Η Υπαπαντή του Κυρίου

Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὑποδοχή Του δηλαδὴ στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντα ἀπὸ τὸν πρεσβύτη Συμεών. Ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅταν συμπληρώθηκαν οἱ σαράντα μέρες καθαρισμοῦ τῆς Παναγίας μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου, προσῆλθαν στὸ ναό, γιὰ νὰ ἀφιερώσουνν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὶς τυπικὲς διατάξεις ποὺ προέβλεπε ὁ μωσαϊκὸς νόμος. 

Τότε ἕνας γέροντας, ὁ Συμεών, ποὺ εἶχε λάβει τὴν θεία ὑπόσχεση ὅτι δὲν θὰ πέθαινε, ἐὰν δὲν ἔβλεπε τὸν Μεσσία, βαστάζοντας στὰ γεροντικά του χέρια τὸν Κτίστη καὶ Δημιουργὸ τοῦ παντός, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀναγνώρισε τὸν Λυτρωτὴ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν δοξολόγησε μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Τώρα μπορεῖς νὰ ἀφήσῃς τὸν δοῦλο Σου νὰ πεθάνῃ εἰρηνικά, Κύριε, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή Σου, διότι εἶδαν τὰ μάτια μου τὴν σωτηρία ποὺ ἑτοίμασες γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, τὸ φῶς τῆς ἀποκαλύψεώς Σου καὶ τὴν αἰτία νὰ δοξάζεται ὁ εὐλογημένος λαός Σου, ὁ Ἰσραήλ». Καὶ στὴν Θεοτόκο εἶπε: «Ὁ Υἱός σου θὰ εἶναι αἴτιος πτώσης καὶ ἀνάστασης πολλῶν, ἐνῷ τὴν δική σου ψυχὴ θὰ διαπεράσῃ ξίφος». Ἔχοντας τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στραμμένα πρὸς τὸν Γολγοθά, τὴν στιγμὴ τῆς φρικτῆς θυσίας, ὁ γέροντας Συμεὼν προφήτευσε μὲ ἀκρίβεια τὰ μελλούμενα.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματικὰ κεῖται «εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν». Δι’ Ἐκείνου «πεπτώκασι δαίμονες καὶ ἀνέστησαν ἄνθρωποι»· δι’ Ἐκείνου ἀποκαλύφθηκε τὸ ἀληθινὸ φῶς ποὺ φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὰ σύμπαντα· δι’ Ἐκείνου δοξάζεται ὁ Ἰσραήλ, δηλαδὴ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία Του·  δι’ Ἐκείνου ἔρχεται ἡ λύτρωση ἀπὸ τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας, ἀφοῦ καταπατήθηκε ὁ μεγάλος ἐχθρὸς τῶν ἀνθρώπων, ὁ θάνατος.

Μὲ τὴν Ὑπαπαντή Του ὁ Κύριος ἀπέδειξε ὅτι ὑπῆρξε ὑπόδειγμα ταπείνωσης στὸ νόμο ποὺ ὁ Ἴδιος εἶχε δώσει στοὺς ἑβραίους. Ἡ ὑπακοή Του αὐτὴ φανερώνει τὸ θεῖο μεγαλεῖο Του, διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπιβάλλεται στὸν ἄνθρωπο μὲ τὴ βία. Μέσα στὸ ναὸ ὁ Συμεὼν ἐναγκαλίζεται τὸν Νομοθέτη τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Ὁποῖος δὲν ἦρθε νὰ καταργήσῃ τὸν νόμο, ἀλλὰ νὰ τὸν ὁλοκληρώσῃ. Γι’ αὐτὸ ἐξάλλου καὶ κατὰ τὴν ἐπίγεια δράση Του τηροῦσε ἀπαρέγκλιτα τὶς διατάξεις ποὺ ὑποχρεώνονταν νὰ ἐφαρμόζουν οἱ Ἰουδαῖοι. Κι ἐνῷ Ἐκεῖνος ὑποτάχθηκε σὲ νόμο ποὺ δὲν ὁδηγοῦσε στὴ σωτηρία, ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ δυσανασχετοῦμε, ὅταν ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλῇ νὰ ἐφαρμόσουμε τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ πετύχουμε τὴν σωτηρία μας. Αἰσθανόμαστε βαρὺ φορτίο τὸν εὐαγγελικὸ νόμο, ἐπειδὴ ζοῦμε μέσα στὴν χλιαρότητα, ἀλλὰ καὶ ὅταν τὸν ἐφαρμόζουμε, συχνὰ τὸ κάνουμε ἐντελῶς τυπολατρικά, χωρὶς συναίσθηση, συμμετέχουμε στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀπολιθωμένη, τυπολατρικὴ καὶ νεκρὴ συνείδηση. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία καταργεῖ τοὺς νόμους καὶ τὶς τυπικότητες, ὅταν αὐτὲς δὲν ὁδηγοῦν στὴν ἐλευθερία καὶ τὴν χάρη, ὅταν τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῶν στερεοτύπων.

Ὁ πρεσβύτης Συμεὼν πῆρε στὰ χέρια Του Αὐτὸν ποὺ ἔπλασε μὲ τὰ χέρια Του τὸν Ἀδάμ· καὶ ἡ χαρά του ἦταν ἀπερίγραπτη. Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὸ μέγεθος τῆς χαρᾶς του, ἐὰν θὰ εἶχε τότε τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί; Καὶ ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ δυνατότητα; Ὄχι μόνον νὰ ἀγγίξουμε τὸ Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλὰ νὰ Τὸ ἑνώσουμε μὲ τὸ δικό μας Σῶμα μέσῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ἕνα γεγονὸς μὲ διάρκεια. Διότι καθημερινὰ ἀπαντοῦμε, δηλαδὴ ὑποδεχόμαστε τὸν Κύριο μέσα μας κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας λειτουργίας, γι’ αὐτὸ καὶ ἠ συγκίνηση, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση, εἶναι συναισθήματα ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διακατέχουν κάθε φορὰ ποὺ Τὸν κοινωνοῦμε καὶ Τὸν δεχόμαστε μέσα στὶς ἀγκάλες τῆς καρδιᾶς μας.

Τὸ καλὸ συναπάντημα μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ εἶναι μία εὐλογημένη αἰώνια γιορτή. Ὁ ἄνθρωπος συναντᾶται μὲ τὸν Θεὸ μέσα σὲ μία σχέση θεωτική, ὅπου ὁ Θεὸς δωρίζει ὅλο Του τὸ εἶναι στὸ πλᾶσμα Του, τοῦ παρέχει τὰ πάντα γιὰ τὴν σωτηρία του. Αὐτὴν τὴν σωτηρία εἶδαν τὰ γερασμένα μάτια τοῦ Συμεών, ἀλλὰ καὶ τῆς προφήτιδος Ἅννης, ἡ ὁποία περίμενε καὶ αὐτὴ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία μέχρι τὰ βαθιὰ γεράματά της.

Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἂς μὴν περιμένουμε νὰ γεράσουμε, γιὰ νὰ ποῦμε «Νῦν ἀπολύεις». Ἡ εὐκαιρία νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὸν Χριστὸ μᾶς δίνεται σήμερα. Τώρα! Ἡ Ὑπαπαντή Του εἶναι μία γιορτὴ τοῦ σήμερα, τοῦ κάθε σήμερα· Ὁ Χριστὸς εἶναι ἐδῶ, μέσα στὸ Ναό Του! προσφέρεται καθημερινὰ στοὺς Ναοὺς ὡς «προσφέρων καὶ προσφερόμενος», σαραντίζει καθημερινὰ μέσα στὶς Ἐκκλησιές μας ὡς βρέφος, ἕτοιμος γιὰ θυσία, Τὸν βαστάζουν καθημερινὰ οἱ πρεσβύτεροι στὴν θεία λειτουργία, προτείνοντας «Τὰ Ἅγια τοῖς ἁγίοις». Καθημερινὰ κι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ Τὸν κοινωνοῦμε, γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε ἀνυπέρβλητα μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Συμεὼν καὶ τῆς Ἅννης καὶ νὰ λέμε μὲ ἀγαλλίαση ψυχῆς «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου, Δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν Σου, ὃ ἠτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ Σου Ἰσραήλ». 

π. Στυλιανός Μακρής