Πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος

 

Πλησιάζει η μέρα

που το φως στέκεται

λίγο παραπάνω στις εικόνες,

σαν να τις χαϊδεύει ο ουρανός.

 

Είναι το Πάσχα του καλοκαιριού,

χωρίς κόκκινα αυγά,

μα με καρδιές που στάζουν προσευχή,

με βλέμματα στραμμένα στον ουρανό

και πόνο που γλυκαίνει

μέσα στη σκιά του μαφόριου Της.

 

Κάθε δάκρυ ένα κεράκι,

κάθε αναστεναγμός μια ευχή.

Δεκαπενταύγουστος,

η καρδιά μαλακώνει,

η κατάνυξη ανθίζει.

 

Δεν ζητά πολλά η Παναγιά,

λίγη πίστη, λίγη σιωπή,

και να Την θυμάσαι

όχι μόνο όταν πονάς,

αλλά κι όταν αγαπάς.

 

Η Παναγία δεν φωνάζει ποτέ.

Μόνο σκύβει.

Όχι για να Την προσκυνήσουμε,

μα για να σκουπίσει

το δάκρυ που δεν δείξαμε σε κανέναν.

 

Δεν είν’ τυχαίο που τη λέμε Μάνα…

Μέσα στην σιωπή Της,

μας ακούει άδολα.

Κάτω απ’ το μαφόρι Της,

στέκονται όλοι:

οι θλιμμένοι,

οι προδομένοι,

οι ευγνώμονες.

Στασίδι η αγκαλιά Της,

για τους κουρασμένους.

 

Δάκρυ ίσως δεν τρέχει στα μάτια,

κι όμως κάτι μέσα μας βουρκώνει.

Είναι αυτή η αναχώρηση,

που έγινε αιώνια παρουσία.

 

Και ο ήλιος του Αυγούστου

στέκει λίγο πιο απαλά,

σαν να σέβεται κι αυτός

το θείο πέρασμά Της.

 

Πλησιάζει ο Δεκαπενταύγουστος

κι οι άνθρωποι ανηφορίζουν,

όχι για να Τη δουν,

μα για να Τους δει Εκείνη.

 

Για να σταθούν μπροστά Της,

όχι ως πιστοί,

αλλά ως πληγές που ζητούν την ίαση,

ως χαμένοι που ποθούν να βρεθούν,

ως ορφανά που αναζητούν μια αγκαλιά.

 

«Παναγιά μου,

δεν ήρθα να Σου ζητήσω.

Ήρθα να Σου μοιάσω,

έστω και λίγο.

Να μάθω να σωπαίνω,

όταν ο πόνος μου ξεχειλίζει.

Να δέχομαι,

όταν όλα μέσα μου αντιστέκονται.

Να συγχωρώ,

χωρίς τίποτα να κρατώ.

Να αγαπώ,

όπως εσύ αγάπησες τον Χριστό.

Μπροστά σου δεν αφήνω κατορθώματα,

μόνο κουρέλια και ελλείψεις,

όνειρα και φόβους…

Τελικά…θα σου ζητήσω,

το θαύμα εκείνο, το μυστικό,

να αντέχω λίγο ακόμα…

Και σαν φύγει ο Δεκαπενταύγουστος,

μη με προσπεράσεις…

Μπες από τη χαραμάδα

του πιο μυστικού μου πόνου,

και μείνε.

Όχι για να μου λύσεις

της ζωής μου τα ναυάγια,

μα για να μου δώσεις το κουράγιο,

να σηκώσω κι εγώ τον μικρό σταυρό μου.

Ξέρεις τις αγωνίες μου,

ξέρεις τις προθέσεις μου,

δεν με παρεξηγείς,

αλλά μόνο κατανοείς.

…σε ευχαριστώ που σιωπάς

μπροστά στα λάθη μου».

«Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ,

Πανύμνητε Θεοτόκε…».

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος