«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργο» (Ἰωάν. 4.34).
Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ γίνεται ὁ τόπος ἑνός ἀπό τούς σημαντικότερους θεολογικούς διαλόγους πού καταγράφουν οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές. Ἕνας διάλογος γιά τόν πνευματικό τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ καί τόν ρόλο τῆς θείας χάριτος, πού ἀδυνατεῖ τή στιγμή ἐκείνη νά κατανοήσει ὄχι μόνο ἡ Σαμαρείτιδα ἡ ὁποία συνομιλεῖ μέ τόν Ἰησοῦ ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Ὅμως ὁ Χριστός δέν διστάζει νά μιλήσει σέ μία γυναίκα καί μάλιστα ἁμαρτωλή γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείας τοῦ Θεοῦ, μιᾶς λατρείας πού δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο, ἀλλά βασίζεται στήν εἰλικρινῆ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Αὐτή τήν εἰλικρινῆ διάθεση διακρίνει ὁ Χριστός καί στή Σαμαρείτιδα γυναίκα· γι᾽ αὐτό τῆς ἀποκαλύπτει ἀλήθειες πού δέν εἶχε ἀποκαλύψει σέ κανέναν ἄλλο. Καί ὡς παντογνώστης δέν ἀποτυγχάνει στήν κρίση του γιά τή γυναίκα πού ἔχει ἐνώπιόν του καί τήν ἐμπιστοσύνη πού τῆς δείχνει, ἔστω καί ἐάν αὐτό ξενίζει ἀκόμη καί τούς μαθητές του. Διότι τό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ γνώμη πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιά τούς συνανθρώπους τους, δέν εἶναι τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά καί γνωρίσματά τους, δέν εἶναι ἀρετές τους οὔτε καί οἱ ἀδυναμίες τους, εἶναι ἡ διάθεσή τους νά δεχθοῦν τή σωτηρία πού τούς προσφέρει καί γιά τήν ὁποία ἔγινε ὁ ἴδιος ἄνθρωπος καί ἦρθε στόν κόσμο.
«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον».
Ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ οὐρανίου Πατρός ἦταν γιά τόν Χριστό ἡ ἐνανθρώπησή του. Ἦταν νά φανερώσει στούς ἀνθρώπους τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἦταν νά σταυρωθεῖ γιά νά πληρώσει μέ τό αἷμα του τό λύτρο τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ἦταν νά ὁδηγήσει τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο στή σωτηρία. Καί αὐτό κάνει καί στήν περίπτωση τῆς Σαμαρείτιδος ὁ Χριστός.
Ὅταν τήν πλησιάζει δίπλα στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἡ Σαμαρείτιδα εἶναι μία γυναίκα μέ χαλαρή ἠθική ζωή, πού κάθε ἄλλος στή θέση τοῦ Ἰησοῦ θά ἀπέφευγε τή συνομιλία μαζί της. Ὅμως ὁ Χριστός «ἦλθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός». Γι᾽ αὐτό ἀξιοποιεῖ μία φυσική ἀνάγκη, τή δίψα, γιά νά τήν προσεγγίσει καί νά τῆς ἀποκαλύψει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.
Συνομιλεῖ μαζί της γιά τήν προσελκύσει στήν ἀγάπη καί τήν ἀλήθειά του. Καί μέσα ἀπό αὐτή τή συνομιλία δέν κερδίζει μόνο ἡ Σαμαρείτιδα τή σωτηρία της, ἀλλά οἱ συμπολίτες της, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους ἐπίστευσαν, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης, στόν Χριστό «διά τόν λόγον τῆς γυναικός».
Ὁ διάλογος ὅμως τοῦ Χριστοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα γίνεται ἀφορμή, ἀδελφοί μου, καί γιά ἕναν ἀκόμη διάλογο, αὐτόν τοῦ Χριστοῦ μέ τούς μαθητές του, οἱ ὁποῖοι ἐξεπλάγησαν, ὅταν τόν εἶδαν νά συνομιλεῖ μέ μία γυναίκα. Σέ ἐκείνη ὁ Ἰησοῦς ἀποκάλυψε τόν τρόπο τῆς ἀληθοῦς λατρείας τοῦ Θεοῦ, σέ ἐκείνους ἀποκαλύπτει τή σημασία καί τή σπουδαιότητα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργο».
Καί ἐάν ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, δίνει τόση σημασία στήν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, κατά μείζονα λόγο ἔχει γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους σημασία νά ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρμόσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ ὄχι μόνο γιά νά μᾶς τό ἀποκαλύψει μέ τή διδασκαλία του, ἀλλά καί γιά νά μᾶς τό δείξει μέ τή ζωή του. Ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ γιά νά μᾶς διδάξει ὅτι ἡ τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόδειξη ἀγάπης πρός Ἐκεῖνον. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἴδιος τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός του καί συστήνει τό ἴδιο καί σέ μᾶς λέγοντας: «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με».
Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἐφαρμόζουμε στή ζωή μας τό θέλημά του μέ ἀγαθή διάθεση καί ἀνοικτή καρδιά, ὅπως ἡ Σαμαρείτιδα, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά τόν λατρεύουμε ὅπως μᾶς τό ζητᾶ, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», καί νά ἐκπληρώσουμε τήν ἀποστολή μας στή γῆ, ἐπιτυγχάνοντας μέ τή χάρη καί τό ἔλεός του τή σωτηρία μας.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.