ΕΟΡΤΗ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

 

«Δεῦτε, πιστοί, τό ζωοποιόν ξύλον προ­­σ­κυνήσωμεν».

Αὐτή τήν πρόσκληση ἀπηύ­θυ­νε καί σέ μᾶς σήμερα, ἑορ­τή τῆς παγ­κο­σμίου ὑψώ­σεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­­­­ροῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καλώντας μας νά προσκυνήσουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, τόν Σταυρό πού ἀπό ξύλο κατάρας καί τιμωρίας, μεταβλήθηκε χάρη στή θυσία τοῦ Χριστοῦ σέ ξύλο, ἀπό τό ὁποῖο ἐπήγασε ἡ ζωή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο πού θά πιστεύσει στόν Χρι­στό.

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἐπέ­λεξε νά μᾶς χαρίσει τή σω­τηρία μέ αὐ­τόν τόν ὀδυνηρό καί ἐξευτελιστικό τρό­­­­πο;

Θά μποροῦσε, ἀ­σφα­­λῶς, νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφε­ση καί τή λύτρωση χω­ρίς νά χρει­­α­σθεῖ ἡ δική του θυσία, ὅμως δέν ἐπέ­λεξε αὐτή τήν εὔκολη λύ­ση. Θά μποροῦσε νά πεῖ στόν καθένα μας, ὅπως εἶχε πεῖ καί στόν παραλυτικό «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

Δέν τό κάνει ὅμως.Ἐπι­λέ­γει ἀντίθετα μία λύση πού ἔχει κόπο, πού ἔχει πόνο, πού ἔχει θυσία προσωπική γιά Ἐκεῖ­νον πού δέν εἶχε καμία συμ­μετοχή στή δική μας ἁμαρτία.

Ἐπιλέγει τόν δρόμο τῆς θυ­­σίας γιά νά μᾶς διδά­ξει ὅτι ἡ σω­τη­ρία μας δέν εἶ­ναι μία εὔκολη ὑπό­θε­ση, δέν εἶ­ναι μία ὑπό­θεση πού δέν χρει­­­­ά­ζεται κόπο καί δέν ἀ­παιτεῖ πόνο. Χρειάζεται καί κόπος καί πόνος, καί αὐτόν τόν προσφέρει πρῶτα ἀπό ὅλους ὁ Θεός γιά ἐμᾶς, γιά νά χαράξει καί σ᾽ αὐτή τήν περί­πτωση «ὁδόν σωτηρίας» καί νά μᾶς δείξει πῶς πρέπει νά πορευθοῦμε καί ἐμεῖς, ὥστε νά κερδίσουμε τή σωτηρία πού μᾶς διασφάλισε μέ τή δι­κή του θυσία.

Ὁ Χριστός ὅμως χρη­σιμοποιεῖ τόν Σταυρό ὡς μέ­σον τῆς σωτηρίας μας γιά νά μᾶς δι­δάξει καί κά­τι ἀκό­μη· γιά νά μᾶς διδάξει τή σχέ­ση τῆς θυσίας μέ τήν ἀγάπη.

Ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χρι­στοῦ ἀπό τήν ὁποία ἀπέρ­ρευ­σε ἡ σωτηρία μας εἶναι ἀπο­τέ­λεσμα τῆς ἀγά­­πης του πρός τόν ἄνθρωπο. Μιᾶς ἀγάπης πού δέν ἦταν ἀνέξοδη καί ἄκο­πη, ἀλλά συνο­δεύθηκε ἀπό τόν πό­νο καί τήν ἕως θα­νάτου ὀδύνη τοῦ ἴδι­­ου τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀγάπη εἶναι τό ζη­τούμενο καί γιά μᾶς, εἶναι ἡ προϋ­πό­θεση πού θέτει ὁ Χρι­στός γιά τή σω­τη­ρία μας.

Ἀλλά ἡ ἀγάπη πού μᾶς ζητᾶ, δέν εἶναι μία ἀγάπη λόγων, πού δέν κο­στίζουν, δέν εἶναι μία ἀγάπη συναι­σθη­μά­των πού ἐξα­νεμίζονται μέ τήν πρώ­τη δυσκο­λία, δέν εἶναι μία ἀγάπη δακρύων πού στε­γνώ­νουν μόλις πε­ρά­σει ἡ ἐπι­πόλαιη συ­­γκίνηση.

Ἡ ἀγάπη πού μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυ­ροῦ του καί ζη­τᾶ ἀπό ἐμᾶς νά μιμηθοῦμε εἶναι μία ἀγάπη θυσίας, μία ἀγάπη θυ­σια­­στι­κή, πού γωρίζει νά προσ­φέρεται στόν ἄλ­λο χωρίς νά ζητᾶ ἀνταλλάγ­μα­τα· πού γνωρίζει νά προσ­φέ­­ρεται στόν συ­­νάν­­θρωπο, στόν ἀ­δελ­­φό, στόν πλη­σί­ον, χωρίς νά ὑπο­λο­γίζει τό κόστος ἤ τίς συνέπειες· πού γνω­ρίζει νά ζητᾶ συγ­γνώ­μη, ἀκόμη καί ὅταν εἶναι βέ­βαιο ὅτι τό σφάλ­μα εἶναι τῆς ἄλλης πλευρᾶς.

Αὐτή τήν ἀγάπη μᾶς προ­σέ­φερε ὁ Χρι­­στός, ἀδελφοί μου, προ­σφέροντάς μας τή σωτη­ρία διά τῆς σταυρικῆς του θυ­­σίας. Καί αὐτή τήν ἀγάπη ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς νά προσ­φέ­ρου­με καί σέ Ἐκεῖ­νον ἀλ­λά καί στούς ἀδελ­φούς μας.

Διότι ἀγάπη χωρίς θυσία δέν νοεῖται, ἐφόσον ἡ ἀγάπη εἶ­ναι προσφορά· καί εἶ­ναι πραγ­ματική καί ἀ­λη­­θινή μό­νο ὅταν ὠφελεῖ αὐτόν στόν ὁποῖο προσ­φέ­ρεται.

Μία ἀγάπη σύμφω­να μέ τίς δικές μας προδιαγραφές, σύμ­φω­να μέ τή δική μας γνώμη καί μέ τά δικά μας μέτρα πού ἀγνοεῖ αὐτόν στόν ὁποῖο ἀπευ­θύνεται, δέν εἶναι ἀγά­πη, ἀλ­λά ἔκφραση ἐγωι­σμοῦ, ἡ ὁποία ἀντί νά μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία μᾶς παρα­σύρει στήν κατα­στρο­­­­φή καί τήν ἀπώ­λεια.

Προ­σκυνώντας, λοιπόν, καί ἀ­σπα­ζόμενοι σήμε­ρα τόν τί­μιο Σταυρό, ἄς ἀποφασίσουμε νά δι­δαχθοῦμε ἀπό τή θυ­σιαστική ἀγάπη τοῦ «ἐν αὐτῷ προ­σ­παγέντος» ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεώς μας, καί ἄς ἀκολουθήσουμε τό  πα­­ράδειγμά του, γιά νά φθά­σουμε καί ἐμεῖς στήν «αἰώνια μακαριότητα», τήν ὁποία μᾶς διασφά­λι­σε ὁ Χριστός μέ τή σταυρική του θυσία. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων