Βλέποντας την αναρχία του κόσμου, βλέποντας όλα αυτά τα ευτελή ιδανικά που στοιχειώνουν σχεδόν κάθε νέο άνθρωπο δουλώνοντας το ελεύθερο πνεύμα του, καταλαβαίνουμε πως το σημερινό κατάντημα είναι απλά το ξέσπασμα του ανθρώπου προσπαθώντας να αγγίξει ένα ψεγάδι της Αλήθειας.
Η Αλήθεια βέβαια είναι πάντα εκεί, περιμένει τον κάθε φιλόσοφο, τον κάθε ταλαίπωρο, τον κάθε πονεμένο, τον κάθε νάρκισσο, τον κάθε βολεμένο, τον κάθε οργισμένο, να κάνει πρωτίστως την εσωτερική του επανάσταση, ενάντια στο κατεστημένο των προσωπικών παθών του, ενάντια στη δικτατορία των συνηθειών του.
Η εξωτερίκευση της οργής, η μανιώδης τάση του ανθρώπου για δικαίωση τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί πόνο στους άλλους, στον πλησίον, στον συνάνθρωπο.
Την ώρα λοιπόν που σπαράσσεται το φώς μας, την ύστατη ώρα που όλα παίρνουν νόημα, την χρονική εκείνη στιγμή που βιώνουμε την παντοδύναμη αδυναμία μας, την ώρα της προσωπικής μας βιωματικής πνευματικής κατάρρευσης, την ώρα που αποδεχόμαστε αυτήν μας την κατάσταση, δηλαδή την αδυναμία μας και την μικρότητά μας, τότε μόνο μπορεί να έρθει Εκείνος...
Και αν Τον αφήσουμε να έρθει μας πλημμυρίζει από την αγπαπη Του, έρχεται και μας ενδυναμώνει, μας σηκώνει από τον λάκκο της μιζέρια μας και της οργής μας προς τους άλλους και να μας ανασταίνει μέσα στην Χαρά της Αφθαρσίας.
Διότι αν δεν ταπεινωθούμε δεν πρόκειται να αναστηθούμε, αν δεν πεθάνουμε χάριν της αγάπης δεν πρόκειται να εισέλθουμε εις την Αγάπη Του, αν δεν ματώσουμε από τα βέλη των πειρασμών και των δοκιμασιών δεν θα καταλάβουμε ποτέ το δώρο της χαράς, της ειρήνης, της ησυχίας, της ευτυχίας.
Η οργή φέρνει οργή, η φωτιά πυρκαγιά, η αναρχία αταξία -- χάος- σκοτάδι- λύπη-πόνο-σκλαβιά στο εγώ μας.
Η ταπείνωση φέρνει ταπείνωση και αυτή με την σειρά της πάλι ταπείνωση και γεμίζεις όλος με ταπείνωση, και γεμίζει ο κόσμος με ταπείνωση, και γεμίζει η κτίση με ταπείνωση και γίνεται όλο το σύμπαν μία ολότητα, γίνεται ένα, γίνεται καινούργιο, μεταμορφώνεται στην φυσική του κατάσταση εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του στον Κτίστη, στον Εραστή του, στον Θεό του, τον ευχαριστεί για όλα αυτά που του έδωσε, του δίνει και θα του δίνει.
Την ώρα λοιπόν που σπαράσσεται το Φως μας ας Τον αφήσουμε να μας αγγίξει ώστε η ώρα αυτή να γίνει η ώρα της Συνάντησής μας με Αυτόν, ας γίνει η ώρα της Ανάστασής μας.
Η Αλήθεια βέβαια είναι πάντα εκεί, περιμένει τον κάθε φιλόσοφο, τον κάθε ταλαίπωρο, τον κάθε πονεμένο, τον κάθε νάρκισσο, τον κάθε βολεμένο, τον κάθε οργισμένο, να κάνει πρωτίστως την εσωτερική του επανάσταση, ενάντια στο κατεστημένο των προσωπικών παθών του, ενάντια στη δικτατορία των συνηθειών του.
Η εξωτερίκευση της οργής, η μανιώδης τάση του ανθρώπου για δικαίωση τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί πόνο στους άλλους, στον πλησίον, στον συνάνθρωπο.
Την ώρα λοιπόν που σπαράσσεται το φώς μας, την ύστατη ώρα που όλα παίρνουν νόημα, την χρονική εκείνη στιγμή που βιώνουμε την παντοδύναμη αδυναμία μας, την ώρα της προσωπικής μας βιωματικής πνευματικής κατάρρευσης, την ώρα που αποδεχόμαστε αυτήν μας την κατάσταση, δηλαδή την αδυναμία μας και την μικρότητά μας, τότε μόνο μπορεί να έρθει Εκείνος...
Και αν Τον αφήσουμε να έρθει μας πλημμυρίζει από την αγπαπη Του, έρχεται και μας ενδυναμώνει, μας σηκώνει από τον λάκκο της μιζέρια μας και της οργής μας προς τους άλλους και να μας ανασταίνει μέσα στην Χαρά της Αφθαρσίας.
Διότι αν δεν ταπεινωθούμε δεν πρόκειται να αναστηθούμε, αν δεν πεθάνουμε χάριν της αγάπης δεν πρόκειται να εισέλθουμε εις την Αγάπη Του, αν δεν ματώσουμε από τα βέλη των πειρασμών και των δοκιμασιών δεν θα καταλάβουμε ποτέ το δώρο της χαράς, της ειρήνης, της ησυχίας, της ευτυχίας.
Η οργή φέρνει οργή, η φωτιά πυρκαγιά, η αναρχία αταξία -- χάος- σκοτάδι- λύπη-πόνο-σκλαβιά στο εγώ μας.
Η ταπείνωση φέρνει ταπείνωση και αυτή με την σειρά της πάλι ταπείνωση και γεμίζεις όλος με ταπείνωση, και γεμίζει ο κόσμος με ταπείνωση, και γεμίζει η κτίση με ταπείνωση και γίνεται όλο το σύμπαν μία ολότητα, γίνεται ένα, γίνεται καινούργιο, μεταμορφώνεται στην φυσική του κατάσταση εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του στον Κτίστη, στον Εραστή του, στον Θεό του, τον ευχαριστεί για όλα αυτά που του έδωσε, του δίνει και θα του δίνει.
Την ώρα λοιπόν που σπαράσσεται το Φως μας ας Τον αφήσουμε να μας αγγίξει ώστε η ώρα αυτή να γίνει η ώρα της Συνάντησής μας με Αυτόν, ας γίνει η ώρα της Ανάστασής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.