο κι αν έχει, το κάνουμε. Κυνηγούμε τα πλούτη, τη δόξα, την κοινωνική καταξίωση. Δεν κουραζόμαστε να κυνηγούμε την ηδονή και την αμαρτία. Κυνηγούμε αδυσσώπητα την σάρκα, τα θεάματα, τα φαγοπότια, τις αισχρολογίες, τα κουτσομπολιά. Αυτά δεν μας κουράζουνε, μας ξεκουράζουν. Μας κουράζει όμως το κυνηγητό για τον Θεό. Και επειδή μας κουράζει το Θείο κυνηγητό καταλήγουμε να ξεχνούμε τον Θεό. Εξορίζουμε τον Θεό από την ζωή μας.

Είναι ο Θεός στο κέντρο της ζωής μας ή σε μια ακρούλα;

Όταν σε κάποιον μπει μια επιθυμία, από την ώρα εκείνη δεν μπορεί να ησυχάσει. Αφήνει τον Θεό και ασχολείται με την επιθυμία του. Μπορεί η επιθυμία να είναι και “πνευματική”, όμως παραμένει εμπόδιο για να ενωθεί με τον Θεό.
------------------------
Επιθυμεί κάποιος να γίνει μοναχός. Και αυτή η επιθυμία του τον κάνει να ψάχνει μοναστήρια, γέροντες. Δεν έχει ησυχία. Φαινομενικά ασχολείται με κάτι το σωτήριο και πνευματικό, όμως τελικά απομακρύνεται από τον Θεό. Δεν ασχολείται με τον Θεό, αλλά με το πώς και πού και πότε θα γίνει μοναχός.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ: Ο τρόπος για να ακολουθήσεις τον Χριστό είναι συγκεκριμένος.

(Μαρκ. 8.34 – 9.1)

 «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολου­θεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀρά­­τω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λ­ουθείτω μοι».

Κυριακή μετά τήν ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ σήμερα, ἀδελ­φοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπεν­­­θυμίζει γιά μία ἀκόμη φορά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί τή σημασία του στή ζωή μας. Μᾶς τόν προβάλλει ἐπιθυ­μώντας νά μᾶς ὑπενθυμίσει ποιός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό, ἐφόσον θέλουμε νά θεω­ρούμεθα μαθητές του.

ΕΟΡΤΗ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυ­ροῦ τοῖς μέν ἀπολλυ­μέ­νοις μωρία ἐστίν, τοῖς δέ σωζομένοις δύναμις Θεοῦ ἐστιν».

Ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ· καί ἡ ἡμέρα «φέρει τά ἴσα τῇ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Παρασκευῇ». Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ὅ­ρισε νά διαβάζεται σή­με­ρα τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀπο­στολικό ἀνάγνω­σμα τό ὁποῖο διαβά­ζε­ται τήν Ἁγία καί Με­γά­λη Πα­ρασκευή.

Η πολλή ανάλυση φέρνει παράλυση

Η καρδιά όταν είναι έτοιμη, μας το λέγει. Ξέρει τι θέλει, γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Εμπόδιο γίνεται η λογική μας, οι γνώσεις μας, οι φόβοι μας. Η αναποφασιστικότητα είναι ιδίωμα ανθρώπου όχι απλά δειλού αλλά που δεν έχει Θεό.
--------------------------
Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Θεό τολμά κι ας αποτύχη. Δεν φοβάται την αποτυχία, δεν δειλιάζει μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο. Βεβαίως ο Θεός μας έχει δώσει και το μυαλό μας ώστε να μην πράττουμε πράγματα που θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή. Δηλαδή, μην λέμε “εγώ πιστεύω στον Θεό, θα με βοηθήσει…” και πηδάμε χωρίς αλεξίπτωτο από το αεροπλάνο.
--------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(Ἰωάν. 3.13-17)

 «Οὕτως γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μο­­νογενῆ δέδω­κεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τι­μίου Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μέ τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τόν λό­γο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χρι­στοῦ. Τόσο πολύ ἀγάπησε, γράφει ὁ εὐ­αγγε­λιστής τῆς ἀγάπης, ὁ εὐαγγε­λι­στής Ἰωάννης, ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε ἀπο­φάσισε νά προσφέρει τόν μο­νογενῆ Υἱό του ὡς θυσία, προ­κει­μένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ’ αὐ­τόν νά μήν χάνεται ἀλλά ἔχει τήν αἰώνια ζωή.

Ἀγάπη, πίστη, σταυρός καί αἰώνια ζωή εἶναι οἱ ἔννοιες καί οἱ πραγμα­τι­κότητες πού συμπλέκονται στή ση­μερινή εὐαγγελική περικοπή καί συνθέτουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Η Γέννηση της Θεοτόκου

Εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε σήμερα την Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της γυναίκας εκείνης που έγινε η απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, καθώς έγινε η κατά σάρκα Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, του Ιησού χριστού, που με την ενανθρώπησή Του και το σωτηριώδες έργο Του λύτρωσε την ανθρωπότητα από την τυραννία του θανάτου και μας προσκάλεσε όλους στην Βασιλεία του Θεού. Εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε και ευγνωμονούμε τον Θεό για την Πρόνοιά Του και για τούτο το κοσμοσωτήριο γεγονός.

Όταν ο πόνος μας γίνεται ένα άνοιγμα προς τον Θεό μας ωφελεί.

Οι πονεμένοι είναι αυτοί που θεολογούν μέσα από την ίδια την ζωή τους, εφ' όσον ο πόνος τους διαχειριστεί σωστά.
--------------------------
Και η σωστή διαχείριση του πόνο αρχίζει όταν παύσουν να υπάρχουν ανθρώπινες ελπίδες, ανθρώπινα δεκανίκια.
Όταν ο άνθρωπος πλέον αφεθεί στην Θεία Πρόνοια ξεγυμνωμένος από τα δικά του σενάρια, από τους δικούς του τρόπους, τότε ο πόνος γίνεται ένα άνοιγμα προς τον Θεό.

Εξομολόγηση, εξομολόγος, εξομολογούμενος

του  Γέροντος Μωυσή Αγιορείτου

Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι θεοπαράδοτη ἐντολή καί ἀποτελεῖ ἕνα τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι μία τυπική, ἀπό συνήθεια «γιά τό καλό» καί λόγω τῶν ἐπικείμενων ἑορτῶν, βεβιασμένη καί πρόχειρη πράξη ἀπό ἕνα καί μόνο καθῆκον ἤ ὑποχρέωση καί πρός ψυχολογική ἐκτόνωση. Ἡ ἐξομολόγηση θά πρέπει νἄναι συνδυασμένη πάντοτε μέ τή μετάνοια. Μᾶς ἔλεγε Ἁγιορείτης Γέροντας: Πολλοί ἐξομολογοῦνται, λίγοι μετανοοῦν! (Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης).

Ἡ μετάνοια εἶναι μία ἐλεύθερη, καλλιεργημένη, ἐσωτερική διεργασία ἐπιμελημένη, συντριβῆς καί λύπης, γιά τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό διά τῆς ἁμαρτίας. Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή δέν συνδυάζεται μέ τήν ἀφόρητη θλίψη, τήν ὑπερβολική στενοχώρια καί τίς ἀδυσώπητες ἐνοχές. Τότε δέν εἶναι μᾶλλον εἰλικρινής μετάνοια, ἀλλά κρυφός ἐγωισμός, στραπατσάρισμα τοῦ «ἐγώ», θυμός μέ τόν ἑαυτό μας, πού ἐκδικεῖται γιατί ἐκτίθεται καί ντροπιάζεται καί δέν ἀνέχεται κάτι τέτοιο. Μετάνοια σημαίνει ἀλλαγή νοῦ, νοοτροπίας, μεταβολισμός, ἐγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος τῆς ἁμαρτίας. Μετάνοια ἀκόμη σημαίνει ἀγάπη τῆς ἀρετῆς, καλοκαγαθία, ἐπιθυμία, προθυμία καί διάθεση σφοδρή ἐπανασυνδέσεως μέ τόν Χριστό διά τῆς Χάριτος τοῦ πανσθενουργοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μετάνοια ξεκινᾶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς, ὁλοκληρώνεται ὅμως ἀπαραίτητα στό μυστήριο τῆς θείας καί ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.

Το να ελέγχεις την αμαρτία των άλλων δεν σε κάνει ενάρετο.

Είναι πιο βολικό να πολεμάς το κακό παρά να πράττεις το καλό. Να ξέρεις όμως ότι το πρώτο δεν συνεπάγεται και το δεύτερο. Μπορεί δηλαδή κάποιος να πολεμά, να καταδικάζει, να ελέγχει τους κλέφτες, αυτό όμως δεν τον κάνει φιλάνθρωπο και ελεήμων. Το να ελέγχεις την αμαρτία των άλλων δεν σε κάνει ενάρετο.
----------------------
Δυστυχώς πολλοί έχουμε πέσει σ’αυτήν πλάνη. Να πολεμάμε με λύσσα το κακό αλλά από την άλλη να μην πράττουμε το καλό. Ελέγχουμε τον φαρισαϊσμό όμως από την άλλη δεν ζούμε εν Χριστώ.

Οι άγιοι πάλευαν με τον Θεό, όχι με την αρετή τους.

Τιμούμε τους αγίους μας γι’ αυτά που ξέρουμε για την ζωή τους. Τελικά όμως εάν το σκεφτούμε λίγο, θα διαπιστώσουμε ότι κυρίως τιμούμε τους αγίους γι’αυτά που δεν γνωρίζουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ γι’αυτούς.
------------------
Για τις αποτυχίες τους, για τις πτώσεις τους, για τις μάχες τους, για την μετάνοιά τους, για τον σταυρό τους που κρύβανε καλά μέσα στην καρδιά τους.
------------------
Οι άγιοι πάλευαν με τον Θεό, όχι με την αρετή τους.
Μένουμε δυστυχώς σ’αυτά που ξέρουμε γι’αυτούς. Μένουμε στους σοφούς τους λόγους, στα θαύματά τους, στην αγιότητά τους προσπερνώντας τον Άδη που βίωναν για χρόνια καρτερικά με μόνη ελπίδα τους τον Θεό.
------------------
Οι άγιοι είναι παραδείγματα ζωής για όλους, όχι επειδή κατάφεραν να νικήσουν την αμαρτία αλλά διότι ενώ αμάρτησαν δεν απελπίστηκαν. Οι άγιοι είναι παραδείγματα ζωής για όλους όχι επειδή ζήσανε ηθικά, αλλά διότι ζήσανε με μετάνοια και ταπείνωση.

Δεν σε εξασφαλίζουν τα "πνευματικά σου κατορθώματα".

Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: "Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε".
-----------------------
Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων· είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.
-----------------------
Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του "πνευματικότητα", τότε δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του, τον εχθρό του, τον άπιστο, τον βλάσφημο, τον αιρετικό. Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι "αρκετός" και ο άλλος είναι"λειψός". Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του. Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του. Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.

Κυριακή ΙΒ' Ματθαίου: Χρειάζεται αυταπάρνηση για την κατάκτηση της αρετής.

Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι ένας συμπαθής άνθρωπος. Νεανική ψυχή, καθαρή καρδιά, που κατέχεται από ένα ωραιότατο προβληματισμό. Κατέχεται από την επιθυμία να κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Μετά από το γνωστό διάλογο που είχε με τον Κύριο και την απάντηση πού έλαβε, καθώς ιστορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος, ο νέος έφυγε πολύ λυπημένος, διότι δεν μπορούσε να αφήσει τη μεγάλη περιουσία του, τα πλούτη του και να ακολουθήσει τον Κύριο. Ακόμη έδειξε πώς δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του σ΄ όλες τις ηδονές και απολαύσεις που απολάμβανε λόγω της οικονομικής ευμάρειας που διέθετε.

Ντρέπονται οι άνθρωποι να μιλούν για την αγάπη.

Ντρέπονται οι άνθρωποι να μιλούν για την αγαπή. Προτιμούν να μιλούν χωρίς ντροπή για το σεξ.
----------------------
Και είναι τραγικό πόσο πολύ οι σχέσεις έχουν σαρκικοποιηθεί. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ηδονή. Στις παρέες η συζήτηση περί σεξ είναι βασική-φυσιολογική κατάσταση. Αυτό φυσικά ξεκινά από τους λογισμούς των ανθρώπων που έχουνε αφεθεί πλήρως σ'αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι ημιμαθείς νεοέλληνες.

Από τις λαμπρές φυσιογνωμίες πού σφράγισαν με την μαρτυρική και μαρτυριακή τους παρουσία τα μαύρα χρόνια της οθωμανικής σκλαβιάς, ως υπέρλαμπρον άστρον της Εκκλησίας, εθνομάρτυρας και ιερομάρτυρας ξεχωρίζει ο γενναίος άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, Κοσμάς ο Αιτωλός.

Η ζήλια ποτέ δεν είναι αγάπη αλλά φιλαυτία.

Συνήθως όμως λέμε ότι αγαπούμε τον άλλον και γι’αυτό ζηλεύουμε. Όμως εάν δούμε την κατάσταση της ζήλιας στο βάθος της θα διαπιστώσουμε ότι δεν προέρχεται από την αγάπη μας αλλά από την κτητικότητά μας. Ιδίωμα της αγάπης μας προς τον άλλον άνθρωπο είναι η ελευθερία και όχι ο έλεγχος του άλλου. Ιδίωμα της ζήλιας είναι ο έλεγχος του άλλου· σε ποιον μιλά, πόσο μιλά, τί λέγει, γιατί πήγε εκεί, με ποιους πήγε εκεί, κτλ.
---------------------------
Η ζήλια προέρχεται λοιπόν από την λάθος τοποθέτησή μας μέσα σε μία σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Το αποτέλεσμα είναι ο άνθρωπος να υποφέρει, να δημιουργεί φανταστικές καταστάσεις που δημιουργούν λύπη στην καρδιά του με αποκορύφωμα την σύγκρουση με τον άλλον άνθρωπο. Η ζήλια ζητά τον λόγο από τον άλλον άνθρωπο. 

Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου: Δείξε έλεος για να λάβεις έλεος.

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, ο Ιησούς Χριστός μας δείχνει με την παραβολή του αγνώμονος δούλου τα όρια της ανεκτικότητας και συγχωρητικότητας  που οφείλουμε να επιδεικνύουμε οι άνθρωποι προς τους πλησίον μας αδελφούς. Με αυτήν την παραβολή ο Πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Κύριος απαντά στο προηγούμενο ερώτημα του Πέτρου, αλλά και του ανθρώπου της κάθε εποχής, για το πόσες φορές θα πρέπει να συγχωρεί τα λάθη των αδελφών. Και αυτή η απάντηση αποτελεί  για τους πιστούς την απαραίτητη εκείνη εντολή, καθώς οφείλουμε να συγχωρούμε όχι μόνο επτά, αλλά εβδομήντα επτά φορές, δηλαδή απεριόριστες φορές, όσους εκουσίως  ή ακουσίως σφάλλουν απέναντί μας. Πέραν τούτου όμως μας γεμίζει και με την θεάρεστη εκείνη ελπίδα που μας οδηγεί χωρίς φόβο και πάθος να ζητήσουμε κι εμείς το θείον έλεος για τα δικά μας σφάλματα απέναντι στον αναμάρτητο και συμπονετικό Κύριο.

Μην μου φωνάζεις, απλά έλα κοντά μου.

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι μιλά μεταξύ του απαλά, όμορφα, γλυκά, σχεδόν ψιθυριστά. Το ίδιο και μια μάνα, κρατώντας το νεογέννητο παιδί της στην αγκαλιά της, του μιλά ήρεμα, τα λόγια της είναι σαν χάδι, σαν τραγούδι.
-------------------------------
Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον χάνεται αυτή η κατάσταση. Φωνάζουμε ο ένας τον άλλον για να μας ακούσει ο άλλος. Νομίζουμε ότι με τις φωνές θα ακουστούμε.
Βέβαια δεν θέλουμε απλά να ακουστούμε, αλλά να περάσει το δικό μας!
-------------------------------

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Αγιότης είναι η επίγνωση της αμαρτίας μας.

Ο άγιος έχει τον Θεόν, ξέρει ότι ανήκει στην μία Εκκλησία, στην Εκκλησία των αγίων. Ξέρει επίσης ότι είναι αμαρτωλός, τέκνο του Αδάμ, αναγεννηθέν υπό του δευτέρου Αδάμ, του Χριστού. Αντιθέτως, εμείς οι άνθρωποι πέφτομε έξω νομίζοντας πως είμαστε άγιοι, διότι βλέπομε μόνο την μία πλευρά μας, την χάρι του Θεού· δεν βλέπομε όμως το φύραμα που κουβαλάμε επάνω μας. Οι άγιοι έχουν πλήρη την γνώσι· βλέπουν αφ’ενός μεν την δική τους αμαρτωλότητα, αφ’ ετέρου δε την αγιότητα και την χάρι και την αγάπη του Θεού στην οποία συμμετέχουν.

Οι άγιοι έχουν επίγνωσι του ότι είναι άγιοι, με την έννοια ότι συμμετέχουν στην ζωή του αγίου Θεού και ζουν την πληρότητα του αγίου Θεού, την παρουσία του αγίου Θεού· έχουν όμως την επίγνωσι ότι είναι αμαρτωλοί, και αυτό ακριβώς είναι η αγιότης· δεν ζουν εν τη αμαρτία, ξέρουν όμως ότι αμαρτία υπόκεινται εν τοις μέλεσί των. Γι’αυτό καθαίρουν εαυτούς, τους καθιστούν μυρίπνοα δοχεία του Αγίου Πνεύματος· το δε Άγιον Πνεύμα, εφ’ όσον είναι Άγιον, τους αγιάζει, και έτσι έχουν και την παρρησία ενώπιον του Θεού.