ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Μήπως και εμείς αδιαφορούμε για τον Χριστό και τον διώχνουμε από την ζωή μας;

 

 (Λουκ. 8.27-39)

«Καί ἠρώτησαν αὐτόν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτῶν».

Ἕνα γνωστό σέ ὅλους μας περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἀκούσαμε νά μᾶς περιγράφει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστός ἔφθασε μέ τό πλοῖο στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Καί μόλις βγῆκε στή στεριά συνάντησε ἕναν ταλαίπωρο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος βασανιζόταν ἀπό ἀκάθαρ­το πνεῦμα. Βλέποντας τόν Ἰησοῦ ὁ δαίμονας ἀναγνώρισε στό πρόσωπό του τόν Θεό καί γνωρίζοντας τή δύναμη πού διέθετε καί τό μέγεθος τῆς εὐσπλαγχνίας του πρός τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο χρησιμο­ποιοῦ­σε γιά πολλά χρόνια ὁ ἴδιος ὡς ὑποχείριό του, παρακάλεσε τόν Χριστό νά μήν τόν βασανίσει καί νά μήν τόν ἐξαφανίσει, ἀλλά νά τοῦ ἐπιτρέψει νά εἰσέλθει σέ μία ἀγέλη χοίρων πού ἔβοσκαν ἐκεῖ κοντά, ἀντίθετα ἀπό τίς ἐπιταγές τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, πού ἀπαγόρευαν τήν ἐκτροφή χοίρων.

Ὁ Ἰησοῦς, θέλοντας ἀφενός νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καί ἀφετέρου νά διδάξει τούς Γαδαρηνούς ὅτι δέν ἔπρεπε νά παραβαίνουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἐπέτρεψε στόν δαίμονα νά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί νά πάει στούς χοίρους, οἱ ὁποῖοι καί ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος ἔπεσαν στήν λίμνη καί πνίγηκαν.

Τά δύο αὐτά παράξενα καί θαυμαστά συμβάντα, τό γεγονός δηλαδή ἀφενός τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου καί τῆς καταστροφῆς τῶν χοίρων ἀφετέρου, ὄχι μόνο διαδόθηκαν ἄμεσα στήν πόλη ἀλλά καί ἀνησύχησαν τούς κατοίκους πού ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό νά ἀπομακρυν­θεῖ ἀπό τήν περιοχή τους. «Καί ἠρώτησαν αὐτόν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾽ αὐτῶν».

Ἄν προσέξουμε τή διατύπωση τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελιστοῦ «καί ἠρώτησαν αὐτόν … ἀπελθεῖν ἀπ᾽ αὐτῶν», διαπιστώνουμε, ἀδελφοί μου, πόσο περίεργη εἶναι ἡ ἀντίδραση τῶν Γαδαρηνῶν. Δέν ἀμφισβητοῦν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, δέν ἀμφιβάλλουν γιά τή δύναμή του, δέν ἀδιαφοροῦν γιά τή θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου, ἀλλά τοῦ ζητοῦν νά φύγει, τόν παρακαλοῦν νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτούς.

Θά περίμενε κανείς ὅτι θά τόν παρακαλοῦσαν νά μείνει κοντά τους, νά θεραπεύσει τούς ἀρρώστους τους, νά τούς διδάξει τήν ἀλήθειά του, νά παρηγορήσει τίς ψυχές τους. Ὅμως αὐτοί τοῦ ζητοῦν νά φύγει, γιατί ἡ παρουσία του ἐλέγχει τίς ψυχές τους, ἐλέγχει τίς ζωές τους, πού δέν εἶναι σύμφωνες μέ τό θέλημά του, πού δέν εἶναι σύμφωνες μέ τίς ἐντολές του. Καί προτιμοῦν νά τοῦ ζητήσουν νά φύγει ἀπό κοντά τους, παρά νά ἀλλάξουν οἱ ἴδιοι, παρά νά διορθωθοῦν οἱ ἴδιοι.

Αὐτή ἡ συμπεριφορά τῶν Γαδαρηνῶν δέν εἶναι ὅμως, ἀδελφοί μου, μοναδική. Ἐπαναλαμβάνεται συχνά, καί αὐτοί πού τήν κάνουν νά ἐπανα­λαμ­­βάνεται δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό ἐμᾶς, ἀπό τόν καθένα μας προσωπικά. Ἄν ἐξετάσουμε εὐσυνείδητα τόν ἑαυτό μας, θά διαπιστώσουμε πώς δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες, ἐνῶ γνωρίζουμε ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι αὐτό πού κάνουμε δέν εἶναι πρός ὄφελος τῆς ψυχῆς μας, ἐμεῖς συνεχίζουμε νά τό κάνουμε, γιατί πιστεύουμε ὅτι ἐξυπηρετεῖ τό πρόσκαιρο συμφέρον μας. Καί ἔτσι εἶναι σάν νά λέμε στόν Χριστό μέ τή συμπεριφορά μας αὐτό πού τοῦ εἶπαν καί οἱ Γαδαρηνοί: «δέν σέ χρειαζόμαστε, σέ παρακαλοῦμε φύγε ἀπό κοντά μας».

Θά διαπιστώσουμε ἀκόμη, ἀδελφοί μου, ὅτι δέν εἶναι λίγες οἱ φορές κατά τίς ὁποῖες ζητοῦμε καί ἐμεῖς, ὅπως καί οἱ Γαδαρηνοί, ἀπό τόν Χριστό νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τή ζωή μας. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἀποφεύ­γουμε νά τόν πλησιάσουμε, ἀπέχοντας ἐσκεμμένα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλη­σίας μας, ἀπό τή θεία Λειτουργία, ἀπό τά ἱερά μυστήρια καί τίς ἀκο­λουθίες, ἀπό τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, ἀπό πνευματικές συνάξεις καί ὁμιλίες. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές κατά τίς ὁποῖες κάποιος ἀδελφός μας, ἕνας πνευματικός ἄνθρωπος, μᾶς ὑποδεικνύει κάποια λανθασμένη συμπε­ριφορά μας ἤ μᾶς ὑποδεικνύει τί θά ἔπρεπε νά κάνουμε σέ μία συγκε­κριμένη περίπτωση, καί ἐμεῖς ἀρνούμεθα ἤ καί ἀντιδροῦμε, λέγοντας ὅτι ξέρουμε καί δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ὑποδείξεις. Ὅλες αὐτές οἱ περι­πτώσεις καί ἄλλες παρόμοιες τίς ὁποῖες θά ἀνακαλύψουμε, ἀδελφοί μου, ἐάν ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας, εἶναι παρόμοιες μέ τήν περίπτωση τῶν Γαδαρηνῶν τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, καί δέν εἶναι παρά ἀπόδειξη ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας εἴτε μέσω τῶν μυ­στηρίων, εἴτε μέσω τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐλέγχει, ἐλέγχει πράξεις καί σκέψεις καί συνήθειές μας, καί ἔτσι προσπαθοῦμε νά τόν βγάλουμε ἀπό τή ζωή μας. Καί αὐτό εἶναι τό μεγάλο μας λάθος, εἶναι τό τραγικό λάθος τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας. Ἐξορίζει τόν Χριστό ἀπό τή ζωή του καί στή συνέχεια προσπαθεῖ ἀνεπιτυχῶς νά τή γεμίσει μέ ἄλλα πρόσωπα καί πράγματα. Ἐξορίζει τόν Χριστό ἀπό τή ζωή του, ἀπό τίς πόλεις του, καί κυριαρχεῖται ἀπό τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του πού τόν ὁδηγοῦν, ὅπως τήν ἀγέλη τῶν χοίρων, στήν καταστροφή.

Γι᾽ αὐτό ἄς ἀποφύγουμε στό ἑξῆς, ἀδελφοί μου, τό παράδειγμα τῶν Γαδαρηνῶν καί ἄς θέσουμε ὡς στόχο τῆς ζωῆς μας νά ἔχουμε πάντοτε τόν Χριστό «ἐνοικοῦντα καί μένοντα» στίς καρδιές μας, προκειμένου νά ἔχουμε καί τή χάρη καί τήν εὐλογία του στή ζωή μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων