Κυριακή Τυρινής: Εάν στην καρδιά μας χωρά ο Χριστός, τότε συν-χωρούνε όλοι!

Ἡ συγχώρηση εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Χωρὶς αὐτὴν αὐτοαναιρεῖται ὁ Θεάνθρωπος καὶ τὰ πάντα μηδενίζονται. Ἡ συγχώρηση εἶναι ἡ πλάτυνση τοῦ Χριστοῦ μας. Ναί! Ὁ Χριστὸς πλατύνεται καὶ χωρᾶ μέσα στὸ Σῶμα Του ὁλόκληρο τὸν κόσμο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἦρθε καὶ τὸν ὁποῖο θέλει νὰ σώσῃ.

Αὐτὴ ἡ σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνεται δίχως συγχώρηση, δηλαδὴ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σωθῇ, ἂν δὲν ἑνωθῇ μὲ τὸν πλατυνόμενο Χριστό, ἂν δὲν γίνῃ μέλος καὶ δὲν ἐνταχθῇ στὸ ἀθάνατο Σῶμα, ἂν δὲν γίνῃ ἕνα μεῖγμα μὲ Αὐτὸν καὶ μὲ ὅλους, ὅσοι εἶναι ἑνωμένοι μαζί μὲ τὸν Χριστό. Ἡ συγχώρηση εἶναι θαυμαστὸ μυστήριο, ἀφοῦ ἕνα πρόσωπο, μιὰ ἀνθρώπινη ὑπόσταση, χωρᾶ μαζὶ μὲ ἀμέτρητα ἄλλα πρόσωπα στὸ ἴδιο Σῶμα. Ἐδῶ καταργοῦνται τὰ μαθηματικά, ὅπου ἕνα κι ἕνα κάνουν δύο. Στὸν Χριστὸ ἕνα κι ἕνα κάνουν πάλι ἕνα, ὅμως αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ προκύπτει εἶναι πλουσιότερο κι ὅσες μονάδες κι ἂν προστίθενται, τόσο πλουσιότερη θὰ γίνεται ἡ τελικὴ μονάδα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας, ἀλλὰ χωρᾶ μέσα Του τὴν ἀπειρότητα. Μονάδα πλούσια σὲ ὑποστάσεις. Δὲν θὰ μποροῦσε ἄλλωστε ὡς Υἱὸς ἀνθρώπου νὰ μὴν εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι ὡς Υἱὸς Θεοῦ. Διότι στὴν ἐνδοτριαδικὴ κοινωνία οἱ θεῖες ὑποστάσεις ἔχουν κοινὴ τὴν μία οὐσία καὶ φύση τους. Τρεῖς ὑποστάσεις σὲ μία οὐσία, Τριὰς ἐν Μονάδι. Ἔτσι καὶ στὴν Οἰκονομία, δηλαδὴ στὴν κτίση, ὁ Χριστὸς γίνεται καὶ ὡς ἄνθρωπος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατρός, δηλαδὴ ἀναλαμβάνει νὰ ὑποστασιάσῃ ὡς εἰκόνες Του,  εἰκόνες Χριστοῦ, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, κάνοντας ὅ,τι κάνει καὶ ὁ Ἐπουράνιος Πατὴρ στὴ Θεολογία, στὴν ἐνδοτριαδικὴ κοινωνία, δηλαδὴ ἀναλαμβάνει νὰ μοιράσῃ ἀδιαίρετα καὶ ἀδαπάνητα τὴν ἀνθρώπινη οὐσία Του μέσα ἀπὸ τὴν κοινοποίηση τοῦ Σώματός Του.

Ἂν μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε, νὰ χωροῦμε στὸν ἴδιο τόπο μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, τότε ἡ παρουσία τους στὸν ἴδιο χῶρο μαζί μας εἶναι καὶ γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ ἐκείνους σωτήρια. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει πὼς γιὰ νὰ κοινωνήσουμε τὸ Πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα Του, γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ συνάντηση στὸν ἴδιο χῶρο, συνάντηση στὸ ἴδιο Σῶμα, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε καὶ συγχωρημένοι, αἰτησάμενοι καὶ εὐχαρίστως ἀπονείμαντες τὴν συγγνώμη τῶν ἁμαρτιῶν.

Ποιούς ἀπεχθάνεται ὁ Χριστὸς καὶ δὲν τοὺς συγχωρᾶ μέσα Του; Κανένα. Ὅλους τοὺς καλεῖ νὰ ἑνωθοῦν μέσα στὸ Σῶμα Του. Ποιούς ἀπεχθανόμαστε καὶ δὲν ἀντέχουμε ἐμεῖς; Αὐτὸ θὰ τὸ ἀπαντήσῃ ὁ καθένας μόνος του, ἀφοῦ θυμηθεῖ τὰ πρόσωπα ποὺ ἴσως τὸν ἔχουν πικράνει, ποὺ ἴσως ἔχει πικράνει, ποὺ μισεῖ ἢ τὸν μισοῦν, ποὺ τὸν ἀδίκησαν ἢ ἀδίκησε. Καὶ ξέρετε ποιό εἶναι τὸ περίεργο; ὅτι πολλοὶ χριστιανοί, πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς-μάλιστα!-πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς ἔρχεστε στὴν ἐξομολόγηση νὰ ζητήσετε συγγνώμη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ κοινωνήσετε, ἐνῷ δὲν σταματᾶτε νὰ κατηγορεῖτε ὅλους τοὺς ἄλλους ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό σας, λέγοντας πὼς δὲν ἀντέχετε τὴν πεθερά σας, τὴ νύφη σας, τὸν γείτονά σας, τὸν συγγενῆ σας. Τὴν δική σας συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν θεωρεῖτε ἐπιβεβλημένη, ἐνῷ τὴν συγχώρηση ὅσων σᾶς στενοχωροῦν ἀδύνατη ἀπὸ τὴν πλευρά σας καὶ ἀπαράδεκτη.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα κλείνει μὲ τὴ φράση «ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας». Ἂν στὴν καρδιά μας χωρέσῃ ὁ Χριστὸς καὶ μαζὶ μὲ Αὐτὸν ὅλοι ὅσοι εἶναι ἑνωμένοι μαζί Του, τότε θησαυρός μας γίνεται ὁ κάθε ἄνθρωπος. Στὰ μαθηματικὰ τὸ σημάδι τῆς πρόσθεσης εἶναι τὸ σύν, ἕνας σταυρός. Τὸ σὺν τῆς συγχώρησης συνευδοκεῖ στὴ θυσία τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας, ἡ δὲ συνεχὴς πρόσθεση ἀνθρώπων στὴν ψυχή μας, ὅλο καὶ περισσότερο τὴν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ μηδέν. Δική μας εἶναι ἡ ψυχή, ἀλλὰ ὅταν τὴν ἀνοίγουμε, γιὰ νὰ δεχθῇ μέσα της τὸν συνάνθρωπο, τότε τὴν πλατύνουμε καὶ τὴν πλουτίζουμε. Δὲν μειώνουμε καὶ δὲν χάνουμε τὸν ἑαυτό μας, ὅταν τὸν διαθέτουμε, γιατὶ καὶ ὁ Χριστὸς ὅλον τὸν ἑαυτό Του διαθέτει γιὰ τὸν καθένα.

 Στὸ μέτρο ποὺ κρίνουμε θὰ κριθοῦμε, στὸ μέτρο ποὺ συγχωροῦμε θὰ συγχωρηθοῦμε. Εἴμαστε χριστιανοὶ καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μὴν εἴμαστε ὅπως θέλει ὁ Σωτήρας μας. Ἡ δικαίωσή μας δὲν πρέπει νὰ ἐπιζητᾶται γιὰ τὸν κόσμο αὐτό. Πρέπει νὰ προχωρήσουμε σὲ ὑπερβάσεις. Αὐτὲς θὰ καταξιώσουν τὴν ὕπαρξή μας καὶ θὰ μᾶς ἀναδείξουν στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ὑπέρβαση, ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς χριστιανικῆς μας ἰδιότητος, εἶναι ἡ μεγαλοψυχία, ἡ συγχωρητικότητα. Ἡ καρδιά μας κάποια στιγμὴ θὰ σταματήσῃ νὰ κτυπᾶ. Ὅσο εἶναι καιρός, ἂς τὴν πλατύνουμε, ἂς τὴν πλουτίσουμε μὲ θησαυροὺς ἀνθρώπινων προσώπων. Μποροῦν μέσα της νὰ συν-χωρέσουν οἱ πάντες. Πρωτίστως νὰ χωρέσῃ καὶ νὰ θρονιαστῇ ὁ Χριστός, ὁ μόνος ποὺ συγχωρεῖ καὶ σῴζει.

π. Στυλιανός Μακρής