ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ: Ο πνευματικός θάνατος είναι χειρότερος από τον σωματικό.

 (Λουκ. 7.11-16)

«Καί προσελθών ἥψα­το τῆς σοροῦ, οἱ δέ βα­στάζοντες ἔστησαν, καί εἶ­πεν· νεανίσκε, σοί λέ­γω ἐγέρθητι».

Μία νεκρική πομπή ἐ­ξέρ­χεται ἀπό τήν πόλη τῆς Ναΐν τήν ὥρα πού ὁ Χρι­στός μέ τούς μαθη­τές του περνᾶ τήν πύλη τῆς πόλεως.

Ὁ θρῆνος καί ὁ ὀδυρ­μός τῶν ἀνθρώπων πού συνο­δεύουν τόν νεκρό κάνει τόν Χριστό νά πλη­­σιά­σει. Γνωρίζει, ἄλ­­λωστε, τί συμβαίνει: μία χήρα μητέρα ἔχει χάσει τόν μονογενῆ υἱό της, τό μονάκριβο παιδί της, τήν ἐλπίδα καί τό στή­ριγμά της.

Ὁ φιλάνθρωπος Κύ­ρι­ος δέν ἦταν δυνατόν νά μείνει ἀσυγκίνητος, καί γι᾽ αὐτό ἀγγίζοντας τό φέ­ρετρο ἀπευθύ­νε­ται πρός τόν νεκρό καί τόν καλεῖ νά σηκωθεῖ: «νε­α­­νίσκε, σοί λέγω ἐγέρ­θη­τι».

Μία ἁπλή προτροπή καί τό θαῦμα γίνεται, γιατί αὐτός πού προ­τρέ­πει δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν πού χα­ρίζει τή ζωή καί νί­κη­­σε τόν θάνατο, δέν εἶ­ναι ἄλλος ἀπό αὐτόν, στά χέρια τοῦ ὁποίου βρίσκεται ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρ­ξη, γιατί αὐτός εἶ­ναι ὁ δημιουργός της.

Γι᾽ αὐτό καί τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ νε­κροῦ τῆς Ναΐν δέν εἶναι μοναδικό. Δέν εἶναι μο­ναδικό, γιατί ὁ Χριστός δέν ἀνιστᾶ μόνο νε­κρούς σωματικά ἀν­θρώ­πους ἀλλά καί νε­κρούς ψυχικά. Ὅλα τά θαύματά του, τά ὁποῖα περι­γράφουν οἱ ἱεροί εὐαγ­γελιστές, ὅλες οἱ θερα­πεῖες τῶν ἀσθε­νῶν, στούς ὁποί­ους χα­ρίζει μαζί μέ τή σωμα­τική ὑγεία καί εὐεξία καί τήν ἄφεση τῶν ἁ­μαρ­­τιῶν, εἶ­ναι ἀν­αστά­σεις. Ὁ Χριστός θερα­πεύ­ει τήν ἀσθέ­νειά τους καί ταυτόχρονα ἀνα­σταίνει τή νεκρή ἀπό τήν ἁμαρ­τία ψυχή τους.

Ἔτσι τό θαῦμα τῆς ἀ­να­στάσεως ἐπαναλαμ­βά­νεται στή ζωή τοῦ κόσμου καί στή ζωή τῆς Ἐκκλη­σίας. Ὁ Χριστός προσ­φέ­ρει τήν ἀνάσταση ἀπό τόν ψυχικό θά­να­το, πού εἶναι σκλη­ρότε­ρος καί ὀδυνηρότερος ἀπό τόν σωμα­τικό, για­τί εἶναι ἀμετάκλητος καί ὁριστικός, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους πού θά προστρέξουν σ᾽ Αὐτόν καί θά ἀνταποκριθοῦν στήν προτροπή του νά ἀναστηθοῦν. «Ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς πα­ρα­­­πτώμασιν συνε­ζωο­ποί­ησεν τῷ Χρι­στῷ», γρά­­­φει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος πρός τούς Ἐφε­σίους, ἐπιβεβαιώνοντας καί αὐτός τήν αἰτία τοῦ ψυχικοῦ μας θανάτου, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἁμαρτία.

Αὐτή εἶναι πού σκο­τώ­νει μέσα στήν ψυχή μας κάθε καλό, κάθε ἔμφυ­τη ἀρετή, κάθε καλή δι­ά­θεση, κάθε ἀγαθή προ­αίρεση. Ἡ ἁμαρτία εἶ­ναι πού παραλύει τίς πνευματικές μας δυνά­μεις γιά νά μήν στρε­φόμεθα στό ἀγαθό, γιά νά μήν θέλουμε νά ἀ­κο­­λουθήσουμε τίς ἐν­το­λές τοῦ Θεοῦ, γιά νά μήν ἐπιδιώκουμε νά τόν συναντοῦμε μέ τήν προσευχή, μέ τή συμ­με­τοχή μας στή λει­τουρ­γική καί μυστη­ρια­κή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τή μελέτη τοῦ λόγου του. Ὅταν, λοι­πόν, ἡ ψυχή, πού πλά­σθηκε ἀπό τόν Θεό γιά νά ζεῖ μα­ζί του ἀπομα­κρύ­νε­ται ἀπό Αὐτόν, τό­τε παύει νά ζεῖ, νε­κρώ­νε­ται καί πεθαίνει. Καί ἡ νέκρωση αὐτή εἶ­ναι προοδευτική, ἔτσι ὥστε συχνά δέν γίνεται ἀντιληπτή ἀπό τόν ἄν­θρωπο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά θρηνεῖ καί νά ὀδύ­ρε­ται γιά τόν φυσικό θά­νατο προσφιλῶν του προσώπων, δέν ἀντι­λαμ­­­βάνεται ὅμως τόν θάνατο τῆς ψυχῆς του, ὁ ὁποῖος ἐπέρχεται.

Θέλοντας, λοιπόν, νά μᾶς προ­­στατεύσει ἡ Ἐκκλη­σία μας ἀπό τόν μεγά­λο αὐτό κίνδυνο τοῦ πνευ­μα­τικοῦ θανάτου ὅρισε νά διαβάζεται στούς να­ούς μας σήμερα τό εὐαγ­γε­λι­κό ἀνάγνωσμα πού πε­ρι­γράφει τό θαῦ­μα τῆς ἀναστάσεως τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν· ἕνα θαῦμα μέ τό ὁποῖο ἐπιδιώ­κει ὄχι μό­νο νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή δύ­ναμη τοῦ Χριστοῦ πού ἀνιστᾶ καί νε­κρούς, ἀλλά καί τήν προ­τροπή του, ἡ ὁποία ἀπευ­θύνεται πρός ὅ­λους μας: «νεα­νίσκε, σοί λέγω ἐγέρθη­τι».

Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἐγκα­τα­λείψουμε τή ρα­θυμία καί τήν ἀδρά­νεια γιά τά πνευ­ματικά, νά ἀποτι­νά­­ξουμε τή νω­θρότητα καί τήν ἀ­προ­θυμία γιά τόν ἀγώ­να τῆς ἀνακαι­νίσεως καί καθάρσεως τῆς ψυ­χῆς μας, νά ἀ­παρ­­­νη­θοῦ­με ἁμαρ­τω­λούς λογι­σμούς καί ἐφά­μαρτες ἐπι­θυμίες, νά ἀποφασί­σουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν σύνδεσμο μέ τά ὑλικά καί μάταια αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τήν ἀγάπη στό χρῆμα, στή δόξα, στήν προβολή, καί ἀπό ὅλα ὅσα ναρκώνουν τήν ψυ­­­­­­­χή μας καί τήν ὁδη­γοῦν στόν πνευμα­τικό θάνατο.

Ὅσοι ἔχου­με ἀρχίσει νά βαδίζου­με πρός αὐτόν, ἄς ἀκού­σουμε τή φωνή τοῦ Χρι­­στοῦ πού μᾶς καλεῖ νά σηκωθοῦμε καί κρα­τώντας τό χέρι του, ἄς συνεχίσουμε τή ζωή μας κοντά του, μία ζωή πού θά μᾶς διασφαλίσει μέ τή χάρη του καί τήν αἰώνια ζωή. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων