ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

«Ἄλλοι κεκοπιάκασιν καί ὑμεῖς εἰς τόν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθα­τε» (Ἰωάν. 4.38).

Στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μᾶς μετέ­φε­ρε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα γιά νά συναντήσουμε τόν Χριστό. Ὄχι στήν Ἰουδαία ἤ στή Γαλιλαία, ὅπου συνήθως ἐκήρυττε, ἀλλά στή Σαμάρεια, οἱ κάτοικοι τῆς ὁποίας βρισκόταν σέ ἀντιδικία μέ τούς Ἰουδαίους σχετικά μέ τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καί ὅμως ὁ Χρι­στός ἐπέλεξε αὐτόν τόν τόπο γιά νά ἀποκαλύψει τόσο στή Σαμαρεί­τι­δα γυναίκα, τήν ὁποία συναντᾶ στό φρέαρ καί τῆς ζητᾶ νά τοῦ δώ­σει λίγο νερό γιά νά ξεδιψάσει, ὅσο καί στούς μαθητές του, κάποιες ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀλήθειες γιά τόν Θεό καί τή χάρη πού προσφέρει στούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί τή σημασία τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντο­λῶν τοῦ Θεοῦ.

Τίς ἴδιες ἀλήθειες ἐπαναλαμβάνει καί σέ μᾶς, πού ἤρθαμε σήμερα στόν ἱερό ναό, γιά νά ἀντλήσουμε ὄχι φυσικό νερό, ἀλλά τό ὕδωρ τό ζῶν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τό ὕδωρ τό ζῶν πού με­τα­δίδεται διά τῶν ἱερῶν μυστη­ρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαι­τέρως διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Τίς ἴδιες ἀλήθειες ἐπαναλαμβάνει ὁ Χριστός καί σέ μᾶς, πού ζώντας μέσα τήν ἔρημο τοῦ συγχρόνου κό­σμου, διψοῦμε γιά τό ὕδωρ πού ὄχι μόνο θά μᾶς ξεδιψάσει προσω­ρινά, ἀλλά θά μᾶς ξεδιψᾶ διαρκῶς. Διψοῦμε γιά τό νερό πού δέν θά ἀφήσει τίς ψυχές μας νά ξεραθοῦν καί νά γίνουν σάν τήν ἔρημο πού κυριαρχεῖ γύρω μας, ἀλλά θά δια­τηρήσουν τήν ἰκμάδα τους καί θά συνεχίσουν νά καρποφοροῦν.

Ὁ λόγος ὅμως τοῦ Χριστοῦ πρός τή Σαμαρείτιδα εἶναι ἀλληλέν­δε­τος μέ τόν λόγο του πρός τούς μαθητές του. Γιατί τό ὕδωρ, γιά τό ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ Χριστός καί τό ὁποῖο τῆς προσφέρει, συνδέεται μέ τήν τρο­φή στήν ὁποία ἀναφέρεται μιλώ­ντας πρός τούς μαθητές του. Ὅταν ἐκεῖνοι τοῦ δίδουν νά φάγει ἀπό τά τρόφιμα πού μόλις πρίν λίγο εἶχαν ἀγοράσει, ὁ Χριστός τούς διδάσκει ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὑλική τροφή, γιατί γι᾽αὐτόν τροφή εἶναι νά κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατέρα του καί νά τελει­ώ­σει τό ἔργο, γιά τό ὁποῖο τόν εἶχε στείλει Ἐκεῖνος στή γῆ.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Χριστός δίδει νέο νόημα καί περιεχόμενο τόσο στό ὕδωρ ὅσο καί στήν τροφή, δύο βασικά καί ἀπαραίτητα στοι­χεῖα γιά τή ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώ­που, ὄχι μόνο τήν παροῦσα ἀλλά καί τή μέλλουσα, καί συγχρόνως ὑπογραμμίζει τήν ἀνάγκη νά συνει­δη­τοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι δέν εἶναι μόνος στόν κόσμο καί ὅτι ἡ ζωή του καί ἡ συνεισφορά του σ᾽ αὐτήν ἀποτελεῖ τή συνέχεια τοῦ ἔρ­γου καί τῆς συνεισφορᾶς τῶν προη­γουμένων.

Πολλοί νομίζουμε ὅτι ὅ,τι ἐπιτυγ­χάνουμε εἶναι ἀνώτερο ἀπό κάθε προηγούμενο. Νομίζουμε ὅτι εἴμε­θα ἡ ἀρχή καί τό τέλος τοῦ κόσμου, καί ὅτι ἡ προσφορά μας εἶναι μο­ναδική καί ἀνεπανάληπτη. Ὁ Χρι­στός ὅμως δέν ἀφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων, μιλώντας πρός τούς μαθητές του: «ἄλλοι κεκοπιά­κασιν», τούς λέγει, «καί ὑμεῖς εἰς τόν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε». Ἄλλοι κοπίασαν πρίν ἀπό ἐσᾶς καί σεῖς συνεχίζετε τόν δικό τους κόπο καί τό δικό τους ἔργο.

Καί τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθυμίζει καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας καί ἡ ζωή τοῦ καθενός μας. Γι᾽αὐτό καί ἐμεῖς ἄς μήν ὑπερηφανευόμεθα γιά ὅ,τι ἐπιτυγχάνουμε, ἀλλά ἄς ἀγωνιζόμεθα καί ἄς προσπαθοῦμε νά συνεχίζουμε τά καλά ἔργα πού ἄλλοι πρίν ἀπό ἐμᾶς μέ κόπο δημιούργησαν, καί κυρίως προσπαθώντας νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἔχουμε τή χάρη του καί τήν εὐλογία του στά ἔργα μας καί στή ζωή μας.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων