Κυριακή των Αγίων Πάντων: Ας μην ντρεπόμαστε για τον Χριστό μας!

Ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ πρὸς Αὐτὸν ὁλοκληρωτικὴ ἀγάπη ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς κάθε ἐποχῆς εἶναι ἡ μεγάλη πρόσκληση, ἀδελφοί μου, τὴν ὁποία μᾶς ἀπευθύνει ὁ Κύριος μέσα ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ὁμολογία καὶ ἀγάπη, ἐνώπιον τῶν ὁποίων τοποθετεῖται σύνολη ἡ ἀνθρωπότητα καὶ ἐκ τῶν ὁποίων κρίνεται.

Ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾶ στὸ πολίτευμα τῶν χριστιανῶν, στὸν τρόπο ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς τους. Ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια μας, ὅταν ὅμως εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Διότι ὑπάρχει καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἐμμέσου ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἀρνούμαστε νὰ ἐφαρμόσουμε αὐτὰ ποὺ Ἐκεῖνος θέλει καὶ «ἐντέλεται» γιὰ τὴν σωτηρία μας. Σαφέστατα ἡ ἄμεση ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄρνηση δηλαδὴ τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητος, εἶναι καταδικαστέα καὶ καταδικάζουσα, ὡστόσο ἡ ἄρνηση τοῦ θελήματός Του εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία, εἴτε ἀπὸ ἀπροσεξία, εἴτε ἀπὸ ὀκνηρία, ἀποτελεῖ ἔμμεση ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Θέλω νὰ καταλήξω, ἀδελφοί μου, στὸ ἑξῆς· Πολλοὶ χριστιανοὶ λένε: «Ἂν μοῦ ζητήσουν νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστό, θὰ προτιμήσω νὰ μαρτυρήσω γιὰ χάρη Του». Καὶ μακάρι νὰ τὸ ἔλεγαν αὐτὸ ὅλοι οἱ χριστιανοί. Καὶ ἐνῷ ὑπάρχει ἡ σὲ ἀρκετοὺς ἡ θετικὴ διάθεση ἀπέναντι στὸ ἐνδεχόμενο ἑνὸς μελλοντικοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, ἴσως σὲ ὁρισμένους καὶ ἡ ἐπιθυμία, ἐντούτοις τὸ παρὸν διαψεύδει τὴν πραγματικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προσκολλᾶται στὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, ὁμολογῶν τὴν προτίμηση μᾶλλον τοῦ διαβόλου ἢ τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ὅταν ὁ χριστιανὸς ἁμαρτάνῃ, ποιόν ἀκολουθεῖ καὶ ποιόν ὁμολογεῖ; τὸν Χριστὸ ἢ τὸν διάβολο; Ἂς μὴν περιμένουμε νὰ ὁμολογήσουμε λοιπὸν τὸν Χριστὸ μὲ τὸν θάνατο μας, ὅταν δὲν Τὸν ὁμολογοῦμε μὲ τὴ ζωή μας.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει πάντες τοὺς ἁγίους, ὅλους δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ ὁμολόγησαν εἴτε μὲ τὸν θάνατό τους, εἴτε μὲ τὴ ζωή τους, τὴν πίστη τους καὶ τὴν ὁλοκληρωτική τους ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση στὸ Πανάγιο πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος. Κι ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ ἁγίους πάντες, ἐννοοῦμε ὄχι μόνον τοὺς ἁγίους μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ὁσίους, ποὺ ἁγίασαν μέσα ἀπὸ τὴν μοναχικὴ ἄσκηση, τοὺς ἱερεῖς καὶ ἱεράρχες, ποὺ χαριτώθηκαν ὡς συνεχιστὲς τοῦ ἔργου τῶν Ἀποστόλων νὰ ὁδηγήσουν ψυχὲς στὸν Χριστό, τοὺς λαϊκοὺς ἐκείνους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἔφθασαν σὲ ὕψη οὐράνια μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωση, τὴν ἁπλοτητα τῆς καρδίας, τὴν ἐγκράτεια, τὴν θερμὴ προσευχή.

Ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγίων πάντων ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο νόημα· νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι οἱ πάντες μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ γίνουμε ἅγιοι. Καὶ ἅγιοι σημαίνει καθαροί, ἠθικὰ ἀκέραιοι, μέτοχοι κατὰ χάριν τῆς ἁγιότητος τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ἐν Χριστῷ πολιτεύματος, διὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζῇ τὸν Χριστό, ὅταν κουβαλᾷ τὸν Χριστὸ σὲ κάθε κύτταρο τοῦ σώματός του, μέσα στὴν ψυχή του, τότε οἰκειοποιεῖται καὶ τὶς ἰδιότητες τοῦ Χριστοῦ στὸ βαθμὸ τοῦ προσωπικοῦ του ἀγῶνα· οἰκειοποιεῖται τὴν ἁγιότητα Ἐκείνου, γινόμενος κατὰ χάριν θεός. Ἐὰν τὸ πρόσωπο ἑνὸς ἁγίου ἀποτελῇ τὴν ἔνσαρκη παραπομπὴ μιᾶς ὁμολογίας Χριστοῦ, τότε καὶ ἡ πορεία τοῦ χριστιανοῦ πρὸς τὴν ἁγιότητα πρέπει νὰ παραπέμπῃ σὲ μία ἀντίστοιχη ὁμολογία.

Ὁ Κύριος ὑπόσχεται ἑκατονταπλάσιο μισθὸ σὲ ὅσους ἔχουν τὸ θάῤῥος καὶ τὴν ἀντοχὴ νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτό τους. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο τῆς ἐγκατάλειψης τῶν πάντων, ἀκόμη δὲ καὶ τῆς αὐτοεγκατάλειψης, κινήθηκαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκαν νὰ ἀποκτήσουν τὸ «ἅπαν», τὴν σωτηρία τους. Ἀρνήθηκαν οἰκειοθελῶς σχέσεις μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ἄφησαν πίσω τους τὶς ἀφορμές της. Ἡ ὁμολογία τους δὲν ὁλοκληρώθηκε μὲ τὸν ἐπίγειο θάνατο, διότι συνεχίζουν καὶ ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος νὰ ὁμολογοῦν ὅτι τίποτε δὲν ἀγαποῦν περισσότερο ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅτι τίποτε δὲν στάθηκε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἐμπόδιο στὴν ἀγάπη τους γιὰ Ἐκεῖνον. Ἡ θυσία τους ὑπῆρξε ἀπόδειξη ὁλοκληρωτικοῦ δοσίματος καὶ ἀφοσίωσης μέσα ἀπὸ τὴν θυσία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς τους. Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔδειξε ὅτι τὸ μέγεθος τῆς σταυρικῆς Του θυσίας εἶναι τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης Του, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι ἀπέδειξαν τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τους μὲ τὴν θυσία τῆς ζωῆς τους στὸ βωμὸ τῆς καλῆς ὁμολογίας. Συσταυρώθηκαν, συναναστήθηκαν καὶ συναναλήφθησαν μαζί Του στὸν οὐρανό. Σφασιάστηκαν ὡς πρόβατα, πριονίστηκαν, ἀποκεφαλίστηκαν, λιθοβολήθηκαν, ἀπαγχονίστηκαν, μαστιγώθηκαν, δοκίμασαν ἐξευτελισμούς, ἔζησαν μὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις, κακουχίες, περιπλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, ἀσκήτευσαν σὲ σπηλιὲς καὶ τρύπες τῆς γῆς, χωρὶς γογγυσμούς, χωρὶς παράπονα, πάντοτε μὲ χαρὰ καὶ ὑπομονή, δίνοντας τὴν μαρτυρία τοῦ ἐν ἑαυτοῖς ζῶντος Θεοῦ. Οἱ πρεσβεῖες τους ἂς μᾶς συνοδεύουν στὴ ζωή μας. 

π. Στυλιανός Μακρής