ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 

«Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γο­νεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 9.3).

Στήν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου γιά ποιόν λόγο ὁ τυφλός πού συνάντησαν στόν δρόμο τους γεννήθηκε τυφλός, ὁ Χριστός δίδει στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μιά ἀπροσδόκητη ἀπάντηση, ἀρνούμενος καί τίς δύο ἐναλλα­κτι­κές προτάσεις τῶν μαθητῶν του. Δέν γεννήθηκε τυφλός, λέει, οὔτε ἐπειδή ὁ ἴδιος ἁμάρτησε, οὔτε ἐπει­δή ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του, ἀλλά γιά νά γίνουν φανερά τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἀρκεῖται ὅμως μόνο σέ αὐτή τήν ἀπάντηση ὁ Χριστός. Τήν ἐπι­βεβαιώνει καί μέ τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Γιατί στό ση­μερινό θαῦμα δέν εἶναι ὁ τυ­φλός πού πλησιάζει τόν Χριστό. Δέν εἶναι ὁ τυφλός πού ζητᾶ νά θεραπευθεῖ. Πιθανόν, ἄλλωστε, δέν γνώριζε ποιός περνοῦσε δίπλα του καί δέν μποροῦσε νά φαντα­σθεῖ ὅτι ἦταν δυνατόν νά ἀπο­κτήσει τό φῶς πού δέν εἶχε δεῖ ποτέ στή ζωή του. «Ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἠνέῳξέν τις ὀφθαλ­μούς τυφλοῦ γεγενημένου», ποτέ, δηλαδή, δέν ἀκούσθηκε νά χαρίζει κανείς τό φῶς σέ ἕναν ἐκ γενετῆς τυφλό, θά πεῖ ἀργότερα στούς Φαρισαίους, ὅταν ἐκεῖνοι θά ὑποστηρίξουν ὅτι ὁ Χριστός, πού τοῦ ἄνοιξε τά μάτια, εἶναι ἕνας ἁμαρτωλός ἄνθρωπος.

Ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού πλη­σιάζει τόν τυφλό καί ὡς στοργικός Δημιουργός ἀποκαθιστᾶ τήν ἀτέ­λεια καί τοῦ χαρίζει τό φῶς.

Ἄν ὁ τυφλός δέν εἶχε βρεθεῖ σ᾽ αὐτή τήν κατάσταση, ἴσως νά μήν εἶχε γνωρίσει ποτέ τόν Χριστό. Ἴσως νά ἦταν ἕνας ἀπό τούς πολ­λούς Ἰουδαίους οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νά εἶχαν ἀκούσει τόν Χριστό, μπορεῖ νά εἶχαν περάσει δίπλα του καί νά εἶχαν δεῖ κάποιο θαῦμα του, ἀλλά δέν εἶχαν δώσει σημασία καί τό εἶχαν ξεχάσει. Ὅμως τώρα πού ὁ Χριστός τόν θεραπεύει προσω­πικά, τοῦ ἀνοίγει τά μάτια καί τοῦ ζητᾶ νά πιστεύσει στόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου, ὁ τυφλός βλέπει νά ἀπο­καλύπτονται ἐνώπιόν του, νά ἀποκαλύ­πτονται μπροστά στά μέ­χρι τότε κλειστά του μάτια, «τά ἔργα τοῦ Θεοῦ».

Πολλές φορές ἀποροῦμε γιά πράγ­ματα πού συμβαίνουν γύρω μας, γιά καταστάσεις καί συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν καί πιστεύουμε ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι ἔτσι, ἀλλά γιά δοκιμασίες καί θλίψεις πού μᾶς ἐπισκέπτονται καί ἐμεῖς ἀντι­δροῦμε καί διαμαρτυρόμεθα καί κάποιες φορές γογγύζουμε ἐνα­ντίον τοῦ Θεοῦ γιατί τίς ἐπιτρέπει. Πολλές φορές δυσκολευόμεθα νά κατανοήσουμε γιατί ἔρχονται στή ζωή μας κά­ποια πράγματα πού δέν τά θέλουμε, πού μᾶς στεροῦν προσφιλῆ καί ἀγαπητά μας πρόσωπα, πού δοκιμάζουν τήν ὑπομονή μας, καί λέμε «γιατί, Θεέ μου; γιατί σέ μένα;»

Ὅλες αὐτές οἱ ἀπορίες καί τά ἐρωτήματα πού συχνά ἀνακύ­πτουν στήν ψυχή ὅλων μας παίρ­νουν σήμερα τήν ἀπάντησή τους ὄχι ἀπό κάποιον ἄνθρωπο ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Ἰη­σοῦ. Ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν καί γίνονται στή ζωή μας καί στόν κόσμο γύρω μας γίνονται γιά νά φανερωθοῦν, γιά νά ἀποκαλυ­φθοῦν, σέ ὅσους ἔχουν τή διάθεση νά τά δοῦν, τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ πίστη του εἶναι οἱ προϋπο­θέσεις γιά νά δεῖ τό θαῦμα καί νά κατανοή­σει ὅ,τι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀπο­καλύπτει. Διότι τό θαῦμα τῆς ση­με­ρινῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ὁρά­σεως τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ δέν τό ἔζησε μόνο ὁ θεραπευθείς τυ­φλός, τό διαπίστωσαν καί οἱ φαρι­σαῖοι. Ὅμως αὐτοί, ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνον, δέν θέλησαν νά πιστεύ­σουν, καί ἔτσι στερήθηκαν τήν εὐκαιρία νά φανερωθοῦν καί σέ αὐτούς τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Καί τό σπουδαιότερο μεταξύ τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅσα κά­νει ὁ Θεός, σέ αὐτό ἀποβλέπουν, στή σωτηρία μας, καί αὐτήν κέρ­δισε καί ὁ τυφλός τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Αὐτήν μποροῦμε νά κερδίσουμε καί ἐμεῖς, ἐάν ὑπο­μένουμε, μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅσα Ἐκεῖνος ἐπιτρέπει νά μᾶς συμβοῦν στή ζωή μας, γιατί μέσα ἀπό αὐτά ἀπεργάζεται τή σωτηρία μας, ἀπεργάζεται τή σω­τηρία ὅσων τόν πιστεύουν καί τοῦ προσφέρουν τήν εἰλικρινῆ τους διάθεση. Ἄς μιμηθοῦμε, λοιπόν, τό παράδειγμα τοῦ τυφλοῦ καί ἄς ἐκζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά κερδίσουμε τή σωτηρία μας.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων