ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

«Δύνασθε πιεῖν τό πο­τήριον ὅ ἐγώ πίνω καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;» (Μαρκ. 10.38).

Λίγο πρίν ἀπό τό πά­θος τοῦ Κυρίου μᾶς με­τα­­φέρει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Καί ἐνῶ ὁ Χριστός προ­ετοιμάζει τούς μα­θητές του γιά τό τί ἐ­πρό­­κειτο νά τοῦ συμβεῖ, δύο ἀπό τούς πρώτους μαθητές του, ὁ Ἰάκω­βος καί ὁ Ἰωάν­νης, προ­­σπαθοῦν νά ἐξα­σφα­λί­σουν τήν ὑπό­σχε­σή του ὅτι θά κα­θή­σουν δίπλα του, ὅταν θά ἔρ­θει ἡ ὥρα τῆς μελ­λού­σης βα­σιλείας του.

Οἱ δύο μαθητές δέν ἔχουν λάβει ἀκόμη τή χά­­ρη τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος, πού θά τούς κά­νει νά κατανοήσουν τά λόγια τοῦ διδασκάλου τους, καί γι᾽ αὐτό ἀντι­δροῦν μέ τόν γήινο καί κοσμικό αὐτό τρόπο στά λεγόμενα τοῦ Χρι­στοῦ. Ἡ ἀπάντησή του ὅμως προσπαθεῖ νά τούς ἐπαναφέρει στήν πραγματικότητα. «Δύ­να­σθε πιεῖν τό πο­τή­ριον ὅ ἐγώ πίνω καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βα­πτί­ζομαι βαπτισθῆναι;»

Μπορεῖτε νά πιεῖτε τό ποτήριο πού πίνω ἐγώ καί νά βαπτισθεῖτε τό βάπτισμα πού βαπτίζο­μαι; ρωτᾶ ὁ Χριστός, ἐν­­­νοώντας τό πικρό πο­τήριο τῆς ὀδύνης καί τοῦ πόνου καί τό βά­πτι­σμα τοῦ αἵματος καί τοῦ μαρτυρίου τό ὁποῖο θά λάμβανε μέ τή σταύ­ρωσή του.

Οἱ μαθητές του νομί­ζουν ὅτι ἡ ἀγάπη πού ἔδειξαν στό πρό­σωπό του ἀκολουθώντας τον ἐπί τρία χρόνια εἶναι ἀρ­­κετή γιά νά τούς ἐξα­σ­φα­λίσει ἕνα προβά­δι­σμα ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καί μία προνομιακή θέση δίπλα στόν οὐ­ρά­νιο θρό­νο τοῦ Κυρίου. Γι᾽ αὐτό τή ζητοῦν μέ τόν ἴδιο τρόπο πού καί ἐμεῖς ζητοῦμε ἀπό διά­φορα ὑψηλά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα ἔχουμε κά­ποια γνωριμία ἤ σχέση νά μᾶς ἐξασφαλίσουν μία πλεονεκτική θέση κοντά τους, χωρίς νά σκε­φτόμαστε ἐάν δια­θέ­­­τουμε τά ἀπαι­τού­με­να προσόντα γι᾽ αὐτήν.

Τό ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητές του δέν ἀπαντᾶ μόνο ἔμ­με­σα σ᾽ αὐτούς, ἀλλά δίνει μία ἀπάντηση καί σέ ὅ­λους ἐμᾶς γιά τά κρι­τή­ρια τοῦ Θεοῦ. Γιατί καί ἐμεῖς πολλές φορές πι­στεύ­ουμε κάτι ἀνά­λο­γο μέ αὐτό πού πί­στευ­αν οἱ μαθητές του. Νο­μί­ζουμε ὅτι ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι κάτι ἁπλό καί εὔκολο, πού ἐξαντλεῖται σέ μία ἐπι­φανειακή θρησκευτι­κό­τητα, πού ἀρκεῖται σέ πρά­ξεις τυπικῆς εὐσε­βεί­ας, πού συχνά ἀνα­μι­­γνύεται καί μέ στοι­χεῖα πού δέν ἔχουν κα­μία σχέση μέ τόν χρι­στιανισμό. Νομίζουμε ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἕνας τρόπος γιά νά περά­σου­με αὐτή τή ζωή ἄνετα ἔχοντας τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ζωή τοῦ ἀ­λη­θινοῦ χριστιανοῦ προϋ­ποθέ­τει ὅμως καί τόν πόνο καί τήν ὀδύνη καί τή θλίψη· «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔχετε ἀλ­λά θαρ­σεῖτε, ἐγώ νενί­κηκα τόν κόσμον», μᾶς προ­ει­δοποιεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός.

Θλίψη καί ὀδύνη καί πόνος εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο δοκιμάζεται ἡ γνησιότητα τῆς πίστε­ώς μας, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο δοκιμά­ζε­ται ἡ σταθερότητα καί ἡ ἀντοχή της. Θλίψη καί ὀδύνη καί πόνος ἀπό ὅπου καί ἐάν προ­έρ­­χεται καί ὅποτε καί ἐάν ἔρθει στή ζωή μας εἶναι τό δικό μας ποτή­ριο καί τό δικό μας βά­πτισμα, ἡ δική μας δη­λαδή συμμετοχή στό πά­­θος τοῦ Κυρίου, γιά τήν ὁποία κάνει σήμερα λόγο ὁ Χριστός.

Καί αὐτήν ὅμως τήν περίπτωση θά πρέπει νά τήν ἀντιμετωπίζουμε μέ ταπεινοφροσύνη, διό­­­τι δέν μᾶς δημιουρ­γεῖ δι­καιώματα καί δέν δικαιολογεῖ ἀπαι­τή­σεις. Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή καί τή ζωή μας οὔτε ἐκβιάζε­ται οὔτε ἐπηρεάζεται ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώ­πους. Ὁ Θεός μᾶς κρίνει μέ εὐσπλαγχνία καί ἀγά­πη, ἀλλά κυρίως μέ δι­καιοσύνη, καί οἱ ὁποι­εσ­δήποτε πράξεις μας, τά ὅποια καλά μας ἔργα, οἱ ὅποιες ἀρετές μας δέν δικαιολογοῦν ἀπαιτήσεις ἀπέναντι στόν Θεό, σάν αὐτές πού ἐξέφρασαν στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα ἐν ἀγνοίᾳ τους οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου.

Ἐμεῖς θά πρέπει νά ζοῦ­με πάντοτε σύμφω­να μέ τό θέλημά του, ὑπομένοντας μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά του ὅ,τι καί ἐάν ἀντιμετωπίσουμε στή ζωή μας. Θά πρέπει νά ἀφήνουμε στά χέρια του καί τό παρόν καί τό μέλλον μας, γιατί Ἐ­κεῖνος, ἀδελφοί μου, ἐν­διαφέρεται γιά ἐμᾶς περισσότερο ἀπό ὅ,τι μπο­ροῦμε νά φαντα­σθοῦμε καί ἐνεργεῖ πάντοτε μέ κριτήριο τό ἀληθινό καί αἰώνιο συμ­φέρον μας· ἐνεργεῖ τά πάντα κινούμενος ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, ἀπό τήν ἀγάπη πού τόν ἔφε­ρε μέχρι τοῦ Σταυ­ροῦ καί τοῦ θανάτου, γιά νά ἐξασ­φαλίσει καί σέ μᾶς τή βασιλεία τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων