Θάνατος

 
Σαν έρθει η ώρα του όλα μοιάζουν μικρά κι ασήμαντα.

Δεν τον σκεπτόμαστε, μας τρομάζει, μας ενοχλεί.

Θα θέλαμε ει δυνατόν να μην υπάρχει.

Τον έχουμε συναντήσει όλοι μας,

κι αν όχι θα γίνει σίγουρα μια τέτοια γνωριμία.

Εκείνες τις στιγμές όπου φίλοι κι αγαπημένοι μας αποχαιρετούν,

σκεπτόμαστε τη δική μας ώρα.

Εγώ τουλάχιστον το σκέπτομαι συχνά.

Όχι τόσο ως γεγονός, ως τελευταία πράξη.

Θέλω να δω τα πριν από αυτόν.

Δεν μπορώ να ορίσω το θάνατό μου

οφείλω όμως να προσπαθήσω να ορίσω τη ζωή μου.

Κι έτσι το θέμα του θανάτου γίνεται ζήτημα ζωής.

Οι πράξεις μας, τα λάθη μας

τι έχει αξία και τι όχι

τα ουσιώδη και τα επουσιώδη.

Μπροστά στο θάνατο νιώθω φτωχός και λίγος.

Ακόμα και τα πλούτη τα πνευματικά

πολλές φορές μας εγκαταλείπουν

κι απομένουμε φτωχότεροι όλων.

Κι όταν συνδέεται ο θάνατος με πόνο και αρρώστια

γίνεται δυσβάσταχτος κι η δυστυχία ανείπωτη.

Θέαμα αποκρουστικό, τραγικό κι απαίσιο.

Μόνο η προσμονή και η Πίστη μιας συνάντησης αλλιώτικης

θα μας γεμίσει με Ελπίδα.

Μόνο τότε που την Αγάπη ως πρόσωπο θα βρούμε

ως Ζωή και ως Αλήθεια.

Και θα ναι ο θάνατος νεκρός, φτωχός και λίγος.

Θ.Π.