Οι 1241 μαρτυρούν την Ανάσταση

Τό μεγαλύτερο γεγονός μέσα στήν παγκόσμια ἱστορία, τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γεγονός μοναδικό καί πρωτοφανές ἀνάμεσα σέ ὅλα τά ἒκτακτα γεγονότα ἀπό ὅσα εἶδε ὁ κόσμος.

Ὁ θρίαμβος τοῦ Θεανθρώπου κατά τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἄδη ἂρχιζε ἀκριβῶς ἀπό  ἐκεῖ ὅπου οἱ ἐχθροί Του νόμισαν ὅτι τόν νίκησαν καί τόν ἐξαφάνισαν ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς. Τά ὄργανα τοῦ ἀνθρωποκτόνου «ἠσφαλίσαντο τόν τάφον» τοῦ Ἰησοῦ «σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τῆς κουστωδίας». Ἀλλά ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἡ νίκη, τήν ὁποῖα κέρδισε ὁ Κύριος ἐπάνω στόν Σταυρό, θά ἐπεκτεινόταν καί στόν Ἄδη.

Ἡ Ἐκκλησία καθόρισε νά θεωρεῖται ὡς πραγματική εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ κάθοδός Του στόν Ἄδη γιατί κανείς δέν εἶδε τόν Χριστό τήν ὥρα πού ἀναστήθηκε, ἀφοῦ ἐξῆλθε ἀπό τόν τάφο «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος.»

Κατέβηκε ὁ Χριστός στόν Ἄδη γιά νά συντρίψει τίς πύλες τοῦ Ἄδου, γιά νά καταργήσει τόν θάνατον καί τό κράτος τοῦ διαβόλου^. κατέβηκε στόν Ἄδη γιά νά κυριεύσει καί νά ὑποδουλώσει τόν διάβολο ὁ ὁποῖος ἦταν τότε ὁ ἄρχοντας τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἄδη. Κατέβηκε ὁ Χριστός στόν Ἄδη γιά νά γεμίσει τά πάντα μέ τό φῶς τῆς θεότητάς Του καί οὐσιαστικά νά καταργηθεῖ τό κράτος τοῦ θανάτου.

Κατέβηκε ὁ Χριστός στόν Ἄδη, ὥστε νά ἐπαναληφθοῦν καί νά γίνουν καί ἐκεῖ ὅσα ἔγιναν στή γῆ. Ὅπως στή γῆ κήρυξε τήν εἰρήνη, ἔδωσε ἄφεση ἁμαρτιῶν στούς ἁμαρτωλούς, ἔδωσε τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν στούς τυφλούς καί ἔγινε ἀιτία σωτηρίας γιά ὅσους πίστεψαν, ἀλλά καί ἔλεγχος ἀπιστίας γιά ὅσους ἀπείθησαν, τό ἴδιο ἔπρεπε νά γίνει καί στόν Ἀδη ὅπου ὑπῆρχαν οἱ ψυχές αὐτῶν πού εἶχαν πεθάνει, ὥστε ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα νά ἀκούσει τό λυτρωτικό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ.

Κατέβηκε ὁ Χριστός στόν Ἄδη γιά νά συναντήσει καί νά ἀναστήσει τόν πεπτωκότα, ἀπό τήν αμαρτία, ἄνθρωπο. Ὁ Ἀδάμ ἄκουσε τά βήματα τοῦ Χριστοῦ πού ἐρχόταν, ὅπως τά ἄκουσε τότε στόν Παράδεισο μετά τήν παράβαση καί τήν παρακοή. Τότε αἰσθανόταν ταραχή και φόβο, τώρα ὅμως χαρά καί εὐφροσύνη. Καί ἀφοῦ ἔπιασε τό χέρι τοῦ μετανοημένου Ἀδάμ, τόν ἀνέστησε, ἀναφέροντας τό τί ἔκανε γιά τή σωτηρία του, καθώς ἐπίσης γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

Γεμᾶτοι ἀγαλλίαση γιά τήν ἀφθαρσία, τήν ὁποία μᾶς χάρισε μέ τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του ὁ Λυτρωτής, ψάλλουμε:  «Ἡ φθορά ἐξωστράκισται^. ἀφθαρσία ἐξήνθησεν^. ὁ δεσμός ὁ χρόνιος διαλέλυται^. οἱ οὐρανοί εὐφραινέσθωσαν, γῆ καί τά ἐπίγεια^. ἐξανέστη γάρ Χριστός^.   ἐσκυλεύθη ὁ θάνατος...» Τώρα, βέβαια, ὁ σωματικός θάνατος διασπᾶ μέ βίαιο τρόπο σῶμα καί ψυχή. Ἀλλά τό ἀναγκαστικό αὐτό διαζύγιο εἶναι προσωρινό. Ὅταν ἔρθει ἡ μεγάλη ὥρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἡ ἑνότητα αὐτή θά ἀποκατασταθεῖ καί πάλι. Τό σῶμα θά ἀναστηθεῖ ἄφθαρτο, γιά νά ἐνωθεῖ μέ τήν ἀθάνατη ψυχή.

Ὁ σωματικός θάνατος νικήθηκε μέ τήν κάθοδο τοῦ θεανθρώπου στόν Ἄδη, ἀλλά ἡ ἀνάσταση τῶν δικῶν μας σωμάτων καί ἡ ἐπανασύνδεση μέ τίς ψυχές θά γίνει κατά τήν Δευτέρα καί ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Κυρίου. Χάρις στόν Ἀναστάντα Κύριό μας «ἡ ἀνάσταση εἶναι μιά μυστηριώδης γέννηση στήν ἀθανασία, σέ μιά καινούρια καί ἀδιάκοπη δηλαδή, αἰώνια ζωή. Ὅλοι θά ἀναστηθούν. Ἀπό ἐδώ καί στό ἑξῆς ὁ χωρισμός ἀπό τό σῶμα εἶναι παροδικός».

Αὐτό τὀ γνώριζαν καλά καί τό πίστευαν οἱ ἄγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καθώς καἰ οι ἅγιοι Μάρτυρες. Αὐτές τίς ἠμέρες, ὁ νοῦς μας γυρίζει στό ἔνδοξο ἱστορικό παρελθόν τῆς πόλης μας, γιά νά μᾶς θυμίσει τήν χορεία τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Νάουσας. Τούς 1241 ἄνδρες καί παιδιά καί μαζί τους τίς γυναῖκες τῶν ὁπλαρχηγῶν καί τίς ἄλλες γυναῖκες πού ὑποβλήθηκαν σέ φρικτά βασανιστήρια καί μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τους στόν Χριστό, στό ὁλοκαύτωμα τῆς πόλης μας τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ στά 1822.

Ἰδιαίτερα σήμερα φέρνουμε στή διάνοιά μας τό μαρτυρικό τέλος τῶν ἁγίων πέντε ἱερομαρτύρων τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Τέτοια ἡμέρα, Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου ἑβδομάδας τοῦ ἰδίου ἔτους, ξεκίνησε ἡ εἰσβολή τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων στή Νάουσα. Πρῶτα χτύπησαν τό ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου ὅπου τελοῦνταν ἡ θ. Λειτουργία, ἐνῶ ἔξω ἀπό αὐτόν ἀγωνίζονταν γενναῖα Ναουσαῖοι πολεμιστές νά ἀποτρέψουν τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων στὀ ναό. Καθώς πλησιάζουν στό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας, ἡ ἀντίσταση ὑποχωρεί, ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἄι-Γιώργη γκρεμίζεται μέ τά τσεκούρια καί ὅλοι τους ἐκεί μέσα, μέσα στόν οἶκο τοῦ Κυρίου τους, σφάζονται ἀλύπητα. Πέντε ἱερομάρτυρες πρόσφεραν τό ἴδιο τους τό αἷμα θυσία στό θεό. Ὁ παπα-Γιάννης ἀπό τό χωριό Πέτρα τοῦ Ολύμπου, ὁ παπα-Δημήτρης ὁ σακελλάριος καί ὁ πνευματικός παπα-Γεράσιμος καί δύο ἀκόμη ἱερείς, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα δέν διασώθηκαν, ὅπως καί τῶν ὑπολοίπων Ναουσαίων πού σφαγιάσθηκαν μέσα στό  Ναό.

Αὐτή ἡ ἡρωϊκή στάση τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων καί Νεομαρτύρων τῆς Νάουσας εἶναι ἀπόδειξη τῆς πίστεώς τους στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Μαρτύρων θάνατος, ἀναστάσεως ἀπόδειξις».

Οἱ ἅγιοι ἱερομάρτυρες πού τιμοῦμε σήμερα, οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες τῆς Νάουσας, ὅπως καί ὅλοι οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν δέχτηκαν νά ἀρνηθούν τήν πίστη στόν Χριστό καί προτίμησαν νά ἐχουν σκληρό μαρτύριο «ἱνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν» (Εβρ. Ιά 35), κατά τόν ἀπ. Παῦλο.

Ἡ παρούσα ζωή ἔχει πράγματι ἀνεκτίμητη ἀξία. Ὁ Χριστιανός περισσότερο ἁπό κάθε ἄλλον ἄνθρωπο, θεωρεῖ τήν ζωή ὡς μεγάλο δῶρο τοῦ Δημιουργοῦ, ἀκριβῶς ἐπειδή ἀποτελεῖ τήν προπαρασκευστική περίοδο τῆς μακαρίας ἐκείνης ζωῆς, τήν ὁποῖα θά ἀπολαύσουμε σέ ὅλη τήν πληρότητά της μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας.

 Ὁ πιστός γνωρίζει ὅτι ἡ ἐπίγεια ζωή εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς αἰώνιας ζωής καί πιστεύει ὄτι μόνο ἐάν ζήσει κατά Χριστόν θά γίνει κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Αὐτή ἡ πίστη ἔκανε τούς ἁγίους πέντε ἱερομάρτυρες τοῦ ἁγ. Γεωργίου νά καταφρονήσουν τήν παροῦσα ζωή.

Ὁ θάνατος αὑτῶν τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων τῆς Νάουσας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ ἀφορμή ὑπομονῆς καί ἐνίσχυσης στόν δικό μας πνευματικό ἀγῶνα. Ὅταν κανείς σκεφτεῖ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μαρτύρησαν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἠρωϊκότερος. Ὅταν ἔχει νά ἀντιμετωπίσει προσωπικές, οἰκογενειακές, οἰκονομικές ἤ ἄλλου εἴδους δυσκολίες, προβάλλει στόν ἑαυτό του «τῶν μαρτύρων τόν θάνατον» καί σκέφτεται: Ἐάν ὁ Χριστός δέν πέθανε καί δέν ἀναστήθηκε ποιός θά κατόρθωνε αὐτά «τά ὑπέρ φύσιν παλαίσματα»; Αὐτό φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός καί ζεῖ καί ἐνεργεῖ στίς ψυχές τῶν μαρτύρων. Κατά τόν ἴδιο τρόπο ἐάν ὁ Χριστός ζεῖ καί ἐνεγεῖ στίς δικές μας ψυχές θά μποροῦμε νά ἀντιμετωπίζουμε τά πολλά προβλήματα τῶν ἡμερῶν καί ἀκόμη δυσκολότερα, ὑλικῆς πνευματικῆς φύσεως.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο γεγονός μέσα στήν ἱστορία. Διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας ἀποκτά ἄλλο νόημα καί ἡ ζωή καί ὁ θάνατος. Ζωή δέν εἶναι τό σύνολο τῶν ἱστορικών γεγονότων, ἀλλά ἡ κοινωνία μας μέ τόν θεό. Καί θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλά ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Χριστό, ἐνῶ ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά προσωρινός ὕπνος.

Στόν κατηχητικό λόγο τοῦ ἁγ. Ἰω. τοῦ Χρυσοστόμου, τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, ἀκοῦμε:

Κανείς δέν πρέπει νά θρηνεῖ γιά τή φτώχεια καί γενικά γιά τήν στέρηση τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιατί «ἐφάνη ἡ κοινή Βασιλεία΅

Κανείς δέν πρέπει νά ὀδύρεται γιά τά ἁμαρτήματα πού διέπραξε, γιατί «συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε».

Κανείς δέν πρέπει να φοβοῦται τόν θάνατο, γιατί «ἠλευθέρωσε ἡμᾶς ὁ τοῦ ὁ Σωτῆρος θάνατος.¨

π. Θεοφάνης Σαϊνίδης

εφημέριος του Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ναούσης