ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Ας εμπιστευτούμε την ζωή μας στην αγάπη του Θεού.

«Ἵνα … ἰσχυράν πα­ρά­κλησιν ἔχωμεν οἱ κατα­φυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος».

Στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραη­λιτικό λαό ἀναφέρθηκε στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά νά πείσει τούς συμπα­τρι­­ῶτες του ὅτι μπο­ροῦν νά ἐμπιστεύονται στόν Θεό, διότι πραγμα­τοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις του καί ἀποτελεῖ τή σταθερή καί ἀκαταίσχυ­ντη ἐλπίδα ὅσων προσ­φεύγουν σ᾽ αὐτόν καί τοῦ ἀνα­θέτουν τή ζωή καί τό μέλλον τους.

Καί δέν ἦταν μόνο οἱ Ἰσραηλίτες πού ἀνα­ζη­τοῦσαν ἐλπίδα καί στή­ριγμα στή ζωή καί στήν πορεία τους ὡς ἔθνος καί ὡς ἄτομα. Ἡ ἀβε­βαιότης πού μᾶς δη­μι­ουργεῖ τό ἄγνωστο μέλ­λον σέ συνδυασμό μέ τίς ἀγωνίες καί τίς ἀμ­φιβολίες τοῦ παρόντος κάνει ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους νά ψάχνουν στηρίγματα, νά θέλουν νά βροῦν κάποιον ἤ κά­ποιους πού νά τούς πα­ρέχουν βεβαιότητα καί ἀσφάλεια γιά τό μέλ­λον, νά ἀναζητοῦν κά­ποιον ἤ κάποιους στούς ὁποίους μποροῦν νά κα­­ταφύγουν καί νά ζη­τήσουν, ἄν χρειαστεῖ, βοήθεια.

Πολλοί ἀναζητοῦν αὐ­τή τήν ἐλπίδα καί αὐτή τήν ἀσφάλεια στίς κο­σμικές ἐξουσίες καί δυ­νάμεις. Ἄλλοι τήν ἀνα­ζητοῦν στούς ἰσχυ­ρούς καί ἐπιφανεῖς τῆς γῆς. Ὅμως καί οἱ μέν καί οἱ δέ ξεχνοῦν ὅτι ὅλοι αὐ­τοί τούς ὁποίους ἐμ­πι­στεύονται, ὅλοι αὐτοί στούς ὁποίους ἐλπί­ζουν, εἶναι ἄνθρωποι. Καί οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη καί ἐάν ἔχουν δύναμη, ἀκόμη καί ἐάν μᾶς ὑπό­σχονται βοή­θεια, εἶναι ἄνθρω­ποι, καί ὡς ἄν­θρω­ποι συχνά ρυθμί­ζουν τή στά­ση καί τή συμ­­περι­φορά τους ἀνά­λ­ογα μέ τίς περιστάσεις καί ἀνάλο­γα μέ τά συμ­φέ­ροντά τους. Γι᾽ αὐτό καί πολλές φορές δέν μᾶς προσφέρουν τήν προστασία καί τή βοή­θεια πού περιμένουμε καί μᾶς ἀπογοητεύ­ουν. Καί αὐτό δέν εἶναι κάτι πού συμβαίνει μό­νο σή­με­ρα· εἶναι κάτι πού συνέ­βαινε πάντοτε, γι᾽ αὐτό καί ὁ ψαλ­μω­δός Δα­βίδ μᾶς συστήνει: «μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρ­χο­ν­τας, ἐπί υἱούς ἀν­θρώ­­πων, οἷς οὐκ ἔστι σω­τηρία».

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Ο Σταυρός ως δρόμος προς τον Ουρανό.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρ­νη­σάσθω ἑαυτόν καί ἀρά­τω τόν σταυρόν αὐ­τοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

Τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ὑψώνει τόν Σταυρό τοῦ Χρι­στοῦ, τό σύμβολο τῆς θυ­σίας καί τῆς νίκης, γιά νά ἐνισχύσει τούς ἀγωνιζομένους πιστούς στήν προσπάθειά τους. Συγχρόνως ὅμως μᾶς ἀνα­νε­ώνει καί τήν πρόσ­κλη­σή της. «Ὅστις θέ­λει ὀπί­­σω μου ἀκολου­θεῖν». Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ ὅλους, ἀλλά δέν ὑπο­χρε­ώνει κανέ­να νά τόν ἀκολουθήσει. Ἀφή­­νει σέ μᾶς τήν ἀπόφαση, περι­γρά­φοντας ὅμως συγ­­χρό­νως τά στά­δια τῆς πραγ­­ματώσεως αὐτῆς τῆς κλήσεως;

Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς περιγραφῆς εἶναι διττός, ἀδελφοί μου. Ὁ Χριστός δέν θέ­λει νά δημιουρ­γεῖ λανθασμένες ἐντυ­πώ­σεις καί νά νομί­ζου­με ὅτι τό νά τόν ἀκο­λου­θή­­σου­με εἶναι μία εὔ­κολη ἡ ὑπό­θεση, καί ἐπιπλέον θέλει νά γνω­­ρίζουμε ἀκριβῶς ποιά στάδια θά πρέ­πει νά ἀκολουθήσουμε γιά νά μήν ἀστο­χή­σου­με στήν προσπάθειά μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Τα τέσσερα στάδια προς την θέωση.

«Ἔρχονται πρός αὐ­τόν παραλυτικόν φέ­ρον­τες αἰρόμενον ὑπό τεσσάρων».

Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας προβάλλει  δύο θαύματα. Τό πρῶτο εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θε­ρα­πείας τοῦ πα­ρα­­λυ­τικοῦ, πού μᾶς πα­ρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τό δεύτερο θαῦμα εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θεώ­σεως τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο προβάλλει τιμῶ­ν­τας αὐτή τήν Κυριακή τή μνήμη τοῦ πολλά ἀγωνισθέντος ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων καί τῆς θέας τοῦ ἀκτίστου φωτός, ἁγίου Γρηγο­ρίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρ­χι­ε­πισκόπου Θεσσαλο­νί­κης τοῦ θαυματουρ­γοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2020

«Τοσοῦτον ἔχοντες πε­­­­­ρικείμενον νέφος μαρ­τύρων … δι᾽ ὑπο­μο­νῆς τρέχωμεν τόν προ­κείμενον ἡμῖν ἀγῶνα».

Κυριακή πρώτη τῶν Νηστειῶν, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας τιμᾶ καί προ­βάλλει ὅλους ἐκεί­νους οἱ ὁποῖοι μέ τόν λόγο καί τή διδασκαλία τους, μέ τή ζωή καί τά ἔργα τους διεφύλαξαν ἀκαινοτόμητη τήν Ὀρ­θό­δοξη πίστη, παρέδω­σαν ἄσπιλη καί ἀμό­λυν­­τη ἀπό κάθε αἱρε­τι­κή κενοφωνία τήν ἱερά παρακαταθήκη τοῦ Ἰη­σοῦ Χριστοῦ καί ὑπε­ρε­μάχησαν τῆς ἀληθεί­ας της θυσιάζοντας πολ­λές φορές ἐν μαρ­τυ­ρίῳ καί τή ζωή τους.

Νέφος μαρτύρων, ὀνο­μάζει ὅλους αὐτούς στό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνά­γνωσμα ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος. Καί ἐάν ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος, λίγες μόλις δε­καετίες μετά ἀπό τή γε­νέ­­θλιο ἡμέρα τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας θεωρεῖ ὅτι ὅλοι ὅσοι ἔδωσαν τήν μαρτυρία Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, τή μαρτυρία τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, εἶναι τόσοι πολλοί ὥστε νά τούς πα­ρομοιάζει μέ νέφος, στούς αἰῶνες πού με­­σο­λάβησαν προσετέθησαν ἀναρίθμητα ἑκατομ­μύ­ρια ἁγίων μαρτύρων πού στήριξαν μέ τήν ὁμολογία τους τό δέν­δρο τῆς πίστεως  καί τό πότισαν μέ τό αἷμα τους γιά νά δώσει «καρπόν ἑκατονταπλασίονα».

Εισαγωγή στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὸ ποὺ πολλοὶ νομίζουν ἢ αἰσθάνονται, ἡ Σαρακοστὴ τοῦ Πάσχα εἶναι περίοδος χαρᾶς. Εἶναι ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ποὺ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἀποτινάξουμε κάθε τί ἄσχημο καὶ θανατηφόρο ἀπὸ μέσα μας γιὰ νὰ βροῦμε πάλι τὴ δύναμη νὰ ζήσουμε, νὰ βιώσουμε σὲ ὅλο τὸ βάθος του τὸ μυστήριο στὸ ὁποῖο εἴμαστε καλεσμένοι. Ἂν δὲν κατανοήσουμε αὐτὴ τὴν ποιότητα τῆς χαρᾶς στὴ νηστεία, θὰ τὴ μετατρέψουμε σὲ μιὰ καρικατούρα, σὲ μιὰ περίοδο κατὰ τὴν ὁποία στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ θὰ κάνουμε τὴ ζωὴ μας μίζερη.

Μπορεῖ, πράγματι, αὐτὴ ἡ ἰδέα τῆς χαρᾶς ποὺ πλέκεται μὲ τὴν ἐπίπονη προσπάθεια καὶ τὸν ἀσκητικὸ ἀγώνα νὰ φαίνεται περίεργη, ὅμως ἀγκαλιάζει μὲ καθολικὸ τρόπο τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι κατάκτηση. Δὲν χαρίζεται ἁπλὰ σὲ ἐκείνους ποὺ ἀδιάφορα καὶ τεμπέλικα τὴν περιμένουν νὰ ἔρθει. Γιὰ ὅσους τὴν ἀναμένουν μὲ τέτοιο πνεῦμα, θὰ ἔρθει, ἀλλὰ στὸ μέσον της νύχτας, σὰν τὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσης. Σὰν τὸν κλέφτη ποὺ τρυπώνει ὅταν δὲν τὸν περιμένεις, σὰν τὸ Νυμφίο ποὺ φθάνει ἐνῶ οἱ μωρὲς παρθένες κοιμοῦνται. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ τρόπος ποὺ θὰ πρέπει νὰ προσμένουμε τὴν Κρίση καὶ τὴ Βασιλεία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ: Η σωτηρία μας είναι πιο κοντά από ότι νομίζουμε.

«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπι­στεύ­σαμεν».

Μέ μία διαπίστωση ἀρ­­χίζει τό σημερινό ἀ­πο­στολικό ἀνάγνω­σμα. Καί ἡ διαπίστωση αὐτή δέν ἀφορᾶ σέ κάτι ἀσή­μαν­το, ἀλλά σέ ὅ,τι πιό σπου­δαῖο καί σημαντι­κό ὑπάρχει στή ζωή μας. Ἀφορᾶ στή σω­τη­ρία μας. Τί εἶναι ὅμως ἡ σω­τη­ρία μας καί γιατί εἶναι τώρα πιό κοντά μας ἀπό ὅ,τι πιστεύαμε;

Σωτηρία εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πα­ρακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ἀπο­δέσμευσή μας ἀπό ὅ,τι βαρύνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν ἀφήνει νά ἐπιστρέψει καί νά ἑνω­θεῖ μέ τόν Θεό. Εἶ­ναι ἡ δυ­­νατότητα νά ἀνοί­ξου­­με καί πάλι τήν κε­κλεισμένη πύλη τοῦ πα­­­ραδείσου καί νά σπεύ­σουμε πρός τόν δη­μιουργό καί Πατέρα μας Θεό.

Αἰῶνες περίμεναν οἱ ἄν­­θρωποι νά ἀποκτή­σουν αὐτή τή δυνατό­τητα. Αἰῶνες περίμεναν τόν Μεσσία καί λυτρω­τή τοῦ κόσμου. Ἄν ὅμως αὐτό ἴσχυε γιά τούς πρό Χριστοῦ ἀνθρώπους, δέν ἰσχύει γιά ὅλους ἐ­μᾶς πού ζοῦμε μετά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τή σταυρική θυσία καί τήν ἀνάστασή του συνέ­τρι­ψε τά δεσμά τῆς ἁμαρ­τίας καί μᾶς χάρισε διά τοῦ τιμίου αἵματός του τή λύτρωση καί τή σω­τη­ρία.

Σοφά λόγια Αγίων και Γερόντων

 

Οι γονείς κατσαδιάζουν τα παιδιά τους για το παραμικρό. Είναι σαν να μην ξέρουν πως γίνεται να τους μιλά κανείς ήσυχα και τρυφερά. Όταν είναι αναγκαίο να θέσει ένας γονιός όρια πειθαρχίας σ’ ένα παιδί, το παιδί πρέπει να νιώθει ότι πίσω από την αυστηρότητα υπάρχει αγάπη. Είναι μεγάλο λάθος να τιμωρείς τα παιδιά τη στιγμή που κάνουν κάτι κακό, διότι τίποτα δεν πετυχαίνεις έτσι.

Γέροντα Θαδαίου της Βιτόβνιτσα

Αγαπήστε την προσευχή, την κουβέντα με τον Κύριο. Το παν είναι η αγάπη, ο έρωτας με τον Κύριο, τον Νυμφίο Χριστό.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Στριφογυρίζουμε απ’ εδώ κι από κει, τυρβάζουμε για μικρά και ασήμαντα πράγματα. Όλ’ αυτά είναι παροδικά, φθαρτά, νεκρά. Ο διάβολος που έχει τη δύναμη του θανάτου μας παγιδεύει στα δίχτυα του, μας τραυματίζει έως θανάτου. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε, να μην προσκολλιόμαστε σε τίποτε το επίγειο, για να αποφύγουμε τα τραύματά του.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Δική μας χαρά είναι ο Χριστός. Με τα πάθη Του μας έγραψε στο βιβλίο της ζωής, και στη βασιλεία των ουρανών θα είμαστε αιώνια με τον Θεό και θα βλέπουμε τη δόξα Του και θα ευφραινόμαστε μαζί Του. Η χαρά μας είναι το Άγιο Πνεύμα. Είναι τόσο γλυκό και ευχάριστο! Αυτό μαρτυρεί στην ψυχή για τη σωτηρία.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ (ΑΓ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ)

«Καί ἀπελεύσονται οἱ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώ­νιον».

Τρίτη Κυριακή τοῦ Τρι­­ωδίου σήμερα, ἀ­δελ­φοί μου, καί πρίν νά μᾶς ὑπεν­θυμίσει ἡ Ἐκ­κλησία μας τήν ἔξωσή μας ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ ἐξαιτίας τῆς πα­­ρακοῆς τῶν πρωτο­πλάστων, πρίν νά μᾶς καλέσει νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά νά ἀγωνισθοῦμε ὥστε νά καθάρουμε τήν ψυχή μας ἀπό τούς ρύ­πους τῆς ἁμαρτίας καί νά βρεθοῦμε προετοι­μα­­­­σμένοι κατάλληλα κα­­­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­­σεως, μᾶς παρου­σιά­ζει σήμερα αὐτήν ἀ­κρι­βῶς τήν ἡμέρα. Μᾶς πα­ρουσιάζει καί μᾶς πε­ρι­γράφει τί θά συμβεῖ, ὅταν θά ἔρθει ὁ Χριστός με­τά δόξης γιά νά ἀπο­δώσει δικαιοσύνη.

Ἡ πε­ριγραφή αὐτή δέν εἶ­ναι περιγραφή κά­ποιου ἀνθρώπου, ὥστε νά μπο­ρεῖ νά ἰσχυρισθεῖ κα­νείς πώς εἶναι φαν­τα­­στική ἤ δέν εἶναι ἀ­κρι­βής. Εἶναι ἡ περι­γρα­­φή τοῦ Χριστοῦ πού γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλο τί θά συμβεῖ ἐκείνη τήν ἡμέρα, καί τά δεδομένα εἶναι ἁπλά καί σαφῆ.

Τό κρι­τήριο βάσει τοῦ ὁποίου θά κρίνει ὁ Χρι­στός τόν κόσμο εἶναι ἡ διπλῆ ἐντολή τῆς ἀγά­πης, γιά τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός εἶπε: «ἐν ταύ­ταις ταῖς δυσίν ἐν­το­λαῖς ὅ­λος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆται κρέ­μαν­ται». Εἶ­ναι ἡ ἐντολή τῆς ἀγά­πης πρός τόν Θεό καί τόν ἄν­θρωπο, τήν ἐφαρμογή τῆς ὁ­ποί­ας ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χρι­στός γιά νά μᾶς συγ­κα­ταριθμήσει μεταξύ τῶν ἐκλεκτῶν του καί νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώ­νιο ζωή.

Η συγχώρεση στέκει πάνω από την δικαιοσύνη και η αγάπη πάνω από κάθε νομοτέλεια.

Δεν είναι η νηστεία σου,
δεν είναι η εγκράτειά σου,
δεν είναι η προσευχή σου,
δεν είναι η πίστη σου,
δεν είναι η τήρηση των εντολών,
δεν είναι η ηθική σου,
δεν είναι ο εκκλησιασμός σου,
που κάνουν την ζωή σου χριστομίμητη.
 
Είναι κυρίως η συγχώρεσή σου,
η κατανόησή σου,
η αποδοχή σου,
το έλεός σου,
η απλότητά σου,
η ταπείνωσή σου,
η αγαθότητά σου,
η αγάπη σου.
Τα πρώτα χρειάζονται για να γίνουν τα δεύτερα.
Χωρίς τα δεύτερα όμως, τα πρώτα δεν έχουν αξία.

Για πόσο ακόμα θα σε περιμένει;

Πόσες φορές κάθε ημέρα ο Χριστός μας κτυπά την πόρτα;
Την πόρτα της καρδιάς μας.
Μας κτυπά απαλά και περιμένει.
Περιμένει να ανοίξουμε.
Να ανοίξουμε να μπει.
Να μπει για να συναντηθούμε.
Να συναντηθούμε για να συγχωρεθούμε.
Να συγχωρεθούμε για να σωθούμε.
Η πόρτα της καρδιάς μας ανοίγει μόνο από μέσα.
Δεν έχει από έξω χερούλι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν όλα.

«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθή­σομαι ὑπό τι­νος».

Ἀπόλυτος καί κατη­γο­ρη­μα­τικός ὁ ἀπόστολος Παῦ­­λος δίνει μία ἀπάν­τη­ση στόν ἄσωτο υἱό τῆς σημε­ρινῆς εὐαγγε­λι­κῆς παραβο­λῆς, πού ἔχοντας τήν αἴ­σθηση ὅτι ἡ παρου­σία τοῦ πα­τέρα τόν ἐμπόδιζε νά κά­­νει ὅ,τι ἤθελε, φεύγει ἀπό τό σπίτι γιά νά ζή­σει τή ζωή πού ὀνει­ρευό­ταν χω­ρίς περιορι­σμούς. Δίνει μία ἀπάντηση καί σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀνθρώ­πους τοῦ 21ου αἰ­ώνα, πού μερικές φο­ρές δοκιμάζουμε τόν πει­­ρασμό νά δραπετεύ­σου­με ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τούς κα­νό­νες τῆς Ἐκκλησίας μας. Δίνει ὅμως ταυτό­χρο­να καί μία ἠχηρή ἀπάν­τη­ση σέ ὅσους κατη­γο­ροῦν τήν Ἐκ­κλη­σία, ὅτι δῆθεν περιο­ρίζει τήν ἐλευ­θερία τῶν ἀν­θρώ­πων, θέ­το­ντας ὅρια καί περιορι­σμούς.

«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθή­σομαι ὑπό τι­νος».

Τα Μυστήρια δεν είναι δικές μας πράξεις, αλλά του Θεού!

γράφει ο Επίσκοπος Διοκλείας, Κάλλιστος Ware

«Ὁ Λυτρωτής μας, ποὺ τὸν βλέπαμε κάποτε σωματικά, τώρα εἶναι παρὼν στὰ μυστήρια»

Ἅγ. Λέων ὁ Μέγας

Τὰ μυστήρια κατέχουν κεντρικὴ θέση στὴ Χριστιανικὴ λατρεία. «Καὶ ἄλλως δὲ μυστήριον καλεῖται», γράφει ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ τὴν Εὐχαριστία, «ὅτι οὒχ ἅπερ ὁρῶμεν πιστεύομεν, ἀλλ’ ἕτερα ὁρῶμεν, καὶ ἕτερα πιστεύομεν... Ἀκούω σῶμα Χριστοῦ, ἑτέρως ἐγὼ νοῶ τὸ εἰρημένον, ἑτέρως ὁ ἄπιστος». Αὐτὸς ὁ διπλὸς χαρακτῆρας, ὁ ταυτόχρονα ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικός, εἶναι τὸ διακριτικὸ χαρακτηριστικό τοῦ μυστηρίου: τὰ μυστήρια, ὅπως καὶ ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ταυτόχρονα ὁρατὰ καὶ ἀόρατα. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ: Η σωτηρία μας βασίζεται στην ταπείνωση.

«Κατέβη οὗτος δεδι­και­ωμένος εἰς τόν οἶ­κον αὐτοῦ».

Πρώτη Κυριακή τοῦ Τρι­ωδίου καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μᾶς παρουσιάζει δύο ἀνθρώπους μέ δια­φορετικές ἀφετηρίες καί διαφορετική δια­δρο­­μή πού συναντῶν­ται στό ἴδιο σημεῖο, στόν ναό τοῦ Θεοῦ,  ἀλ­λά μέ διαφορετικό σκο­πό. Ὁ ἕνας ζητᾶ τή δι­καί­ωση. Ὁ ἄλλος ἐπι­δι­ώ­κει τήν αὐτοδι­καί­ω­ση. Ὁ ἕνας ξεχωρίζει γιά τή συντριβή καί τήν τα­πεί­νωσή του, ὁ ἄλλος γιά τήν αὐτοπεποίθηση καί τήν ὑπεροψία του. Στά μάτια τῶν ἀν­θρώ­πων ὁ ἕνας φαντάζει δί­καιος καί ὁ ἄλλος ἁ­μαρτωλός, ὁ ἕνας εὐ­σε­βής καί πιστός καί ὁ ἄλ­λος ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό καί τίς ἐν­το­λές του.

Σέ ἀντίθεση ὅμως μέ τούς ἀνθρώπους πού κρί­νουν ἀπό τά φαι­νό­μενα, πού κρίνουν ἀπό τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τῆς ζωῆς καί τῆς συμ­πε­ριφορᾶς τοῦ ἀνθρώ­που, ὁ Θεός «ἐτάζει νε­φρούς καί καρδίας», ἐξε­τάζει τά μύχια τῶν ψυ­χῶν τους καί δέν κρί­­νει μέ βάση τά κρι­τή­ρια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τά δικά του θεῖα κρι­τήρια. Καί γιά τόν Θεό ἀποτελεῖ ὕβρι καί ἀλαζονεία ἡ αὐτοδι­καί­ω­­ση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού σάν τόν Φαρισαῖο ἐμ­φα­νίζεται στόν ναό καί ἐκθειάζει τήν ἀρετή του καί ἐγκωμιάζει τά καλά του ἔργα περιμένοντας τόν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ, δείχνει ἀφενός ὅτι ἡ εὐ­­σέβεια καί ἡ ἀρετή του δέν εἶχαν πραγμα­τι­­κά ἐρείσματα καί ἀ­φε­τέρου ὅτι θεωρεῖ πώς ἡ σωτηρία του εἶναι ἀπόρροια ἀπο­κλει­στικά καί μόνο τῶν ἔργων του καί ὄχι τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θε­οῦ, τόν ὁποῖο ἀκυ­ρώ­νει καί ἀπορρί­πτει. Καί ἐ­φό­σον ὁ ἄνθρωπος αὐ­τός δείχνει ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη τή δικαίω­ση τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός δέν ἔχει λόγο γιά νά τόν δι­καιώσει.

Ό,τι έδωσες θα λάβεις και ό,τι έσπειρες θα θερίσεις.

"Όπου υπάρχει η αληθινή αγάπη, δεν έχουν χώρα η πλεονεξία και ο φθόνος".

Όποιος εναντιώνεται εύκολα και προκαλεί σχίσματα και ταραχές (ακόμα και με σημαία την αλήθεια) αυτός ο άνθρωπος είναι μακρυά της αγάπης, μακρυά του Χριστού.

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι κινούνται εχθρικά προς άλλους. Τους κακολογούν, τους συκοφαντούν, τους απαξιώνουν, τους χαρακτηρίζουν χωρίς να είναι παρόν. Πολλές φορές και ανώνυμα προσπαθούν να διαδώσουν ψέμματα, μόνο και μόνο για να προκληθεί σύγχυση και ταραχή, πόνος και στεναχώρια.

Ομιλία: Εορτή της Υπαπαντής

«Καί εὐλόγησεν αὐ­τούς ὁ Συμεών».

Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό γεγονός ὡς τό πρῶτο δη­μόσιο γεγονός τῆς ἐπι­γείου ζω­ῆς τοῦ Χρι­στοῦ μετά τή γέννησή του. Ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ πηγαίνουν στόν ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρουν τήν ὁρισμένη ἀπό τόν Μω­σαϊκό νόμο θυσία γιά τό τεσσαρακονθήμερο βρέ­φος. Πηγαίνουν ἀπό σε­βασμό πρός τόν νόμο, χωρίς νά σκεφθοῦν καί νά συνειδητοποιή­σουν ὅτι τό βρέφος πού κρα­τοῦν στήν ἀγκάλη του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Ὁδηγοῦν, λοιπόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό στόν οἶκο τοῦ Πα­τρός του, ὄχι γιά νά εὐλο­γη­θεῖ ἀπό τόν Θεό, ἀλ­λά γιά νά λάβουν οἱ ἴδιοι τήν εὐλογία. Ὁδη­γοῦν τό βρέφος Ἰη­σοῦ στόν ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀκούσουν τόν Συ­με­ών νά εὐλογεῖ τόν Θεό «ὅτι εἶδον οἱ ὀ­φθαλ­μοί» του «τό σω­τή­ριον» τοῦ Θε­οῦ, καί γιά νά ἀντι­λη­φθοῦν πό­­σο μεγάλη εἶ­ναι ἡ εὐ­λογία πού ἔλα­βαν οἱ ἴδιοι ἀπό τόν Θεό νά ἀξι­ωθοῦν νά κρατή­σουν στά χέρια τους τόν Υἱό του καί σω­τῆρα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν τήν εὐ­λο­γία τοῦ δι­καίου Συ­μεών.

Μην γονατίζεις τον αδελφό σου, αλλά γονάτισε για τον αδελφό σου.

Όπως ακριβώς ο Χριστός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, έτσι η και μάνα Εκκλησία αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο που θέλει να συναντηθεί με τον Χριστό.

Κανείς μας αδελφοί μου δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει τον Χριστό. Και αυτό το λέγω διότι πολλές φορές με την συμπεριφορά μας, εμείς οι "καλοί χριστιανοί", οι ηθικοί, καθαροί και καλοί οικογενειάρχες, οι δίκαιοι επαγγελματίες εύκολα σαν τους Φαρισαίους ζητούμε την τιμωρία των αμαρτωλών, ζητούμε την απόρριψή τους διακατεχόμενοι από μία κοσμική δικαιοσύνη. Και όλα αυτά διότι και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει τί ήρθε και έκανε ο Χριστός, τί είναι η Εκκλησία Του και πώς καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε για να εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού.

Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Όπως οι Φαρισαίοι που τηρούσαν τον νόμο αλλά ήταν βδέλυγμα στα μάτια του Θεού έτσι και εμείς, πολλές φορές τηρούμε τον νόμο, την επιφάνεια της χριστιανικής ζωής και ενώ νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό πολλές φορές ζούμε αντίχριστα και αντιεκκλησιαστικά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE´ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ): Ελπίζουμε γι'αυτό και δεν σταματάμε τον αγώνα μας.

«Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο».

Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχο­λοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα.

Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προ­τρέπει στούς πνευμα­τι­κούς ἀγῶνες, τόν δια­βε­βαιώνει ὅτι αὐτοί ἔ­χουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλ­­πίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.

Ὁ ρόλος τῆς ἐλπίδος τῆς σωτηρίας εἶναι, ἀ­δελ­φοί μου, καταλυ­τι­κός, στή ζωή μας, γιατί κανείς δέν ἐ­πι­θυμεῖ νά κοπιάζει μά­­ταια καί χω­ρίς νά προσ­βλέπει σέ κάποιο ἀπο­τέ­­λεσμα. Καί ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος οὔτε τρέ­φει οὔτε δη­μιουργεῖ ψευ­δαι­σθή­σεις στόν μα­θη­τή του Τιμόθεο. Γνω­ρί­ζει ὅτι ὁ πνευ­μα­τικός ἀγώνας τόν ὁποῖο κα­λεῖ­ται νά κάνει κάθε ἄν­­θρωπος πού πιστεύει στόν Χρι­στό δέν εἶναι μία εὔ­κο­λη καί ἀνώ­δυ­νη ὑπό­θεση. Θέλει κόπο καί προσπάθεια, διότι πνευ­ματικός ἀγώνας ση­­­μαί­νει νέκρωση τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου, ση­μαί­­νει προσπάθεια νά βαδίσουμε ἀντίθετα ἀπό τό θέλημά μας, γιά νά ἐκριζώσουμε τόν ἐγωισμό μας, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι χωρίς ἀντί­κρι­­σμα. Τόν κάνει ὁ χρι­­­­στιανός γιατί πι­στεύ­­ει στόν Θεό καί για­τί ἐλπίζει στή σω­τη­ρία του.

Αποστολικό Ανάγνωσμα: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ)

 

«Νεκρώσατε οὖν τά μέ­λη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς».

Περί θανάτου καί ζω­ῆς ὁ λόγος στό σημε­ρι­νό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα. Ὄχι γιά τή ζωή καί τόν θάνατο κά­ποιου ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τόν θάνατο τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου.

Μέ ἀφετηρία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ ἴδιος εἶ­ναι ἡ ζωή τῶν ἀν­θρώ­­πων, ἐξηγεῖ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στούς χρι­στιανούς τῆς Ἐκ­κλη­­­σίας τῶν Κολοσσῶν καί δι᾽ αὐτῶν στούς χρι­στια­νούς ὅλων τῶν ἐ­πο­χῶν, πῶς μποροῦν νά γίνουν μέτοχοι τῆς ζω­­ῆς τοῦ Χριστοῦ, πῶς μποροῦν νά λάβουν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Ἰδού ὁ τρόπος, ἀδελφοί μου, πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ ἀπόστολος. «Νε­κρῶστε», λέ­ει, «τά μέ­λη σας τά ἐπίγεια».

Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος γιά τόν ἀπό­στο­λο Παῦ­λος. Αὐτή εἶναι ἡ προ­ϋπόθεση γιά νά μᾶς δώ­σει ὁ Χριστός τή ζωή του. Μπορεῖ νά φαί­νε­ται πα­ράδοξο, ἀλλά αὐ­τή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού κη­ρύσσει ὁ Χριστός καί ὁ ἀπόστολός του.

Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ ζωή πού δί­νει ὁ Θεός στόν ἄνθρω­πο, ὅταν ἔρχεται στόν κόσμο. Ἡ ζωή αὐτή εἶ­ναι ἕνα ἀπειροελά­χι­στο τμῆμα τῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, τῆς αἰω­νίου δηλαδή ζωῆς, τῆς ζωῆς πού στερηθήκαμε, ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι παρή­κου­σαν τήν ἐντο­λή τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός ἐπέ­τρε­ψε νά εἰσέλθει στή ζωή μας ὁ θάνατος γιά νά μήν μένει αἰώ­νια τό κακό. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού μᾶς δίνει τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνουμε μέ­το­χοι τῆς αἰωνίου ζω­ῆς, ἐφό­σον τή ζήσουμε κα­τά τήν ἐπίγεια ζωή μας. Καί καθώς, ἀδελφοί μου, δέν μποροῦμε νά ζοῦμε συγχρόνως δύο ζωές, τή δική μας ζωή καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀπόστολος μᾶς καλεῖ νά ἀρνηθοῦμε μέ τή θέ­λησή μας τή δική μας ζωή προκειμένου νά ζή­­­σουμε τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ.

Η πνευματική πραγματικότητα του μοναχισμού.

Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, πολυδιάστατη πνευματικὴ ἑνότητα στὴ μακραίωνη ἱστορικὴ πορεία του, ἀπετέλεσε μεγάλης σημασίας πραγματικότητα, ἀνέδειξε τὰ καλύτερα πνευματικὰ ἐπιτεύγματα, παρουσίασε τὰ εὐγενέστερα πολιτιστικὰ δημιουργήματα τῆς ἀνθρώπινης σοφίας καὶ γενικὰ ὑπῆρξε φορέας πνευματικότητος, παράγων πολιτισμοῦ καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς. Ὡς ἐκ τούτου ἐπέσυρε τὴν προβολὴ πολλῶν καὶ προκάλεσε τὸ ἐνδιαφέρον γενικότερα ὁλοκλήρου τοῦ πνευματικοῦ καὶ μὴ κόσμου.

Παράλληλα ὅμως εἶχε καὶ ἀρνητικὲς κριτικὲς ἀξιολογήσεις μὲ συχνὰ ὑποκειμενικές, προσωπικὲς καὶ ἐνίοτε προκατειλημμένες ἐκτιμήσεις, ἀναφερόμενες σὲ κάποιες σκιερὲς πλευρὲς καὶ μεμονωμένες ἀτομικὲς παρεκκλίσεις τῆς κυρίας ἀποστολῆς του· φαινόμενα τὰ ὁποῖα εἶναι λογικὸ νὰ διαπιστώνονται σὲ κάθε ἀνθρώπινη κοινωνικὴ ὁμάδα.

Οκνηρία και πολυπραγμοσύνη: Δύο παγίδες του διαβόλου.

Ὅσο εἶναι ἡμέρα καὶ βλέπουμε καὶ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε ἂς μὴν χάνουμε χρόνο, μᾶς προτρέπει ὁ Κύριός μας. Ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτάδι ἔρχεται σύντομα, ὁπότε καὶ νὰ θέλουμε δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε. Τὰ νιάτα εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδώσουμε παραγωγικὰ καὶ νὰ ἀποταμιεύσουμε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη νύχτα ποὺ εἶναι τὰ γηρατειά, ἂν αὐτὰ τὰ ἐπιτρέψει ὁ Κύριός μας, ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ μας ὅλη ἀπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία εἶναι μιὰ ἡμέρα, ἐνῶ ὁ θάνατος ποὺ ἀναπόφευκτα ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ νύχτα. «Ἕως ἡμέρα ἐστὶν ἐργάζεσθαι· ἔρχεται νὺξ ὄτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰωάν. θ΄ 4) εἶπε ὁ Χριστός μας στοὺς μαθητές Του. Μὴν ἀμελεῖτε τὴν ἐργασία ὅσο βλέπετε, ὅσο ἔχετε χρόνο καὶ μάλιστα ὄχι ὁποιαδήποτε ἐργασία συμπεριλαμβανομένης τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ μόνο «τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».