Την σκότωσα, γιατί την αγαπούσα!

Η πρώτη αγάπη είναι αυτή που στηρίζεται στα εξωτερικά γνωρίσματα. Σ’ αυτή την πρώτη αγάπη όμως θα πρέπει να κάνουμε μία ανατομία. Χωρίς να μας φανεί παράξενο, έχουμε έναν κατοπτρισμό των δύο εγώ.

Το εγώ του ανδρός καθρεφτίζεται πάνω στη γυναίκα, η οποία παίζει τον ρόλο του καθρέφτη, και το εγώ της γυναικός καθρεφτίζεται πάνω στον άνδρα, ο οποίος παίζει τον ρόλο ενός άλλου καθρέφτη. Όπως ακριβώς όταν προβάλω τον εαυτό μου σ’ έναν καθρέφτη θα δω τον εαυτό μου, δεν θα δω άλλον, έτσι και ο κάθε ένας από τους δύο εκείνους που ανάμεσά του επικρατεί αυτή η πρώτη αγάπη βλέπει τον εαυτό του στο πρόσωπο του άλλου(και όχι τον άλλον).

Αυτό είναι κάτι πολύ βασικό και πρέπει να το γνωρίζουμε. Η βάση, με άλλα λόγια, της πρώτης αγάπης είναι εγωιστική. Ο κάθε ένας θέλει να ικανοποιήσει τον εαυτό του, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά, με αντικείμενο τον άλλο. Βεβαίως, αν πείτε σε δύο τέτοιους ανθρώπους που πρωτογνωρίστηκαν και αγαπιούνται ότι η βάση της αγάπης τους είναι εγωιστική, ομολογουμένως θα σας κοιτάξουν με συμπάθεια και θα πουν: «Δεν είσαι καλά!». Και όμως αγαπητοί μου η βάση αυτής της αγάπης είναι εγωιστική.

Πολλές φορές ο άνδρας θα ζητήσει κάτι που ίσως ακόμη δεν επιτρέπεται, και όταν δεν του το δώσει η μνηστή του, τότε θυμώνει. Γιατί θύμωσε; Ο θυμός είναι καρπός του εγωισμού. Θύμωσε γιατί δεν του έγινε, δεν του πέρασε. Άρα λοιπόν αυτό τι είναι; Είναι καρπός του εγωισμού. Και έτσι πολλές φορές, με ένα πελώριο άλμα, από την αγάπη καταλήγουμε στο μίσος στην κακότητα.

Νομίζετε ότι είναι σπάνιο, άνθρωποι που ξεκίνησαν με κεραυνοβόλο έρωτα, όπως χαρακτηρίζεται, να καταλήγουν στο διαζύγιο, και μάλιστα ταχύτατα, ή να καταλήξουν στην αδιαφορία ή στο μίσος;

«Γιατί την κτύπησες; Γιατί τον σκότωσες;» ρωτούν στο δικαστήριο, «Διότι την/τον αγαπούσα πολύ, διότι την/τον ζήλευα». Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Ε να λοιπόν γιατί, διότι απλούστατα η βάση αυτής της πρώτης αγάπης επαναλαμβάνω είναι εγωιστική. Δεν κατορθώνει ο ένας από τους δύο να κερδίσει τον άλλο, και εφ’ όσον δεν το καταφέρνει, ο εγωισμός θίγεται και προβαίνει σε ότι προβαίνει. Με άλλα λόγια η πρώτη αγάπη κινείται πάνω στον συναισθηματικό άξονα, του οποίου ο μεν ένας πόλος είναι η ερωτική αγάπη, ο δε άλλος πόλος είναι το μίσος –και το μίσος είναι συναίσθημα- και μ’ ένα πελώριο άλμα βρισκόμαστε από το ένα άκρο στο άλλο, το μίσος.

Αυτά που διαβάζουμε βέβαια στις εφημερίδες και τα ακούμε και εκπλησσόμαστε είναι ακραία, τις περισσότερες φορές όμως αυτή η πρώτη αγάπη, η ερωτική, καταλήγει στην αδιαφορία. Δεν παίρνουν διαζύγιο, όχι, αλλά ο ένας είναι ξένος απέναντι στον άλλο. Εάν δείτε, αγαπητοί μου, έναν άνδρα και μία γυναίκα στον δρόμο να περπατούν και ο άνδρας να είναι δύο-τρία βήματα πιο μπροστά από τη γυναίκα, να είστε σίγουροι ότι είναι ανδρόγυνο! Είναι ανδρόγυνο όμως που ανάμεσά τους δυστυχώς μπήκε η αδιαφορία, και τούτο διότι δραπέτευσε η πρώτη αγάπη, ξεθύμανε! Είναι δυστύχημα.

Θα με ρωτήσετε: «Ώστε λοιπόν ο γάμος αυτή την πορεία έχει; Τόσο γρήγορη, τόσο πτερόεσσα και φευγαλέα είναι η αγάπη;»

Ω, αγαπητοί  μου, θα πρέπει να αναζητηθεί μία άλλη αγάπη, η δεύτερη όψη της αγάπης, η δεύτερη αγάπη. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να συγχωνευθούν τα δύο εγώ, το εγώ του ανδρός και το εγώ της γυναικός, σ’ ένα κοινό χωνευτήρι που λέγεται γάμος, και μέσα από το χωνευτήρι αυτό να βγει ένα καινούργιο πράγμα, αυτό που λέγεται εμείς. Όχι εγώ και εσύ, αλλά εμείς!

Αγάπη σημαίνει έξοδος του εγώ προς συνάντηση του εσύ. Όταν το δικό μου εγώ φεύγει για να’ ρθει να συναντήσει το δικό σου εγώ, και το δικό σου εγώ φεύγει για να συναντήσει το δικό μου εγώ, τότε ασφαλώς, μέσα σ’ αυτή την αμοιβαία κίνηση, έχουμε την συγχώνευση των δύο εγώ, και αν θέλετε και των δύο εγωισμών, για να αποτελέσουν αυτόν τον θαυμάσιο καρπό της δεύτερης αγάπης, που λέγεται εμείς.

Δεν υπάρχουν εκείνες οι εκφράσεις πλέον «το παιδί μου», αλλά «το παιδί μας», όχι «το σπίτι μου» αλλά «το σπίτι μας», όχι «η οικογένειά μου» αλλά «η οικογένειά μας», όχι «η μητέρα σου» αλλά «η μητέρα μας». γιατί λες «η μητέρα σου»; Η πεθερά σου δεν είναι «μητέρα σου» αλλά «μητέρα μας».

Εάν αγαπητοί μου, μπει το εμείς και όχι το εγώ και εσύ, τότε ασφαλώς έχουμε αυτήν την προσωπογραφία, θα λέγαμε, την δεύτερης αγάπης….

π. Αθανασίου Μυτιληναίου

«Το μυστήριο του Γάμου»

Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»