Το γεγονός που μαρτυρεί το θαύμα του Αγίου Φωτός: Όταν το Άγιο Φως βγήκε από μια κολώνα!

Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον.

Οι δύο λύκοι

Ἕνα παραμύθι-παροιμία γιὰ μεγάλους καὶ μικροὺς

Ἕνα βράδυ ἕνας γέρος (ἰνδιάνος) τῆς φυλῆς Τσερόκι, μίλησε στὸν ἐγγονό του γιὰ τὴ μάχη ποὺ γίνεται μέσα στὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων.

Η ωφέλεια της νηστείας

Πολλοὶ χριστιανοί, ἀγνοώντας τή μεγάλη ὠφέλεια τῆς νηστείας, τήν τηροῦν μέ δυσφορία ἤ καί τήν ἀθετοῦν. Καί ὅμως, τή νηστεία πρέπει νά τή δεχόμαστε μέ χαρά, ὄχι μέ βαρυγγώμια ἤ φόβο. Γιατί δέν εἶναι σ’ ἐμᾶς φοβερή, ἀλλά στούς δαίμονες. Φέρτε την μπροστά σ’ ἕναν δαιμονισμένο, καί θά παγώσει ἀπό τό φόβο, θά μείνει ἀκίνητος σάν πέτρα, θά δεθεῖ μέ δεσμά ἀόρατα, ὅταν μάλιστα δεῖ νά τή συνοδεύει ἡ ἀδελφή της καί ἀχώριστη συντρόφισσά της, ἡ προσευχή. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός εἶπε: «Τό δαιμονικό γένος δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ἔχει μπεῖ, παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία» (Ματθ. 17:21)

Ἀφοῦ λοιπόν, ἡ νηστεία διώχνει μακριά τοὺς ἐχθρούς τῆς σωτηρίας μας καί εἶναι τόσο φοβερή στούς δυνάστες τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά τήν ἀγαπᾶμε καί ὄχι νά τή φοβόμαστε. Ἄν κάτι πρέπει νά φοβόμαστε, αὐτό εἶναι ἡ πολυφαγία, προπαντός ὅταν συνδυάζεται μέ τή μέθη. Γιατί αὐτή μᾶς δένει πισθάγκωνα καί μᾶς σκλαβώνει στά τυραννικά πάθη, ἐνῶ ἡ νηστεία, ἀπεναντίας, μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν τυραννία τῶν παθῶν καί μᾶς χαρίζει τήν πνευματική ἐλευθερία. Ὅταν, λοιπόν, καί ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν μας πολεμάει κι ἀπό τή δουλεία μᾶς λυτρώνει καί στήν ἐλευθερία μᾶς ξαναφέρνει, ποιάν ἄλλη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης της χρειαζόμαστε;

Ο άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού (σύντομος βίος)

Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος γεννήθηκε στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀρκαδίου (395-408 μ.Χ.) καὶ Ὀνωρίου (395-423 μ.Χ.) ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ εὔπορους γονεῖς. Ὁ πατέρας του Εὐφημιανὸς ἦταν συγκλητικός, φιλόπτωχος καὶ συμπαθής, ὥστε καθημερινὰ τρεῖς τράπεζες παρέθετε στὸ σπίτι του γιὰ τὰ ὀρφανά, τὶς χῆρες καὶ τοὺς ξένους ποὺ ἦταν πτωχοί. Ἡ γυναῖκα του ὀνομαζόταν Ἀγλαΐς καὶ ἦταν ἄτεκνη. Στὴ δέησή της νὰ ἀποκτήσουν παιδί, ὁ Θεὸς τὴν εἰσάκουσε. Καὶ τοὺς χάρισε υἱό. Ἀφοῦ τὸ παιδὶ μεγάλωσε καὶ ἔλαβε τὴν κατάλληλη παιδεία, ἔγινε σοφότατος καὶ θεοδίδακτος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ): Η νίκη της Εκκλησίας όχι εναντίον προσώπων αλλά εναντίον του ψεύδους.

«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνά­πλεως πεφανέρωται σήμερον· φαιδρό­της δογμάτων γάρ τῶν ἀληθεστάτων, ἀστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

Μέ θριαμβευτικούς τόνους πανηγυρίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀδελ­φοί μου, τή νίκη τῆς ἀμωμήτου πίστεώς της ἔναντι τῶν αἱρετικῶν· μέ χαρά καί ἀγαλλίαση πνευ­μα­τική ἑορτάζει τόν θρίμαβο τῆς ἀνα­στηλώσεως τῶν εἰκόνων καί τήν κα­ται­­σχύνη ὅλων ἐκείνων πού ἀμφισβή­τη­σαν τήν τιμη­τική προσκύνησή τους καί μέ­σω αὐτῆς τήν ἀπόδοση τῶν νενομισμέ­νων τιμῶν στούς προφῆτες, στούς μάρ­τυρες, στούς ἀσκητές, στούς πατέ­ρες καί δι­δα­σκάλους τῆς Ἐκκλησίας καί προπάν­των στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στόν δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, τίς ἱε­ρές μορφές τῶν ὁποίων ἀπεικονίζει ὁ χρωστήρας τῶν ἁγιογράφων στίς εἰκόνες.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ: Χρειάζεται να βγάλουμε από την ζωή μας τα έργα του σκότους, των παθών και του εγωισμού μας.

«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔρ­γα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός».

Βρισκόμαστε, ἀδελφοί μου, στήν ἀρχή τῆς Ἁ­γίας καί Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς. Βρισκόμα­στε στήν ἀρχή μιᾶς πε­ριόδου ἐντόνου πνευ­μα­­­­τι­κοῦ ἀγῶνος καί προ­­­­ετοιμασίας γιά τήν ἑορτή τῆς λαμπρο­φό­ρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυ­­­ρίου μας, μιᾶς προ­ετοιμασίας πού συν­ί­σταται στή νέκρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τή σταύρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νά μπορέσει νά συνα­να­στηθεῖ μέ τόν Χριστό ὁ νέος, ὁ κατά Χριστόν κτισθείς, ἄνθρωπος.

Καί στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς προετοιμασίας ἐν­τάσ­σεται καί ἡ προτρο­πή πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος μέσω τοῦ σημε­ρινοῦ ἀποστο­λι­κοῦ ἀναγνώσματος. «Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐν­­δυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ (παραβολή της Κρίσεως)

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμένην ὑμῖν βα­σιλείαν ἀπό κατα­βο­­λῆς κόσμου».

Γιά τήν κληρονομία μιᾶς βασιλείας ὁ λόγος στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα. Ὄχι μιᾶς ἐπίγειας βασιλείας, ἀλλά μιᾶς οὐρά­νιας. Μιᾶς θείας βασιλείας τήν ὁποία καλούμεθα ὅλοι νά κληρονομήσουμε στό μέλ­λον. Τῆς βασιλείας τοῦ Χρι­στοῦ πού ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς πίστεως ὅτι δέν ἔχει τέλος. Τῆς βα­σι­λείας στήν ὁποία θά εἰσ­έλ­θουμε μετά ἀπό μία κρί­ση. Μέλλουσα καί αὐτή, τήν ὁποία ὅμως προσδο­κοῦ­­­­με καί περιμένουμε μα­ζί μέ τήν δεύτερη παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ στή γῆ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί πάλι στό Σύμβολο τῆς πί­στεως· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖ­ναι ζῶ­ντας καί νε­κρούς», «οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος». Μιᾶς βασιλείας τήν ὁποία ἤδη ἀπό αὐτή τή ζωή εὐ­λογοῦμε­, ἐφόσον ἀρχίζου­με κάθε θεία Λειτουργία μέ τή φράση «εὐλογημένη ἡ βα­σιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Όταν δεν μπορώ να αποφύγω την αμαρτία, ούτε να μετανοήσω αληθινά, υπάρχει σωτηρία;

Πολύ συχνά, θέτουμε στον εαυτό μας και μεταξύ μας ένα πολύ βασανιστικό ερώτημα. Πως μπορώ να αντιμετωπίσω την αμαρτωλή μου κατάσταση; Τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να αποφύγω την διάπραξη αμαρτημάτων, μόνο ο Χριστός άλλωστε ήταν αναμάρτητος. Και δεν μπορώ και εξακολουθώ να διαπράττω αμαρτήματα, εξαιτίας της έλλειψης αποφασιστικότητας, θάρρους, ικανότητας για αληθινή μετάνοια ή εξαιτίας της γενικότερης αμαρτωλής κατάστασης η οποία κυριαρχεί στον εσωτερικό μου κόσμο. Τι απομένει λοιπόν σε μένα; Βασανίζομαι, παλεύω απεγνωσμένα όπως ένας άνθρωπος την ώρα που πνίγεται και δεν βλέπω λύση.

Κυριακή Ασώτου: Να να γευτούμε την αγάπη του Θεού χρειάζεται η επιστροφή μας.

Η παραβολή του Ασώτου παρουσιάζει το Θεό σαν άνθρωπο, τον αληθινά φιλάνθρωπο και τους δύο γιούς, καθώς και τις δύο κατηγορίες των ανθρώπων, τους δίκαιους και τους αμαρτωλούς. Ο μικρός είπε· δώσε μου το μερίδιό μου από την περιουσία μας. Η δικαιοσύνη είναι αρχική κατάσταση του ανθρώπου, γι’ αυτό κι ο μεγάλος δεν παρεκκλίνει· υστερογέννητο κακό η αμαρτία, γι’ αυτό και παρεκκλίνει ο μικρός, αυτός, δηλαδή που συναυξήθηκε με την αμαρτία που μπήκε στον κόσμο έπειτα. Και με άλλο νόημα λέγεται ο αμαρτωλός άνθρωπος «νεώτερος γιός», σαν νεωτεριστής κι αποστάτης στο πατρικό θέλημα.

«Πατέρα, δώσε μου το μερίδιό μου από την περιουσία μας». Περιουσία του ανθρώπου είναι το λογικό, με επακολούθημα την αυτεξουσιότητα γιατί κάθε λογικό είναι αυτεξούσιο. Μας παραχωρεί ο Κύριος το λόγο, για να τον χρησιμοποιούμε κατά το θέλημά μας, σαν δικό μας κτήμα. Και τον παραχωρεί σ’ όλους εξίσου, γιατί όλοι είμαστε εξίσου λογικοί, εξίσου αυτεξούσιοι. Άλλοι όμως κάνουμε λογική χρήση της τιμητικής παραχώρησης κι άλλοι εξευτελίζουμε το θείο δώρο. Και όλα γενικά όσα μας έχει δώσει Θεός, ας τα θεωρήσουμε περιουσία μας, τον ουρανό, τη γη, την πλάση όλη, το νόμο, τους προφήτες. Αλλά ο μικρός γιός ενώ είδε τον ουρανό, και τον θεοποίησε, τη γη και την προσκύνησε, δεν θέλησε να πορευτεί στις γραμμές του νόμου, δολιεύτηκε τους λόγους των προφητών. Ο μεγαλύτερος όμως γιός τα χρησιμοποίησε όλα για τη δόξα του Θεού.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ): Ποια είναι η σημερινή αποστασία μας;

«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».

Μία ἀπό τίς πιό γνω­στές καί προσφιλεῖς εὐ­αγ­γελικές παραβολές ἀ­κού­σαμε σήμερα, ἀ­δελ­­φοί μου, τήν παρα­βολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Καί παρότι ὁ χαρακτη­ρι­σμός «παραβολή τοῦ ἀσώ­του» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νε­ώτερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πα­­τέρα ἤ στήν σκληρό­τητα τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν παρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπορώντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικό­τη­τα τοῦ πατέρα του.

Οι αληθινές σχέσεις λευτερώνουν τα πρόσωπα, δεν δημιουργούν προσωπεία.

Με κάθε άνθρωπο να είσαι αληθινός. Ένα περισσότερο επιβάλλεται να είσαι αληθινός και ειλικρινής με τους ανθρώπους σου. Πάνω στο ψέμα δεν μπορεί να σταθεί καμία σχέση. Δεν υπάρχουν αθώα ψέμματα, δεν υπάρχουν καλά ψέμματα. Το ψέμα είναι πάντα ψέμα.

Να είσαι αληθινός με τον άνθρωπό σου. Να ξέρει ο άλλος με ποιον έχει να κάνει. Να ξέρεις πως σκέφτεσαι, ποιος είσαι. Εάν είναι να μένει μαζί σου σε σχέση, τουλάχιστον να μείνει έχοντας υπ'όψιν του ποιος είσαι, ποια είσαι. Το να φορούμε προσωπεία μόνο και μόνο για να μένει ο άλλος σε σχέση μαζί μας -ουσιαστικά ξεγελώντας τον- είναι ανήθικο.

Δεν είναι θεάρεστο αυτό που λένε κάποιοι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Κάτι τέτοιο είναι υποκριτικό και βλάσφημο προς την σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ´ ΛΟΥΚΑ (ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ): Κάθε αρετή αχρηστεύεται από τον εγωισμό.

«Κατέβη οὗτος δεδικαιω­μέ­­νος εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ ἤ γάρ ἐκεῖνος».

Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἡ σημερινή Κυ­ρι­ακή, καί ἡ Ἐκκλη­σία μας μᾶς παρουσιάζει μέ τό ση­με­ρινό εὐαγγελικό της ἀνά­­γνωσμα δύο πρό­σω­πα ἐξαι­ρετικά οἰκεῖα σέ ὅλους μας.

Ἡ οἰκειότητα αὐτή πρός τά πρόσωπα δέν ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἡ εὐαγ­γε­λι­­κή περικοπή εἶναι πο­λύ γνωστή σέ ὅλους μας, ἀλλά ὀφείλεται κυρίως στό γε­γο­νός ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά ἀναγνω­ρί­σει στή συμπεριφορά τῶν δύο πρω­ταγωνιστικῶν προ­­­­σώ­­­πων τοῦ εὐαγ­γελι­κοῦ ἀνα­­γνώ­σμα­τος στοιχεῖα τῆς δικῆς του συμπεριφορᾶς καί τοῦ δικοῦ του χα­ρα­κτήρα.

Μέ μεγάλη αὐτοπεποί­θη­ση ὁ ἕνας προβάλλει τήν εὐ­σέβεια καί τίς ἀρε­τές του μεγαλόφωνα. Μέ συντριβή ὁ δεύτερος ἀναγνωρίζει τήν ἁμαρτω­λότητά του καί ζητᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ): Υπομονή και επιμονή.

«Οὐκ ἔστιν καλόν λαβεῖν τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυνα­ρίοις».

Στά μέρη τῆς Τύρου καί τῆς Σιδῶνος μᾶς μεταφέ­ρει, ἀδελφοί μου, τό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χρι­στός συναντᾶ μιά Χανα­ναία γυναίκα, μία εἰδωλο­λά­τρι, πού προστρέχει πρός αὐτόν καί αἰτεῖται τό ἔλεός του. Δέν ζητᾶ κάποια προσωπική χάρη, ἀλλά τόν παρακαλεῖ νά θεραπεύσει τήν κόρη της, ἡ ὁποία «κα­κῶς δαιμονίζεται».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΑΛΑΝΤΩΝ): Θα δώσουμε λόγο για ό,τι μας εμπιστεύτηκε ο Θεός.

«Καί παρέδωκεν αὐτοῖς τά ὑπάρ­χοντα αὐτοῦ, καί ᾧ μέν ἔδωκεν πέν­τε τάλαντα, ᾧ δέ δύο, ᾧ δέ ἕν, ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν καί ἀπεδήμη­σεν».

Μιά παραβολή μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μιά παραβολή πού εἶναι γνωστή ὡς ἡ παραβολή τῶν ταλάντων. Τό περιεχό­μενό της γνωστό σέ ὅλους μας, ἀναφέρεται σέ ἕνα περι­στατικό πού ἐπαναλαμβάνεται συ­χνά στήν ἱστορία τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων.

Ἕνας ἄρχοντας ἀποφάσισε νά ἀπο­δημήσει σέ μιά μακρινή χώρα· καί πρίν νά ἀποδημήσει κάλεσε τούς δού­λους καί τούς παρέδωσε τά ὑπάρ­χοντά του. Καί σέ ἄλλον ἔδωσε πέντε τάλαντα καί σέ ἄλλον δύο καί στόν τρίτο ἕνα καί ἀνεχώρησε.

Δέν τούς εἶπε τί ἔπρεπε νά τά κά­νουν. Τούς ἄφησε νά ἐνεργήσουν ἀνάλογα μέ τή δική τους κρίση καί διάθεση. Δέν τούς εἶπε ἄν θά ἐπι­στρέψει οὔτε πότε θά ἐπιστρέψει. Ἁπλῶς τούς ἐμπιστεύθηκε τά ἀγαθά του ἀνάλογα μέ τίς ἱκανότητες τοῦ καθενός.

Πώς να προσερχόμαστε στην Θεία Κοινωνία;

Ὅσα σᾶς συμβαίνουν στό διάστημα τῆς προετοιμασίας σας γιά τή θεία Κοινωνία, φόβος, ταραχή κλπ, προέρχονται καθώς φαίνεται ἀπό τόν ἐχθρό. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι αὐτός σᾶς τριγυρίζει.... Ἡ Ἐξομολόγηση καί ἡ θεία Κοινωνία τόν καῖνε καί τόν διώχνουν μακριά. Γιά νά σᾶς ἐμποδίσει λοιπόν, ἀπ’ αὐτά, σᾶς προξενεῖ τόσους πειρασμούς. Ἀγωνισθεῖτε νά κρατήσετε τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τή μνήμη τοῦ θανάτου. Αὐτές οἱ δυό μνῆμες, ὄχι μόνο ὅταν ἑτοιμάζεστε γιά τή θεία Μετάληψη, ἀλλά πάντοτε, ἐξουδετερώνουν τά τεχνάσματα τοῦ πονηροῦ.

Ξέρετε καί αἰσθάνεσθε πόσο ψυχοσωτήρια εἶναι τὰ πανάχραντα Μυστήρια. Νά κοινωνεῖτε λοιπόν συχνά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Το μεγαλείο της ιερωσύνης.

Ο Χρυσόστομος τονίζει ότι η Ιερωσύνη είναι διακονία, η οποία εδόθη από το Θεό στους ιερείς ως «Θείον χάρισμα» και γι᾿ αυτό είναι η σπουδαιότερη και τιμιότερη από όλες τις άλλες επίγειες εξουσίες. Και μολονότι ασκείται επί γης, τα αποτελέσματά της διαβαίνουν στους ουρανούς και ως τοιαύτη είναι υπηρεσία η οποία αρμόζει στους αγγέλους.

Γι' αυτό το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται «αγγελικό» αφού η Ιερωσύνη ασκείται μεν επί της γης, ανήκει όμως στην «τάξη των επουρανίων». Και αυτό βέβαια πρέπει να θεωρείται εύλογο, αφού την Ιερωσύνην «δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος, ο οποίος την έκανε τέτοια, ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους αν και ασκείται από σαρκικά όντα - ανθρώπους».

Γέροντας Ελισαίος Σιμωνοπετρίτης: Κι ο πνευματικός πατέρας είναι δωρεά από τον Θεό.

 ΝΚ - Όταν αναζητά κάποιος έναν πνευματικό πατέρα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία πρέπει να έχει στο νου του, όταν θα αναζητήσει ας πούμε τον πνευματικό του πατέρα;

ΓΕ –Δύο πράγματα πρέπει να αναζητά στον πνευματικό πατέρα. Δεν πρέπει να αναζητήσει κανένα χάρισμα, πρέπει να αισθανθεί εμπιστοσύνη και αγάπη. Αν αισθανθεί αυτά, έχει όλα τα χαρίσματα, έχει όλες τις δυνατότητες που θα του δώσει ο πνευματικός του πατέρας. Ο πνευματικός πατέρας είναι μία δωρεά και αυτή από τον Θεό. Δίνει την εξουσία ο Θεός ο πνευματικός πατέρας να συγχωρεί αμαρτίες. Ποιος είσαι που συγχωρείς αμαρτίες; Ο Μόνος που συγχωρεί αμαρτίες είναι ο Θεός. Σου δίνει τή δυνατότητα να απαλλάσσεις τους ανθρώπους από πάθη, να τους παρηγορείς, να τους κάνεις διάφορα. Αυτό είναι ένα χάρισμα από τον Θεό. Και βλέπετε ότι αυτό πρέπει πράγματι να το έχεις από τον Θεό. Και βλέπεις ανθρώπους απλούς, που πετυχαίνουν στην πνευματική τους πατρότητα και άλλους που είναι πάρα πολύ σπουδαίοι και δεν πετυχαίνουν, διότι εκείνοι βάζουν τον εαυτό τους και όχι το χάρισμα. Αυτός που ψάχνει για τον πατέρα, δεν πρέπει να ψάχνει, πρέπει να μην έχει τίποτα στο μυαλό του, να θέλει τον πνευματικό πατέρα γιατί είναι ο μεσάζων, ο μεσίτης, ο οδηγός, αλλά να νοιώσει την εμπιστοσύνη, την ανάπαυση όπως λέμε, και την αγάπη. Τα ένοιωσε αυτά; Θα δείτε ότι τον πνευματικό πατέρα θα τον αγαπάει και όταν είναι καλός και όταν είναι αυστηρός, θα τον αγαπάει και όταν είναι σκυθρωπός και όταν είναι χαμογελαστός, θα τον αγαπάει και στον έπαινο και στην κρίση και στην αυστηρότητα,  διότι θα έχει κατακτήσει την πραγματική σχέση του με τον πνευματικό πατέρα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ): Η υπόθεση της σωτηρίας μας δεν χωρά αναβολές.

«Zακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι».

Ἕναν ἄνθρωπο, ἕναν πλούσιο ἀρ­χιτελώνη, μᾶς παρουσιάζει σήμερα ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, γιά νά μᾶς ἀποκαλύψει τίς τρεῖς ἀναγκαῖες προ­­ϋ­πο­θέσεις γιά τήν ἀσφαλή καί βέβαιη σωτηρία μας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Προϋπόθεση πρώτη εἶναι ἡ ὑψο­ποιός ταπείνωση, ἡ ὁποία στήν πε­ρί­πτω­ση τοῦ Ζακχαίου ἐκ­δηλώ­νε­ται μέ ἕναν ἀσυνήθιστο τρό­­πο, ἐκ­δηλώνεται μέ τό νά ἀνε­βεῖ αὐτός ὁ ἄρχοντας, ὁ πλούσιος, ὁ ἀρχιτε­λώ­νης ἐπάνω σέ ἕνα δένδρο προκειμέ­νου νά δεῖ τόν Ἰησοῦ πού θά ἐρχό­ταν στήν Ἰεριχώ.

Μπροστά στή σφοδρή καί διακαή του ἐπιθυμία νά ἀντικρύσει τόν Ἰη­σοῦ ὁ Ζακχαῖος δέν σκέφτεται καί δέν ὑπολογίζει τήν κοινωνική του θέση, δέν λαμβάνει ὑπόψη του τά σχόλια ἤ καί τά εἰρωνικά μειδιά­μα­τα τῶν συμπο­λιτῶν του, ταπεινώ­νε­ται καί ἀνε­βαίνει στή συκομορέα, γιά νά ἀποκαλυ­φθεῖ στή συνέχεια ἡ ἀλήθεια τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ὅτι «ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται».

Καί τό ἀποτέλεσμα γιά τόν Ζακ­χαῖο εἶναι ἄμεσο· Ἰησοῦς διέρχεται διά τῆς ὁδοῦ, τόν βλέπει καί τόν κα­­λεῖ· «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον ἐν τῶ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖ­ναι».

Δεν θα σωθείς επειδή είσαι καλύτερος από τους άλλους!

Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα.

Εάν θέλουμε έστω και λίγο η ελπίδα για την σωτηρία μας να ευσταθή ας αφήσουμε τους άλλους και ας κοιτάξουμε το χάλι μας. Είναι φοβερός δαιμονισμός να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από τους άλλους, καλύτερό τους. Η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, η μεγάλη υπόληψη που έχουμε σε ό,τι κάνουμε, μας κάνει να βλέπουμε τους άλλους κατώτερούς μας και να τους κατακρίνουμε αυστηρά βλέποντας μόνο τα ελαττώματά τους.

Αντίστοιχα στον εαυτό μας βλέπουμε μόνο καλά και αγαθά πράγματα. Μεγαλύτερος δαιμονισμός από αυτόν δεν υπάρχει.

Κυριακή των 10 λεπρών: Όχι μόνο ευχαριστώ δεν λέμε, αλλά και Τον βλασφημούμε!

«Απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν...» (Λουκ. 17, 12)

Θαύμα και διδασκαλία

Ένα θαύμα, αγαπητοί, ένα θαύμα βλέπουμε στο Ευαγγέλιο της ΙΒ' Κυριακής του Λουκά. Βλέπουμε ένα θαύμα, πούνε συγχρόνως και μία διδασκαλία. Είναι το θαύμα της θεραπείας των 10 λεπρών. Αλλά προς αυτούς τους 10 λεπρούς παραβάλλονται όλοι οι άνθρωποι.

Πραγματικά λεπροί εκείνοι οι 10 δυστυχισμένοι άνθρωποι. Συμβολικά λεπροί όλοι οι άνθρωποι, ή μάλλον ψυχικά λεπροί. Λεπροί με λέπρα χειρότερη απ’ τη λέπρα τη σωματική, που είχαν οι άνδρες του Ευαγγελίου και όλοι οι χανσενικοί όλων των εποχών.