Δεν δείλιασε, αλλά τόλμησε.

Σχεδόν είχε κλείσει τα τριάντα του.
Είχε την δουλειά του.
Μια τακτοποιημένη ζωή.
Ζούσε με την μάνα του.
Ήταν μερικούς μήνες
που η κοπέλα του τον άφησε.
Σκεφτόταν τον γάμο, μα όλα άλλαξαν ξαφνικά.
Μετά από πέντε χρόνια σχέσης
κι όμως δεν την γνώρισε ποτέ του.
Δεν τον γνώρισε ποτέ της.
Χώρισαν άσχημα.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Να προσεύχεσαι παντού και πάντοτε.

Ὁ Θεὸς δὲν νοιάζεται γιὰ τὸν τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιᾶς καὶ ἁγνότητα ψυχῆς

Πολλοὶ μπαίνουν στὴν ἐκκλησία, λένε διάφορες προσευχὲς καὶ βγαίνουν. Βγαίνουν, χωρὶς νὰ γνωρίζουν τί εἶπαν. Τὰ χείλη τους κινοῦνται, ἀλλὰ τ’ αὐτιά τους δὲν ἀκοῦνε. Ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν ἀκοῦς τὴν προσευχή σου, καὶ θέλεις νὰ τὴν ἀκούσει ὁ Θεός; “Γονάτισα”, λές. Γονάτισες, ἀλλά, ἐνῶ τὸ σῶμα σου ἦταν μέσα, ὁ νοῦς σου πετοῦσε ἔξω. Μὲ τὸ στόμα ἔλεγες τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴ σκέψη λογαρίαζες τόκους, ἔκανες συμβόλαια, πουλοῦσες ἐμπορεύματα, ἀγόραζες κτήματα, συναντοῦσες τοὺς φίλους σου. Γιατί ὁ διάβολος, ποὺ εἶναι πονηρὸς καὶ γνωρίζει ὅτι στὸν καιρὸ τῆς προσευχῆς μεγάλα πράγματα κατορθώνουμε, τότε ἀκριβῶς ἔρχεται καὶ σπέρνει λογισμοὺς μέσα μας. Νά, πολλὲς φορὲς εἴμαστε ξαπλωμένοι στὸ κρεβάτι, καὶ τίποτα δὲν συλλογιζόμαστε• πᾶμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε, καὶ τότε χίλιες σκέψεις περνοῦν ἀπὸ τὸ νοῦ μας. Ἔτσι χάνουμε τοὺς καρποὺς τῆς προσευχῆς, φεύγοντας ἀπὸ τὸ ναὸ μὲ ἄδεια χέρια. Τὸ ἴδιο, βέβαια, γίνεται καὶ ὅταν προσευχόμαστε στὸ σπίτι μας ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Οι θύρες του νου και της ψυχής μας.

«Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀ­φθαλ­μός. Ἐάν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τό σῶμά σου φω­τεινόν ἔσται» (Ματθ. 6.22).

Ἀπό τό ὄρος τῶν Μακαρισμῶν ἀκού­­ε­ται σήμερα στούς να­ούς μας ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ· «τό λυχνάρι τοῦ σώματος εἶναι τά μάτια· καί ἄν τά μά­τια μας εἶναι καθαρά καί εἰλικρινῆ καί ἄδο­λα, τότε καί ὁλόκληρο τό σῶμα μας θά εἶναι γεμάτο φῶς καί θά ἐκ­πέμπει τό φῶς».

Μην επαναφέρεις αυτά που πρέπει να αφήσεις.

Ποια είναι άραγε η ευθύνη του καθενός μας για την ταραχή της ζωής μας για την οποία παραπονιόμαστε;

Χρειάζεται να παρατηρήσουμε ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δραματοποιούμε την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Μεγαλοποιούμε τα δυσάρεστα γεγονότα. Εστιάζουμε στο σκοτάδι. Καλλιεργούμε την απαισιοδοξία. Εμμένουμε στο δράμα.

Η θεραπευτική του φόβου και ο φόβος του Θεού.

Ο φόβος και οι καταστάσεις που συνδέονται ενδεχομένως μ’ αυτόν, όπως η δειλία, η ανησυχία, το άγχος, η αγωνία, η φο­βία, έχουν ουσιαστική σχέση, όπως είδαμε, με την προσκόλ­ληση στα αισθητά αγαθά. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να θερα­πευτεί ο άνθρωπος απ’ αυτόν παρά μόνο αν (απο)χωριστεί από τον κόσμο τούτο (Πρβλ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Ομιλία-ανδριάντες), αν αποθέσει όλη του τη μέριμνα στο Θεό, με σταθερή την ελπίδα, ότι μέσω της Πρόνοιάς Του, θα φροντίσει για όλες του τις ανάγκες. Αυτό διδάσκει και ο ίδιος ο Χριστός: «Μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα; πάντα γάρ ταύτα τα έθνη επιζη­τεί· οίδε γαρ ο Πατήρ ημών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων. Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. Μή ουν μερμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. 6, 31-34). Στην ίδια προοπτική ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος συμβουλεύει: «Εάν πιστεύης, ότι ο Θεός πρόνοιάν σου ποιήται, τί μεριμνάς και φροντίζεις περί προσκαίρων, και των της σαρκός σου χρειών; […]. Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου, και Αυτός σε διαθρέψει. Και ου μη πτοηθής πτόησιν επερχομένην σοι», «έγγισον, φησίν, εις το ελπίσας εις εμέ, και αναπαύη εκ του έργου και του φόβου».

Το πάθος της κενοδοξίας.

Ἡ κενοδοξία, ποὺ ἀπαντᾶται καὶ ὡς ματαιοδοξία εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικὸ πάθος καὶ πηγὴ πολλῶν ἄλλων νόσων τῆς ψυχῆς. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Κασσιανὸς σημειώνει ὅτι ἐμφανίζει ποικιλία μορφῶν, διαιρεῖται σὲ διάφορα εἴδη, ὅμως συνοψίζεται σὲ δύο γένη, τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ θεωρηθοῦν ὡς δύο βαθμίδες.

Χαμογέλα με ευγνωμοσύνη.

Να έχεις ευγνωμοσύνη για το πιάτο φαγητού που έχεις, για τον άνθρωπο που σε νοιάζεται, για την δουλειά που έχεις.

Να έχεις ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που ίσως είναι «μικρά» αλλά τα έχεις. Φαντάσου να μην τα είχες κι αυτά...

Είναι μεγάλη αρετή το να έχεις ευγνωμοσύνη κι ας μην σου πάνε όλα καλά και ιδανικά. Σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα, σίγουρα όμως υπάρχουν και χειρότερα.

Μην πέσεις στην παγίδα να συγκρίνεις την ζωή σου με άλλες ζωές ανθρώπων (που θεωρείς πετυχημένους) πέφτοντας στην αχαριστία για αυτά που ήδη έχεις στην ζωή σου.

KΥΡIAKH B´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Εκεί στο ακρογιάλι της ζωής μας, ο Χριστός μας προσκαλεί.

«Περιπατῶν δέ παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς … καί ἐκά­λεσεν αὐτούς» (Ματθ. 4.18).

Τήν περασμένη Κυριακή, Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή, τή γενέθλιο ἡμέ­ρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἑόρτασαμε τή μνήμη πάντων τῶν Ἁγίων της, ἡ παρουσία τῶν ὁποίων ἀπο­τελεῖ τή λαμπρότερη καί ἐγκυρότερη ἀπόδειξη τῆς ἐπενεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος στόν κόσμο καί τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, μέ τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων ἔκλεισε ἕνας λειτουργικός κύκλος, μέ τή βοήθεια τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία μας σκια­γραφεῖ τήν πορεία της στόν κόσμο καί ταυ­τόχρονα σκιαγραφεῖ καί τήν πορεία τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς, πού μπορεῖ καί ὀφείλει νά φθάσει μέσα ἀπό τήν Ἐκκλη­σία καί μέ τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν ἁγιότητα.

Δεν θα σωθούμε γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί είχαμε καρδιά.

Για να βρεις ειρήνη χρειάζεται να πολεμήσεις.

Είναι όλες αυτές οι θυσίες που θα κάνεις για να δώσεις χώρο στην καρδιά σου να μεγαλώσει.
Είναι όλες αυτές οι στερήσεις που θα υπομείνεις για να γυμναστεί οι ψυχή σου.

Δεν είναι εύκολη η πνευματική χριστιανική ζωή.
Θέλει τόλμη, αγώνα, ανδρεία, αποφασιστικότητα· θέλει ταπείνωση, υπομονή, υπακοή, εγκράτεια, προσευχή, νηστεία, φιλοπονία, αυταπάρνηση και μετάνοια.
Για να προοδεύσουμε πνευματικά, για να γίνουμε και να παραμείνουμε του Χριστού χρειάζεται σταθερό και συνεχή αγώνα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε και να αναπτύξουμε σχέση με τον Χριστό μας, με άτακτες, μεμονωμένες πνευματικές "εκρήξεις" που μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα που έρχονται και φεύγουν.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τι είναι η μοναξιά;

 Η κλειστή καρδιά δεν έχει πληρωθή ακόμη υπό του Πνεύματος του Αγίου. Είναι βουτηγμένη στην μοναξιά της, στην θλίψι της, στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. Είναι άδεια. Όπως, όταν το στομάχι μας μείνη άδειο, διαμαρτύρεται και συρικνούται, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κλειστή καρδιά.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος κλείνεται ἐν ἑαυτῷ, ἀντί νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεόν, ἀντί νά χωρέση ὁ Θεός καί νά τά σκεπάση ὅλα. Τότε αὐτός ὁ ἄνθρωπος τρώγεται μέ τά νύχια του, βγάζει τά μάτια του μόνος του, τσακώνεται μέ τόν ἑαυτό του. Οἱ λογισμοί του, οἱ περιπέτειές του, τά πάθη του, οἱ νόμοι συγκρούονται μέσα του. Καί τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος; Ὅπως κάποιος πού κρατάει ἕνα μαχαίρι κόβει τά πάντα καί τά πετάει, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διασπᾶται, κατακρεουργεῖται. Καί ἀφοῦ ἡ ψυχή εἶναι κλειστή, σκοτεινή, ἀκυριάρχητη, διότι ἔκανε αὐτοκράτορά της κάποιον πού δέν μπορεῖ νά τῆς δώση εἰρήνη καί ἠρεμία, μέσα της βασιλεύει ἡ παγωνιά, οἱ φόβοι, ἡ μοναξιά.

Ό,τι ποτίζεις μέσα σου, αυτό και μεγαλώνει.

"Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας. Η μακροθυμία μαρτυρεί καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη".
Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

Μέσα στην καθημερινότητά μας, σίγουρα μας δίνονται οι ευκαιρίες για να καλλιεργήσουμε την αρετή της μακροθυμίας.
Είναι εκείνες τις στιγμές του πειρασμού. Τις στιγμές εκείνες που ο συνάδελφος θα μας κάνει μία παρατήρηση, το αφεντικό μας θα μας φωνάξει, ο υπάλληλός μας θα κάνει κάποιο σφάλμα, ο/η σύζυγός μας θα έχει νεύρα, το παιδί μας θα κάνει κάποια αταξία, κάποιος οδηγός στον δρόμο θα κάνει κάποιο λάθος, ένας φίλος θα μας απαξιώσει, ένα συγγενής θα μας αδικήσει, ένας γνωστός θα μας χλευάσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ: Τα κριτήρια του κόσμου και τα κριτήρια του Θεού.

«Πολλοί δέ ἔσονται πρῶ­τοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19.30).

Μέ αὐτή τή φράση ἀπαντᾶ ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα στόν ἀπό­στο­λο Πέτρο πού ἀγω­νιᾶ τί θά γίνει μέ αὐ­τούς πού ἐγκατέλειψαν τά πάντα γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τόν ἀκο­λού­θησαν. Καί, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώσει ὅτι θά λάβουν «μισθόν ἑκα­το­νταπλασίονα» στή βα­σι­­λεία τῶν οὐρανῶν, δέν παραλείπει νά προσ­θέσει καί μία φρά­ση πού δημιουργεῖ ἀπο­ρίες καί ἐρωτη­ματικά γιά τή σημασία της. «Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι».

Τί ἐννοεῖ ὅμως ὁ Χρι­στός  μέ τή φράση αὐτή; Ἐννοεῖ ὅτι τά κρι­τήρια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀξιο­λόγηση τῶν ἀν­θρώ­πων δέν ταυτίζο­ν­ται μέ τά κριτήρια τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί τό το­νί­ζει αὐ­τό προ­ει­δοποιῶντας μας γιά νά μήν ἐκ­πλα­γοῦμε κα­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως, ἀλλά καί γιά νά μήν ἐκπλητ­τό­με­θα καί γιά πράγ­ματα πού βλέ­πουμε νά συμ­βαί­­­νουν γύρω μας ἤ μέ τούς συνανθρώπους μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ: Η επιδημία που άλλαξε τον κόσμο.

«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον».

Κυριακή τῆς Πεντηκο­στῆς σήμερα καὶ ἡ Ἐκ­κλησία μας ἑορτάζει τή γενέθλιο ἡμέρα της καί πανηγυρίζει τήν ἐπι­δη­μία τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος στούς συν­ηγ­μέ­νους εἰς τό ὑπε­ρῶο τῆς Ἱε­ρου­σα­λήμ μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: Οι τρεις άξονες της Εκκλησίας.

«Διό γρηγορεῖτε μνη­μο­­νεύ­οντες ὅτι τριε­τί­αν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δα­­­­κρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. 20.31).

Ἡμέρα τι­μῆς καί μνή­μης σήμερα τῶν ἁ­γίων 318 θεοφόρων Πα­τέ­ρων τῆς ἐν Νικαίᾳ πρώ­της Οἰκουμενικῆς Συ­νό­δου καί τό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀπο­στό­λων μᾶς μεταφέρει σέ μία ἄλλη σύνοδο, σέ μία ἄλλη σύναξη, αὐτή τῶν πρεσβυτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τήν ὁποία συνε­κά­λεσε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος.

Τά λόγια τοῦ πρωτο­κο­­­ρυφαίου ἀποστόλου, τά ὁποῖα κατέγραψε ὁ θεοκί­νητος κάλαμος τοῦ εὐ­αγ­γελιστοῦ Λου­κᾶ, δεί­χνουν τούς κα­τευθυν­τή­ριους ἄξονες στούς ὁ­ποίους κινεῖται ἡ Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χρι­στοῦ, ἄξο­νες τούς ὁποί­ους πρέπει νά ἀκολου­θοῦν καί τά πιστά μέλη της προκειμένου νά συ­νεχίσουν νά εἶναι ἐντός τῆς Ἐκ­κλη­σίας γιά νά ἐπιτύχουν τή σωτηρία τους.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ: Ο Χριστός είναι παρών στην Εκκλησία.

 «Ψηλαφήσατέ με καί ἴδετε ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει» (Ἰωάν. 24.39).

Σαράντα ἡμέρες ἔχουν πε­ράσει ἀπό τήν πρώτη ἐμ­φάνιση τοῦ ἀναστάν­τος Κυ­ρίου στίς μυρο­φόρες γυ­ναῖ­κες. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀρκετές ἦταν οἱ φορές πού ὁ Χριστός πα­ρου­σιά­σθηκε εἴτε σέ ὅλους τούς μαθητές εἴτε σέ κά­­ποιους ἀπό αὐτούς γιά νά τούς ἐνισχύ­σει καί νά τούς ἑδραιώσει τήν πίστη ὅτι αὐ­τός ἦταν ὁ ἀναστημένος δι­δάσκαλός τους.

Καί σήμερα ἐμφανίζε­ται γιά τελευ­ταία φορά στή γῆ. Ἐμφανίζεται γιά νά καλέ­σει τούς μα­θητές του γιά μία ἀκό­μη φορά νά τόν ψη­λα­φήσουν, νά ἀγγί­ξουν τό ἀνα­στημένο του σῶμα, ὅπως ἔκανε μέ τόν ἀπό­στο­λο Θωμᾶ. Ἐμφανί­ζεται γιά νά ἰσχυροποι­ή­σει τήν πί­στη τους στήν Ἀνάστασή του καί ταυτόχρονα νά τούς προ­ετοιμάσει γιά τό θαυ­μα­στό γεγονός τοῦ ὁποίου ἐπρόκειτο νά γί­νουν θεα­τές, γιά τήν εἰς οὐρανούς Ἀνά­ληψή του.

Είναι κρίμα να χαραμίζουμε την ζωή μας σε αντιμαχίες με τους άλλους.

Σου μίλησε απότομα, σε κοίταξε περίεργα, σου συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά. Ε καί;

Γιατί τόσο πολύ σου στοιχίζει αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά του άλλου;
Να στεναχωριέσαι εάν εσύ είσαι τέτοιος άνθρωπος· εάν αδικείς, εάν συκοφαντείς, εάν ζεις μέσα στην παραξενιά και την ιδιοτροπία.
Γιατί θυμώνεις και βλέπεις τον άλλον ως εχθρό σου όταν έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Η αλήθεια είναι ότι δεν στεναχωριέσαι που ο άλλος "ξέφυγε", στεναχωριέσαι και θυμώνεις που ο άλλος "ξέφυγε" πάνω σου!

Ο άλλος λοιπόν μπορεί να σε βλέπει κακοπροαίρετα ή να σε αντιμετωπίζει απαξιωτικά, όμως εσύ γιατί αντιδράς με τον ίδιο τρόπο; Γιατί απαντάς στην κακία του με κακία;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας.

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπε­κρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36)

Γιά ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε σήμερα, γιά ἕνα θαῦμα πού χά­ρισε σέ ἕναν τυφλό ἄν­θρω­πο ὄχι μόνο τό φυ­σι­κό φῶς ἀλλά καί τό πνευματικό, πού τοῦ ἄ­νοιξε μαζί μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά μά­τια τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ.

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀλη­­θινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τῷ πα­τρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4.23).

Παράξενα ἠχοῦν τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Σαμαρείτιδα τῆς σημερινῆς εὐ­­αγ­­γε­λικῆς περικοπῆς. Ἐκείνη τόν ρω­τᾶ ἄν πρέπει νά λατρεύουν τόν Θεό στόν ναό τοῦ Σο­λο­μῶντος καί Ἐκεῖνος τῆς μιλᾶ γιά προσκύνηση τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ».

Εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀπορεῖ τί τῆς λέγει αὐτός ὁ ἄγνω­στος Ἰσραηλίτης πού συνάντησε στό φρέ­αρ τοῦ Ἰακώβ καί τῆς ζήτησε νερό. Ὅμως τό ἀξιοπρόσεκτο σέ αὐτή τή συ­νάν­τηση δέν εἶναι τόσο τά λόγια τοῦ Ἰη­σοῦ γιά τήν «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ» προ­σκύνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κυ­ρίως ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο ἐπιλέγει νά διδάξει μιά τόσο βαθειά θεολογική πραγ­ματικότητα στή Σαμα­ρεί­τιδα. Καί ὁ λόγος αὐτός μᾶς ἀποκαλύπτεται, ἄν ἐξετάσουμε προ­σε­κτικά τά δεδομένα.

Η λύσις της πανδημίας και η λύσις της αιχμαλωσίας.

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Ένα από τα πλέον δραματικά γεγονότα στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αναμφισβήτητα η βαβυλώνια αιχμαλωσία. Ο θάνατος του βασιλιά Σολομώντα σήμανε τη διάσπαση του ενιαίου βασιλείου (922 π.Χ.), σε βόρειο  και σε νότιο βασίλειο  με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η ασύνετη πολιτική των περισσοτέρων βασιλέων ενεθάρρυνε επιθέσεις γειτονικών λαών και μαζί με την ηθική κατάπτωση οδήγησε γενικά σε αποσταθεροποίηση και αποδυνάμωση των βασιλείων. Έτσι το βόρειο βασίλειο καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 722 π.Χ. ενώ το 586 π.Χ. ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ ήρθε με όλο το στρατό του στην Ιερουσαλήμ και την κατέλαβε. Οι Βαβυλώνιοι έκαψαν το Ναό του Θεού και γκρέμισαν το τείχος της Ιερουσαλήμ. Έβαλαν φωτιά σε όλα τα ανάκτορά της και κατέστρεψαν εντελώς όλα τα πολύτιμα αντικείμενα της πόλης. Εκείνους που σώθηκαν από τη σφαγή, τους μετέφεραν στη Βαβυλώνα, όπου έγιναν δούλοι στο βασιλιά και στους απογόνους του, μέχρις ότου κατέλαβαν την Βαβυλώνα οι Πέρσες οπότε και τους επιτράπηκε η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ.

Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, κατά τη διάρκεια τη πανδημίας του ιού Covid-19 που ενέσκηψε τους τελευταίους μήνες  και εμείς οι πιστοί βιώσαμε ένα  ιδιότυπο είδος αιχμαλωσίας, ένα είδος εξορίας  καθώς  εδώ και δύο μήνες, από τον Μάρτιο του 2020, οι Ιεροί μας Ναοί έκλεισαν και σφραγίστηκαν. Απαγορεύτηκε η παρουσία και η συμμετοχή των πιστών στη λατρεία. Αποξενωθήκαμε από την κοινή εκκλησιαστική λατρεία και ειδικότερα από την ευχαριστιακή σύναξη, την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Στερηθήκαμε την πηγή της ζωής μας,  τη Θεία Κοινωνία. Θρηνήσαμε  αυτό το άδειασμα και την ερημία  των Ναών   όπως ο προφήτης Ιερεμίας θρήνησε για  την ερημία της Ιερουσαλήμ μετά την  καταστροφή της: «Αχ, αλίμονο, πώς έμεινε έρημη η πόλη που είχε άλλοτε τόσο πολύ λαό! Αυτή που ήταν ονομαστή στα έθνη ανάμεσα απόμεινε σαν χήρα. Των πόλεων η πριγκίπισσα υποδουλώθηκε» (Θρ. Ιερ.1,1).