Μέσα στη βοή των ημερών,
όταν ο νους βαραίνει από τον κόπο
κι η ψυχή ξεχνά να αναπνεύσει,
η προσευχή ανατέλλει
σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.
Όποιος προσεύχεται,
δεν αποδρά από τη ζωή,
την φωτίζει.
Βρίσκει τη δύναμη να συγχωρεί,
να σηκώνει με πραότητα
το βάρος της κάθε μέρας,
να βλέπει στο ταπεινό
το ιερό και το ωφέλιμο.
Η καθημερινή προσευχή
είναι ρίζα που ποτίζει την ψυχή,
πηγή που δροσίζει τον δρόμο,
ψίθυρος φωτός μέσα στην αντάρα.
Είναι η άμεση επικοινωνία
του ανθρώπου με το Θείο·
μια γέφυρα αόρατη
όπου το χώμα γίνεται γόνιμο
κι η ελπίδα ξαναμαθαίνει να περπατά.
Όταν ο νους σκοτεινιάζει
κι η ζωή μοιάζει βουνό,
η προσευχή γλυκαίνει τον δρόμο,
απαλύνει την σκληρότητα της βιοτής,
ανοίγει ρωγμές στο άγχος,
και μέσα απ’ αυτές
εισχωρεί το ανέσπερο φως.
Και τότε,
όλοι μαζί,
αν και χωρισμένοι απ’ αποστάσεις,
γινόμαστε ένας ψαλμός ελπίδας,
μια ανάσα ευγνωμοσύνης
ένα δάκρυ μετανοίας
που ανεβαίνει σιωπηλά
ως ευωδία προς τον Ουρανό.
Όποιος προσεύχεται,
δεν απομακρύνεται απ’ τον κόσμο,
αλλά ενώνεται μαζί του,
-συγχωρεί και συγχωρείται-
τον βλέπει με μάτια αγάπης.
Και τότε η μέρα,
όσο ταπεινή κι αν είναι,
γίνεται αγία·
μια μικρή λειτουργία καρδιάς
που μυστικά λιτανεύει
την Χάρη του Πνεύματος
στην ζωή μας.
Μην αφήνεις την προσευχή,
ειδικά τότε που νομίζεις
ότι δεν της αξίζεις…
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.