Ο Νυμφίος

Σήμερα αδελφοί μου έχοντας αφήσει πίσω μας την Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή, εισερχόμαστε στην Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου.

Ποιο μέτρο όμως αναδεικνύει το μέγεθος αυτής της εβδομάδας και την ορίζει Μεγάλη;

Νομίζω, ένα μέτρο φανερώσεων της αλήθειας. Διότι η αλήθεια είναι το μοναδικό μέγεθος που μπορεί να διαφοροποίηση τον αντικειμενικό ανθρώπινο χρόνο.

Η εβδομάδα λοιπόν αυτή η πολύ μεγάλη σε φανερώσεις και αποκαλύψεις, συγκεφαλαιώνει το παρόν της σωτηρίας του ανθρώπου, δηλαδή το μέτρο ζωής με το οποίο ο άνθρωπος αν ακολουθήσει, σώζεται, γίνεται δηλαδή σώος, ολόκληρος, ατεμάχιστος από τη διαδοχή του χρόνου , τη φθορά και το θάνατο.

Αυτή η σωτηρία είναι μία γνώση, που μας αποκαλύπτεται προοδευτικά μέσα σε 7 ημέρες. Γνώση του Προσώπου του Θεού, δηλαδή προσωπική σχέση μαζί Του.

Δεν είναι μόνο Δημιουργός ο Θεός, Πατέρας και Προνοητής, αλλά είναι και Εραστής του ανθρώπου που έφτασε από το ξέσπασμα αυτής της αγάπης του, ως την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης, ως την υποστατική ένωσή Του με τον άνθρωπο, έγινε Νυμφίος, σε μία άμεση «εν σαρκί» κοινωνία.

Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα στα όρια μιας εντελώς καινούργιας γνώσης του μυστηρίου του προσωπικού Θεού και της αλήθειας του ανθρωπίνου προσώπου. Ο Θεός δεν είναι πλέον αντικείμενο, που πρέπει να κατανοηθεί με τη βοήθεια της σκέψης ή του συναισθήματος, αλλά είναι ο άνθρωπος γνώριμος του Θεού, η προσωπική του ύπαρξη αντανακλά τον έρωτα του Θεού γι’ αυτόν. Ο Θεός είναι ο Νυμφίος που στέκεται σήμερα στο κέντρο των Ναών, με το μέτρο μιας δραματικής, πρωτόγνωρης αυτοπροσφοράς, μέχρι σταυρικού θανάτου για τον άνθρωπο, για την νύμφη Του, την Εκκλησία.

Ο Νυμφίος Χριστός έρχεται δυναμικά και ακατάπαυστα προς τον άνθρωπο, αναλαμβάνει τη φθαρτή του φύση, μεταποιώντας την, σε αφθαρσία και ζωή.

Δεν διστάζει να δώσει το σώμα του και το αίμα του «προς βρώσιν και πόσιν» στην αγαπημένη Του νύμφη, την Εκκλησία, ώστε να αποκτήσει και αυτή, ν αποκτήσουμε όλοι εμείς εφόδιο ζωής αιωνίου.

  Κανείς όμως δεν Τον καταλαβαίνει. Ακόμα και οι ίδιοι του οι μαθητές κάνουν λάθος, περιμένουν άλλα πράγματα. Δεν καταλαβαίνουν τον Κύριο. Δεν καταλαβαίνουν τον σκοπό Του , την αποστολή Του, την ταπείνωσή Του.

Και έτσι Τον εγκαταλείπουν οι μαθητές και εμείς, Τον αφήνουμε μόνο Του, παρ’ όλες τις υποσχέσεις μας. Εμείς εκστατικά απορούμε με όλα αυτά που θα συμβούν, απορούμε διότι εμείς δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε. Ποιος θέλει και μπορεί άραγε να Τον ακολουθήσει σε τέτοιο πάθος; Ποιος μπορεί να μείνει άγρυπνος μαζί Του στην Γεσθημανή;

Εμείς οι άνθρωποι σίγουρα εγκληματήσαμε πάνω στον Χριστό όσο μας ήταν δυνατόν. Ενώ Αυτός μας ευεργέτησε όσο δεν γίνεται άλλο: «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού.»

 Ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», ταπεινώθηκε τόσο , που μόνο ένας Θεός μπορεί να ταπεινωθεί. Ξεπέρασε όλο τον ανθρώπινο πόνο και σήκωσε επάνω Του όλη την οδύνη και τις αμαρτίες των ανθρώπων: «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται».

Είναι ο Θεάνθρωπος Νυμφίος που φανερώνεται όχι μόνο στη δόξα Του, αλλά και στην αδοξία Του, που υπέστη χάριν της σωτηρίας μας.

Ο Νυμφίος Χριστός, μας αποκαλύπτει την αληθινή διάσταση της δόξας στην αδοξία, στην κένωση, στην άκρα ταπείνωση, χάριν της αγάπης. Η ατιμία του Σταυρού γίνεται πλέον δόξα αιώνια.

Γι' αυτό και όταν ταπεινώνεται και σταυρώνεται γυμνός «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν», τότε η νύμφη του η Εκκλησία τον βλέπει, τον αναγνωρίζει, ως Βασιλέα της Δόξης.

Ο Κύριος της Δόξης δέχεται την έσχατη ταπείνωση και πολιτεύεται δια της τελείας υπακοής.

«Εν τω μέσω της νυκτός» των ηθικολογικών παραποιήσεων του Προσώπου του Θεού, των παιδαριωδών αντιλήψεων για έναν δυνάστη, τρομοκράτη Θεό που κάποιοι πιστεύουν (ακόμα και ορθόδοξοι χριστιανοί), η Εκκλησία σημαίνει τον ερχομό του Νυμφίου.

 Ο Νυμφίος μας καλεί ακατάπαυστα σε μια υπαρξιακή, σχέση μαζί Του. Μας καλεί ελεύθερα, γεμάτος ενθουσιασμό και έρωτα προς όλους μας.

Μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε στην πορεία Του, στο πάθος, στον Σταυρό, στην απώλεια κάθε κύρους και δικαιώματός μας. Διότι μόνο εάν αναλάβουμε εκούσια τον Σταυρό μας θα ζήσουμε αιώνια. Μόνο εάν τον μιμηθούμε θα είμαστε πραγματικά φίλοι του και μαθητές του. Μόνο εάν μετανοήσουμε και κλάψουμε για όλες τις αμαρτίες μας στην προσωπική μας Γεσθημανή και αφεθούμε στο δικό του θέλημα θα Τον γνωρίσουμε, θα Τον συναντήσουμε.

Ο νυμφίος Χριστός μας υποδεικνύει το πρότυπο της αγάπης, της κοινωνίας και της σχέσης που πρέπει να έχουμε και εμείς με τους συνανθρώπους μας, τον/την σύζυγο, με τον γείτονά μας, με τον συνάδελφό μας στη δουλεία... Μιας σχέσης που να μην υπολογίζει κόπο και πόνο, θυσίες και ατιμίες. Μιας αγάπης που να φτάνει μέχρι την σταυρική πορεία του εγώ μας, μιας αγάπης που να θανατώνει κάθε είδους μικρότητα και εμπάθεια, που να μην δέχεται συμβιβασμούς αμαρτωλούς, που να αναβλύζει τα ευώδη αρώματα της ταπείνωσης και της συνχωρετικότητας.

Ας ενδυθούμε το ανήκουστο και παράλογο για το κοσμικό φρόνιμα, νυμφικό φόρεμα της μετανοίας και το νυμφικό στεφάνι της ταπεινώσεως  και ας παραμερίσουμε όλον αυτόν τον προβαλλόμενο από τα Μ.Μ.Ε. θρησκευτικό βερμπαλισμό που στόχο έχει μόνο μία επιφανειακή συναισθηματική φόρτιση και τίποτα παραπάνω, ώστε μιμούμενοι πραγματικά τον Κύριο, να αξιωθούμε να τον ερωτευθούμε και να τον καταστήσουμε νυμφίο της ψυχής μας , της ύπαρξής μας, ώστε να περάσουμε και εμείς όλες τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς αυτής της ζωής χωρίς να αποκάμουμε, έχοντας πάντα το βλέμμα μας στο ιλαρό και πράο πρόσωπο του Κυρίου που μας προσφέρει χωρίς τέλος ειρήνη, αγάπη και Ανάσταση.