Η Εκκλησία δεν με ξεχνά ποτέ...

 

Μέσα στην ησυχία του Αγίου Βήματος

αρχίζει το αόρατο μυστήριο·

ο ιερέας, λειτουργός της θείας οικονομίας,

κρατά στα χέρια του τον άρτο της ζωής,

και τον μεταποιεί σε ένσαρκο σύμβολο

του Αμνού του Θεού.

 

Ο άρτος

γίνεται κέντρο της κτίσης,

και γύρω του συναθροίζονται

ουρανός και γη,

ζώντες και κεκοιμημένοι,

άγγελοι και άγιοι.

 

Κάθε όνομα που ψιθυρίζεται

ενδύεται αιωνιότητα·

οι ζώντες λαμβάνουν δωρεά χάριτος,

ως αόρατη μετάληψη πριν από τη Μετάληψη,

ενδυνάμωση για τον αγώνα,

ανάπαυση για την ψυχή που αγωνίζεται,

δροσιά για την δίψα της ζωής.

 

Οι κεκοιμημένοι δεν μένουν έξω,

αλλά εντάσσονται στον κύκλο της Εκκλησίας·

η μνημόνευση ενώνει την προσευχή της γης

με την προσδοκία του Ουρανού.

Σαν δρόσος επάνω στους τάφους,

η θεία ευσπλαχνία κατέρχεται

και φωτίζει τα σκοτεινά περάσματα του Άδη.

 

Εδώ, στην ταπεινή Πρόθεση,

ξεδιπλώνεται η μυστική κοινωνία των Αγίων.

Και έπειτα κατά την διάρκεια

της Θείας Λειτουργίας,

η Εκκλησία η θριαμβεύουσα

και η Εκκλησία η στρατευομένη

συμμετέχουν αόρατα στο ένα ποτήρι.

«Ἵνα ὦσιν ἕν».

Όλοι γίνονται ένα.

Όλα ενώνονται, όλοι συγχωρούνται,

σε μια κοινωνία μυστική,

σε ένα Σώμα,

εκείνου του Χριστού.

 

Όταν ο ιερέας λέει

«Μνήσθητι, Κύριε των δούλων σου…»,

δεν είναι απλή επίκληση·

είναι ανάβαση ψυχών,

είναι αποκατάσταση μνήμης,

μέσα στην αγάπη και στο έλεος του Θεού.

 

Έτσι, η Πρόθεση

γίνεται μικρό προσκήνιο

της αιώνιας Λειτουργίας,

όπου ο Χριστός είναι

ο δωρητής και το δώρο,

και όλοι εμείς —ζώντες και τεθνεώτες—

γινόμαστε μέτοχοι

της μίας ανάστασης.

 

…η Εκκλησία δεν με ξεχνά,

γιατί με κρατά στην προσευχή της,

μέσα στο σώμα του Χριστού.

 

Η βοήθεια είναι αόρατη

μα αληθινή·

είναι παρηγοριά,

είναι ενίσχυση,

είναι συγχώρηση,

που κατακλύζει την ζωή μου,

είτε βρίσκομαι στη γη

είτε έχω περάσει

από το μυστήριο του θανάτου,

στην όντως ζωή,

όπου εκεί όλα βιώνονται αλλιώς

και όλα κατανοούνται αληθινά.

 

Η Αγία Πρόθεση

είναι ο τόπος όπου το όνομά μου

δεν χάνεται,

τα βάσανα μου, οι αγωνίες μου,

τα λάθη και τα πάθη μου,

οι ελπίδες και τα δάκρυα

στέκονται ενώπιον του Αμνού·

κι εκεί, στη θυσία Του,

στην αυτοπροσφορά Του,

βρίσκω βοήθεια,

φωτισμό,

αποδοχή,

συγχώρεση,

βρίσκω σωτηρία.

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος