Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου:Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχία για να γίνεις απόστολος!

Σήμερα ἀκούσαμε γιὰ τὴν κλήση τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἁπλοὶ ψαράδες, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ ἀδελφός του ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ ἀδελφός του Ἰωάννης, δὲν φαντάζονταν ἕως τότε πόσο θὰ ἄλλαζε ἡ ζωή τους μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένο κάλεσμα τοῦ πρωτόγνωρου διδασκάλου. Ἄραγε τί ἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐντυπωσίασε τόσο, ὥστε νὰ ἀφήσουν τὴν ἐργασία καὶ τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστό; Ἄραγε ἦταν τόσο ἀφελεῖς, ὥστε νὰ μὴν σκεφθοῦν τὴν ἀβεβαιότητα ποὺ συνιστοῦσε ἡ κλήση τους; Μήπως ἐντυπωσιάστηκαν ἀπὸ τὴν πραότητα τοῦ καλοῦντος ἢ μήπως προϋπολόγισαν τὰ ὀφέλη τοῦ ἐγχειρήματος; Τί κατάλαβαν, ὅταν τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος ὅτι θὰ γίνονταν ἁλιεῖς ἀνθρώπων;

Ὀφείλω νὰ σημειώσω, ἀδελφοί μου, γιὰ νὰ κατανοήσετε καλύτερα τὰ κίνητρα τῶν πρώτων μαθητῶν ὅτι ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξαν νωρίτερα μαθητὲς τοῦ Τιμίου Προδρόμου· εἶχαν δηλαδὴ τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο, ἀλλὰ καὶ τὶς σχετικὲς πληροφορίες ἀπὸ τὸν Βαπτιστή, ὥστε νὰ ἀκολουθήσουν Αὐτὸν ποὺ ὁ ἴδιος βάπτισε στὸν Ἰορδάνη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν Τὸν γνώριζαν προσωπικῶς καὶ τόσο καλά. Ἡ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ ἀσκητικὸ πρόσωπο τοῦ Προφήτου καὶ Βαπτιστοῦ ἦταν αὐτὴ ποὺ καθόρισε τὴν στάση τους ἀπέναντι στὴν κλήση. Ἀποδέχθηκαν μὲ χαρὰ νὰ γίνουν μαθητὲς ἑνὸς ἄλλου διδασκάλου, γιατὶ ἀποτελοῦσε ἐχέγγυο ἡ διαβεβαίωση τοῦ Προδρόμου γιὰ τὸν μεσσιανικὸ χαρακτήρα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ.

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχαν ὐπὸ τὴν κατοχή τους πλοιάρια καὶ ὡς συνέταιροι πιθανὸν νὰ βρίσκονταν σὲ καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση, τὰ δύο ζεύγη ἀδελφῶν ἐγκαταλείπουν τοὺς γονεῖς τους, παραιτούμενοι οἰκειοθελῶς καὶ ὁμοθυμαδὸν ἀπὸ τὴν ἐργασία τους. Τό τί θὰ τρῶνε, τὸ ποῦ θὰ κοιμοῦνται, τὸ πῶς θὰ ζοῦν, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ. Γενναία ἡ ἀπόφασή τους, γι’ αὐτὸ καὶ γίνονται πλὴν τοῦ πρωτοκλήτου οἱ πιό στενοί μαθητές, συνεργάτες καὶ φίλοι, τοῦ Χριστοῦ, ἀξιούμενοι νὰ Τὸν δοῦν θαυματουργοῦντα, μεταμορφούμενο στὸ Θαβώρ, προσευχόμενο στὴ Γεθσημανή.

Ποιό εἶναι ὡστόσο τὸ βαθὺ νοημα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος; μήπως τὸ ὅτι ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ; Καὶ αὐτὸ εἶναι, ἀλλὰ κυρίως ὅτι ἦταν ἀγράμματοι ψαράδες, ἄνθρωποι δίχως γνῶσεις θεολογικές, δίχως ῥητορικὴ δυνατότητα, ἄνθρωποι τῆς καθημερινότητος, ἁπλοὶ καὶ ταπεινοί, ἄνθρωποι τοῦ μεροκάματου, ἐξάπαντος ὅμως ἠθικοὶ καὶ πιστοὶ στὸν Θεό, ἀπονήρευτοι, καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, μὲ πλούσιο συναίσθημα καὶ καρδιά, μὲ θεοσέβεια καὶ θεῖο φόβο, ὅπως εἶναι σίγουρα καὶ κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς.

Ἴσως, ἀδελφοί μου, ὁρισμένοι νὰ θεωροῦν ὅτι τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ ὅσων ἀγνοοῦν τὸν Θεὸ ἀνήκει στοὺς ἱερεῖς ἀποκλειστικά. Εἶναι λανθασμένη μιὰ τέτοια ἐντύπωση. Λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ λειτουργοῦμε ὡς ἑνιαῖο σῶμα μέσα στὴν Ἐκκλησία κι ὄχι ὡς ξεχωριστὲς παρατάξεις. Φέρουμε ἤδη ἀπὸ τὴν βάπτισή μας τὰ τρία ἀξιώματα τοῦ Κυρίου μας, τὸ βασιλικό, προφητικὸ καὶ ἱερατικό, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ κλήση μας στὴν χριστιανικὴ ἰδιότητα μᾶς θέτει πρὸ τῶν ἰδίων εὐθυνῶν γιὰ τὴν αὔξηση καὶ προκοπὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τὴν γνωριμία τῶν πάντων μὲ τὴν ἀλήθεια. Σαφῶς ὑπάρχουν τὰ εἰδικὰ λειτουργήματα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὡστόσο μποροῦμε ὅλοι νὰ γίνουμε ἁλιεῖς ἀνθρώπων, μεταφέροντας τὴν ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Θεοῦ σὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγνοοῦν, σύμφωνα μὲ τὴν Κυριακὴ προτροπὴ «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν  τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ὑμῶν, τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Δὲν χρειάζεται, ἀδελφέ, νὰ εἶσαι θεολόγος, γιὰ νὰ διδάξῃς «ὅσα ἐντέλεται ἡμῖν» ὁ Θεός, διότι καὶ ὁ νεαρὸς τότε Ἰωάννης ἀγράμματος ἦταν κι ἔγινε ὁ πρῶτος θεολόγος. Δὲν χρειάζεται νὰ ἔχῃς πεπαιδευμένο νοῦ, γιὰ νὰ μεταδώσῃς τὴν αἰώνια ἀλήθεια, διότι καὶ ὁ ἀπαίδευτος Πέτρος μὲ τὴν καρδιά του ἀγάπησε καὶ μεταλαμπάδευσε αὐτὴν τὴν ἀλήθεια στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Καλεῖσαι μᾶλλον νὰ γίνῃς ἕνας μικρὸς Ἀπόστολος στὴν οἰκογένειά σου, στὴν ἐργασία σου, στὸ σχολεῖο σου, στὸν κοινωνικό σου, συγγενικὸ καὶ φιλικό, περίγυρο, καὶ νὰ ἁλιεύσῃς ἀνθρώπους στὰ σωτήρια δίκτυα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔργο θαυμαστὸ καὶ μεγαλειῶδες, τὸ ὁποῖο δὲν φέρουν εἰς πέρας τὰ πτυχία ποὺ πιθανὸν νὰ κατέχῃς, ἀλλὰ ἡ φλογερὴ καὶ πιστὴ καρδιά. Σίγουρα δὲν εἶναι ὅλοι Ἀπόστολοι καὶ διδάσκαλοι ἢ δὲν ἔχουν ὅλοι τὸ χάρισμα νὰ ὁμιλοῦν. Ὅμως ἡ ζωή μας, ὅταν κηρύττει ἀπὸ μόνη της τὴν ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ ἁλιεύσῃ ψυχές. Συμβαίνει φυσικὰ καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ὅταν ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἄστατη καὶ ἀσύμφωνη μὲ ὅσα λέγει ὁ Κύριος, γίνεται γιὰ τοὺς ἀδιάφορους ἀφορμὴ ἀπομάκρυνσης καὶ κατηγοριῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Γνωρίζουμε ὅμως τί ἀποτελέσματα εἶχε ἡ ψαριὰ τῶν Ἀποστόλων. Ἂς τοὺς ζητήσουμε νὰ μᾶς διδάξουν μυστικὰ τὴν τέχνη τους, «ἀφέντες ἅπαντα» καὶ ἀκολουθοῦντες τὸν Λυτρωτὴ καὶ Σωτῆρα μας. 

π. Στυλιανός Μακρής