ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2.19-20).

 

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2.19-20).

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ἀδελφοί μου, πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στήν ταύτιση τῆς ὑπάρξεώς του μέ τόν Χριστό. Συχνά στίς ἐπιστολές του ἀναφέρεται στή με­το­χή του στή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἕνω­σή του μαζί του, ἕνωση τήν ὁποία τίποτε καί κανένας, οὔ­τε τά βασα­νι­στήρια οὔτε αὐτός ὁ θάνατος, δέν μπορεῖ νά καταλύσει, γιατί θε­μέλιό της εἶναι ἡ ἀγάπη.

Γιατί ὅμως ἐπιμένει τόσο στό εἶ­δος αὐτό τῆς σχέσεως του μέ τόν Χρι­στό ὁ ἀπόστολος;

Ἐπιμένει πρῶτον, ἀδελφοί μου, γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἕνας ἀπρόσωπος καί ἄγνωστος Θεός πού κάποτε πί­στευσε. Εἶναι ὁ προσωπικός σωτή­ρας καί λυτρωτής του. Αὐτός πού τόν κάλεσε προσωπικά στόν δρόμο πρός τή Δαμασκό. Εἶναι αὐτός πού τοῦ ἄλ­λαξε ριζικά ὄχι μόνο τήν πορεία τῆς ζωῆς του ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν ἐσωτερικό του κόσμο. Εἶναι αὐτός πού τόν ἔκανε νά ἐγκαταλείψει τήν ἀνα­στρο­φή του ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, νά ἀφήσει τά πάντα πίσω του, καί νά διατρέξει ὁλόκληρη τήν οἰ­κουμένη γιά νά εὐαγγελισθεῖ τό ὄνομά του. Εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος τόν ἀνέβασε «μέχρι τρίτου οὐ­ρα­νοῦ» καί τοῦ ἀποκάλυψε «ἄρ­ρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώ­πῳ λα­λῆσαι».

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι γιατί γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μία θεωρία ἤ ἕνα φιλοσοφικό σύστημα πού ἐπι­διώκει νά συγκεντρώσει μαθη­τές καί ὀπαδούς, διότι στήν περί­πτωση αὐτή δέν θά ἦταν ἀνάγκη νά ἔρθει ὁ Χριστός καί νά ζήσει ἀνάμεσά μας καί νά σταυρωθεῖ καί νά ἀναστηθεῖ, ὥστε νά μπορέσουμε νά γίνουμε κοινωνοί τῆς ἀτελευτήτου καί αἰ­ω­­νίου ζωῆς του καί στόν οὐρανό.

Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ πέ­ρασε μέσα ἀπό τόν Σταυρό γιά νά φθά­σει στήν Ἀνάσταση, ἔτσι καί ὁ δρό­μος τῆς δικῆς μας ζωῆς θά πρέπει νά περάσει μέσα ἀπό τόν σταυρό γιά νά φθά­σει στήν ἀνάσταση πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός. Γιατί ὁ σκοπός τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι νά μᾶς κά­νει καλύτερους ἀνθρώπους, εἶναι νά μᾶς κάνει «θείους» ἀνθρώπους, νά μᾶς θεώ­σει, νά μᾶς ἑνώ­σει δηλαδή μέ τόν Θεό.

Καί γιά νά ἐπιτύχει ἡ ἕνω­ση αὐτή δέν θά πρέ­πει νά εἶναι ἐπιλεκτική, ἀλλά τέλεια καί ἀπόλυτη. Γι᾽ αὐτό καί δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴ­μαστε χρι­στιανοί ἐφαρμόζοντας ἐπι­λε­κτικά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀκο­λου­θώ­ντας τό θέλημά του ἐκεῖ πού δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό δικό μας, δέν συγκρούεται μέ τά πά­­θη καί τόν ἐγωισμό μας, δέν ἀντί­κει­ται στά συμφέροντά μας. Δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴμα­στε χριστιανοί, ἐάν δέν ζοῦμε ὄχι μόνο ὅπως ἔζησε ὁ Χριστός, ἀλλά μαζί μέ τόν Χριστό. Γιατί τό ὄνομά του φέρουμε καί στό ὄνομά του ζοῦμε καί ἔχουμε ἀνάγκη τήν πα­ρουσία του, ὥστε νά μποροῦμε νά ζήσουμε τή ζωή του, γιατί χωρίς τόν Χριστό δέν μποροῦμε νά ἐπι­τύ­χουμε τίποτε, ὅπως μᾶς διαβε­βαι­ώνει καί ὁ ἴδιος λέγοντας «χω­ρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», ἐνῶ μαζί του μποροῦμε τά πάντα, ἀκόμη καί νά κατορθώσουμε νά νεκρώσουμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, νά συσταυρωθοῦμε μέ τόν Χριστό καί νά ζοῦμε ὄχι πλέον μόνοι μας ἀλλά μαζί του, σέ μία διαρκῆ ἕνω­ση ἀγάπης.

Μέ τόν τρόπο αὐτό θά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά προσδιορίζουμε τή ζωή μας μέ τόν λόγο τοῦ ἀποστό­λου Παύλου «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», ἀλλά καί νά ἀξιω­θοῦ­με τῆς αἰωνίου ζωῆς μαζί του στόν οὐ­ρανό.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων