Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ: Η Θεία συγχώρεση εξαρτάται από την ανθρώπινη!



 «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παρα­πτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Ἁπλός καί ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Χρι­στοῦ ὅπως διατυ­πώ­νεται στή σημερινή εὐ­­αγ­γελική περικοπή. Ὁ Χριστός, ἄλλω­στε, δέν συνήθιζε ποτέ νά περιπλέκει τήν ἀλή­θεια τοῦ λόγου του μέσα σέ ἀνθρώπινες σο­φιστεῖες καί ρητορικά σχή­ματα, ἀλλά συνήθιζε πά­ντοτε νά τήν ἐκφράζει μέ σα­φή­νεια καί καθαρότητα, ὥστε νά γίνεται κατανοητή ἀπό ὅλους τούς ἀκροα­τές του. Καί τό ἴδιο κάνει καί σήμερα. «Ἐάν συγ­χω­ρήσετε», λέγει στούς μαθητές του, «τά σφάλματα τῶν ἀνθρώπων, τότε θά συγ­χω­ρήσει καί ὁ Θεός τά δικά σας. Ἐάν δέν τά συγχωρήσετε, τότε οὔτε ὁ Θεός θά συγ­χωρήσει τά δικά σας».

Τό φανταζόμασταν αὐτό ποτέ, ἀδελφοί μου; Ἡ θεία συγχώρηση ἐξαρτᾶ­ται ἀπό τήν ἀνθρώπινη. Ἡ ἄφεση τῶν παραπτω­μά­των μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο πρό­θυμοι εἴμα­στε νά συγχωροῦμε τά παρα­πτώ­ματα τῶν συναν­θρώ­πων μας!
Παράδοξη ἀντιμετώπιση τῶν σφαλμά­των τῶν ἀνθρώπων γιά τά ἀν­θρώ­πινα μέτρα, ἰδίως ἄν σκεφτοῦμε καί τίς περι­πτώσεις πού μᾶς παρου­σίασε ἡ Ἐκκλησία μας τίς τρεῖς προηγούμενες Κυριακές τοῦ Τριωδίου. Τήν πρώτη Κυριακή ὁ Χριστός δικαίωνε τόν ἁμαρτωλό τελώνη ἀντί γιά τόν εὐσεβῆ Φαρισαῖο, τή δεύτερη ἀποκα­θι­στοῦσε τόν ἄσωτο υἱό καί ἄφηνε ἐκτός τῆς οἰκίας τοῦ φιλεύσπλαγχνου πατέρα τόν συνεπῆ καί ὑπάκουο πρεσβύτερο υἱό, τήν τρίτη ἔθετε ὡς κριτήριο τῆς ἀνθρωπί­νης δικαιώσεως τήν ἀγάπη πρός τόν συν­άν­θρωπο, ταυτίζοντας τόν ἑαυτό του μέ τούς «ἐλα­χίστους» τοῦ κόσμου, τούς γυ­μνούς, τούς πεινασμένους, τούς ἀδικη­μένους, τούς φυλακισμένους καί τούς πε­ρι­φρονημένους. Καί σήμερα θέτει ὡς προ­ϋ­πό­θεση τῆς συγχωρήσεώς μας τή συγχώ­ρηση ἀπό μέρους μας τῶν ἀδελφῶν μας.
Γιατί ὅμως ὁ Χριστός συσχετίζει τή θεία συγχώρηση μέ τήν ἀνθρώπινη καί γιατί ἀπο­δίδει τόσο μεγάλη σημασία στήν ἀλ­λη­λοσυγχώρηση τῶν ἀν­θρώ­πων; Ἄν στα­θοῦμε γιά λίγο καί ἐξετάσουμε τό βα­θύ­τερο νόημα τῆς συγ­χωρήσεως, τότε θά κα­τα­­νοήσουμε καί τό βαθύτερο νόημα τοῦ λό­­γου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συγχώρηση δέν εἶ­ναι μιά ἁπλή πράξη, πολύ περισσότερο δέν εἶναι μιά ἁπλή λέξη, πού προφέρουμε ἁπλῶς μέ τά χείλη μας. Ἡ συγ­χώρηση εἶναι μιά σύνθετη καί πολυεπίπεδη διαδι­κασία πού προϋποθέτει βαθύ­τερη καλ­λιέρ­γεια ψυχῆς καί ἐμπειρία ἀγάπης. Δέν μπορεῖς νά συγχω­ρή­σεις τό σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἄν πιστεύεις πώς ἐσύ δέν θά τό ἔκα­νες ποτέ. Δέν μπορεῖς νά συγχω­ρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά ξεπεράσεις τό συναίσθημα τῆς πικρίας, τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ζήλιας ἤ τοῦ φθό­­νου πού μπορεῖ νά σοῦ δημιούργησε ὁ λόγος ἤ ἡ πράξη του. Δέν μπορεῖς συγχω­ρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά δεῖς πίσω ἀπό τό κακό πού σοῦ ἔκανε τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν τόν δεῖς σάν πραγματικό ἀδελφό σου, πού μπορεῖ νά ἀστόχησε σέ μία του ἐνέργεια ἤ σέ ἕνα του λόγο, ὅπως μπορεῖς νά ἀστοχήσεις καί σύ ἤ μᾶλλον ὅπως ἀστοχεῖς καθημερινά ὄχι μόνο ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀλλά κυρίως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Δέν μπο­ρεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἀδελφό σου, ἐάν δέν μπορεῖς νά τόν ἀγαπήσεις πραγματικά ὡς τέκνο τοῦ ἴδιου πατέρα, τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔστειλε καί γιά ἐκεῖνον, ὅπως καί γιά σένα τόν μονογενῆ του Υἱό στή γῆ, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία μέ τή σταυρική του θυσία.
«Δέν ὑπάρχει βαθύτερη θεολογική ἀλή­θεια», ἔγραφε κάποιος σύγχρο­νος θεολό­γος, «ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς ἀλληλοσυγ­χω­ρήσεως τήν ὁποία προ­βάλ­λει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, γιατί μόνο αὐτή μᾶς εἰσάγει ἀπευ­θείας στό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Συγχωρῶντας τόν ἀδελφό μας συνει­δητοποιοῦμε τό μεγαλεῖο τῆς θείας συγχωρήσεως καί συμπράττουμε στή σω­τη­ρία μας. Σωζόμενοι σώζουμε καί σώ­ζοντες σωζόμεθα.
Ἄν ὁ κόσμος μας ὑπο­φέρει», συνεχίζει ὁ ἴδιος θεολόγος «ἀπό νευ­ρώσεις, ψυχώσεις καί κάθε εἴδους συμ­πλέγματα πού ταλαιπωροῦν τούς ἀν­θρώ­πους καί μεταβάλλουν τήν συμπε­ριφο­ρά καί τήν προσωπικότητά τους, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι δέν ἔχουμε μάθει νά συγχωροῦμε». Μία καί μόνη φορά ἐάν ἔχουμε συγχωρήσει, τότε μόνο μποροῦμε νά κατανοή­σου­με πόσο βαθειά ἐσωτερική ἐλευθερία ἔχουμε ἀποκτοῦμε, πόση ψυχι­κή ἄνεση αἰσθανόμαστε, ἀλλά καί πόσο εὐ­κολότερα μποροῦμε νά προχωρή­σουμε στή ζωή μας καί στόν πνευματικό μας ἀγώ­να.
Ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας θά μᾶς καλέσει σήμερα νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν μέ μιά ἀκολουθία, τήν ἀκο­λουθία τοῦ κατανυ­κτικοῦ ἑσπερινοῦ, πού ὀνομά­ζεται καί ἑσπερινός τῆς συγχωρή­σεως. Καί τό κάνει αὐτό θέλοντας νά μᾶς ὑπενθυμίσει τήν ἀναγκαιό­τητα τῆς ἀλλη­λο­συγ­χω­ρήσεως πού μᾶς διδάσκει μέ τό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα ὁ Χρι­στός, ἀφενός γιατί μᾶς ἐξασφαλίζει καί τή συγχώρηση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ καί ἀφετέρου γιατί χωρίς αὐτήν κάθε ἀγώ­νας καί κάθε προ­σπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἀποβαίνει μάταιη.
Ἄς οἰκειοποιηθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ συγ­χω­ρῶντας τούς ἀδελφούς μας, ὥστε ἀπαλλαγμένοι ἀπό τό βάρος τῶν πται­σμά­των μας νά δια­νύσουμε μέ χαρά τόν δρόμο τῆς νηστείας καί νά ἀξιω­θοῦμε νά γίνουμε μάρτυρες τοῦ θείου Πάθους καί μέτοχοι τῆς λα­μ­προ­­φόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...