Κυριακή της Σαμαρείτιδος:Ο Θεός δεν ανήκει σε κανένα λαό!

 Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε περιγράφει τὴ συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν σαμαρείτιδα στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ.

Συνήθιζε νὰ προκαλῇ τὶς χαλασμένες συνειδήσεις τῶν γύρω Του ὁ Θεάνθρωπος, πάντοτε βέβαια μὲ σκοπὸ νὰ τὶς προσεκλύσῃ πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ ποτὲ γιὰ νὰ προσβάλῃ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἠ ἔκπληξη ἐκείνης ἦταν ἔκδηλη στὸ πρόσωπό της, ὅταν εἶδε μὲ πόση εὐκολία ἕνας ἰουδαῖος ἔπιασε κουβέντα μὲ μία σαμαρείτιδα, ἀσυνήθιστο γεγονός, δεδομένου τοῦ ἀποκλεισμοῦ κάθε ἐπικοινωνίας ἰουδαίων καὶ σαμαρειτῶν λόγῳ θρησκευτικῶν διαφορῶν. Ἡ ἔκπληξή της κορυφώθηκε, ὅταν ὁ συνομιλητής της τῆς ἀποκάλυψε πτυχὲς τῆς ζωῆς της μὲ κάθε λεπτομέρεια. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μαθητὲς ἐξεπλάγησαν, ὅταν Τὸν εἶδαν νὰ κουβεντιάζῃ μὲ μία αἱρετική.

Κάθισε στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ καὶ βρῆκε ἐκεῖ τὴν εὐκαιρία νὰ μιλήσῃ γιὰ τὸ ἀληθινὸ νερό, ἐκεῖνο ποὺ καθαρίζει καὶ ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο. Χωρὶς προκατάληψη καὶ τὴν μικροκαρδία τῶν τυπολατρῶν, γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ περιπλανιέται στοὺς δρόμους τῶν θρησκειῶν, σπάζει τὸ φράγμα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καὶ διαλέγεται μὲ μία γυναῖκα, ποὺ εἶχε ἄστατη ἐρωτκὴ ζωή, προφασιζόμενος ὅτι διψᾶ καὶ ζητῶντας ἀπὸ αὐτὴν λίγο νερό. Βρίσκει εὐκαιρία νὰ μιλήσῃ γιὰ ἕνα ἄλλο νερό, τὸ ὁποῖο τῆς ὑπόσχεται, γιὰ νὰ τὴν ξεδιψάσῃ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, γιὰ νὰ τὴν ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὴν φλόγα τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ νὰ τὴν σώσῃ.

Δίνει καὶ σ’ ἐμᾶς ἕνα ὑπόδειγμα συμπεριφορᾶς ἀπέναντι σὲ ὅσους εἶναι διαφορετικοὶ στὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις. Ἐλεύθερος ἀπὸ συμπλέγματα, ἀνοιχτόκαρδος, ἄφοβος, ἀληθινός, κάνει τὸ πρῶτο βῆμα καὶ πλησιάζει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρῃ τὸ νερὸ ποὺ ξεδιψᾶ, τὴν ἄκτιστη χάρη Του, ποὺ καθαρίζει σὰν λουτρὸ τὰ πταίσματα, ποὺ ἀρδεύει ὡς ἄλλος Ἰορδάνης ποταμὸς τὶς καρδιὲς τῶν μετανοούντων.

Δὲν θὰ τὸ καταλάβει ἐκείνη τὴν ὥρα ἡ σαμαρείτιδα, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ τὸ ζητήσῃ ἀπὸ τὸν Χριστό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν ἀναγκάζεται νὰ πηγαινοέρχεται στὸ πηγάδι. Σύντομα ὅμως θὰ κατανοήσῃ πλήρως τόσο τὰ λόγια, ὅσο καὶ τὸ ποιός ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τῆς μίλησε. Θὰ φωτιστῇ μέσα στὶς ἀκτῖνες τοῦ θεϊκοῦ Του φωτός καὶ θὰ μαρτυρήσῃ «περὶ τοῦ φωτός». Μὲ τὴν μεταστροφή της θὰ ἐφαρμόσῃ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅτι «οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ Πατρὶ ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Ἡ ἁμαρτωλὴ σαμαρείτιδα, ποὺ εἶχε μέχρι τότε γευθεῖ τὸν ἔρωτα πολλῶν ἀνδρῶν, θὰ λουστῇ μέσα στὸ ζωντανὸ νερὸ τοῦ Μεσσία, θὰ γίνῃ φωτεινὸ ὑπόδειγμα μετανοίας, θὰ ὀνομαστῇ Φωτεινὴ καὶ θὰ ἀξιωθῇ μαζὶ μὲ τὰ ἑπτὰ παιδιά της νὰ γίνῃ ἰσαπόστολος καὶ μάρτυρας ἐπὶ τῶν χρόνων τοῦ διώκτη τῶν χριστιανῶν Νέρωνος.

Στὴ Σιχὰρ ἀκούγεται ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν κατοικεῖ σὲ ἐπίγειο τόπο, δὲν λατρεύεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ἀπὸ ἕνα λαό, δὲν περιορίζεται ἡ λατρεία Του ἀπὸ τύπους καὶ δὲν ἀποκρυσταλλώνεται ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Του στὸ πλαίσιο μιᾶς σειρᾶς νομικῶν διατάξεων. Ὁ Θεὸς ἀναπαύεται ἐκεῖ, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν σωτηρία του, θρονιάζεται ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου ἐκθρονίζονται τὰ πάθη καὶ τὸ σαρκικὸ φρόνημα, δοξάζεται μὲ τοὺς στεναγμοὺς τῆς χαρμολύπης καὶ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, εὐαρεστεῖται μὲ τὴν εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση.

Ὁ Θεὸς δὲν ἀνήκει σὲ κανένα λαό· ἐμεῖς ἀνήκουμε σ’ Ἐκεῖνον. Θὰ ἔλεγα, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Θεὸς μᾶλλον ἀνήκει σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν ζητοῦν καὶ τὸν ἀγαποῦν, ζῶντας «ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», δηλαδὴ μέσα στὴν ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή, τὴ ζωὴ τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας· ἀνήκει σ’ ἐκείνους ποὺ ζοῦν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ πιστεύουν ὀρθά. Ἡ ὀρθὴ πίστη καὶ πράξη εἶναι τὸ εὐλογημένο πηγάδι τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀντλεῖται τὸ ἀνεξάντλητο νερὸ ποὺ ξεδιψᾶ τὸν ἄνθρωπο γιὰ πάντα.  

Σὲ κάποιες περιοχὲς τοῦ πλανήτη μας ὑπάρχει λειψυδρία. Οἱ ἄνθρωποι στεροῦνται τὸ πιό πολύτιμο καὶ πλούσιο ἀγαθό. Μέχρι καὶ πόλεμοι γίνονται γιὰ χάρη του. Ὁ Χριστὸς ξεδιψᾶ ὄμως καὶ τὴν ψυχή μας. Ἑλᾶτε νὰ δοκιμάσουμε αὐτὸ τὸ νερὸ καὶ δὲν θὰ ἀπογοητευθοῦμε. Ἂς σηκωθοῦμε ἀπὸ τὰ λασπόνερα τῆς ἀδιαφορίας, τῆς τεμπελιᾶς, τῆς πλάνης, τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῶν παθῶν, τῶν ἁμαρτιῶν, τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ πιοῦμε τὸ καθαρὸ καὶ κρυστάλλινο νερὸ τῆς ἀληθινῆς λατρείας, καθὼς Τοῦ ἀπευθύνουμε μὲ ἐπίγνωση τὴν παράκληση: «Δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, Κύριε, ἵνα μὴ διψῶ».

π. Στυλιανός Μακρής