ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ: Η Χάρη του Θεού.

«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τε­λει­οῦ­ται».

Ἡ σημασία τῆς χάριτος καί ὁ ρό­λος της στή ζωή τοῦ πιστοῦ εἶ­ναι ἀπό τά πλέον προσφιλῆ θέ­ματα στή διδασκαλία τοῦ πρωτο­κο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν μία ἄγνωστη ἔννοια στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του καί τούς πιστούς ἄλλων θρη­σκει­ῶν, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ἐπιμένει, προκειμένου νά γί­νει κα­τανοητή καί ἀντιληπτή ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς.

Τί εἶναι ὅμως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ;

Ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος, παρότι ἀνα­­φέρεται συχνά σ᾽ αὐτήν, ποτέ δέν τήν ὁρίζει συγκεκριμένα. Συ­νή­θως τήν περιγράφει μέσα ἀπό πε­ριστατικά τῆς ζωῆς του καί δια­λόγους του μέ τόν Χριστό. Δείχνει νά ἔχει μία βαθειά ἐμπειρία τῆς θεί­ας χάριτος καί νά στηρίζει σ᾽ αὐ­τήν τό ἔργο καί τή ζωή του. Ἔτσι τόν ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα νά μᾶς πε­­ριγράφει τόν σκόλοπα τῆς σαρ­κός του, κάποιο πρόβλημα, δηλαδή, πού ἀν­τιμετώπιζε καί γιά τό ὁποῖο πα­ρα­κάλεσε τρεῖς φορές τόν Χριστό νά τόν ἀπαλλάξει, ὥστε νά μπορεῖ νά τόν διακονεῖ χωρίς πρόβλημα. Ὅμως ὁ Χριστός δέν συμμεριζόταν τήν ἄποψη τοῦ ἀποστόλου του καί γι᾽αὐτό τοῦ ἀπήντησε ὅτι δέν εἶναι ἀνάγκη νά τόν ἀπαλλάξει, τοῦ ἀρ­κεῖ ἡ χάρη του γιά νά ἀνα­πλη­ρώ­νει τίς ἐλλείψεις του, ὥστε νά τόν διακονεῖ ἀπρόσκοπτα, διότι «ἡ δύ­ναμίς» του «ἐν ἀσθε­νείᾳ τε­λει­οῦ­ται».

Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ χάρη τοῦ Θε­οῦ; Εἶναι μιά δωρεά τοῦ Θεοῦ πού μᾶς τήν προσφέρει, ὅποτε ἐκεῖ­­νος κρίνει ὅτι δέν ἀρκοῦν οἱ δι­κές μας δυνάμεις γιά νά φέ­ρου­με εἰς πέρας τήν ἀποστολή μας. Εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ πού μᾶς τή δανείζει προ­σω­ρινά γιά νά προχωρήσουμε στήν πνευματική μας ζωή. Εἶναι μία ἔκφραση τῆς θείας ἀγάπης καί τῆς θείας φιλανθρωπίας πού μερι­μνᾶ γιά τό πλάσμα του, τό ὁποῖο ἀγωνίζεται νά ζήσει σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημά του. Εἶναι μία δωρεά τοῦ Θεοῦ μέ τήν ὁποία μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς πα­ρηγορεῖ, ὅταν οἱ ἀσθένειες, οἱ πει­ρασμοί, οἱ δο­κιμασίες καί τά προ­βλή­ματα πού ἀντιμετωπίζουμε στή ζωή μας, μᾶς ἀπογοητεύουν, μᾶς θλίβουν, μᾶς κάνουν νά μή μποροῦμε νά συνε­χίσουμε τήν προ­­σπάθειά μας. Τότε ἔρχεται ἡ χά­ρη τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς στηρίξει καί νά μᾶς παρη­γο­ρήσει, ἔρχεται γιά νά μᾶς δώσει ὤθηση νά συνε­χίσουμε καί νά μήν ἐγκαταλεί­ψου­­­με τήν  προσπάθεια. Ἔρχεται προσωρινά, ὅσο ὁ Χρι­στός κρίνει ὅτι τήν χρειαζόμαστε καί τήν ἔχου­με ἀνάγκη, γιά νά μήν νο­μί­σουμε ὅτι ἡ δύναμη πού αἰσθα­νό­μασθε ὅτι ἔχουμε εἶναι δική μας, γιά νά μή νομίζουμε ὅτι τά πράγ­ματα πού ἐπιτυγχάνουμε, ἡ πρό­ο­δός μας στήν πνευματική ζωή, ἡ ἐπι­τυχία στό πνευματικό ἔργο καί ὅ,τι ἄλλο καλό μᾶς συμβαίνει, εἶ­ναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας προ­­σπαθείας, καί ἔτσι κινδυνεύ­σου­­με νά πέσουμε στήν παγίδα τῆς ὑπερηφανείας καί νά χάσουμε ὅ,τι μέ κόπο καί προσπάθεια κατορ­θώ­σαμε.

Γι᾽ αὐτό καί λέγεται χάρη. Δέν εἶ­ναι δική μας ἡ δύναμη· εἶναι τοῦ Θεοῦ πού μᾶς τήν προσφέρει γιά νά μᾶς βοηθήσει, ἀλλά συγχρόνως καί γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι «ἡ δύναμίς» του «ἐν ἀσθενείᾳ τε­λει­οῦται».

Ὅσοι αἰσθάνονται δυνα­τοί, ὅσοι αἰσθάνονται ἐπαρκεῖς, ὅσοι αἰσθά­νονται ἱκανοί, αὐτοί δέν μποροῦν νά λάβουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί μέ τή συμπεριφορά τους καί τή στάση τους εἶναι σάν νά λένε στόν Θεό ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη τή χάρη του, δέν ἔχουν ἀνάγκη τή δύναμή του, γιατί τούς ἀρκοῦν οἱ δικές τους δυνάμεις.

Ὅσοι ὅμως αἰσθάνονται τήν ἀν­θρώπινη ἀδυναμία, ὅσοι αἰσθά­νο­νται τήν ἀνάγκη τῆς δυνάμεως καί τῆς ἐνισχύσεως τοῦ Θεοῦ στόν πνευματικό τους ἀγώνα γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὅσοι προσπίπτουν στόν Θεό καί ἀναγνωρίζοντας μέ τα­πείνωση τίς ἐλλείψεις καί τίς ἀδυναμίες τους ζητοῦν τή θεία ἐνίσχυση, αὐτοί γίνονται, ἀδελφοί μου, ἀποδέκτες τῆς θείας χάριτος. Γίνονται ἀποδέκτες τῆς θείας χά­ριτος ἀνάλογα μέ τό πνευ­ματικό τους ἐπίπεδο καί τήν ταπείνωση τῆς καρδίας τους. Γίνονται ἀπο­δέκτες τῆς θείας χάριτος μέ τόν τρόπο πού ὁ Θεός κρίνει ὅτι εἶναι ὠφέλιμο γιά τούς ἴδιους. Διότι ἡ θεία χάρη μπορεῖ νά εἶναι μία ἁπλῆ ὤθηση καί ἐνίσχυση τῆς προ­σπαθείας μας, μπορεῖ νά εἶναι καί θεῖες καί οὐράνιες ἀποκα­λύ­ψεις, σάν αὐτές πού μᾶς περιέ­γρα­ψε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­­στο­λος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἀνῆλ­­θε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον καί ἄκουσε ἄρ­ρητα ρήματα, ἀλλά καί σάν τίς ἐμ­πειρίες τῆς θείας χά­ριτος πού ἔζη­σαν πολλοί πατέρες καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησία μας, καί τίς ὁποῖες χα­ρίζει ὁ Θεός στόν κάθε πιστό ἀνά­λογα, ὅπως εἴπαμε, μέ τήν πνευ­ματική του κατά­στα­ση, ἀποφασί­ζο­ντας Ἑκεῖνος τόν χρόνο καί τόν τρόπο.

Αὐτό πού περιμένει ἀπό ἐμᾶς εἶναι νά ἔχουμε ταπείνωση καί νά τοῦ ζη­τοῦμε τή χάρη του, καί τότε νά εἴ­μαστε βέβαιοι ὅτι θά τήν λά­βουμε, ὅταν ὁ Θεός κρίνει ὅτι τήν ἔχουμε ἀνάγκη.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων