KΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

 

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τε­λειώσω αὐτοῦ τό ἔργο» (Ἰωάν. 4.34).

Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ γίνεται ὁ τόπος ἑνός ἀπό τούς σημαντικό­τε­ρους θεολογικούς διαλόγους πού καταγράφουν οἱ ἱεροί εὐαγ­γε­λι­στές. Ἕνας διάλογος γιά τόν πνευ­μα­τικό τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θε­οῦ καί τόν ρόλο τῆς θείας χά­ριτος, πού ἀδυνατεῖ τή στιγμή ἐκείνη νά κατανοήσει ὄχι μόνο ἡ Σαμαρεί­τι­δα ἡ ὁποία συνομιλεῖ μέ τόν Ἰησοῦ ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Ὅμως ὁ Χριστός δέν διστάζει νά μιλήσει σέ μία γυναίκα καί μάλιστα ἁμαρ­τω­λή γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λα­τρεί­­­ας τοῦ Θεοῦ, μιᾶς λατρείας πού δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο, ἀλλά βασίζεται στήν εἰλικρινῆ σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό.

KΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: "Άνθρωπον ουκ έχω".

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Μετά τό μεγάλο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο μᾶς ὑπενθύμισε ἡ Ἐκκλησία μας τήν προηγούμενη Κυριακή μέ τήν ἑορτή τῶν Μυροφόρων, μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει σήμερα ἕνα ἄλλο θαῦμα, ἐντελῶς διαφορετικό, ἀλλά ἀπόλυτα συνδεόμενο μέ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἡ σύν­δεσή τους ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τόσο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅσο καί τά θαύ­μα­τα πού ἐπιτελοῦσε καί ἐπιτελεῖ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα τῆς Θεότητός του καί τῆς θείας του φύ­σεως. Αὐτή εἶναι πού ἀνα­δεικνύει τόν Χρι­στό κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἐξουσιαστή ὅλων ὅσων σχετί­ζονται καί ἀφο­ροῦν τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: "Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον".

«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Ἄν ἡ πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυ­ρια­κή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἀπι­στία τοῦ Θωμᾶ, ἡ δεύτερη Κυριακή εἶ­ναι ἀφιερωμένη στήν πίστη τῶν κε­κρυμ­μένων μαθητῶν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰω­σήφ καί τοῦ Νικοδήμου καί τῶν μυρο­φό­ρων γυναικῶν.

Ὁ πρῶτος, ὁ Θωμᾶς, ἔχει πληροφο­ρη­θεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως, ἔχει λάβει τίς διαβεβαιώσεις τῶν συμμαθητῶν του, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰω­άν­νη καί τῶν ἄλλων ὅτι «ἑωράκα­μεν τόν Κύριον», ἀλλά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος καί διστάζει νά τό πιστεύσει.

Οἱ δεύτεροι, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη, δέν γνωρίζουν ἀκόμη τίποτε, δέν γνωρίζουν παρά μό­νο ὅτι ὁ διδάσκαλός τους καταδικάστη­κε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Η πόντια Αγία Σοφία

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ – ΒΙΟΣ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Το 1883 γεννιέται σε χωριό της Τραπεζούντας του Πόντου η Σοφία Χορτοκορίδου, η «ασκήτισσα της Παναγιάς».Παντρεμένη στον Πόντο με ένα σύζυγο που εξαφανίστηκε (μάλλον όχι με δική του ευθύνη) μετά από επτά χρόνια γάμου και μητέρα ενός παιδιού που, νεογέννητο, φαγώθηκε από χοίρους, ήρθε στην Ελλάδα παρασυρμένη από τη λαίλαπα του πολέμου και ολοκλήρωσε τη ζωή της στο μοναστήρι του Γενέθλιου της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριάς.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε.

Το νόημα της νηστείας.

 

Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς λέξης «νηστεία»; Ἐδῶ χρειάζεται ἀπόλυτη προ­σοχὴ, ἔτσι ὥστε νὰ διατηρηθεῖ μία κανονικὴ ἰσορροπία μεταξὺ τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ. Στὸ ἐξωτερικὸ ἐπίπεδο, ἡ νηστεία περιέχει φυσικὴ ἀποχὴ ἀπὸ φαγητὰ καὶ ποτὰ καὶ, χωρὶς τέτοιαν ἐξωτε­ρικὴ ἀποχὴ, δὲν μπορεῖ νὰ τηρηθεῖ μία ὁλοκληρωμένη καὶ ἀληθινὴ νηστεία: Ὅμως οἱ κανονισμοὶ γιὰ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς αὐτοσκοπὸς, γιατί ἡ ἀσκητικὴ νηστεία ἔχει πάντα ἕναν ἐσωτερικὸ καὶ ἀφανῆ σκοπό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία ἑνότητα σώματος καὶ ψυχῆς, «ἐξ ἀοράτου τὲ καὶ ὁρατῆς μὲ ζῶον συμπῆξαι φύσεως» μὲ τὰ λόγια του Τριωδίου, καὶ ἡ ἀσκητική μας νηστεία θὰ ἔπρεπε νὰ περιλαμβάνει ταυτό­χρονα καὶ τὶς δυὸ αὐτὲς φύσεις.

Ἡ τάση νὰ δίνεται ὑπερβολικὴ ἔμφαση σὲ ἐσωτερικοὺς κανονισμοὺς σχετικὰ μὲ τὴν τροφὴ, μὲ ἕνα νομικίστικο τρόπο, καὶ ἡ ἀντίθετη τάση νὰ περιφρονοῦνται αὐτοὶ οἱ κανονισμοὶ σὰν ἀπαρχαιωμένοι καὶ ἄχρηστοι, εἶναι καὶ οἱ δυὸ ἀξιοθρήνητες σὰν προδοσία τῆς πραγματικῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, διαταράσσεται ἡ κανονικὴ ἰσορροπία μεταξὺ ἐξωτερικοῦ καὶ ἐσωτερι­κού.

Το όραμα της παγκόσμιας ειρήνης και το χρέος των χριστιανών.

 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

 

“Θα έρθουν μέρες που ο Κύριος θα κρίνει πολλούς λαούς και θα ελέγξει δυνατά έθνη ως τα πέρατα της γης. Τότε τα ξίφη τους θα τα κάνουν άροτρα και τις λόγχες  τους θα τις κάνουν δρεπάνια. Ξίφος δεν θα σηκώνει το ένα έθνος ενάντια στο άλλο και δεν θα ξαναμάθουν πια να πολεμούν. Τότε ο καθένας θα ξεκουράζεται κάτω απ’ την κληματαριά του και κάτω από τη συκιά του, χωρίς κανείς να τον τρομάζει” (Μιχ. 4, 3-4. πρβλ. Ησ.2,4). Με  τις παραπάνω εικόνες ο προφήτης Μιχαίας οραματίζεται και προσδοκά την επικράτηση μιας παγκόσμιας ειρήνης, κατάσταση που υποδηλώνεται από το γεγονός ότι οι λαοί θα μετατρέψουν τα ξίφη τους  σε άροτρα και τα μαχαίρια τους σε δρεπάνια καθώς θα σταματήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις και θα ασχολούνται μόνο με ειρηνικά έργα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Οσία Μαρία η Αιγυπτία, ένα παράδειγμα έμπρακτης μετάνοιας.

«Ἐν σοί, Μῆτερ, ἀκριβῶς διε­σώ­θη τό κατ᾽ εἰκόνα», ψάλλει, ἀδελ­φοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πρός τιμήν μιᾶς ὁσιακῆς μορφῆς στήν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη ἡ ση­μερινή πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

Στό δικό σου πρόσωπο, ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἀπευθυνόμε­νος πρός τήν ὁσία Μαρία τήν Αἰ­γυπτία, διεσώθη «τό κατ᾽ εἰκό­να», μεταφέροντάς μας στό πα­ρελθόν, στήν ἡμέρα τῆς δημιουρ­γίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, τότε πού ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ «ποιή­σωμεν ἄνθρω­πον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾽ ὁμοίωσιν».

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Περί Παθών

 

Τὰ ὀνόματα τῶν παθῶν

Ὅταν ἡ ζωή σου περάσει ἀπὸ τὴν ἀρετὴ στὴν ἀμέλεια, τὰ πάθη θὰ σὲ ἐνοχλοῦν καὶ δὲ θὰ βρίσκεις εἰρήνη στὴν ψυχή σου. Ἀλλὰ μὴν ἀπορήσεις γι’ αὐτό. Κοίταξε τί συμβαίνει μὲ τὸ ἔδαφος. Ἐὰν οἱ ἀκτίνες τοῦ ἥλιου πέσουν βαθιὰ μέσα στὴ γῆ, μετὰ ἀπὸ πολλὴ ὥρα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ θερμότητά της. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ φάρμακα καὶ μὲ τὸ μύρο. Ἡ ὀσμὴ τῶν φαρμάκων καὶ ἡ εὐωδία τοῦ μύρου, ποὺ διαχέεται στὸν ἀέρα, παραμένει πολλὴ ὥρα, μέχρι νὰ σκορπίσει καὶ νὰ ἐξαφανισθεῖ. Πόσο μᾶλλον τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ πάθη! Γιατί αὐτὰ εἶναι σὰν τὰ σκυλιά, ποὺ συνήθισαν νὰ γλύφουν τὸ αἷμα τῶν ζώων στὸ σφαγεῖο καί, ὅταν δὲν ὑπάρχει πιὰ αἷμα, συνεχίζουν καὶ γαβγίζουν μπροστὰ στὶς εἰσόδους τοῦ σφαγείου, μέχρι νὰ σβήσει ἡ δύναμη τῆς συνήθειάς τους.

Δὲ θέλομε τὰ πάθη, ἀλλά… ἀγαπᾶμε τὶς ἀφορμές τους· τί γλυκὲς ποὺ εἶναι οἱ αἰτίες καὶ οἱ ἀφορμὲς τῶν παθῶν! Γιατί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ κάποτε νὰ κόψει τὰ πάθη, ὁπότε, μακριὰ ἀπ’ αὐτά, αἰσθάνεται γαλήνη καὶ εὐφροσύνη, ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει τὶς αἰτίες. Γι’ αὐτὸ καί, χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, ὑφιστάμεθα πειρασμούς. Καὶ ἐνῶ λυπούμαστε γιὰ τὰ πάθη, ποὺ μᾶς τυραννοῦν, μᾶς ἀρέσει νὰ εἶναι μέσα μας οἱ ἀφορμές! Τὶς ἁμαρτίες δὲν τὶς θέλουμε, ὅμως τὰ αἴτια καὶ τὶς ἀφορμὲς τους τὰ δεχόμαστε μὲ μεγάλη εὐχαρίστηση. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο οἱ ἀφορμές, ποὺ τὶς θέλουμε, μᾶς σπρώχνουν νὰ ἁμαρτήσουμε. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ ἀγαπᾶ τὶς ἀφορμὲς τῶν παθῶν, εἶναι, χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ὑποχείριος καὶ ὑπόδουλος στὰ πάθη.

 

Κυριακή Δ' Νηστειών: Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Άσκηση και Αγάπη).

Σήμερα Δ’ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία, μας προβάλει έναν άγιο, έναν ασκητή και μεγάλο συγγραφέα ασκητικών συγγραμμάτων.  Το Άγιο Ιωάννης τον Σιναϊτη ή αλλιώς άγιο Ιωάννης της Κλίμακος. Σιναϊτης διότι ασκήτευσε στο όρος Σινά, της Κλίμακος διότι έγραψε το εξαιρετικό ασκητικό βιβλίο Κλίμαξ που εκεί μέσα περιγράφει την κλίμακα των αρετών.

Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά.

Ο άγιος Ιωάννης με την ζωή αλλά και το συγγραφικό του έργο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο άνθρωπος εάν δεν βιάσει τον εαυτό του δεν μπορεί να προκόψει πνευματικά. Εάν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζορίσει τον εαυτό του, δεν παλέψει με τις κακές του συνήθειες και δεν προσπαθήσει να ξυπνήσει μέσα τους τις πνευματικές αρετές δεν πρόκειται να αποκτήσει κοινωνία μετα του Θεού.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (αποστολικό ανάγνωσμα)

 

 

«Προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβω­μεν ἔλε­ον, καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἑβρ. 4.16).

Τρίτη Κυριακή τῶν Νη­στειῶν καί ἐνῶ βρισκό­μα­στε, ἀδελφοί μου, στό μέ­σον σχεδόν τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ πελάγους τό ὁποῖο ἀρ­χίσαμε νά διαπλέουμε ἀπό τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς, ἡ Ἐκκλη­σία μας ἐκπέμπει ἤδη χαρ­μόσυνα μηνύματα. «Προ­σερ­χώμεθα οὖν μετά παρ­ρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάρι­τος».

Πρίν ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες βρισκόμασταν καί ἐμεῖς μα­ζί μέ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, μα­­κριά ἀπό τόν Θεό ἐξαι­τίας τῆς παρακοῆς. Βρισκό­μα­σταν μόνοι, χωρίς δυνα­τό­τητα ἐπικοι­νω­νίας μαζί του, καί θρη­νού­σαμε γοερά γιά τήν ἐκδίωξή μας. Καί σήμερα ἀκοῦ­με τόν ἀπό­στολο νά μᾶς προτρέπει: «προ­­σερ­χώ­μεθα μετά παρ­ρη­σίας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ριτος».

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 

«Καί μή δυνάμενοι προ­σεγγίσαι αὐτῷ διά τόν ὄχλον ἀπεστέγασαν τήν στέγην ὅπου ἦν» (Μαρκ. 2.4).

Δεύτερη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας μας ὅρισαν νά διαβάζεται ὡς εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός παραλυτικοῦ.

Ἄν συγκρίνει κανείς τό θαῦμα αὐτό μέ ἄλλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, θά μποροῦσε νά τό χα­ρακτηρίσει ὄχι μόνο ὡς θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης καί εὐσπλαγ­χνί­­ας ἀλλά καί ὡς θαῦ­μα τῆς ἀν­θρω­πίνης ἀ­γά­πης καί ἀπο­φασι­στι­κό­τη­τος. Διό­τι τό θαῦμα αὐτό δέν θά μποροῦσε ἴσως ποτέ νά γίνει, ἐάν τέσ­σερις ἄνθρωποι δέν τολ­­μοῦσαν νά κάνουν τήν πιό παράξενη πρά­ξη πού θά μποροῦσε νά εἶχε σκεφθεῖ κανείς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

 

«Οἱ προφῆται ὡς εἶ­δον, οἱ ἀπόστολοι ὡς ἐδί­­δα­ξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς πα­ρέ­λαβεν, οἱ διδά­σκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν … ἡ χά­ρις ὡς ἔλαμψεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λα­λοῦ­­μεν, οὕτω κη­ρύσ­σο­­μεν».

Κυριακή τῆς Ὀρθοδο­ξίας σήμερα, ἀδελφοί μου, Κυριακή τοῦ θρι­άμ­βου τῆς πίστεως ἐπί τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀμφι­βολίας καί τῆς ἀμφι­σβη­τήσεως, καί ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας μνημονεύει ὅλους ὅσους «διά πί­στεως κατηγωνί­σαν­το»· μνημονεύει καί προ­βάλ­λει ὅλους ἐκείνους πού μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία τους, μέ τούς ἀγῶνες καί τό μαρτύριό τους, μετέδω­σαν καί σέ μᾶς ἀκαι­νο­τόμητη καί ἀπαραχά­ρα­κτη τήν πίστη στόν Ἰη­σοῦ Χριστό.

Αὐτή τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐκφράζει τό Συ­νοδικό τῆς Κυρια­κῆς τῆς Ὀρθοδοξίας πού θά διαβάσουμε σέ λίγο κατά τήν περι­φο­ρά τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἑνό­τη­τα πού ξεκινᾶ ἀπό τούς προφῆτες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκή­ρυξαν τήν ἔ­λευση τοῦ Χριστοῦ, καί κατα­λή­γει στή ζωή τῆς Ἐκ­κλησίας πού βιώνει καί κηρύσσει αὐτή τήν πί­στη στηριζόμενη στήν ἐμ­­πειρία τῶν ἁγίων της.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ

«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώ­με­θα τά ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. 13.12).

Μιά διπλή προτροπή μᾶς ἀπευθύνει σήμερα ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος. Μιά διπλή προτροπή γιά τό τί πρέπει νά ἀποφεύγουμε καί τό τί πρέ­πει νά κάνουμε. Καί ἡ διπλή αὐτή προτροπή, ἔτσι ὅπως διατυπώνεται, περι­λαμ­βάνει μιά ἀντίθεση, μιά ἀντί­θεση σέ δύο στοιχεῖα, μία ἀντίθεση φυσική καί αὐ­τονόητη, μία ἀντίθεση ἀνάμεσα στό φῶς καί τό σκότος.

Φῶς καί σκότος εἶναι τά στοιχεῖα πού ἀντιπαρατί­θε­νται, τά δύο στοιχεῖα δέν μποροῦν νά συνυπάρχουν, ἐφόσον ἡ πα­­­­­ρου­­σία τοῦ ἑνός σηματο­δο­τεῖ τήν ἀπουσία τοῦ ἄλ­λου.

Τό φῶς εἶναι τό σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον ὁ Θεός τό δημιούρ­γη­σε, διαχωρίζοντάς το ἀπό τό σκότος, πού κυριαρ­χοῦσε «ἐπάνω τῆς ἀβύσ­σου», πρίν ἀπό τή δη­μιουρ­γία τοῦ κόσμου.

Φῶς εἶναι ὁ Θεός, ἐφόσον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διακή­ρυ­ξε: «ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου».

Στό φῶς ζεῖ καί κινεῖται καί ὅποιος ἀκολουθεῖ τόν Θεό, κατά τή δια­βεβαίωση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι «ὁ ἀκο­λου­θῶν ἐμοί οὐ μή περιπα­τήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ: Η εντολή της αγάπης, κριτήριο σωτηρίας ή καταδίκης.

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμένην ὑμῖν βα­σιλείαν ἀπό κατα­βο­­λῆς κόσμου» (Ματθ. 25.34).

Γιά τήν κληρονομία μιᾶς βασιλείας ὁ λόγος στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα. Ὄχι μιᾶς ἐπίγειας βασιλείας, ἀλλά μιᾶς οὐρά­νιας. Μιᾶς θείας βασιλείας πού καλούμεθα ὅλοι νά κληρονομήσουμε στό μέλ­λον. Τῆς βασιλείας τοῦ Χρι­στοῦ πού ὁμολογοῦμε στό σύμβολο τῆς πίστεως ὅτι δέν ἔχει τέλος. Τῆς βα­σι­λείας στήν ὁποία θά εἰσ­έλ­θουμε μετά ἀπό μία κρί­ση. Μέλλουσα καί αὐτή, τήν ὁποία ὅμως προσδο­κοῦ­­­­με καί περιμένουμε μα­ζί μέ τή δεύτερη παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ στή γῆ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί πάλι στό σύμβολο τῆς πί­στεως· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖ­ναι ζῶ­ντας καί νε­κρούς», «οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος». Μιᾶς βασιλείας τήν ὁποία ἤδη ἀπό αὐτή τή ζωή εὐ­λογοῦμε­, ἐφόσον ἀρχίζου­με κάθε θεία Λειτουργία μέ τή φράση «εὐλογημένη ἡ βα­σιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Παρότι ὅμως καθη­με­ρινά ἐπαναλαμβάνουμε στίς κατ’ ἰδίαν προσευχές μας ἤ ἀκοῦμε στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτή τήν ὁμολογία τῆς ἐλπίδος τῆς μελ­­λού­σης ζωῆς, παρ’ ὅλα αὐ­τά δέν συνει­δη­το­ποιοῦ­με πολλές φορές ὅτι ἡ δεύτερη ἔν­δοξη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶ­ναι μία πραγ­ματικότητα ἐνώπιον τῆς ὁποί­ας θά βρεθοῦμε κάποτε ὅλοι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ: Ο δρόμος της μετανοίας και της επιστροφής στον Θεό, οδηγεί στη σωτηρία.

 

 

«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» (Λουκ. 15.12).

Μία ἀπό τίς πιό γνω­στές καί προσφιλεῖς εὐ­αγ­γελικές παραβολές ἀ­κού­σαμε σήμερα, ἀ­δελ­­φοί μου, τήν παρα­βολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Καί παρότι ὁ χαρακτη­ρι­σμός «παραβολή τοῦ ἀσώ­του» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νε­ώτερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πα­­τέρα ἤ στήν σκληρό­τητα τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν παρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπορώντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικό­τη­τα τοῦ πατέρα του.

Καί τά δύο αὐτά πρό­σωπα ἔχουν, ἀ­σφαλῶς, βαρύνουσα σημασία στή ση­με­ρινή παραβο­λή, τό κυρίαρχο ὅμως πρόσωπο τῆς παραβολῆς εἶναι ἀδιαμφισβήτητα ὁ νεώτερος υἱός ὄχι μό­νο μέ τήν ἀποστασία του, ὄχι μόνο μέ τήν ἐπανάστα­ση καί τήν ἀν­ταρσία του ἔναντι τοῦ πατέρα του, ἀλλά καί μέ τήν ἐπιστρο­φή, τή μετάνοια καί τήν ἀποκατάστασή του.

Πλεονεξία, η ρίζα όλων των κακών.

 

 Εἰρηναῖος Ἐπίσκοπος Αἰκατερίνμπουργκ καὶ Ἰρμπίτσκ

 

Ἡ πλεονεξία εἶναι τὸ δεύτερο (μετὰ τὸν ἐγωισμὸ) σοβαρότερο ἁμάρτημα. Ὁ πλεονέκτης ἄνθρωπος ἀφοσιώνεται μ’ ὅλη του τὴν ψυχὴ καὶ τὸ νοῦ στὸ χρῆμα, στὴ συσσώρευση περιουσίας, μένοντας ἔτσι σκληρόκαρδος καὶ ἀσυγκίνητος στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων.

Ζήτημα εἶναι, ἂν ὑπάρχει ἄλλο τόσο συνηθισμένο ἐλάττωμα, ποὺ ἡ σοβαρότητά του τόσο λίγο γίνεται ἀντιληπτή. Κι ὅμως! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀνομάζει τὴ φιλαργυρία «ρίζα πάντων τῶν κακῶν» (Ἃ’ Τίμ. 6:10). Γιὰ κείνους ποὺ ἐπιζητοῦν τὸν πλοῦτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει, ὅτι «ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλᾶς ἀνοήτους καὶ βλαβερᾶς, αἴτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν» (Α’ Τίμ. 6:9).

Σὲ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ ἴδιος ἀποστολος περιλαμβάνει τὴν πλεονεξία ἀνάμεσα στ’ ἁμαρτήματα ποὺ ἀποκλείουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ γράφει: «Τοῦτο γὰρ ἐστὲ γινώσκοντες, ὅτι πᾶς… πλεονέκτης, ὃς ἐστὶν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ» (Ἔφ. 5:5). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὀνομάζει τοὺς πλεονέκτες «κατάρας τέκνα» (Β’ Πέτρ. 2:14).

Έχουμε ως απολογία των αμαρτιών μας τις παραβάσεις των άλλων!

Εγίναμε όλοι ευσεβείς μόνο σ' ένα πράγμα, στο να κατηγορούμε τους άλλους ως ασεβείς. Χρησιμοποιούμε ως δικαστάς μας τους άθεους, ρίχνουμε τα άγια στους σκύλους και πετούμε μπροστά στους χοίρους τα μαργαριτάρια, κοινολογώντας τα ιερά σε αυτιά και ψυχές ασεβών. Εκτελούμε οι τρισάθλιοι ακριβώς τις επιθυμίες των εχθρών μας και δεν ντρεπόμαστε να ζούμε σε πλήρη ανηθικότητα. Ξένοι εντελώς προς την πίστιν μας, σωστοί Μωαβίται και Αμμανίται, οι οποίοι ούτε επιτρέπονταν να πλησιάσουν την Εκκλησία του Κυρίου, ερευνούν και αλωνίζουν μέσα στα αγιώτατά μας. Ανοίξαμε σ' όλους όχι τις πύλες της δικαιοσύνης, αλλά περάσματα εμπαιγμού και αυθαδείας εναντίον αλλήλων κι είναι για μας άριστος, όχι εκείνος που δεν εκστομίζει μάταιο λόγο από φόβο Θεού, άλλα οποίος τύχει να είπει εναντίον του άλλου τις περισσότερες κατηγορίες, είτε ανοιχτά, είτε υπονοούμενα, οποίος δηλαδή δημιουργεί ζητήματα με τη γλώσσα του, ή για να το πούμε πιο σωστά, χύνει σαν φίδι δηλητήριο.

Η θρησκευτική σύνθεση της «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ» ως ιδεολογικό πλαίσιο της Παγκοσμιοποίησης.

 

του πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Νίκου, Δρ Α.Π.Θ.

  

    Τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἒχει ἀπασχολήσει τά τελευταῖα χρόνια θεολόγους και κοινωνιολόγους καί αὐτό διότι εἶναι ἀναμφίβολα ἡ σοβαρότερη πρόκληση κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν δισχιλιόχρονη ἱστορία του. Ἡ Νέα Ἐποχή εἶναι τό ἰδεολογικό πλαίσιο τῆς σύγχρονης Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων μέσα ἀπό τήν θρησκευτική σύνθεσή της πού  οὓτως ἢ ἂλλως ἐμπεριέχει. Πρόκειται γιά μιά θεωρία πρωτοφανοῦς ὁλιστικῆς πνευματικῆς ἰσοπέδωσης τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ, μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς στήν οὐσία ἰδεολογίας, τεχνηέντως κατευθυνόμενης.

    Οἱ ὁμάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐπιδιώκουν νά ὑποκαταστήσουν τόν Χριστιανισμό μέ μιά νέα Πανθρησκειακή πραγματικότητα, ὃπου ἡ ἐπίτευξη τῆς πολυπόθητης κοσμικῆς καί συμπαντικῆς ἑνότητας θά ἰσοδυναμεῖ μέ κατάργηση τῆς διάκρισης καλοῦ-κακοῦ, θετικοῦ- ἀρνητικοῦ, φυσιολογικοῦ-ἀφύσικου, ἱεροῦ-ἀνίερου, Θεϊκοῦ-Σατανικοῦ. Εἶναι γεγονός ὃτι ἡ Παγκοσμιοποίηση ὡς κοινωνικοπολιτική διαδικασία προσπαθεῖ νά ἐκμεταλλευθεῖ κατά τόν καλύτερο τρόπο τίς ὁμάδες πού συνθέτουν τήν λεγόμενη  «Νέα Ἐποχή», ὣστε νά προωθήσει τά σχέδιά της. Ἑπομένως ἡ κοινωνικοπολιτική ἐκμετάλλευση τῶν νεοεποχίτικων ἀνατολικοθρησκευτικών κυρίως ὁμάδων καί αἱρέσεων γίνεται κατά συστηματικό καί μεθοδικό τρόπο, ὣστε νά προωθηθοῦν κατά τόν πιό θεμελιωμένο τρόπο τά σχέδια τῆς  «Νέας Τάξης πραγμάτων», πού ἰσοδυναμοῦν μέ ἀκύρωση κάθε παραδεδομένης καί παραδοσιακῆς θεωρίας γιά τήν οἰκογένεια, τόν ἂνθρωπο, τήν πατρίδα, τήν ἠθική τάξη καί τίς διεθνεῖς σχέσεις.[1]

    Θά δοῦμε λοιπόν μέ ποιό τρόπο συμπλέκονται τά θρησκευτικά στοιχεῖα τῶν Ἀνατολικῶν Θρησκειῶν ( Ἰνδουισμός, Βουδισμός, Γιόγκα, Ταοϊσμός, Κομφουκιανισμός) ἀλλά καί τῶν Νέο-Γνωστικῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς μέ τήν Παγκοσμιοποίηση. Νά σημειωθεῖ δέ, πώς οἱ δοξασίες τῆς Νέας Ἐποχῆς γιά τό θεῖον ἐκτός τοῦ ὃτι εἶναι ὑφασμένες πάνω στόν πολυδαίδαλο ἱστό τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων, εἶναι ἐπίσης καί βαθύτατα διαποτισμένες ἀπό τόν ἀποκρυφισμό τοῦ παρελθόντος καί τοῦ παρόντος.[2] Ἀκόμη, ἡ ἐποχή τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς ὁμογενοποίησης καί τοῦ συμπλησιασμοῦ τῶν πολιτισμῶν, εἶναι βέβαιο πώς ὁδηγεῖ σέ ἓναν ἀληθινό  «πολυθεϊσμό ἀξιῶν» καί στήν ἐμφάνιση νέων τύπων θρησκευτικότητας καί πίστης, πού μεταβάλλουν ριζικά τόν παγκόσμιο θρησκευτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό καί πολιτικό χάρτη.