ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: «Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18.27).

Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκίνησε ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκείνου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηροῦσε σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκολεύθηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χριστός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».

Ἡ περίπτωση αὐτή τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀνθρώπου πού ἀσφα­λῶς εἶχε κάνει πολλές προσπάθειες καί, ἐάν θέ­­λετε, καί πολλές θυ­σίες γιά νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει πόσο δύσκολο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρωπος τή σωτηρία του· τόσο δύσκολο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λότερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά περάσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλθει ἕνας πλούσιος στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Βεβαίως, τή δυσκολία αὐτή δέν τήν ἀντιμε­τω­πίζουν μόνο οἱ πλού­σιοι, ὥστε ὅλοι οἱ ὑπό­λοι­ποι νά μποροῦμε νά εἴ­μα­στε ἥσυχοι ὅτι δέν θά ἔχουμε τέτοια προ­βλή­ματα. Ἁπλῶς ὁ Χρι­στός χρησιμοποιεῖ τήν πε­ρ­ί­πτωση τοῦ πλου­σίου γιά νά μᾶς δείξει πόσο μερικές φορές πράγ­μα­τα ἁπλά καί ἀσή­μαντα μποροῦν νά μᾶς στε­ρή­σουν τήν αἰώ­νια ζωή. Ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς διδάξει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὅτι κάθε τι τό ὁποῖο μᾶς κρατᾶ δε­σμίους του, κάθε τι τό ὁποῖο δέν μποροῦμε ἤ δέν θέλουμε νά στερη­θοῦμε ἤ νά ἀπαρ­νη­θοῦ­με, κάθε τι τό ὁποῖο διεκδικεῖ τήν ψυ­χή μας ἤ ἕνα μέρος της καί δέν μᾶς ἀφήνει νά ἀκολου­θήσουμε ὁλο­κλη­ρω­τικά τόν Χριστό, γίνεται ἐμ­πόδιο γιά νά εἰσέλθου­με στή βασι­λεία τῶν οὐ­ρανῶν. Καί τό ἐρώ­τη­μα πού τί­­θεται εἶναι τί μπο­ροῦ­με νά κάνου­με.

 Ἀσφαλῶς, ἀδελφοί μου, καί δέν θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τοῦ πλου­σίου, πού στεναχωρή­θηκε, βέβαια, ἀλλά δέν ἔκανε τίποτε. Ἀπομα­κρύν­θηκε ἀπό τόν Χρι­στό καί συγχρόνως ἀ­πο­­­μακρύνθηκε καί ἀπό τή σωτηρία του καί τήν αἰώνια ζωή πού ἤλ­πιζε ὅτι θά κληρονο­μοῦ­σε. Δέν θά πρέπει ἀκόμη νά ἀπογοητευόμεθα νο­μί­ζο­ντας ὅτι εἶναι ἀδύνα­το νά κερδίσουμε τή βα­σιλεία τῶν οὐ­ρα­νῶν, γιατί ὅσα εἶναι ἀδύνατα γιά τούς ἀν­θρώ­πους ὁ Θεός ἔχει τή δύναμη νά τά πραγμα­το­ποιήσει. Καί σέ αὐτή τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐλ­πίζουμε καί ἐμεῖς, ἀ­δελ­φοί μου. Ὄχι γιά νά μήν προ­σπα­θοῦμε καί γιά νά μήν κάνουμε τό καθῆ­κον μας, ἀλλά γιά νά μήν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας. Διότι, ἐάν δέν προσπαθοῦμε, ὁ Θε­ός δέν θά μᾶς βοηθήσει, ὅπως δέν βοήθησε ὁ Χριστός καί τόν πλού­σιο τῆς σημερινῆς εὐαγ­γελικῆς περικοπῆς πού δέν θέ­λη­σε νά ἀναλά­βει τό μέρος τῆς εὐθύ­νης πού τοῦ ἀναλο­γοῦσε γιά τή σωτηρία του.

Πρέπει, λοιπόν, νά ἐλ­πίζουμε καί νά ἐμ­πι­στευ­όμεθα τόν Θεό, ἐκ­πληρώνοντας ἐκ πα­ραλ­­­λήλου τό χρέος μας, καί ἀποδεχόμενοι ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ τήν ἀδυ­ναμία μας νά ἐπιτύ­χου­με μόνοι μας καί χωρίς τή δική του βοή­θεια τόν σκοπό μας.

Ὑπό αὐτές τίς δύο προ­ϋποθέσεις ἐνεργεῖ, ἀδελφοί μου, ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας· καί αὐτές πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε ὑπόψη μας, ὅταν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά ἐπέμβει στή ζωή μας. Ὁ Θεός μπορεῖ πράγματι νά κάνει τά πάντα, ἀλλά δέν θέλει νά ἀκυρώσει μέ τή δύ­ναμή του τή δική μας προσπάθεια, οὔτε βε­βαί­­ως νά περιορίσει τήν ἐλευθερία μας. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει μέ τή δύνα­μή του, ὅταν δια­πιστώ­σει πώς ἔχου­με κάνει ἐμεῖς ὅ,τι ἦταν ἀνθρω­πίνως δυ­να­τό· ὅταν δια­πιστώσει ὅτι ἔχουμε συνειδητο­ποιή­σει τά πε­περασμέ­να ὅρια τῶν δυνατοτή­των μας, γιατί μόνο ἔτσι, ἀντιλαμβα­νό­μενοι τήν ἀδυναμία μας καί ταπεινούμενοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, προ­αγόμεθα πνευματικά καί ὠφε­λούμεθα ἀπό τήν ἐπέμ­βαση τῆς δυ­νά­μεως τοῦ Θεοῦ.

Ἔχοντας, λοιπόν, αὐ­τά ὑπόψη μας, ἀδελ­φοί μου, ἄς ζοῦμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σώζει ὅσους προσπαθοῦν καί ἀγωνίζονται γιά τή σωτηρία τους καί γιά νά κερδίσουν τήν αἰώνια ζωή.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων