Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ

        «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βιου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ» αναφέρει ένα τροπάριο των αίνων της Μεγάλης Δευτέρας,

        Όντως μεγάλη είναι αυτή η εβδομάδα, μεγάλη γιατί το μεγαλύτερο γεγονός όλων των αιώνων θα συντελεστεί κατά τη διάρκειά της, και αυτό δεν είναι άλλο από τη θυσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού η οποία καταλήγει στην ένδοξη Ανάστασή Του. Ξεκινήσαμε από χθες να παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες του Κυρίου πάνω στη γη, δηλαδή την πορεία του Κυρίου προς το εκούσιον πάθος, η οποία ξεκινάει με τη θριαμβευτική είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα και καταλήγει στον ατιμωτικό θάνατό Του επάνω στο Σταυρό.

Είπαν κάποιοι...

«Η σιωπή διδάσκεται από τους φλύαρους»

Στέφαν Τσβάιχ

«Μέτρο του λόγου δεν είναι αυτός που μιλάει, αλλά αυτός που ακούει»

Πλάτων

«Όποιος έχει άδικο, φωνάζει πιο δυνατά»

Παροιμία

«Το αστείο είναι και ένας τρόπος να πούμε κάτι σοβαρά»

Τ. Έλιοτ

Περιοδικό "Τα κρίνα"

Οι Οσιοπαρθενομάρτυρες αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία της Θεσσαλονίκης

Στη χορεία των αγίων ενδόξων μαρτύρων της Πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας μας ανήκουν και οι τρεις κόρες – αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία. Έζησαν στη Θεσσαλονίκη και μαρτύρησαν στα χρόνια του σκληρού διώκτη Διοκλητιανού (304). Φαίνεται ότι ήταν ενεργά μέλη Αδελφότητας νέων χριστιανών. Αγαπούσαν πολύ τον Ιησού Χριστό και τη μελέτη των Αγίων Γραφών και χριστιανικών βιβλίων.
Όταν όμως ο Διοκλητιανός εξέδωσε διάταγμα τον Φεβρουάριο του 303, που απαγόρευε τη χρήση και κατοχή χριστιανικών βιβλίων και κειμένων, οι τρεις αυτές αδελφές έκρυψαν τα βιβλία. Και για να διαφυλάξουν την πίστη τους, κατέφυγαν σε «όρος υψηλό» κοντά στη Θεσσαλονίκη, πιθανώς στον Χορτιάτη. Στο καταφύγιό τους αυτό τις επισκέφθηκε και η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τις ενίσχυσε με πνευματικές συμβουλές προαναγγέλλοντας τη δόξα του μαρτυρίου τους. Τους εξέδωσε μάλιστα και υπόσχεση ότι με τις προσευχές της θα τις συνοδεύει…
Είχε ολοκληρωθεί ένας χρόνος ασκήσεως, όταν κάποιος απεσταλμένος του αυτοκράτορα ανακάλυψε τις τρεις κόρες στο κρησφύγετό τους, ερημητήριο. Τις συνέλαβε και τις οδήγησε για ανάκριση μπροστά στο διοικητή της Μακεδονίας (στη Θεσσαλονίκη) Δουλκίτιο. Μαζί με την Αγάπη, την Ειρήνη και τη Χιονία δικαζόταν και ένας άλλος όμιλος τεσσάρων χριστιανών νέων – ανηλίκων – ο Αγάθων, η Κασία, η Φιλίππα και η Ευτυχία.

Είπαν....

«Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες, σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο»

Μπ. Ράγκλιν

«Όσο είμαστε ανάμεσα στους ανθρώπους, ας δρούμε ανθρώπινα».

Σενέκας

«Αν μπορούσαμε να πουλήσουμε τις εμπειρίες όσο μας κόστισαν, θα ήαστε όλοι εκατομμυριούχοι».

Ράσελ Λάινς

«Μετάνοια είναι η επιστροφή από την αφύσικη στην φυσική κατάσταση και από τον διάβολο στον Θεό με άσκηση και κόπους».

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

«Είπε η γλώσσα της κεφαλής: Καλημέρα. Κι η κεφαλή απάντησε: Αν φέρεσε εσύ καλά τότε θα έχω καλημέρα».

Παροιμία

Πηγή: Περιοδικό, Τα κρίνα

Απουσία Θεού...;

Αλμπερτ Αϊνστάιν (1879 - 1955)

Τα τελευταία λόγια...

Η ύστατη προσπάθεια να αφυπνίσει όσους μπορούσε...ο Θεός να τον αναπαύσει.
(δεν ξέρω αν είναι Ορθόδοξος πάντως λέγει μεγάλες αλήθειες)

O διάβολος έχει φθηνά χαρίσματα

- Γέροντα, γιατί οι άνθρωποι καταφεύγουν για κάποιο πρόβλημά τους συχνά σε πλανεμένους;

- Γιατί ο διάβολος έχει φθηνά χαρίσματα και τα παίρνουν εύκολα. Αυτά τους λένε να κάνουν , δεν είναι δύσκολα και τους αναπαύουν  στα πάθη τους. Αντί να μετανοήσουν για τις αμαρτίες που κάνουν ως άνθρωποι και να πάνε σε έναν πνευματικό να  εξομολογηθούν , βρίσκουν κάτι πλανεμένους, δηλαδή τον διάβολο, και ζητούν από εκείνον να τους λύση το πρόβλημά τους. Ύστερα βασανίζονται και δεν καταλαβαίνουν ότι τους έχει δέσει ο διάβολος και τους κάνει κουμάντο.

- Και πως τους  πιστεύουν ,Γέροντα;

- Είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Πόσοι λένε ότι οδηγούν τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο, ενώ κουβαλούν στον ώμο τους ένα τσουβάλι και έχουν κρυμμένο μέσα τους τον διάβολο! Ο  Καλός Θεός όμως δεν τον αφήνει να κρυφθή τελείως. Καμμιά φορά βγάζει ο διάβολος κάποιο κέρατο ή την ουρά του , τα βλέπουν οι άνθρωποι και φωνάζουν τρομαγμένοι : «Τι είναι αυτό; Κέρατο; Ουρά;» . «Όχι, τι λέτε; Μελιτζάνα είναι!», τους λένε εκείνοι, για να τους εξαπατήσουν και να παρουσιάσουν διαβολικά πράγματα για καλά και ωφέλιμα.

Ο Χριστός εγκαινίασε μια νέα ζωή και όχι μια νέα θρησκεία.

Είδαμε πως η Βίβλος αρχίζει και αυτή με τον άνθρωπο ως ένα ον που πεινάει, με τον άνθρωπο που είναι αυτό που τρώει. Η προοπτική ωστόσο είναι ολότελα διαφορετική, γιατί πουθενά στη Βίβλο δεν βρίσκουμε τις διχοτομήσεις που αποτελούνε για μας το αυτονόητο πλαίσιο κάθε πλησιάσματος προς τη θρησκεία. Στη Βίβλο την τροφή που ο άνθρωπος τρώει, τον κόσμο που πρέπει να τον μοιράζεται για να ζήσει, του τον παρέχει ο Θεός και του παρέχεται ως κοινωνία με τον Θεό. Ο κόσμος ως τροφή του ανθρώπου δεν είναι κάτι "υλικό" και περιορισμένο στις υλικές λειτουργίες, επομένως διαφορετικό και αντίθετο από τις ιδιάζουσες "πνευματικές" λειτουργίες, με τις οποίες ο άνθρωπος συγγενεύει με το Θεό. Όλα όσα υπάρχουνε είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, για να κάνουνε τη ζωή του ανθρώπου κοινωνία με το Θεό. Η θεϊκή αγάπη δημιουργεί την τροφή και τη ζωή για τον άνθρωπο. Ο Θεός ευλογάει όλα όσα δημιουργεί, και στη βιβλική γλώσσα τούτο σημαίνει πως όλη τη δημιουργία την κάνει το σημείο και το μέσο της παρουσίας και της σοφίας Του, της αγάπης και της αποκάλυψής Του. "Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος".

Ο άνθρωπος είναι ένα ον που πεινάει. Πεινάει όμως για το Θεό. Πίσω από όλες τις πείνες της ζωής μας βρίσκεται ο Θεός. Κάθε πόθος είναι τελικά πόθος για Εκείνον. Βέβαια δεν είναι μονάχα ο άνθρωπος ένα ον που πεινάει. Όλα όσα υπάρχουνε ζούνε "τρώγοντας". Η δημιουργία ολόκληρη εξαρτάται από την τροφή. Η μοναδική όμως θέση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν βρίσκεται στο ότι μονάχα αυτός ευλογάει το Θεό για την τροφή και για τη ζωή που λαβαίνει από Εκείνον...

Γαστριμαργία

Γαστριμαργία είναι η υποκριτική συμπεριφορά της κοιλιάς, η οποία, ενώ είναι χορτασμένη, φωνάζει πως είναι ενδεής και ενώ είναι παραφορτωμένη μέχρι διαρρήξεων, ανακράζει ότι πείνα. Γαστριμαργία είναι ο δημιουργός των καρυκευμάτων, η πηγή των τέρψεων του λάρυγγος. Γαστριμαργία είναι μια απάτη των ματιών.
Όταν κάποιος τρώει το μέτριο σε ποσότητα φαγητό του, η γαστριμαργία τον κάνει να σκέπτεται, πώς να ήταν δυνατό να καταβρόχθιση τα σύμπαντα.
Ο χορτασμός από φαγητά είναι πατήρ της πορνείας.
Η θλίψης δε της κοιλιάς είναι πρόξενος της αγνείας.
Ο δούλος της κοιλιάς σκέπτεται με τι είδος φαγητά θα γιορτάσει, ο δε δούλος του Θεού με τι χαρίσματα θα πλουτίσει.
Όνειρα γύρω από τροφές και φαγητά συναντώνται στην καρδιά των γαστρίμαργων, και Όνειρα γύρω από την κόλαση και την Κρίση συναντώνται στην καρδιά των μετανοούντων.
Κυριάρχησε στην κοιλιά σου πριν κυριάρχηση αυτή επάνω σου, και τότε θα αναγκαστείς να νηστεύεις γεμάτος καταισχύνη.

ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΕΝ ΚΑΛΥΜΝΩ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

          Με τη χάρη του Θεού μπήκαμε στην πέμπτη εβδομάδα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μιας περιόδου η οποία χαρακτηρίζεται από εντατικότερους πνευματικούς αγώνες οι οποίοι θα μας καθάρουν και θα μας προετοιμάσουν να εορτάσουμε όπως πρέπει τη λαμπροφόρο εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

          Ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί η εκκλησία την περίοδο αυτή για την προετοιμασία μας για το Πάσχα είναι η περισσότερη και εντονότερη προσευχή^. αυξάνεται η διάρκεια των ακολουθιών, προστίθενται κάποιες ακολουθίες (όπως των Χαιρετισμών και του Μεγάλου Αποδείπνου), διπλασιάζεται ο κανόνας των μοναχών (δηλαδή η ατομική προσευχή τους) και αλλάζει γενικότερα το ύφος της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας, γίνεται πιο κατανυκτικό, κάνοντας έτσι πιο εύκολη τη στροφή μας τόσο προς τον εαυτό μας, για να διορθώσουμε τα λάθη μας, όσο και προς το Θεό για να ζητήσουμε το έλεός του.

"Το μυστήριον τούτο μέγα εστίν..."

Είναι κοινή διαπίστωσις ότι σήμερον ο γάμος περνά κρίσιν. Αυτό μαρτυρεί το πλήθος των διαζυγίων. Αυτό μαρτυρούν τα τόσα ζεύγη που χωρίς να φθάσουν εις το διαζύγιον ζουν κατά συνθήκην και κατ' ανοχήν συζυγικήν ζωήν και δεν ευρίσκουν καμμίαν ευτυχίαν και καμμίαν χαράν εις τον δεσμόν των.
Εν σοβαρόν αίτιον της κρίσεως αυτής είναι ότι οι ερχόμενοι εις γάμου κοινωνίαν Χριστιανοί δεν ζουν τον γάμον των, ως Μυστήριον. 

Πολλοί Χριστιανοί επηρεασμένοι από το κοσμικόν και άθεον κλίμα της εποχής μας, που είναι σήμερα διάχυτον (εφημερίδες, τραγούδια, περιοδικά, θεάματα, διαφημίσεις) αντιλαμβάνονται τον γάμον ως εν φυσικόν, βιολογικόν ή κοινωνικοοικονομικόν μόνον γεγονός. Ο πανσεξουαλισμός έχει επηρεάσει βαθύτατα την σκέψιν του συγχρόνου ανθρώπου με αποτέλεσμα να αποθέτη την ευτυχίαν του αποκλειστικώς και μόνον εις το σεξ. Έτσι ο γάμος θεωρείται ως εν νόμιμον και εγκεκριμένον από την κοινωνίαν ερωτικόν παιχνίδι, χωρίς καμμίαν συνείδησιν ευθύνης και αποστολής. Όταν παρέλθη η ερωτική ευχαρίστησις τότε και ο γάμος δεν έχει νόημα. Οι σύζυγοι χωρίζουν δια να εύρουν νέον σύντροφον και νέαν περιπέτειαν.

Όταν όμως ο γάμος μένει εν φυσικόν και κοινωνικόν γεγονός χωρίς να γίνη «μυστήριον», χωρίς, δηλαδή, να περάση μέσα εις την Εκκλησίαν, την Βασιλείαν αυτήν του Θεού, και να μεταμορφωθή, δεν είναι δυνατόν να σωθή και να σώση.

ΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Την Μεγάλη Παρασκευή ο υμνωδός, εκστατικός προ του μεγαλείου της θυσίας του Θεανθρώπου, αναφωνεί: «Ποῖα ἄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, οἰκτίρμον;» Η ποίηση και η μουσική της Μεγάλης Εβδομάδος είναι σίγουρα η κορύφωση της Ορθόδοξης Υμνογραφίας, που προσφέρει στον άνθρωπο την δυνατότητα βιώσεως της σιωπής, τη δυνατότητα βιώσεως του μυστηρίου της ανακεφαλαίωσης της σωτηρίας ανθρώπου και κόσμου, μέσα από τη λατρεία. Το «σήμερον» της θείας λατρείας, «σήμερον ὁ Χριστός παραγίνεται ἐν τῇ οἰκία τοῦ φαρισαίου», «σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου», «τήν σήμερον μυστικῶς ὁ μέγας Μωϋσῆς προδιετυποῦτο», αυτή η αμεσότητα, η παροντοποίηση των σωτηριωδών γεγονότων που συνδέονται με τα Πάθη του Χριστού, πραγματοποιείται με τα δρώμενα που προβλέπονται από το Τυπικό της Εκκλησίας - λιτάνευση της εικόνας του Νυμφίου, του Σταυρού, του Επιταφίου - αλλά κυρίως με το βασικότερο μέσον της εκκλησιαστικής μας λατρείας, τον λόγο του ύμνου, και το μουσικό ένδυμά του.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία. Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση.

Πήγε στο Όρος Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη. Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι' αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης.

Χριστιανική Ελεημοσύνη

Όσο εκπληκτικό κι αν φανεί, το κοινοβιακό υπόδειγμα θεωρήθηκε αυτή την εποχή (3^ο - 4^ος αιώνας) υποχρεωτικό για όλους τους Χριστιανούς, έστω κι αν ακόμη ήταν έγγαμοι. Θα μπορούσε όλη η χριστιανική κοινωνία να οργανωθεί σαν ένα είδος μοναστηριού; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δίστασε να απαντήσει καταφατικά σ’ αυτό το ερώτημα.

Αυτό δεν σήμαινε πως όλοι θα έπρεπε να πάνε στην έρημο. Αντίθετα, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να ανοικοδομήσουν την υπάρχουσα κοινωνία κατά το «κοινοβιακό» υπόδειγμα. Ήταν αρκετά βέβαιοι πως όλα τα κοινωνικά κακά είχαν τη ρίζα τους στην κτητική έφεση του ανθρώπου, στην εγωιστική επιθυμία του να κατέχει αγαθά για αποκλειστική ωφέλεια.

Ομιλία του Γέροντος Εφραίμ: «Μετανοείτε»

Η αλήθεια του θείου κάλλους και της αγάπης

Όποιος σαν τον π. Πορφύριο, έχει τα θεία χαρίσματα, αγωνίζεται να τα κρύψει, και να φανεί μόνο ο Χριστός.

Τελικά όμως δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί, και οι δύο φανερώνονται:

-Φαίνεται η ελευθερία και η χάρη αυτού που μέσα του σκιρτά η θεία χαρά.

-Και φανερώνεται, αντίστοιχα, η επώδυνη μέριμνα του άλλου που θέλει να τιμηθεί.

Όποιος θέλει να σώσει το κύρος του υποφέρει.

Θρησκευτικός ατομοκεντρισμός

Ο «μορφωμένος» Νεοέλληνας, δηλαδή ο «θρεμμένος με λογική και Διαφωτισμό», αν αφυπνισθεί κάποτε στο χώρο των υπαρκτικών προβλημάτων και ψάξει για λύσεις όχι με αυθαίρετες διανοητικές αναζητήσεις, αλλά επιστρέφοντας στο κοινό μεταφυσικό βίωμα της Παράδοσης του τόπου, - αν η δίψα του δεν είναι για το Θεό της ατομικής επινόησης και χρήσης, αλλά για το Θεό της διαχρονικής προσωπικής σχέσης, το Θεό «των Πατέρων ημών» - τότε, νομίζω, ότι αισθάνεται τραγικά αβοήθητος μέσα στο σημερινό θρησκευτικό κλίμα στην Ελλάδα…

Αγάπη και Οδύνη

«Ο καθηγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφήν, διατηρεί τον άνθρωπον φυσικώς και ηθικώς, ενώ πάσα άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως, έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφήν, διαφθείρει ολόκληρον τον άνθρωπον ήτοι την ψυχήν και το σώμα»

«Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής. Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση. Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή. Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος»

«Η Χριστιανική διακονία συνεπάγεται ευσπλαχνία αγάπης. Είναι αναγκαίο ή να δεχθούμε μέσα στην καρδιά μας τις δυσκολίες και τη θλίψη αυτών που προσέρχονται σε εμάς ή αλλιώς να εισέλθουμε εμείς στην καρδιά, στα βάσανά τους, να ταυτισθούμε μαζί τους.»

Πρότυπο Μετανοίας

     
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε τον 6^ον αιώνα, την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Στα νεανικά της χρόνια ζούσε μέσα στην ακολασία και παρέσυρε πολλούς ανθρώπους στην ηθική καταστροφή.
     Όταν ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου επί 17 χρόνια ζούσε άσωτη ζωή. Μετά, από περιέργεια πήγε, με πολλούς άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παρεβρεθεί στην ύψωση του Τίμιου Σταυρού.
     Όταν θέλησε να μπει στο ναό της Ανάστασης, τη μέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός, ένοιωσε κάποιαν αόρατη δύναμη μέσα της, που την εμπόδιζε να μπει, ενώ το πλήθος έμπαινε ανεμπόδιστα.
     Αφού πληγώθηκε η καρδιά της απ' αυτό, αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και να εξιλεώσει το Θεό με τη μετάνοια. Έτσι βάζοντας σαν εγγυήτριά της την Παναγία, υποσχέθηκε ότι εάν αφήσει να μπει κα να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα ήταν συνετή και φρόνιμη στο μέλλον και δεν θα μόλυνε πια το σώμα της με πονηρές επιθυμίες και ηδονές.
     Όταν γύρισε μετά στην εκκλησία, αυτή τη φορά μπόρεσε να μπει χωρίς καμιά δυσκολία. Τότε προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε, αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα κι' αφού πέρασε τον Ιορδάνη μπήκε στα ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο, αλλά, έχοντας μοναδικό της θεατή τον Θεό, προσευχόταν μόνη σ' Αυτόν.
     Τόσο δε αγωνίστηκε, ώστε πέρασε την ανθρώπινη φύση και απόκτησε ζωή πάνω στη γη αγγελική και υπεράνθρωπη. Τόσο δε υψώθηκε δια μέσου της απάθειας, ώστε περπατούσε πάνω στα νερά του ποταμού, χωρίς να βυθίζεται. Όταν δε προσευχόταν, σηκωνόταν από τη γη ψηλά και στεκόταν μετέωρη στον αέρα.
     Περί το τέλος της ζωής της έτυχε να συναντήσει κάποιον ερημίτη, που λεγόταν Ζωσιμάς, που αφού του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, τον παρακάλεσε να της φέρει τα άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει. Εκείνος το έκανε την επομένη χρονιά, την Μεγάλη Πέμπτη.
     Αλλά τον άλλο χρόνο, ξαναγυρνώντας ο Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη στη γη και κοντά της ένα σημείωμα, που έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».