ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ (Α´ ΛΟΥΚΑ): Η υπακοή είναι το μέσο για να υπερβούμε τον εγωισμό μας.

«Ἐπεί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Ἕνα θαῦμα μᾶς παρουσίασε ἡ ση­μερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τό πλοιάριο τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, πού μόλις εἶχε ἐπιστρέψει στήν ἀκτή ἀπό μιά κουραστική νύκτα στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ, γιά νά κηρύξει τόν λόγο του στούς ἀν­θρώπους πού περίμεναν νά τόν ἀκούσουν. Κι ὅταν τελειώνει τήν ὁμιλία του, ζη­τᾶ ἀπό τόν Πέτρο νά ἀνοι­χθεῖ καί πάλι στή θά­λασσα καί νά ρίξει τά δίκτυα του.

Ὁ Πέ­τρος ἀπαντᾶ ἀναφερόμενος στήν ὁλονύκτια καί ἀνεπιτυχῆ του προσπάθεια νά πιάσει ψά­ρια, ἀλλά δέν διστάζει νά ἀνταπο­κρι­θεῖ καί στήν προτρο­πή τοῦ Χρι­στοῦ: «ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Ἡ ἀνθρώπινη λογική μου καί ἡ ἐμπειρία μου μοῦ λέγει ὅτι εἶναι μάταιος κόπος, ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά πιάσω ψάρια αὐτή τήν ὥρα, ὅταν δέν μπόρεσα νά τό κάνω μέ­σα στή νύκτα, ἀλλά γιά χάρη σου, ἀλλά ἀφοῦ τό λές ἐσύ, Κύριε, θά ἀνοίξω καί πάλι τά δίχτυα καί θά τά ἁπλώσω στή θάλασσα.

Ρήματα ζωής

Οι άνθρωποι που μας παρακολουθούν, μπορούν να μας βοηθήσουν, αρκεί να τους επιτρέπουμε με τον ταπεινό μας χαρακτήρα, διότι, εάν -Θεός φυλάξοι! – ζούμε μέσα στην αντάρα, θα νομίζουμε ότι και όλος ο κόσμος σε τέτοια ατμόσφαιρα ζει, και δεν θα ανησυχούμε καθόλου και όλο άρρωστοι θα είμαστε μέσα στην ομίχλη, μέχρι να πεθάνουμε άρρωστοι.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης  

Αμαρτάνουμε όταν θεληματικά δεχόμαστε τους λογισμούς και τους αναπτύσουμε μέσα μας. Όταν όμως, αυτοί κινούνται ανεξέλεχτα, δίχως τη δική μας συνειδητή συνεργασία, δεν φταίμε σε τίποτα. Φτάνει, τέτοιους αδέσποτους λογισμούς να μην τους ακολουθούμε.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος         

Αποφθέγματα Αγίων

Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ’ αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας, προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Εκείνος είναι που μπορεί να μεταμορφώσει και να αναστήσει τις ψυχές μας. Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί, που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού. ( Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα )

Ὅσο περισσότερο προσεγγίζει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, τόσο πιὸ πολὺ ἁμαρτωλὸ χαρακτηρίζει τὸν ἑαυτό του. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὅταν εἶδε τὸν Θεὸ ἀποκαλοῦσε τὸν ἑαυτό του ταλαίπωρο καὶ βρωμερό. ( Ἀββᾶς Ματώης )

Σοφά λόγια αγίων γερόντων.

Ρώτησε κάποιος ένα γέροντα, πόσα χρόνια έχει στο Άγιο Όρος και του απάντησε.
Χρόνια πολλά έχω, προκοπή δεν έχω. Και τα τσακάλια στην έρημο ζουν, αλλά τσακάλια μένουν.

Είπε γέρων. Όσο πνευματικότερος είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει από αυτήν την ζωή. 

Συμβούλευε ένα φωτισμένος μοναχός. Να έχεις αγάπη προς όλους, αλλά ιδιαίτερες σχέσεις με κανένα. 

Λόγια Σοφά για τα γηρατειά και την ζωή.

Αν θες να παραμείνεις νέος, πρέπει να συναναστραφείς νέους ανθρώπους. Αν θες να γεράσεις, προσπάθησε να τους μιμηθείς.

Μη φοβάσαι να γεράσεις. Είναι πολλοί εκείνοι που ποτέ δεν είχαν αυτό το προνόμιο.

Μην ανησυχείς για το πώς θα αποφύγεις τον πειρασμό. Όσο μεγαλώνεις θα σ’ αποφεύγει αυτός.

Ο ηλικιωμένος άνθρωπος που τον αγαπούν είναι σαν χειμώνας με λουλούδια.

Μονάχα να ‘ξεραν οι νέοι. Μονάχα να μπορούσαν οι γέροι.

Ζήσε σοφά, δηλαδή ζήσε με αγάπη.

"Τον αδελφό που τον είχες μέχρι χθες πνευματικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα, επειδή ο πονηρός σ’ έβαλε να τον μισήσεις, ως κακό και φαύλο. Αλλά με την αγάπη που μακροθυμεί, έχοντας στο νου σου τα χθεσινά καλά, διώξε το σημερινό μίσος της ψυχής.

Εκείνον που ως χθες τον επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα ως κακό και φαύλο, επειδή μετέβαλλες την αγάπη σου σε μίσος, προβάλλοντας τον κακό λόγο του αδελφού ως πρόσχημα του δικού σου μίσους. Αλλά εξακολούθησε τους επαίνους σου, έστω και αν ακόμη κυριαρχείσαι από τη λύπη, και με τον τρόπο αυτόν επανέρχεσαι στην ίδια σωτηριώδη αγάπη.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης που διατηρείς ακόμα κρυμμένη, νοθεύσεις το συνηθισμένο έπαινο του αδελφού, ανακατώνοντας ασυναίσθητα στους λόγους σου την κατηγορία. Στη συνάντηση με τους άλλους να χρησιμοποιήσεις αγνό έπαινο του αδελφού και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. έτσι θα ελευθερωθείς πολύ σύντομα από το ολέθριο μίσος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Χριστῷ συνεσταύρω­μαι· ζῶ δέ οὐ­κέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Κυριακή μετά τήν ἑορ­τή τῆς ὑψώ­σεως τοῦ τι­μίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­­ροῦ, καί, ἐνῶ τό εὐ­αγγελικό ἀνά­γνωσμα μᾶς ὑπενθύμισε τήν προ­­τροπή τοῦ Ἰησοῦ πρός ὅποιον θέλει νά εἶναι πιστός μαθητής του νά σηκώσει τόν σταυρό του καί νά τόν ἀκολουθήσει, στό ἀπο­στο­λικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν ἀποστόλων προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα.

Ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος ὅτι δέν ἀρ­κεῖται ἁπλῶς στό νά ἄρει τόν σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τόν Χρι­στό, ἀλλά ὅτι ἡ ζωή του εἶ­ναι μία συνάντ­η­ση μέ τόν Χριστό ἐπί τοῦ σταυροῦ καί μία ταύτιση τῆς ζωῆς του μέ τή ζωή τοῦ Χρ­ι­στοῦ. «Χριστῷ συνεσταύ­ρω­μαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».

Τα κόμπλεξ δεν είναι αρετές!

Παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι χριστιανοί να βαπτίζουν τον κομπλεξισμό τους αρετή. Ντύνουν δηλαδή τα κόμπλεξ τους με τον μανδύα της ηθικής, της καθαρότητας, του ασκητικού πνεύματος, της ήσυχης ζωής. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι πιο επικίνδυνο από την αμαρτία διότι οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι δεν ζει θεάρεστα, αντιθέτως, θεωρεί ότι ζει μία ανώτερη πνευματική ζωή (σε σχέση με τους άλλους).

Για να το καταλάβουμε ας πούμε μερικά παραδείγματα.
Ο κομπλεξικός άνθρωπος δεν έχει δική του ζωή. Δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Συνήθως ζει ήσυχα, όχι όμως από επιλογή, όχι επειδή θέλει να προσεύχεται, να μελετά και να ασκείται στην αφάνεια, αλλά διότι είναι γεμάτος ανασφάλειες και φοβίες.

Δεν χρειάζεται ο καρκίνος για να ζήσουμε...

Το μαθαίνεις και χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου.
Είναι εκείνη η στιγμή της ζωής σου που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, όχι ως κάτι το μακρινό και ξένο αλλά ως ένα γεγονός που αγγίζει την ανάπνοη σου.
Τότε είναι που στέκεσαι και θωρείς την ζωή σου ως ένα παραμύθι.
Τότε είναι που νομίζεις ότι ο καρκίνος είναι σαν μία κακόγουστη φάρσα.

«Εγώ, καρκίνο»;
Πλέον δεν έχει τίποτα σημασία (τότε έχουνε όλα σημασία). Κάθε μικρότητα παύει να υφίσταται. Κάθε ανοησία με την οποία περνούσες την ημέρα σου αφήνεται απ’ έξω από τον χρόνο σου. Πλέον δεν υπάρχει χρόνος για ανάξια πράγματα.
Οι ημέρες περνούνε, οι μήνες περνούνε. Μπαίνεις στα βαθιά της μάχης με το θηρίο που ήρθε τόσο απρόσμενα στην ζωή σου. Και εκεί στα βαθιά της μάχης, εκεί στον σπαρακτικό σου πόνο ανατέλλει φως μέσα σου.
Τόσος πόνος, μα τόσο φως.

Μα είναι το θηρίο φοβερό. Θηρίο που κυρίως θέλει να κατασπαράξει την θέλησή σου για ζωή, να συντρίψει κάθε ελπίδα, να ισοπεδώσει την χαρά και την ειρήνη της καρδιάς σου.

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει.

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

Γι'αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ-ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Κυριακή πρό τῆς Ὑ­ψώ­­­­σεως τοῦ τιμίου Σταυ­ροῦ σήμερα, ἀ­δελ­φοί μου, καί ἡ ἡμέρα συμπίπτει μέ τήν ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου. Καί, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ δύο ἑορτές δέν συνδέ­ον­ται μέ κάποιο ἐμ­φα­νῆ τρόπο, ὑπάρχει ἕνας ἀόρατος σύνδε­σμος με­ταξύ τους, ὑπάρχει ἕνας σύνδεσμος μεταξύ τῆς Κόρης πού γεννιέται σή­μερα καί πρόκειται νά γίνει Μη­τέρα τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο σέ λί­γες ἡμέρες θά δοῦ­με ἐπί τοῦ Σταυ­ροῦ του ὑψούμενο καί πάλι γιά τή δική μας σωτη­ρία.

Ὁ ἀόρατος αὐτός σύν­δεσμος δέν εἶναι ἄλλος, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν ταπείνωση. «Ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών» ὁ Χριστός. Τα­πεινώθηκε, ἀπεκδυό­με­νος τήν αἴγλη τῆς Θεό­τητος, γιά νά γεννηθεῖ ἀπό τήν Παναγία Παρ­θένο, στό πρόσωπο τῆς ὁποίας ἑνώθηκαν μέ θαυμαστό καί μοναδικό τρόπο ἡ παρθενία μέ τή μητρότητα.

Εξομολόγηση, εξομολόγος, εξομολογούμενος

του  Γέροντος Μωυσή Αγιορείτου

Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι θεοπαράδοτη ἐντολή καί ἀποτελεῖ ἕνα τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι μία τυπική, ἀπό συνήθεια «γιά τό καλό» καί λόγω τῶν ἐπικείμενων ἑορτῶν, βεβιασμένη καί πρόχειρη πράξη ἀπό ἕνα καί μόνο καθῆκον ἤ ὑποχρέωση καί πρός ψυχολογική ἐκτόνωση. Ἡ ἐξομολόγηση θά πρέπει νἄναι συνδυασμένη πάντοτε μέ τή μετάνοια. Μᾶς ἔλεγε Ἁγιορείτης Γέροντας: Πολλοί ἐξομολογοῦνται, λίγοι μετανοοῦν! (Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης).

Ἡ μετάνοια εἶναι μία ἐλεύθερη, καλλιεργημένη, ἐσωτερική διεργασία ἐπιμελημένη, συντριβῆς καί λύπης, γιά τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό διά τῆς ἁμαρτίας. Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή δέν συνδυάζεται μέ τήν ἀφόρητη θλίψη, τήν ὑπερβολική στενοχώρια καί τίς ἀδυσώπητες ἐνοχές. Τότε δέν εἶναι μᾶλλον εἰλικρινής μετάνοια, ἀλλά κρυφός ἐγωισμός, στραπατσάρισμα τοῦ «ἐγώ», θυμός μέ τόν ἑαυτό μας, πού ἐκδικεῖται γιατί ἐκτίθεται καί ντροπιάζεται καί δέν ἀνέχεται κάτι τέτοιο. Μετάνοια σημαίνει ἀλλαγή νοῦ, νοοτροπίας, μεταβολισμός, ἐγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος τῆς ἁμαρτίας. Μετάνοια ἀκόμη σημαίνει ἀγάπη τῆς ἀρετῆς, καλοκαγαθία, ἐπιθυμία, προθυμία καί διάθεση σφοδρή ἐπανασυνδέσεως μέ τόν Χριστό διά τῆς Χάριτος τοῦ πανσθενουργοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μετάνοια ξεκινᾶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς, ὁλοκληρώνεται ὅμως ἀπαραίτητα στό μυστήριο τῆς θείας καί ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.

Ζεις σαν χριστιανός ή ως χριστιανός;

Εύκολο είναι να αρχίσω να κατηγορώ τους άλλους, το αφεντικό μου, τον συνάδελφό μου, τον γείτονά μου, τους συγγενείς μου, τον/την σύζυγό μου, το παιδί μου. Το δύσκολο είναι να δείξω έλεος και συγκατάβαση, αποδοχή και υπομονή.

Το πρώτο είναι εύκολο διότι τρέφεται από τον εγωισμό μου, από την μεγάλη ιδέα που έχω για τον εαυτό μου, για την τάση που έχουμε όλοι μας να δικαιώνουμε τις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις μας.

Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Περί σκληροκαρδίας (Αγ. Λουκάς Κριμαίας)

Ποιός άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με την Θεοτόκο

Στις 31 Αυγούστου εορτάζουμε την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Αποτελεί το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με τον επίγειο βίο της Θεοτόκου, και διασώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ίδια η Θεοτόκος την ύφανε από τρίχες καμήλας.

Χρειάζεται τόλμη η ζωή!

Χρειάζεται τόλμη η ζωή.
Όχι υπερβολές, ούτε όμως και ατολμία.
------------------------------------
Θέλει τόλμη. Να τολμάς να κάνεις πράγματα στην ζωή σου.
Πολλές φορές δεν τολμούμε να κάνουμε πράγματα, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες, δεν ριψοκινδυνεύουμε καθόλου και έτσι ναι μεν μένουμε στην ασφάλεια της απραξίας μας αλλά συγχρόνως γεμίζουμε απωθημένα.
------------------------------------
Μια ζωή με απωθημένα, είναι μια ζωή χωρίς τόλμη, χωρίς ρίσκο. Δεν σου φταίει κανείς και τίποτα για αυτήν την κατάσταση. Το μόνο που φταίει είναι οι φοβίες σου να ζήσεις, να χαρείς, να κάνεις αυτό που ποθεί η καρδούλα σου.
------------------------------------
Φοβόμαστε πολλές φορές να ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε, να αλλάξουμε εργασία, να φύγουμε από το πατρικό μας, να κάνουμε οικογένεια, να πάμε ένα ταξίδι, να χαμογελάσουμε, να αγκαλιάσουμε, να ξοδέψουμε τα χρήματά μας, να ξοδέψουμε την καλοσύνη που έχουμε μέσα μας, να πραγματώσουμε το όνειρό μας.

Αποτομή της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού

Εορτάζει σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας την μνήμη ενός μεγάλου ανδρός, ενός φοβερού ασκητού. Και η εορτή αυτή γίνεται με αφορμή ένα αποτρόπαιο και φρικιαστικό γεγονός. Το γεγονός της αποκεφάλισης αυτού του ανθρώπου. Μια αποκεφάλιση που γίνεται στο όνομα της ανομίας, στο όνομα της σαρκικής ηδονής, στο όνομα της αμετανοησίας. Ο Τίμιος Πρόδρομος αποκεφαλίζεται διότι έλεγξε τον Βασιλιά Ηρώδη για την άνομη σχέση που είχε με την γυναίκα του αδελφού του. Αποκεφαλίζεται διότι ουσιαστικά -αν και ήταν ο πρώτος μοναχός- υπερασπίσθηκε τον θεσμό του γάμου. Δεν μένει σιωπηλός μπροστά στην αμαρτία, διότι εάν έμενε σιωπηλός η σιωπή του αυτή θα ήταν μια έμμεση αποδοχή της άνομης πράξης του βασιλιά. Ο Ιωάννης λοιπόν από την έρημο, από τον Ιορδάνη ποταμό ελέγχει την αμαρτία…μάλλον καλύτερα, ελέγχει την αμετανοησία. Και το κάνει αυτό έτοιμος να δεχθεί και τις επιπτώσεις αυτού του ελέγχου. Γνωρίζει ο Ιωάννης ότι ελέγχοντας τον βασιλιά θα του στοιχίσει, όμως το τολμά. Το τολμά όχι διότι ήθελε να ικανοποιήσει την εμπάθειά του, δεν ελέγχει διότι ήθελε να δείξει ότι αυτός είναι ο καλός της υπόθεσης και οι άλλοι είναι οι κακοί. Μπαίνει στην διαδικασία του ελέγχου για να σώσει τον άνθρωπο που εμμένει στην αμαρτία του, που εμμένει στο σκοτάδι του. Ο έλεγχος του Αγίου Ιωάννου ήταν μια κραυγή αγωνίας, μια κραυγή αγάπης προς τον βασιλιά και κατ’επέκταση προς όλους τους ανθρώπους που έβλεπε να παραμένουν δέσμιοι των παθών τους, δηλαδή δούλοι της αμετανοησίας.

Το "εισιτήριο" για τον παράδεισο.

Απόκτησε ταπεινό φρόνημα και θα σωθείς. Ο παράδεισος είναι γεμάτο ταπεινούς ανθρώπους, όχι αναμάρτητους. Διότι την αναμαρτησία την κατέχει μόνο ο Κύριός μας. Οι υπόλοιποι αμαρτωλοί και ατελείς, ασθενείς και επιρρεπείς είμαστε σε πάθη και λάθη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Πίστη στον Θεό.

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως … οὐ­δέν ἀδυνατήσει ὑμῖν» (Ματθ. 17.20).

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιέ­γρα­ψε ἡ ση­μερινή εὐαγγελική πε­ρι­κοπή, τό θαῦμα ἑνός δαιμονισμένου παιδιοῦ, τό ὁποῖο δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν οἱ μα­θητές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀποτυχία αὐτή τῶν μαθητῶν γίνεται γιά μία ἀκόμη φορά ἀφορμή προκειμένου ὁ Χριστός νά ὑπο­γραμ­μίσει τή ση­μασία τῆς πίστεως στίς πράξεις καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Μπορεῖ, βεβαίως, τό παράδειγμα πού χρησι­μο­ποιεῖ ὁ Χριστός γιά νά καταδεί­ξει τή δύ­να­μη τῆς πίστεως νά μᾶς φαίνεται ἀκραῖο, διότι κανείς ἀσφαλῶς δέν θά περίμενε ἀπό ἕναν ἄν­θρω­πο νά με­τα­κι­­νήσει ἕνα ὁλόκληρο ὄρος, καί ἰδίως ἀπό ἕνα ἄν­θρω­­πο πού διαθέτει, ὅπως λέγει ὁ Χριστός, πί­στη σάν τόν κόκκο τοῦ σι­να­πιοῦ, πού εἶ­ναι ὁ μι­κρότερος ἀπό ὅλους τούς σπόρους, ἀλλά μέ τό παράδειγμα αὐτό ὁ Χριστός διδάσκει αὐτό πού θέλει νά μεταδώσει στούς μαθητές του ἀλ­λά καί σέ ὅλους ἐμᾶς.

Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!

Το να κατηγορείς τους άλλους είναι πολύ εύκολο και βολικό. Το ίδιο και να απαξιώνεις το έργο τους, την προσφορά τους ή να ερμηνεύεις όπως θέλεις τις κινήσεις τους και τις πράξεις τους.
Εύκολο διότι δεν σου στοιχίζει τίποτα. Βολικό διότι βγάζεις τους άλλους σκάρτους, τους βγάζεις κακούς και εμπαθείς· ενώ συγχρόνως αυτοαθωώνεσαι και αναγάγεις πολλές φορές την "αυθεντιά" σου σε μάρτυρα (μιας και νιώθεις ότι πάντα αδικείσαι και κατατρέχεσαι από τους άλλους).

Το να κατηγορείς τους άλλους δείχνει έναν φοβερό κομπλεξισμό.
Θα πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι το να κατηγορούμε τους άλλους δείχνει την δική μας ιδιοτροπία και εμπάθεια.