του πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Νίκου, Δρ Α.Π.Θ.
Τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἒχει ἀπασχολήσει
τά τελευταῖα χρόνια θεολόγους και κοινωνιολόγους καί αὐτό διότι εἶναι ἀναμφίβολα
ἡ σοβαρότερη πρόκληση κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν δισχιλιόχρονη ἱστορία του. Ἡ
Νέα Ἐποχή εἶναι τό ἰδεολογικό πλαίσιο τῆς σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης καί τῆς
Νέας Τάξης πραγμάτων μέσα ἀπό τήν θρησκευτική σύνθεσή της πού οὓτως ἢ ἂλλως ἐμπεριέχει. Πρόκειται γιά μιά
θεωρία πρωτοφανοῦς ὁλιστικῆς πνευματικῆς ἰσοπέδωσης τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ,
μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς στήν οὐσία ἰδεολογίας, τεχνηέντως κατευθυνόμενης.
Οἱ ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐπιδιώκουν νά ὑποκαταστήσουν
τόν Χριστιανισμό μέ μιά νέα Πανθρησκειακή πραγματικότητα, ὃπου ἡ ἐπίτευξη τῆς
πολυπόθητης κοσμικῆς καί συμπαντικῆς ἑνότητας θά ἰσοδυναμεῖ μέ κατάργηση τῆς
διάκρισης καλοῦ-κακοῦ, θετικοῦ- ἀρνητικοῦ, φυσιολογικοῦ-ἀφύσικου, ἱεροῦ-ἀνίερου,
Θεϊκοῦ-Σατανικοῦ. Εἶναι γεγονός ὃτι ἡ Παγκοσμιοποίηση ὡς κοινωνικοπολιτική
διαδικασία προσπαθεῖ νά ἐκμεταλλευθεῖ κατά τόν καλύτερο τρόπο τίς ὁμάδες πού
συνθέτουν τήν λεγόμενη «Νέα Ἐποχή», ὣστε
νά προωθήσει τά σχέδιά της. Ἑπομένως ἡ κοινωνικοπολιτική ἐκμετάλλευση τῶν
νεοεποχίτικων ἀνατολικοθρησκευτικών κυρίως ὁμάδων καί αἱρέσεων γίνεται κατά
συστηματικό καί μεθοδικό τρόπο, ὣστε νά προωθηθοῦν κατά τόν πιό θεμελιωμένο
τρόπο τά σχέδια τῆς «Νέας Τάξης
πραγμάτων», πού ἰσοδυναμοῦν μέ ἀκύρωση κάθε παραδεδομένης καί παραδοσιακῆς
θεωρίας γιά τήν οἰκογένεια, τόν ἂνθρωπο, τήν πατρίδα, τήν ἠθική τάξη καί τίς
διεθνεῖς σχέσεις.[1]
Θά δοῦμε λοιπόν μέ ποιό τρόπο συμπλέκονται
τά θρησκευτικά στοιχεῖα τῶν Ἀνατολικῶν Θρησκειῶν ( Ἰνδουισμός, Βουδισμός,
Γιόγκα, Ταοϊσμός, Κομφουκιανισμός) ἀλλά καί τῶν Νέο-Γνωστικῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς
μέ τήν Παγκοσμιοποίηση. Νά σημειωθεῖ δέ, πώς οἱ δοξασίες τῆς Νέας Ἐποχῆς γιά τό
θεῖον ἐκτός τοῦ ὃτι εἶναι ὑφασμένες πάνω στόν πολυδαίδαλο ἱστό τῶν ἀνατολικῶν
θρησκευμάτων, εἶναι ἐπίσης καί βαθύτατα διαποτισμένες ἀπό τόν ἀποκρυφισμό τοῦ
παρελθόντος καί τοῦ παρόντος.[2]
Ἀκόμη, ἡ ἐποχή τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς ὁμογενοποίησης καί τοῦ συμπλησιασμοῦ τῶν
πολιτισμῶν, εἶναι βέβαιο πώς ὁδηγεῖ σέ ἓναν ἀληθινό «πολυθεϊσμό ἀξιῶν» καί στήν ἐμφάνιση νέων
τύπων θρησκευτικότητας καί πίστης, πού μεταβάλλουν ριζικά τόν παγκόσμιο
θρησκευτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό καί πολιτικό χάρτη.