Κυριακή της Πεντηκοστής.

Ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς θεωρεῖται γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων δὲν σταματᾶ στὴν Ἀνάληψη· ἔρχεται ὁ ἄλλος Παράκλητος, τὸ ἄλλο θεῖο πρόσωπο, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ παρατείνῃ τὸν Χριστὸ στοὺς αἰῶνες, νὰ ἐντάξῃ τὸν ἄνθρωπο σὲ ἕνα καινούριο Σῶμα, νὰ χορηγήσῃ σὲ ὅλους τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοὺς κάνῃ μετόχους τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας.

       Ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ ἀφετηρία μιᾶς νέας ἐποχῆς, ἡ ἀπαρχὴ τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἱστορικὰ ἔλαβε χώρα μία φορά. Λειτουργικὰ ὅμως λαμβάνει χώρα σὲ κάθε μυστήριο, σὲ κάθε ἁγιαστικὴ πράξη καὶ τελετὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ δὲν ἀποτελοῦν ἐπαναλήψεις αὑτῆς, ἀλλὰ φανερώνουν τὴν ὑπέρβαση τῆς ἱστορίας καὶ τὴν εἴσοδο τοῦ κόσμου στὴ διάσταση ἑνὸς καινούριου, ἄφθαρτου χρόνου. Εἶναι ἡ ἴδια Πεντηκοστὴ ποὺ συντελεῖται στὴ θεία λειτουργία, στὴ βάπτιση, στὴ χειροτονία, στὸ γάμο, στὸν ἁγιασμό καὶ στὰ λοιπὰ μυστήρια.

       Ὅπως ἀκοῦμε στὸ Ἱδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς, ὁ Παράκλητος χορηγεῖ τὰ πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία· ἀναβλύζει ὡς ἀστείρευτη πηγὴ τὶς προφητεῖες, τελειοποιεῖ τοὺς ἱερεῖς, διδάσκει τὴ θεϊκή Του σοφία στοὺς ἀγράμματους, ἀναδεικνύει θεολόγους τοὺς ἁπλοὺς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας, ἀνακαινίζει δι’ ὕδατος τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, ἑνώνει «εἰς σάρκα μίαν» τὸ ἀνδρόγυνο, μεταβάλλει σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, μεταμορφώνει τὸν ἁμαρτωλὸ σὲ ἅγιο, θεώνει τὸν ἀγωνιστή, καὶ γενικῶς συγκροτεῖ ὁλόκληρο τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας.

       Τὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς λέγει ὅτι, ὅταν ἔφθασε ἡ ἑορτὴ ἐκείνη, ἡ ἑβραϊκὴ Πεντηκοστή, κατὰ τὴν ὁποία γινόταν ἀνάμνηση τῆς παραλαβῆς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου πενῆντα ἡμέρες μετὰ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, οἱ μαθητὲς ἦταν συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος στὴν Ἱερουσαλήμ. Ξαφνικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μία βοὴ καὶ γέμισε τὸ σπίτι, ὅπου ἦσαν συγκεντρωμένοι. Τότε ἐμφανίσθηκαν πύρινες γλῶσσες ποὺ κάθισαν ἐπάνω στοὺς μαθητές, τοὺς ὁποίους ἄκουγαν νὰ ὁμιλοῦν στὶς ἰδιαίτερές τους γλῶσσες καὶ διαλέκτους Ἰουδαίοι ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ ἀπὸ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἑορτὴ τῆς ἑβραϊκῆς Πεντηκοστῆς, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι τοὺς ἐθαύμασαν καὶ βαπτίστηκαν κι ἄλλοι τοὺς θεώρησαν μεθυσμένους.

       Τὸ καταπληκτικὸ αὐτὸ γεγονὸς ἀποτελεῖ τὴν ἔναρξη τῆς δράσης τῶν Ἀποστόλων πρὸς εὐαγγελισμὸ τῆς οἰκουμένης. Οἱ πρώην ἀδύναμοι, φοβισμένοι καὶ ντροπαλοὶ ψαράδες τῆς Ἰουδαίας γίνονται δυνατοί, λαμβάνουν «δύναμιν ἐξ ὕψους» καὶ τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου, ἀνοίγουν τὸ στόμα τους, γιὰ νὰ διακηρύξουν τὸ μήνυμα τῆς νέας τάξης πραγμάτων, τῆς πραγματικῆς νέας ἐποχῆς, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ γίνῃ κατὰ χάριν θεός, ὁμοιάζοντας μὲ τὸν μοναδικὸ Λυτρωτὴ καὶ Σωτῆρα του, τὸν ἀναστάντα Ἰησοῦ Χριστό.

       Ὅταν ὁ Κύριος, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, κατέβηκε στὴ Βαβὲλ καὶ συνέχεε τὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες, τότε ἐπῆλθε ἡ διάσπαση στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ δημιουργήθηκαν τὰ διάφορα ἔθνη. Σήμερα ὅμως ἐπανέρχεται γιὰ νὰ καλέσῃ σὲ ἑνότητα, νὰ ἐπανενώσῃ ὅλα τὰ ἔθνη στὴν ἑνότητα καὶ κοινωνία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία, καὶ δείχνει θαυμαστὸ σημεῖο. Κατεβαίνει ὡς πύρινες γλῶσσες στὰ κεφάλια τῶν μαθητῶν καὶ ἀνακαλεῖ τὴν βαβελικὴ σύγχυση, διδάσκοντας καινούρια γλῶσσα, κοινὴ γιὰ ὅλους, τὴ γλῶσσα τῆς ἀγάπης. Θεραπεύει τὴν ὅποια ἀδυναμία τῶν μαθητῶν καὶ ἀναπληροῖ τὶς ἐλλείψεις τους, ἐνισχύοντάς τους μὲ δύναμη ἐξ ὕψους καὶ ἀποστέλλοντάς τους στὴν οἰκουμένη, γιὰ νὰ εὐαγγελιστοῦν τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπὸ τὸ σταυροαναστάσιμο πρίσμα ζωῆς.

       Ὡστόσο οἱ μαθητὲς δὲν εἶναι οἱ μόνοι ἀποδέκτες τῶν δωρημάτων Του. Ὅλοι καλούμεθα νὰ ζήσουμε ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, νὰ προσκολληθοῦμε σὲ Αὐτὸ καὶ νὰ γίνουμε ἕνα πνεῦμα μαζί Του. Καλούμεθα νὰ γκρεμίσουμε τοὺς σύγχρονους βαβελικοὺς πύργους τῆς ἀσεβείας, νὰ καθαριστοῦμε «ἀπὸ πάσης κηλίδος», νὰ οἰκειωθοῦμε Αὐτὸ τὸ Θεῖον Πνεῦμα τῆς συνέσεως, νὰ ἀρνηθοῦμε κάθε ἄλλο πνεῦμα, «πνεῦμα πλάνης, πονηρίας, ψεύδους, πλεονεξίας καὶ πάσης ἀκαθαρσίας».

       Ἂς μὴν λυπήσουμε μὲ τὴν ἁμαρτία μας, ἀδελφοί μου, τὸν Παράκλητο, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ χωρὶς τὴ δική Του χάρη καὶ τὸ ἔλεος θὰ γίνουμε ἐμεῖς αἰωνίως ἀξιολύπητοι. Ἑορτάζει σήμερα καὶ κερνάει. Κερνάει χαρίσματα! Ἂς Τὸν παρακαλέσουμε σήμερα ἰδιαιτέρως νὰ μὴν μᾶς στερήσῃ τῶν πλουσίων δωρεῶν Του, ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν, ποὺ εἶναι τόσο ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία μας. 

π. Στυλιανός Μακρής