ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός.

«Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀ­φθαλ­μός. Ἐάν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁ­πλοῦς ᾖ, ὅλον τό σῶμά σου φω­τεινόν ἔσται» (Ματθ. 6.22).

Ἀπό τό ὄρος τῶν Μακαρισμῶν ἀκού­­ε­ται σήμερα μέ­σα στούς να­ούς μας ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ· «τό λυχνάρι τοῦ σώματος εἶναι τά μάτια· καί ἄν τά μά­τια μας εἶναι καθαρά καί εἰλικρινῆ καί ἄδο­λα, τότε καί ὁλόκληρο τό σῶμα μας θά εἶναι γεμάτο φῶς καί θά ἐκ­πέμπει τό φῶς».

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ Χρι­στός ἀναφέρεται στήν ἀναγκαιό­τη­τα τοῦ φω­τός καί στή σημασία τοῦ λύχνου, οὔτε εἶ­ναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποία ὑπο­γραμ­μίζει τή ση­μασία τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀν­θρώ­που γιά τήν καθαρό­τητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Φῶς τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός, ὅπως τό διακή­ρυξε ἴδιος, ἐπιθυ­μεῖ καί οἱ μαθητές του καί ὅσοι θά πιστεύ­σουν σέ Αὐτόν στούς αἰῶνες νά εἶναι φῶς τοῦ κό­σμου, νά εἶναι φῶς ἀνάμεσα στούς ἀν­θρώπους, νά εἶναι σάν τή λυχνία πού φω­τίζει τόν δρόμο καί τή ζωή τῶν ἀν­θρώ­­πων καί «λάμπει πᾶσιν τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ».

Κανείς δεν ανήκει στην κόλαση.

Ακόμα και οι πιο "κολασμένοι" ανήκουν στην αγκαλιά του Θεού. Και ακριβώς αυτό γίνεται. Ο Θεός όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους συγχωρεί μέσα στην άδολη και αιώνια αγάπη Του η οποία δεν εκπίπτει ποτέ, δεν αλλοιώνεται με τίποτα.
--------------------------
Τελικά κόλαση και παράδεισος δεν είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις αλλά η ίδια κατάσταση που βιώνεται διαφορετικά. Για τον άνθρωπο που έζησε με μετάνοια και ταπείνωση (παρά τα λάθη και τα παραπτώματά του) η αγκαλιά του Θεού θα βιώνεται ως παράδεισος, για τον άνθρωπο που έζησε αμετανοήτος, εγωιστικά, η αγκαλιά του Θεού θα βιώνεται ως κόλαση. Η ίδια αγκαλιά του ανεξίκακου Κυρίου άλλους θα τους προκαλεί αγαλλίαση άλλους θα τους προκαλεί έλεγχο και ενοχή.

KΥΡIAKH B´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Χριστός δεν σταματά ποτέ να απευθύνει τις προσκλήσεις του.

«Περιπατῶν δέ παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς … καί ἐκά­λεσεν αὐτούς» (Ματθ. 4.18).

Τήν περασμένη Κυριακή, Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή, τή γενέθλιο ἡμέ­ρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἑόρτασαμε τή μνήμη πάντων τῶν Ἁγίων της, ἡ παρουσία τῶν ὁποίων ἀπο­τελεῖ τή λαμπρότερη καί ἐγκυρότερη ἀπόδειξη τῆς ἐπενεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος στόν κόσμο καί τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, μέ τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων ἔκλεισε ἕνας λειτουργικός κύκλος, μέ τή βοήθεια τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησία μας σκια­γραφεῖ τήν πορεία της στόν κόσμο καί ταυ­τόχρονα σκιαγραφεῖ καί τήν πορεία τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς, πού μπορεῖ καί ὀφείλει νά φθάσει μέσα ἀπό τήν Ἐκκλη­σία καί μέ τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος στήν ἁγιότητα.

Μητροπολίτης Βεροίας: Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής!

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ, ΝΑΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ

ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΒΕΡΟΙΑ, 6.6.2018

Σᾶς καλωσορίζω στήν σημερινή συγκέντρωση ὅλους ἐσᾶς πού ἤρθατε ἐδῶ στή Βέροια, στήν ἱστορική αὐτή πόλη τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας μας μέ τό λαμπρό παρελθόν καί τήν ὑπερδισχιλιετῆ ἱστορία.

Ὅλους ἐσᾶς πού συγκεντρωθήκατε ἐδῶ στήν Πλατεία Ὡρολογίου, λίγα μόλις μέτρα ἀπό τό σημεῖο ὅπου διατηρεῖται μέχρι σήμερα τό βῆμα ἀπό τό ὁποῖο κήρυξε γιά πρώτη φορά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στήν ἑλληνική Βέ­ροια καί στήν ἑλληνική γλώσσα.

Σᾶς καλωσορίζω ὅλους ἐσᾶς πού δέν ἀνταποκριθήκατε ἁπλῶς στό κάλε­σμα τοῦ Δήμου τῆς Βεροίας καί τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐκφράζουν τήν ἀγω­νία τους γιά τήν κατάληξη τῶν δια­πραγματεύσεων τῆς χώρας μας μέ τό γειτονικό κράτος τῶν Σκοπίων σχε­τικά μέ τό ὄνομά του, ἀλλά ἀκούσατε τή φωνή τῆς καρδιᾶς σας, ἀκούσατε τή φωνή τῆς πατρίδος μας, τῆς Μα­κεδονίας μας, καί ἀνταποκρι­θή­κατε στό δικό της κάλεσμα, καί ἤρθατε ἐδῶ γιά νά ἑνώσoυμε τή φωνή μας μαζί μέ ὅλους ὅσους τήν ἴδια ὥρα σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλ­λάδος συγκε­ντρώ­θηκαν γιά νά διαδηλώσουν γιά τόν ἴδιο σκοπό, ὥστε νά ἀκουσθεῖ ἠχηρό τό μήνυμά μας πρός ὅσους διαπραγματεύονται μέ τή γειτονική χώρα ὅτι τό ὄνομά μας, ἡ ταυτότητά μας, ἡ ἱστορία μας δέν εἶναι δια­πραγματεύσιμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Οι Άγιοι αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη της παρουσίας της Χάριτος στην Εκκλησία

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν … ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν» (Ἑβρ. 11.39).

Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης ἑορτῆς καί γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς Πεντηκοστῆς, ὅρισαν οἱ θειότατοι Πατέρες νά τι­μῶνται αὐτήν τήν Κυριακή, τήν πρώ­τη μετά τήν ἑορτή τῆς καθόδου καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος, οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅλα δη­λαδή ἐκεῖνα τά πιστά τῆς Ἐκ­κλη­σίας τά ὁποῖα διά τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγε­λιῶν, ἔφραξαν στόματα λε­όν­των, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυ­να­μώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενή­θη­σαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ» δίνον­τας μέ τούς τρόπους αὐτούς τή μαρ­τυρία τῆς πίστεως στόν Χριστό· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας τά ὁποῖα ἔζησαν «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» καί ἀγω­νίσθηκαν γιά νά ἀποφύ­γουν «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πο­νηροῦ τά κατ᾽ αὐτῶν δο­λίως» κινούμενα καί νά ἀνέλθουν τήν οὐρα­νο­δρόμο κλίμακα τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ἐγκρα­τείας· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τά ὁποῖα ζῶν­τας μέσα στόν κόσμο καλλιέργησαν τόν σπόρο τοῦ θείου Λόγου καί τόν πολλαπλασίασαν ἀπο­κτῶ­ντας τούς καρπούς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

" Τη ογδόη Κυριακή από του Πάσχα την Αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν...."

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Ιεροκήρυκος της Ι.Μ. Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

Μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη του Ιησού Χριστού, οι μαθητές του Ιησού ήσαν «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει συν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού» (Πραξ. 1,14), στο υπερώον της Ιερουσαλήμ, υπακούοντας στην εντολή του διδασκάλου τους «από  Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν τήν επαγγελίαν του Πατρός» (Πραξ.1, 4). Ο Λουκάς ξαφνιάζει με τη διήγησή του διότι μας λέγει ότι ξαφνικά  ακούστηκε μία δυνατή βροντή στον ουρανό και όλοι είδαν γλώσσες «ωσεί πυρός» οι οποίες εκάθισαν «εφ’ ένα έκαστον αυτών» και «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος  Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι»(Πραξ. 2, 1 - 4)...
  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 «Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορ­τῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καί ἔκραξεν λέγων· ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέ­τω» (Ἰωάν. 7.37).

Πεντηκοστή τῶν Ἰουδαίων καί ὁ Ἰη­σοῦς καλεῖ ὅσους διψοῦν νά τόν πλη­σιά­­σουν καί νά πιοῦν ἀπό τό νερό πού τούς προσφέρει. Ἀκατάληπτα ἠχοῦν τά λόγια του ἀκό­μη καί τούς ἴδιους τούς μαθητές του, πού δέν μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν τό νόημά τους. Τό ἴδιο ἀκατάληπτα θά φα­νοῦν σέ κάποιους καί τά λόγια τῶν μαθη­τῶν τοῦ Κυ­ρίου, ὅταν τήν ἡμέρα μιᾶς ἄλ­λης Πεντηκοστῆς, καί ἐνῶ οἱ μαθητές ἔ­χουν δεχθεῖ στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύματος, «ἤρ­ξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό πνεῦμα ἐδί­δου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι».

Ψυχική υγεία και Ορθόδοξη πνευματική ζωή

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

                      Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Βεροίας

Θα  ξεκινήσω την εισήγησή μου με μία διαπίστωση. Εάν βγούμε έξω στην κοινωνία και ρωτήσουμε  ποιός είναι ο σκοπός  της χριστιανικής ζωής, της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής,  θα λάβουμε πολλές και πολυποίκιλες απαντήσεις. Ορισμένοι θα μας πουν ότι σκοπός είναι διάφορες  θρησκευτικές τελετουργίες, άλλοι θα μας απαντήσουν ότι σκοπός είναι η επίτευξη  μιας καλύτερης μεταθανάτιας ζωής και ορισμένοι θα επισημάνουν ότι σκοπός είναι να κάνει τους ανθρώπους  ηθικούς. Έχω τη γνώμη, από την ποιμαντική μου εμπειρία, ότι λίγοι θα μας απαντήσουν ότι σκοπός είναι η επίτευξη της ψυχικής υγείας, να κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, να βρουν την πληρότητα της ζωής  απαλλαγμένοι από την κατάθλιψη, τις φοβίες, το στρες. Πράγματι,  είναι παράξενο ότι λίγοι θα μας δώσουν  αυτήν την απάντηση αν και μέσα στο ιερό ευαγγέλιο η  χαρά είναι διάχυτη. Είναι αξιοσημείωτο ότι  η λέξη χαρά συναντάται μέσα  στην Καινή Διαθήκη 150 φορές, ενώ το ρήμα χαίρω  65 φορές. Αλλά και οι  λέξεις  ειρήνη και ειρηνεύω συναντώνται συνολικά 90 φορές. Ο ίδιος ο Ιησούς  είχε τονίσει  ότι τα λόγια του και οι πράξεις του έχουν σκοπό ώστε οι άνθρωποι να «ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» (Ιωαν. 17, 13).  Αλλά και ο Απόστολος Παύλος μάς διδάσκει ότι η Βασιλεία του Θεού, δηλαδή αυτός ο νέος τρόπος ζωής και συμπεριφοράς που φανερώνεται στα λόγια και στις πράξεις του Χριστού, είναι  «δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ» ( Ρωμ.14,17). Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ φώναζε κάθε άνθρωπο με τις λέξεις: «χαρά μου».

Τι είναι η Ορθοδοξία;

Μέσα σ' αὐτήν τήν ἐξέλιξι ὑπάρχει καί ἡ ἀντεπίθεσις τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ; Ὄχι. Δέν εἶναι πολιτισμός ἡ Ὀρθοδοξία, καί ἄς τήν ὀνομάζη ὁ Toynbee Ὀρθόδοξο πολιτισμό. Γιατί; Διότι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐπιστήμη καί μάλιστα ἰατρική ἐπιστήμη σύμφωνα μέ τά σημερινά κριτήρια. Ὄχι πολιτισμός. Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία πολιτικό ἤ κοινωνικό σύστημα. Διότι ἀναφέρεται στήν προσωπική σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἡ Ὀρθοδοξία βασίζεται σ' αὐτά τά δύο: Στό «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» καί στό «ἐν τῷ Ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια». Βέβαια μέσα στήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιά νά δημιουργήση πολιτισμό. Ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι πολιτισμός. Ἀλλά ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι οὔτε θρησκεία. Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μία θρησκεία ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες. Ἡ Ὀρθοδοξία ξεχωρίζει ἀπό ἕνα μοναδικό φαινόμενο, πού δέν ὑπάρχει στίς ἄλλες θρησκεῖες. Αὐτό εἶναι ἀνθρωπολογικό καί θεραπευτικό. Σ' αὐτό διαφέρει. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία θεραπευτική ἀγωγή πού θεραπεύει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ: Τις αποφάσεις των Θεοφόρων Πατέρων καλούμαστε κι εμείς να εφαρμόσουμε σήμερα.

«Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς· τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰωάν. 17.4).

Τελευταία Κυριακή πρίν ἀπό τή με­γάλη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνημονεύει τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ ὁσίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῶν πατέρων ἐκείνων πού ἀγωνίσθηκαν καί ὑπερεμά­χη­σαν τῆς θεότητος τοῦ δευ­τέ­ρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριά­δος, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Καί τιμῶντας τή μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅρισε ἡ Ἐκκλη­σία μας νά διαβάζεται ὡς εὐ­αγ­γελικό ἀνάγνωσμα ἕνα ἀπόσπα­σμα ἀπό τήν ἀρχιερατική προ­σευχή τοῦ Κυρίου, ἀπό τήν προ­σευχή δηλαδή πού ἀπηύθυνε πρός τόν Θεό λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος του.

Σέ μία φράση αὐτοῦ τοῦ εὐαγ­γελικοῦ ἀναγνώσματος θά ἤθε­λα νά σταθῶ καί ἐγώ σήμερα. Στή φράση μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός διαβεβαιώνει τόν Πατέρα του ὅτι τόν δόξασε ἐπί τῆς γῆς καί ὁλοκλήρωσε τό ἔργο τό ὁποῖο τοῦ ἀνέθεσε. «Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς· τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω».

Ὁ Θεός, ἀσφα­λῶς, δέν ἔχει ἀνά­γκη τή διαβεβαίωση τοῦ Ἰη­σοῦ, ἀφενός διότι ὡς πα­ντο­­γνώ­στης καί ὡς ἕνα ἀπό τά πρό­σωπα τῆς ἁγίας Τριάδος πού βρίσκεται ἀδιάρ­ρη­κτα ἑνω­μένο καί σέ διαρ­­κῆ κοινω­νία μέ τά ἄλλα δύο, τόν Υἱό καί Λόγο του καί τό Πα­νάγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τό ἔργο τοῦ Ἰη­σοῦ, καί ἀφετέρου, γιατί δέν ὑπῆρχε περίπτωση ὁ Χριστός νά μήν ὁλοκληρώσει τήν ἀποστολή γιά τήν ὁποία ἦρθε στόν κόσμο.

Πάρε τον σταυρό σου κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους.

Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά. Η εμμονή κάποιων "εκκλησιαστικών ανθρώπων" να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων "ευσεβών" κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.
------------------------
Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους...όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, "έρχου και είδε".

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ο Χριστός γίνεται ορατός σ'αυτούς που έχουνε καλή προαίρεση.

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36).

Ἕνα θαῦμα μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ πού ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος. Ἕνα θαῦμα πού συνοδεύεται ἀπό τέσσερις δια­φορετικούς διαλόγους.

Ὁ πρῶτος διάλογος εἶναι ἀνάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αἰτία τῆς ἀσθενείας. Ὁ δεύτερος ἀνά­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τῆς θεραπείας. Ὁ τρίτος ἀνάμεσα στούς γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τούς Φαρισαίους πού ἐπι­διώ­κουν νά βροῦν τρόπο γιά νά κατη­γορήσουν τόν αἴτιο τοῦ θαύματος, τόν Χριστό, καί ὁ τέταρτος ἀνάμεσα στόν Χριστό καί τόν ἰαθέντα τυφλό.

Κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει.

Κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει ουσιαστικά εκτός από τον εαυτό μας.
---------------------
Μην φοβάστε, είπε ο Χριστός, αυτούς που μπορούν να σας βλάψουν στο σώμα, δηλαδή να σας σκοτώσουν. Να φοβάστε αυτούς που μπορούν να σας βλάψουν στην ψυχή. Όμως για να μας βλάψει κάποιος στην ψυχή θα πρέπει πρώτα εμείς να του το επιτρέψουμε, αλλιώς κανείς δεν μπορεί να μας αλλοιώσει, να μας φθείρει την πίστη, τον Θείο ζήλο. Κανείς δεν μπορεί -εάν δεν το επιτρέψουμε εμείς- να μας ζημιώσει πνευματικά παρα μόνο εάν εμείς δώσουμε την συγκατάθεσή μας.
---------------------
Οι άλλοι μπορούν να μας βλάψουν στο ποσοστό που εμείς είμαστε δεσμευμένοι με τον κόσμο τούτο. Όσο πιο πολύ είμαι δέσμιος κάποιων πραγμάτων τόσο πιο πολύ αισθάνομαι ότι με βλάπτει κάποιος που μου τα στερεί. Βλέπετε τους μάρτυρες; τους τάζανε "τον ουρανό και τ'άστρα", για να τους δελεάσουν και να αρνηθούν τον Χριστό όμως αυτοί ήταν ελεύθεροι από κάθε τι επίγειο και κοσμικό· γι'αυτό και μένανε σταθερή στην πίστη τους έως θανάτου.

Πριν ανοίξεις το στόμα σου, προσευχήσου, για να μην κατακρίνεις.

Αρκετοί είν' αυτοί που τους αρέσει να κρίνουν την Εκκλησία και να υπογραμμίζουν διάφορες αδυναμίες του κλήρου (των παπάδων). Στο παρόν δε γίνεται λόγος γι' αυτούς που κρίνοντας την Εκκλησία, τοποθετούν τους εαυτούς τους έξω απ' αυτήν: έχουμε άλλωστε Δημοκρατία κι ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει.

Καλό βέβαια θα ήταν, όσοι ασκούν κριτική -όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά στα πάντα- να γνωρίζουν τα θέματα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη ώστε η θέση τους να έχει μια κάποια βαρύτητα.

Λόγος όμως γίνεται για 'κεινους που κρίνουν κι επικρίνουν τοποθετώντας συνάμα τους εαυτούς τους μες την Εκκλησία. Αυτούς δηλαδή που έρχονται στην Εκκλησία, που κοινωνούν, που έχουν μυστηριακή ζωή κι αγαπούν την Εκκλησία και το έργο της.

Τελικά γιατί θέλουμε να κοινωνήσουμε; Τί είναι η Θεία Κοινωνία;

Η Θεία Κοινωνία είναι η μετοχή του ανθρώπου στο Σώμα και στο Αίμα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Κάποιοι άνθρωποι έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα προσέρχονται μεταλαμβάνουν και μερικές φορές ομολογούν ότι "σήμερα αισθάνθηκα τη Θεία Κοινωνία", βιώνοντας χαρά μέσα τους.
-----------------------
"Αισθάνθηκα τη Θεία Κοινωνία" όμως σημαίνει είμαι έτοιμος να πεθάνω, είμαι έτοιμος να τ'αφήσω όλα, είμαι έτοιμος να ενωθώ για πάντα με τον Χριστό.
-----------------------

KΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: "Άνθρωπον ουκ έχω".

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Μετά τό μεγάλο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο μᾶς ὑπενθύμισε ἡ Ἐκκλησία μας τήν προηγούμενη Κυριακή μέ τήν ἑορτή τῶν Μυροφόρων, μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει σήμερα ἕνα ἄλλο θαῦμα, ἐντελῶς διαφορετικό, ἀλλά ἀπόλυτα συνδεόμενο μέ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἡ σύν­δεσή τους ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τόσο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅσο καί τά θαύ­μα­τα πού ἐπιτελοῦσε καί ἐπιτελεῖ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα τῆς Θεότητός του καί τῆς θείας του φύ­σεως. Αὐτή εἶναι πού ἀνα­δεικνύει τόν Χρι­στό κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἐξουσιαστή ὅλων ὅσων σχετί­ζονται καί ἀφο­ροῦν τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης:Ο οποιοσδήποτε λογισμός είναι μαρτυρία ότι υπάρχει αντίστοιχο πάθος.

 "Λογισμοί σημαίνει, έλλειψις μετανοίας, έλλειψις πνευματικής ζωής, έλλειψις στοιχειώδους εμπειρίας, απουσία Θεού.

Ο οποιοσδήποτε λογισμός είναι μαρτυρία ότι υπάρχει αντίστοιχο πάθος, και δη πάθος που αγαπάμε.

Εάν δεν το αγαπούσαμε, θα μας έφευγε. Το αγαπάμε, το θέλομε, το τρέφομε και αγωνιούμε στην πραγματικότητα μήπως μας φύγη, έστω και αν προσευχώμεθα να μας το πάρη ο Θεός. Αυτή η προσευχή είναι ένα "ξεγέλασμα" του εαυτού μας και του Θεού".

Μην είσαι έτοιμος να λιθοβολήσεις τον άλλον.

Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με την αμαρτία των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!
Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις.
----------------------------
Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος "άνθρωπος της Εκκλησίας". Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιάς τους (μας). Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον "άνθρωπο του Θεού" να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση. Δηλαδή μαθαίνουμε ότι κάποιος κληρικός πόρνευσε και νιώθουμε εμείς δεδικαιωμένοι και ηθικοί, λες και εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει ποτέ. Η αμαρτία του άλλου δεν μας δικαιώνει. Επειδή έμαθα ότι κάποιος έκλεψε, αυτό δεν με κάνει τίμιο! Αυτό όμως -δυστυχώς- το σκεπτικό έχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας αλλά και πολλοί "καλοί χριστιανοί" που ψάχνουν σκάνδαλα για να τα κοινοποιήσουν ώστε να κρύψουν πίσω απ' αυτά την δική τους εμπαθή και υποκριτική ζωή, την αμετανοησία τους και το βόλεμά τους.
----------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: "Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον".

«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Ἄν ἡ πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυ­ρια­κή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἀπι­στία τοῦ Θωμᾶ, ἡ δεύτερη Κυριακή εἶ­ναι ἀφιερωμένη στήν πίστη τῶν κε­κρυμ­μένων μαθητῶν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰω­σήφ καί τοῦ Νικοδήμου καί τῶν μυρο­φό­ρων γυναικῶν.

Ὁ πρῶτος, ὁ Θωμᾶς, ἔχει πληροφο­ρη­θεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως, ἔχει λάβει τίς διαβεβαιώσεις τῶν συμμαθητῶν του, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰω­άν­νη καί τῶν ἄλλων ὅτι «ἑωράκα­μεν τόν Κύριον», ἀλλά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος καί διστάζει νά τό πιστεύσει.

Οἱ δεύτεροι, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη, δέν γνωρίζουν ἀκόμη τίποτε, δέν γνωρίζουν παρά μό­νο ὅτι ὁ διδάσκαλός τους καταδικάστη­κε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ: Στα ίχνη της παρουσίας του Χριστού.

«Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου» (Ἰωάν. 20.27).

Mία ἑβδομάδα εἶχε περάσει ἀπό τήν ἡμέ­ρα ἐκείνη, τήν μία τῶν Σαββάτων, κατά τήν ὁποία οἱ μυροφόρες γυναῖκες εἶχαν ἀναζητήσει τόν Ἰησοῦ στόν κῆπο τοῦ Ἰω­σήφ· μία ἑβ­δο­μάδα εἶχε περάσει ἀπό τότε πού ὁ ἄγ­γελος εἶχε ἀναγγείλει τή χαρ­μόσυνη εἴδη­ση: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Nαζαρηνόν τόν Ἐσταυρωμένον; ἠγέρ­θη οὐκ ἔστιν ὦδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν».

Ὁ ἀναστημένος Xριστός εἶχε ἐμφανι­σθεῖ ὄχι μόνο στίς μυροφόρες, ἀλλά καί στούς μαθητές του πού πο­ρευόταν πρός τούς Ἐμμαούς καί στούς ἄλλους πού βρι­σκόταν συνηγμένοι «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσα­λήμ. Mόνο ὁ Θω­μᾶς δέν τόν εἶχε συναντήσει καί εἶχε ἀρ­νηθεῖ νά πι­στεύ­σει ὅσα τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι γιά τίς ἐμφα­νί­σεις τοῦ διδα­σκά­λου τους.

Γιά χάρη τοῦ Θωμᾶ, λοι­πόν, ἐμφα­νί­ζεται καί πάλι ὁ Xριστός σή­μερα· ἐμ­φα­νί­ζεται γιά νά τοῦ δείξει τή λογχευθεῖσα πλευ­ρά του καί τίς πληγές πού εἶχαν ἀφήσει τά καρ­φιά στά ἄχραντα χέρια του. Ἐμ­φα­νίζεται γιά νά τόν βοηθήσει μέ τήν πα­ρου­σία του νά πι­στεύσει στό θαῦμα τῆς Ἀνα­στάσεώς του, νά πιστεύσει ὅτι αὐτό πού ἔβλε­παν οἱ ἄλλοι μαθητές δέν ἦταν φάντα­σμα, δέν ἦταν πνεῦμα, ἀλλά ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ἐσταυρωμένος καί ἀναστημένος διδάσκα­λός του, ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τῶν ἀν­θρώπων.