Μια ωδή στην αταξία! (φωτο)

« Πάν­τα εὐ­σχη­μό­νως καί κα­τά τά­ξιν γι­νέ­σθω».  Δη­λα­δή οἱ χρι­στια­νοί πρέ­πει νά εἶ­ναι ἄν­θρω­ποι τῆς τά­ξε­ως καί τῆς εὐ­πρέ­πειας καί ὄ­χι ἄν­θρω­ποι ἀ­κα­τα­στα­σί­ας καί θο­ρύ­βου...

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ο άνθρωπος να γίνει ένα υποκείμενο καθωσπρεπισμού που εκτελεί κατ’ ακρίβειαν κάθε κίνηση και πράξη που «επιβάλλεται από άνωθεν» καταντώντας δούλος συγκεκριμένων κινήσεων, χαιρετισμών, λόγων και πράξεων που τελικά στειρώνουν τον άνθρωπο από την ευλογία της ελευθερίας, την χαρά της οικειότητας, την ζωντάνια της κοινωνίας, ακόμα και όταν αφορά την λειτουργική ζωή του κάθε πιστού. Ο χριστιανός δεν είναι στρατιώτης που πρέπει να κάθεται προσοχή φοβούμενος τις ανάλογες κυρώσεις από τους ανωτέρους του (ακόμα και μέσα σε έναν Ναό) αλλά ο χριστιανός είναι ο υιός που εισήλθε μέσα στον οίκο του Πατρός του όπου κυριαρχεί η αγάπη και η οικειότητα. 

Φυσικά δεν είναι ορθό να φτάσουμε στην άλλη άκρη της εξοικείωσης με τον Ιερό χώρο του Ναού ή με τα Μύστικώς τελούμενα. Αυτό που κρίνεται απαραίτητο είναι να υπάρχει η διάκριση και η σωφροσύνη στον κάθε πιστό χριστιανό ώστε να ζει και να κινείται εντός ή και εκτός του Ιερού Ναού με τρόπο που να μαρτυρεί τελικά την ελευθερία του πνεύματος που μας προσφέρει η Χριστομίμητη ζωή.

Τάξη λοιπόν όμως χωρίς να χάνεται το αίσθημα της νηφάλιας μέθης που πηγάζει από την έννομη αταξία της ζωής της Χάριτος.

Διότι καταντούμε να θέλουμε να συμπεριφερόμαστε και να ζούμε κάπως έτσι….

 (οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους...)

Π.Π.