Άγιος Δημήτριος, ο Μυροβλήτης, ο Μεγαλομάρτυρας.

«Τοῖς τῶν αἱμάτων σου ρεί­θροις, Δημήτριε, τήν Ἐκ­κλησίαν ὁ Θεός ἐπορ­φύ­ρω­σε».

Χαίρει καί εὐφραίνε­ται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζοντας τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρ­τυ­ρος καί ἀθλοφόρου ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Χαίρει καί καυ­χᾶται, καί περιβάλλεται ὡς πολύτιμο ἔνδυμα τά αἵματα τοῦ καλλι­νί­κου μάρτυρος τοῦ Χρι­στοῦ καί γενναίου ὁπλί­του τοῦ Κυρίου, πού ἐπορ­φύ­­ρωσαν τήν Ἐκκλη­σία του.

Καί δέν ἐπορφύρωσε μό­νο μέ τό δικό του αἷ­μα τήν Ἐκκλησία ὁ τι­μώ­μενος μεγα­λο­­μάρ­τυς Δημήτριος, δέν τήν ἐπορφύ­ρω­σε μόνο μέ τό αἷμα τῆς λογχευθείσης, κατά μί­μη­ση τοῦ Χριστοῦ, πλευ­­ρᾶς του καί τή γεν­ναία ὁμολογία τῆς πί­στε­ώς του, ἀλ­λά καί μέ τήν ὁμο­λογία καί τό μαρτύριο τοῦ νεα­ροῦ μαθητοῦ του τοῦ ἁγίου Νέ­­στορος, ὁ ὁποῖος ἐπι­καλούμενος τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ τοῦ Δημη­τρί­ου κατόρθωσε νά νι­κή­σει τόν Λυ­αῖο, τόν προσφιλῆ μο­νο­μάχο τοῦ αὐ­το­κράτο­ρος Μα­ξι­μιανοῦ, καί νά κα­τα­τρο­πώ­σει τούς εἰδωλο­λά­­τρες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκαυ­χῶ­ντο γιά τή δύ­ναμη τῶν σω­μά­των τους καί τή βοή­θεια τῶν ἀνυ­πάρ­κτων θεο­τή­των τους.

Δέν προσέφερε ὅμως μό­νο πολύτιμο ἔνδυμα στήν Ἐκκλησία μέ τήν ὁμολογία καί τό μαρτύ­ριό του ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἀλλά πότισε καί τό δένδρο τῆς πί­στεώς της καί στε­ρέωσε τό οἰκο­δό­­μημά της ἐπί τήν πέ­τραν καί τῆς δικῆς του πίστεως.

Καί ἡ προσφορά του πρός τήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο  συνεχίσθηκε καί συνεχίζεται καί μέ τό μῦρο του, τό ὁποῖο ἐπέτρεψε ὁ δικαιο­κρί­της Θεός νά ἀναβλύζει ἀπό τήν ἱερά του λάρ­νακα, ὡς ἀπό­δειξη τῆς εὐώδους πο­λιτείας του, ὡς ὀσμή εὐωδίας πνευ­μα­τι­κῆς τῆς προσφερ­θεί­σης στόν Θεό ζωῆς του, ἀλλά καί ὡς ἀπόδειξη τῆς θείας Χάριτος ἡ ὁποία ἐνοικεῖ μέσα του.

 Μέ αὐτό τό μῦρο, «κα­τήρδευσεν» ὁ συμ­πα­­­­θέστατος ἅγιος Δημήτριος «πᾶ­­σαν τήν κτίσιν», μετα­δί­­δο­ντας μέ αὐτό ὄχι μόνο τοῖς ἐγγύς ἀλλά καί τοῖς μα­κράν, ὄχι μόνο σέ ὅσους προσήρ­χοντο στόν ναό του καί γονυπετεῖς ἀσπαζόταν τό πανακήρατο λεί­ψα­νό του, ἀλ­λά καί σέ ὅ­σους δέν εἶ­χαν τή δυ­να­τό­τητα, κα­θώς ἔμε­ναν μακρυά ἀπό τή γε­νέ­­τει­ρα τοῦ ἁγίου, τή με­γα­λόπολη τῆς Θεσσα­λο­­νί­κης, τή χάρη καί τήν εὐ­λογία του.

Ἡ χάρη καί ἡ εὐλογία του γινόταν ὅμως καί γίνεται αἰσθητή καί μέ τά πολυάριθμα θαύμα­τά του· γινόταν καί γί­νε­­ται αἰσθητή μέ τίς θαυματουρ­γικές ἐπεμ­βά­σεις του ὑπέρ τῆς σω­τηρίας τῆς πόλεώς του, ἀλλά καί ὅλων ἐκείνων πού ζητοῦν τή βοήθειά του καί ἐπικαλοῦνται τή χάρη του.

Αὐτή τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ με­γαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου, ἄς ζητή­σουμε καί ἐμεῖς σήμερα, ἀδελ­φοί μου. Σήμερα πού οἱ ποι­κίλοι Λυαῖοι ἀ­πει­λοῦν τήν ὕπαρξή μας ὡς ἀτόμων καί ὡς Ἔθνους. Σήμερα πού τά νέφη τῆς κρί­σεως ἐπισκιάζουν τόν οὐρανό καί τῆς πα­τρί­δος μας καί τῆς ψυ­χῆς μας.

Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε μέ ταπείνωση καί μέ πίστη τήν ἰσχυρή βοήθειά του καί τήν παρρησία πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάθε κίνδυνο καί κάθε ἀπειλή.

Ἄς στραφοῦμε πρός τόν Θεό μέ συνοχή καρ­διᾶς καί ἄς ἱκετεύσουμε τόν Θεό διά τοῦ ἁγίου Δη­­μητρίου νά λυ­τρώ­­σει καί ἐμᾶς ἀπό κάθε ἀνάγκη, στήν ὁ­ποία βρισκόμα­στε, ὅ­πως ἔσωσε τόν μα­θητή του, τόν ἅγιο Νέ­στορα, ὅπως ἔσωσε ἐπανειλημ­μένα καί τή γενέτειρά του Θεσσα­λο­νίκη.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν ἅγιο Δημήτριο νά μήν μᾶς ἐγκαταλείψει, ἀλλά νά ἀποτρέψει τόν κίνδυνο πού ἀπειλεῖ τήν πατρίδα καί τόν κό­σμο γενικότερα, ὡς ὑπέρ­­μαχος τῆς οἰ­κου­μένης, ἀλλά καί ὡς τα­­χύς βοηθός καί ρύ­στης ὅσων προστρέ­χουν στή χάρη του.

Κι ἄν, ἀδελφοί μου, τόν παρακαλέσουμε μέ θέρμη ὄχι μόνο σήμερα, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του, ἀλλά καί καθη­με­ρινά, καί ἐάν θελή­σου­με νά ἐναρμονίσου­με τή ζωή μας μέ τή δι­κή του ζωή, τήν πίστη μας μέ τήν πίστη του, τήν ἀγάπη μας στόν Θεό μέ τή δική του ἀγά­πη, τότε νά εἴμαστε βέ­βαιοι ὅτι δέν θά μᾶς ἐγκα­τα­λείψει ὁ συμπα­θέ­στα­­τος μάρτυς τοῦ Κυ­ρίου ἀλλά θά ἀποδεικνύεται πάντοτε μέγας ὑπέρ­μα­χος ὅλων μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων