Η αλήθεια του θείου κάλλους και της αγάπης

Όποιος σαν τον π. Πορφύριο, έχει τα θεία χαρίσματα, αγωνίζεται να τα κρύψει, και να φανεί μόνο ο Χριστός.

Τελικά όμως δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί, και οι δύο φανερώνονται:

-Φαίνεται η ελευθερία και η χάρη αυτού που μέσα του σκιρτά η θεία χαρά.

-Και φανερώνεται, αντίστοιχα, η επώδυνη μέριμνα του άλλου που θέλει να τιμηθεί.

Όποιος θέλει να σώσει το κύρος του υποφέρει. Δεν μπορεί να κρύψει την αρρώστια που τον κατατρώει. Κολακεύεται ενδόμυχα (έως συγκλονισμού), όταν επαινείται. Και καταθλίβεται (έως καταρρακώσεως), όταν θίγεται και αμφισβητείται η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Άλλοτε χαίρεται και ευφραίνεται, και άλλοτε ταράζεται και σκοτίζεται. Άλλους αγαπά και δέχεται. Και άλλους αποπαίρνει και αρνείται.

Ο π. Πορφύριος είναι άλλη περίπτωση. Δεν έχει κύρος να σώσει,έχει τον Χριστό μέσα του, που τον σώζει.

Δεν ζει αυτός. «Ζει εν αυτώ ο Χριστός». Και αυτό φανερώνεται πάνω στα πράγματα.

Είναι πέρα από τα πάθη και τα χαρίσματα, πέρα από τις κολακείες και τους ψόγους. Όλα τα δέχεται, αλλά από τίποτε δεν ταράζεται και σε τίποτε δεν υποτάσσεται. Έχει τον Χριστό μέσα του, ως φως και ελπίδα για τον εαυτό του και όλο τον κόσμο.

Ατό τον κράτησε μακριά από κάθε ταραχή και ψευδοπροβληματισμό, που θα μπορούσε να σκοτίσει την ψυχή του και όσους βρίσκοντας κοντά του.

Ενώ έζησε μέσα στον κόσμο, δεν έχασε την γαλήνη και τη χάρη της ερήμου.

Ενώ τα τελευταία χρόνια πολύ σύγχυση και φοβία απλώθηκε παντού με τον αριθμό του αντιχρίστου και την έλευσή του, ο π. Πορφύριος έμεινε ατάραχος και γελαστό. Είπε: έχω τον Χριστό μέσα μου, δεν φοβάμαι και δεν ασχολούμαι με κανένα αντίχριστο.

Μετέδωσε σε όλους την ειρήνη και τη σιγουριά της πίστεώς που έχουν οι ταπεινοί και θεοφόροι.

Παρέπεμψε όλους στον Χριστό και στην Εκκλησία, όχι στην αυθεντία ή στην αρετή του.

Αυτός τρεφόταν από τον θείο έρωτα του Χριστού. Θαύμαζε το κάλλος όλης της δημιουργίας και σκιρτούσε σαν παιδί.

Έβλεπε τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και συνέπασχε.

Εκεί που ένας ηθικολόγος θα εκνευριζόταν βλέποντας κάποια παρεκτροπή, ο π. Πορφύριος ταυτόχρονα έβλεπε τον πόνο της ευαίσθητης ψυχής του παρασυρμένου ανθρώπου, που ζητούσε βοήθεια.

Μόνο αγαπούσε, ευλογούσε και θεράπευε. Δεν απόπαιρνε, δεν καταριόταν κανένα.

Όσο και αν προσπάθησε να διαλύσει τον εαυτό του, να πετάξει τα οστά του, να κρύψει τα χαρίσματά του, το φως της θεϊκής του καλοσύνης τον πρόδωσε, έλαμψε και έγινε σε όλους αισθητό.

Η αλήθεια του θείου κάλλους και της αγάπης που έκρυβε στην ψυχή μένει ζωντανή και μετά την κοίμησή του.

Είπε: «Όταν θα φύγω, θα είμαι πιο πολύ μαζί σας». Και έτσι συμβαίνει.