Όσο πλησιάζω στο Φως...

 

Όσο πλησιάζω στο φως

τόσο βαθαίνει η νύχτα μέσα μου.

 

Το κερί που κρατούσα με καμάρι

μπροστά στον ήλιο στέκει ανόητο και μικρό

κι εκεί ανακαλύπτω

πως δεν υπήρξα ποτέ φως,

παρά μόνο σκιά που χόρευε στης πλάνης τον ρυθμό.

 

Η ταπείνωση

δεν είναι κάμψη της ψυχής,

μα η διαύγεια που βλέπει

το χάσμα ανάμεσα στο αιώνιο Φως

και στο πικρό μου σκοτάδι.

 

Δεν είναι αδυναμία,

είναι γνώση:

πως ό,τι δύναμη κι αν έχω

δεν είναι δική μου,

μα δώρο Θεού.

 

Ο εγωιστής βαδίζει με βάρος,

συντρίβεται σε κάθε εμπόδιο,

γιατί πιστεύει πως όλα εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Γι’αυτό και εύκολα υποφέρει, παρεξηγείται, 

οργίζεται, θλίβεται και συγκρούεται.

 

Ο ταπεινός περπατά ελεύθερος,

γυμνός από δεσμά,

απαλλαγμένος από κρίσεις και σκιές·

έχει παραδώσει την ψυχή του στο Φως

κι έτσι δεν φοβάται το σκοτάδι.

 

Δεν έχει εχθρούς κι ας τον εχθρεύονται.

Δεν έχει λύπη κι ας τον αδικούν.

Δεν υποφέρει κι ας τον βασανίζουν.

 

Ο ταπεινός δεν σηκώνει όπλο,

ούτε φωνή·

ξέρει πως τον καταφρονούν,

πως τον πληγώνουν,

μα δεν ζητά να νικήσει.

 

Η νίκη του

είναι η σιωπή που αγαπά,

το χαμόγελο που συγχωρεί,

η προσευχή που λέγεται μυστικά.

 

Κάθε προσβολή

γίνεται για εκείνον

αφορμή να σκύψει πιο χαμηλά,

να αγκαλιάσει πιο βαθιά,

να ζήσει πιο συνειδητά.

 

Δεν εκδικείται,

μα βοηθά·

δεν καταριέται,

μα οδηγεί,

-χωρίς να φαίνεται οδηγός-

στη μετάνοια.

 

Εύκολα χαίρεται

δεν έχει απαιτήσεις από κανένα.

Ποτέ δεν πέφτει στην αχαριστία,

αλλά πάντοτε ευγνωμονεί.

 

Όσο ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό

τόσο καθαρά βλέπει

το δικό του χάλι,

την αμαρτία του,

το λάθος,

το σκοτάδι που τον σκεπάζει.

 

Κι εκεί,

μέσα στην αποκάλυψη της αδυναμίας,

φωτίζεται ο νους,

μαλακώνει η καρδιά,

ξύπνα η ψυχή.

 

Η ταπείνωση γίνεται φως

και η αγάπη

ο μόνος τρόπος για ν’ανασάνεις.

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος