ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Ο Σταυρός ως δρόμος προς τον Ουρανό.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρ­νη­σάσθω ἑαυτόν καί ἀρά­τω τόν σταυρόν αὐ­τοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

Τρίτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ὑψώνει τόν Σταυρό τοῦ Χρι­στοῦ, τό σύμβολο τῆς θυ­σίας καί τῆς νίκης, γιά νά ἐνισχύσει τούς ἀγωνιζομένους πιστούς στήν προσπάθειά τους. Συγχρόνως ὅμως μᾶς ἀνα­νε­ώνει καί τήν πρόσ­κλη­σή της. «Ὅστις θέ­λει ὀπί­­σω μου ἀκολου­θεῖν». Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ ὅλους, ἀλλά δέν ὑπο­χρε­ώνει κανέ­να νά τόν ἀκολουθήσει. Ἀφή­­νει σέ μᾶς τήν ἀπόφαση, περι­γρά­φοντας ὅμως συγ­­χρό­νως τά στά­δια τῆς πραγ­­ματώσεως αὐτῆς τῆς κλήσεως;

Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς περιγραφῆς εἶναι διττός, ἀδελφοί μου. Ὁ Χριστός δέν θέ­λει νά δημιουρ­γεῖ λανθασμένες ἐντυ­πώ­σεις καί νά νομί­ζου­με ὅτι τό νά τόν ἀκο­λου­θή­­σου­με εἶναι μία εὔ­κολη ἡ ὑπό­θεση, καί ἐπιπλέον θέλει νά γνω­­ρίζουμε ἀκριβῶς ποιά στάδια θά πρέ­πει νά ἀκολουθήσουμε γιά νά μήν ἀστο­χή­σου­με στήν προσπάθειά μας.

Τό πρῶτο, λοιπόν, στάδιο εἶναι ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁ Χριστός δέν μᾶς ζητᾶ βεβαίως νά ἀπαρνηθοῦμε κάθε στοιχεῖο τῆς προσωπικότητός μας, ἀλλά τήν ὑπερβολική ἀγάπη καί τήν ἐγωιστική προσ­­­­κόλ­ληση στόν ἑαυ­τό μας, στό συμφέρον μας, στό θέλημά μας, στά πάθη καί στίς κακές μας συνήθειες. Καί μᾶς τό ζητᾶ γιατί γνωρίζει ὅτι ἐάν δέν ἀπο­δεσμευ­θοῦ­με ἀπό ὅλα αὐτά, δέν θά εἶναι δυνατόν οὔτε νά σηκώ­σουμε τόν σταυ­ρό μας οὔτε νά τόν ἀκολου­θή­σουμε, ὅπως δέν μπο­­ρεῖ ἕνας ἄνθρω­πος ὁ ὁ­ποῖος εἶναι φορ­τωμέ­νος μέ βάρη καί ἀπο­σκευ­ές νά ξεκι­νήσει μιά ὁδοιπορία ἤ ὅπως δέν μπορεῖ ὁποι­ο­σδή­πο­τε ἔχει στή ζωή του δε­σμεύ­σεις νά ἀρχίσει μία ἄλλη ζωή πού ἔχει νέες ἀπαι­τήσεις.

Βεβαίως ἡ ἀ­πάρ­νηση τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶ­ναι ἕνας διαρκής ἀγώ­νας καί χρειάζε­ται ἡ θέ­λη­ση καί ἡ ἀποφασι­στι­κότητά μας νά τόν ἀρ­νούμεθα κα­θη­μερι­νά, «σύν ταῖς πρά­ξεσιν καί ταῖς ἐπι­θυ­μίαις», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστο­λος Παῦ­λος, γιά νά μπο­­­ροῦμε νά σηκώ­νου­με τόν σταυρό μας.

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ σταυρός τόν ὁποῖο κα­λούμεθα νά ἄρουμε; Ὁ σταυρός, ἀδελφοί μου, εἶναι διττός, ὅπως ἦταν καί ὁ σταυρός πού σή­κωσε ὁ Χριστός. Ἦταν ἀφενός τό φυ­σι­κό βάρος τοῦ σταυ­ροῦ, τό ὁποῖο ἦταν δυσ­βά­στα­κτο γιά τόν καταπο­νη­μένο σωματικά Ἰη­­­­σοῦ. Ἦταν ὅμως ἀφε­τέρου καί τό βάρος τῆς ὀδύνης γιά τίς ἁ­μαρτίες τοῦ κόσμου πού σήκω­νε καί γιά τήν ἀ­γνω­μο­σύνη τῶν Ἑ­βραί­ων.

Διττή ὑπό­σταση ἔχει καί ὁ δικός μας σταυ­ρός. Σταυρός εἶναι ὁ πνευματικός ἀγώνας τοῦ καθενός μας νά ζή­σουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Σταυρός εἶναι ὅ­μως ἀκόμη καί ἡ ἀν­τι­μετώπιση τῶν καθημε­ρι­­νῶν προβλημάτων καί δυσκολιῶν πού πρέπει νά τά ἀν­τι­μετωπίζουμε μέ ὑπο­μο­νή καί καρτερία.

Καί ἀφοῦ ἔχουμε βρεῖ καί ἀναλάβει τόν σταυ­ρό μας, αὐτό πού μᾶς καλεῖ τώρα ὁ Χριστός νά κάνουμε εἶναι τό «ἀ­κολουθείτω μοι». Εἶ­ναι νά τόν ἀκολουθή­σου­με. Θά ρω­τήσει κανείς: Μά εἶναι δυνατόν νά κάνει ἕνας ἄνθρωπος ὅλα τά προηγούμενα καί νά μήν ἀκολουθεῖ στή συ­νέ­­χεια τόν Χριστό;

Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός δέν τό ἀνα­φ­έρει τυχαῖα. Διότι εἶ­ναι ὁρισμένοι πού στήν πνευ­ματική ζωή ξε­χνοῦν τόν Χριστό. Ἀ­σκοῦνται, νηστεύουν, ἀγρυπνοῦν ἀλλά μέ τόν τρόπο πού νομίζουν οἱ ἴδιοι, ξεχνῶντας τόν Χρι­στό καί ἐμπιστευ­ό­μενοι περισσότερο τόν ἑαυτό τους. Καί εἶναι καί κά­ποιοι ἄλλοι πού ἀκο­λουθοῦν μία ἀσκη­τική ζωή ἀλλά μακριά ἀπό τόν Χριστό καί ἐκτός τῆς χά­ριτός του. Τό ζητού­μενο ὅμως δέν εἶναι ἡ ἄσκηση γιά τήν ἄσκηση. Οὔτε ὁ σταυρός εἶναι αὐ­τοσκοπός, ἐάν δέν γί­νεται πρός χάριν τοῦ Χρι­στοῦ, ἐάν δέν γί­­­νε­ται γιά νά ἀκολου­θή­­σουμε τόν Χριστό, ζῶ­­ντας τήν πνευματική ζωή ὄχι ὅπως νομίζου­με ἐμεῖς ἀλλά ὅπως Ἐ­κεῖνος ὁρίζει, διότι, ὅ­πως γράφει καί ὁ ἀπό­στολος Παῦλος, «ἐάν τις καί ἀθλῇ οὐ στεφα­νοῦ­ται, ἐάν μή νομίμως ἀθλή­σῃ».

Αὐτός εἶναι, ἀδελφοί μου, ὁ τρόπος καί ὁ δρό­μος γιά νά ἀκολου­θήσουμε τόν Χριστό. Ἄν αὐτοσχεδιάσουμε, ἄν ἀναζητήσουμε τόν δικό μας τρόπο, ἄν πα­ραλείψουμε κάποιο ἀπό τά στάδια, τότε δέν θά μπορέσουμε νά ἀκο­λου­θήσουμε τόν Χριστό καί δέν θά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας.

Γι᾽ αὐτό ἄς ἐκτιμή­σου­με τίς δυνάμεις μας, ἄς πάρουμε τίς ἀποφά­σεις μας καί ἄς ἀκο­λουθή­σουμε τόν Χριστό αἴ­ρον­τας τόν προσω­πι­κό μας σταυρό. Ἐκεῖ­νος, ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυ­ροῦ του, πού ὑψώ­θηκε καί σήμερα στούς ναούς μας, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς πε­ριμένει γιά νά ζήσουμε μαζί του ὄχι μόνο τόν Σταυρό ἀλλά καί τήν ἀνάστασή του.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων