ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός μας λύτρωσε από τον θάνατο της αμαρτίας.

«Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι».

Ἕνα θαῦμα μᾶς παρουσιάζει ἡ ση­με­ρινή εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα θαῦμα ἀπό τά πολλά πού ἐπιτέλεσε ὁ Ἰησοῦς κατά τή διάρκεια τῆς ἐπί­γειας ζωῆς του καί πραγματοποιή­θηκε στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναΐν.

Ὁ Χριστός πλησίαζε μέ τούς μα­θη­τές του τά τείχη τῆς πόλεως καί τότε εἶδε νά ἐξέρχεται μιά θλιβερή πο­ρεία, μία νεκρώσιμη πομπή. Μιά χήρα γυναίκα συνόδευε στήν τε­λευ­ταία του κατοικία τό μονάκριβο παιδί της καί, ὅπως ἦταν φυσικό, πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού τῆς συμ­πα­ραστεκόταν στόν πόνο της. Καί ἦταν τόσο μεγάλος ὁ θρῆνος τῆς μη­τέρας πού ὁ Χριστός «εὐσπλαγ­χνίσθη ἐπ᾽ αὐτῇ καί εἶπεν αὐτῇ· μή κλαῖε». Τή λυπήθηκε, σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής, ὁ Χριστός, τήν πλησίασε καί τήν προ­έτρεψε νά μήν κλαίει.

Λογική ἡ ἀντίδραση, ἀλλά ὁ Χρι­στός δέν περιορίσθηκε σ᾽ αὐτήν. Ἔδω­σε στήν εὐσπλαγχνία του μιά πιό πρακτική μορφή. Πλησίασε τή σο­­ρό τοῦ νεαροῦ νεκροῦ, τήν ἀκού­μπησε καί εἶπε: «Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι».

Ὁ Χριστός ἀπευθύνεται σέ ἕνα νε­κρό. Ὄχι γιατί δέν γνωρίζει τί κά­νει. Ὄχι γιατί θέλει νά δημιουργή­σει ἐντυπώσεις. Ἀλλά γιατί ὡς Κύ­ρι­ος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἔχει τή δύναμη νά ἀνακαλέσει στή ζωή ἕνα νεκρό. Γιατί ὡς δημιουργός τοῦ ἀν­­θρώπου μπορεῖ νά ἐπανακαθο­ρί­σει τά ὅρια τῆς ζωῆς τοῦ πλάσματός του, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσει μέ τόν τρόπο αὐτό ἕναν ἄλλο σκο­πό.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ νεαροῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν δέν εἶναι ἁπλῶς ἔν­δειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ ἐπά­νω στή ζωή καί τόν θάνατο, ἀλ­λά καί ἀπόδειξη τῆς εὐσπλαγ­χνί­ας καί τῆς ἀγάπης του πρός τή μη­τέρα του, ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του γιά τό πλάσμα του πού ἀντιλαμβά­νεται τή σημασία τοῦ θανάτου καί θρηνεῖ γιά τό γεγονός.

Ὁ Χριστός ἀνιστᾶ τό νεκρό παιδί, παρότι γνωρίζει, ὅπως γνωρίζει καί ὅλο τό πλῆθος πού ἀκολουθεῖ τή νε­κρώσιμη πομπή, πώς ὁ θάνατος εἶ­ναι ὁ κοινός κλῆρος ὅλων τῶν ἀν­­θρώπων. Τό ἀνασταίνει, γιατί γνω­­ρίζει πόσο ἀνάγκη τό ἔχει ἡ μη­τέρα του, καί γιατί ταυτόχρονα θέ­λει νά διδάξει μέ αὐτό του τό θαῦμα πώς ὁ φυσικός θάνατος, ἄν καί ἀνα­­πόφευκτος γιά ὅλους μας, δέν εἶναι ὁ πιό σημαντικός θάνατος γιά τόν ἄνθρωπο.

Ὁ πιό σημαντικός θάνατος γιά ὅ­λους μας εἶναι ὁ πνευματικός θά­να­τος, ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς. Διότι, ἐάν ὁ φυσικός θάνατος εἰσῆλθε στόν κόσμο μετά τήν πτώση τῶν πρω­το­πλάστων, γιά νά μήν παρα­μέ­νει τό κακό αἰώνιο, ὁ θάνατος ὁ πνευματικός εἶναι ἡ διαρκής συνέ­πεια τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, δη­λαδή τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώ­που, καί εἶναι αἰώνιος, ἐάν δέν θε­λή­­σουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐ­τόν.

Καί τή λύτρωση ἀπό τόν πνευ­μα­τικό θάνατο μᾶς τήν προσφέρει καί πάλι ὁ Χριστός. Ἡ σταυρική του θυ­σία καί ἡ ἀνάστασή του δέν σημα­το­­δοτοῦν καί δέν ἀποτελοῦν μόνο προανάκρουσμα τῆς ἀναστάσεως τῶν σωμάτων μας πού ὑφίστανται τόν φυσικό θάνατο, ἀλλά ἀποτε­λοῦν ἐγγύηση τῆς λυτρώσεώς μας ἀπό τόν ψυχικό θάνατο.

Θάνατος ψυχικός εἶναι ἡ ὑπο­δού­λωση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρτία. Ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στά πάθη καί στόν ἀντίδικο τοῦ ἀνθρώ­που, τόν διάβολο. Εἶναι ἕνας θάνατος πού πολλοί δέν τόν αἰσθανόμαστε καί δέν τόν ἀντι­λαμβανόμαστε, γιατί συμβαίνει προοδευτικά καί ὕπουλα, γιατί ἡ ἁμαρτία καί τό κακό νεκρώνουν τήν ψυχή μας σταδικά καί βαθμι­αῖα, γιατί ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀμέ­λειά μας νά μετανοήσουμε, νά ἀφυ­πνισθοῦμε, νά ἀγωνισθοῦμε καί νά προσπαθήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ κακοῦ, ἀφή­νουν τόν ψυχικό θάνατο νά ἐπιτε­λεῖ τό ἔργο του μέσα μας.

Καί ὅταν ἐπέλθει ὁ ψυχικός θά­να­τος, ἀδελφοί μου, τότε δέν ἔχει σημα­σία ἄν βρισκόμαστε στή ζωή, δέν ἔχει νόημα γιά μᾶς ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, γιατί γιά τόν ψυχικά νεκρό δέν θά εἶναι ἀνάσταση ζωῆς, ἀλλά ἀνάσταση κρίσεως.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀνά­­γκη ὅσο βρισκόμαστε στή ζωή, νά προσέχουμε καί νά ἐπαγρυ­πνοῦ­με γιά τόν κίνδυνο τοῦ ψυχικοῦ θα­νάτου πού ἐλλοχεύει. Καί ἐάν δια­πιστώνουμε ὅτι κινδυ­νεύουμε ἀπό αὐτόν ἤ ὅτι κινδυνεύ­ουν ἄλλοι γύρω μας, νά μήν παρα­λείπουμε νά παρακα­λοῦ­με τόν Θεό νά μᾶς ἀναστήσει ἀπό αὐτόν τόν θάνατο, τόν θάνατο τῆς ψυχῆς, τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας. Καί ἀντί νά θρηνοῦμε μόνο γιά τήν ἀπώλεια ἐξαιτίας τοῦ φυσικοῦ θανάτου, ἄς θρηνοῦμε γιά τόν κίν­δυνο τοῦ πνευματικοῦ θανά­του τόν ὁποῖο διατρέχουμε ὅλοι.

Ἡ συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ κιν­δύνου εἶναι ἱκανή, ἀδελφοί μου, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς σώσει. Γιατί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη γιά ὅποιον τοῦ ζητᾶ καί τόν παρακαλεῖ νά τόν σώ­σει ἤ νά σώσει κάποιο προσφιλές του πρόσωπο ἀπό τόν πνευματικό θά­νατο ἀπό ὅ,τι ἀπό τόν σωματικό, γιατί ὁ πρῶτος εἶναι ὁριστικός καί ἀμετάκλητος, ἐνῶ ὁ δεύτερος προ­σω­ρινός.

Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τόν πνευματικό θά­να­το, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτό καί μᾶς προει­δο­ποιεῖ μέσα ἀπό τά προφη­τικά λόγια τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκα­λύψεως. «Οἶ­δα σου τά ἔργα ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζεῖς, καί νεκρός εἶ· γίνου γρηγο­ρῶν».

Ἄς γρηγοροῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελ­φοί μου, καί ἄς παρακαλοῦμε τόν Χριστό νά ἐγείρει καί μᾶς, ὅπως τόν υἱό τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ὅταν ὁ ψυ­χι­κός θάνατος ἀπειλεῖ νά μᾶς κα­τα­λάβει, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰω­νίου καί ἀτελευτήτου ζωῆς γιά τήν ὁποία μᾶς ἔπλασε.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων