«Εν ετέρα μορφή»

Ο αναστημένος Χριστός εισέρχεται στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «των θυρών κεκλεισμένων», όταν όλες οι θύρες της προσδοκίας του Μεσσία έχουν πια σφαλιστή. Όταν απελπιστούμε πραγματικά για όλες τις μεσσιανικές μας επιδιώξεις, όταν πεισθούμε για την ουτοπία όλων των κοινωνικών, ηθικολογικών, ανακαινιστικών μας οραμάτων, όταν τα προγράμματα της ευζωίας αποδειχτούν στα μάτια μας σκιές και είδωλα ζωής, όταν, δηλαδή, ψηλαφίσουμε το θάνατο του ανθρώπου, τότε είναι η ώρα της Ανάστασης.

Η Ανάσταση έρχεται μυστικά, «εκκύπτουσα ωσεί όρθρος». Θα έχουμε ίσως δαπανήσει μίαν ολόκληρη πορεία ζωής με ατέλειωτες ηθικολογικές συζητήσεις, με αναπάντητους φόβους και απελπισμούς και μεσσιανικές προσδοκίες, ως την εσπέρα, που σε κάποια Εμμαούς, ο αναστημένος Χριστός θα αποκαλυφθή «εν τη κλάσει του άρτου».

Στην απλή κίνηση της ευλογίας του άρτου και του οίνου, που συντελείται αδιάκοπα μέσα στην Εκκλησία, θα αναγνωρίσουμε τότε τη δυνατότητα της αναστημένης ζωής. Λίγο ψωμί και λίγο κρασί, που είναι η άρνηση και ο θάνατος της λογικής μας, των θεωριών μας περί «υπερτάτου Όντος», των αποδείξεων περί υπάρξεως Θεού, των οργανωτικών μας συστημάτων για την ανάπλαση της κοινωνίας, αυτό το λίγο ψωμί και το λίγο κρασί είναι ο αναστημένος Χριστός , «εν ετέρα μορφή».

Η ετερότητα της μορφής του αναστημένου Χριστού είναι το κλειδί της όντως ζωής, η αποκρυπτογράφησή της είναι η είσοδος στη ζωή. Η είσοδος δεν είναι μόνο στενή, μοιάζει συχνά «κεκλεισμένη». Την κλείνουν τα πάθη μας, το απελπισμένο μας γάντζωμα στις επιφάσεις της ζωής, στην εγωκεντρική μας εξασφάλιση. Μόνο αν όλα αυτά νεκρωθούν, όχι θεωρητικά, αλλά πάνω στο ίδιο το κορμί μας, μόνο με έκτυπα τα σημάδια του θανάτου στο σώμα μας, μπορούμε να μπούμε στη ζωή «των θυρών κεκλεισμένων». Πριν από εμάς έχει εισέλθει α αναστημένος Χριστός. Αυτός κάνει δυνατή την είσοδό μας. Η ετερότητα της μορφής Του αποκαλύπτει το μυστικό της εισόδου: είναι ο «εκ νεκρών ζων». Τα σημάδια του θανάτου στο σώμα μας, η άσκηση, η αυταπάρνηση, η αγαπητική αυτοπροσφορά, είναι σημάδια της δικής Του ζωής, της όντως ζωής, που έχει πατήσει «θανάτω» το θάνατο. Γι’ αυτή την είσοδο στη ζωή, πρόσκληση ανοιχτή και αμετάθετη είναι ο πασχαλινός όρθρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας: «Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαρά του Κυρίου υμών». Αυτή η χαρά, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, μας κατακλύζει καθώς προσερχόμαστε με μια μικρή φλόγα ελπίδας στη λαμπάδα μας και στην καρδιά μας, αυτή η χαρά είναι η ζωή, είναι η Ανάσταση: «Εν ετέρα μορφή».

Χρήστος Γιανναράς

"Το προνόμια της απελπισίας"