Κυριακή προ της Υψώσεως στον πανηγυρίζοντα ιερό αγ. Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου Κουλακιωτών στη Χαλάστρα.(ΦΩΤΟ)

 Την Κυριακή προ της Υψώσεως (7 Σεπτεμβρίου) ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο  στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό αγίων Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών.

Στο τέλος της θείας λειτουργίας τίμησε με τον σταυρό των 20ων Παυλείων δύο ιερείς από την αρχιερατική Περιφέρεια Καμπανίας που συνταξιοδοτήθηκαν πρόσφατα. Πρόκειται για τους πρωτοπρεσβυτέρους π. Αντώνιο που διηκόνησε στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Χαλάστρας και π. Δήμο Φραντζούλη που διηκόνησε στον ιερό ναό αγίου Αθανασίου Αδένδρου.

Ο σεβασμιώτατος κατα την ομιλια του τονισε:

« «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχει ζωήν αἰώ­νιον».

Τό ζήτημα τῆς μετά θά­­­νατον πο­ρείας τοῦ ἀν­­θρώ­που καί τῆς ὑ­πάρ­­ξεως ἤ ὄχι μελ­λού­σης ζω­ῆς ἀπα­σχόλησε ἀνέ­κα­θεν τόν ἄνθρωπο. Ἀνυ­­παρξία ἤ ζωή, ἀπώ­λεια ἤ αἰω­νιότητα εἶναι οἱ ἐναλλακτικές δυ­να­τό­­τητες μέ τίς ὁποῖες ἔρ­χεται ἀν­τιμέτωπος. Κανείς δέν ἐπι­θυμεῖ τήν ἀπώλεια. Κα­νείς δέν προσβλέπει στήν ἀνυ­παρξία. Εἶναι βα­θειά καί ἔμφυτη ἡ ἐπι­θυ­μία τοῦ ἀνθρώπου νά ζήσει αἰω­νίως, νά ζή­σει σέ μία ζωή πού θά εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό τούς φό­βους καί τίς ἀ­γωνίες τῆς παρού­σης. Καί αὐτή τήν ἐπιθυμία ἐκ­με­ταλ­λευόμενες πολ­λές θρη­σκεῖες ὑπόσχον­ται ὑλι­κά ἀγαθά καί ἀπο­­λαύ­σεις γήι­νες, νο­μίζοντας ὅτι ἱκα­­νοποι­οῦν μέ τόν τρό­πο αὐτό τούς πι­στούς τους. Πα­ρα­βλέ­πουν ὅ­μως τό γεγονός ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά εἶ­ναι φθαρ­τά, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ ἄν­θρωπος, καί δέν τοῦ προσφέρουν τήν εὐτυ­χία καί τή μα­κα­ριότητα πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπι­διώκει.

Σέ ἀντίθεση μέ τίς ἄλ­λες θρη­σκεῖες ὁ Χριστός ὑπόσχεται στόν ἄνθρω­πο μία αἰώνιο ζωή, ἡ εὐ­τυχία τῆς ὁποίας δέν προ­­έρχεται ἀπό τήν ἀ­φθονία τῶν ὑλικῶν ἀ­γα­­θῶν πού προσφέ­ρει ἀλλά ἀπό τήν παρουσία καί τήν ἀγάπη τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀ­κούσαμε στό σημερινό εὐ­αγ­­γε­λικό ἀνάγνω­σμα, ἀγάπη­σε τό­σο πο­λύ τόν ἄνθρω­πο, ὥστε «τόν υἱόν αὐ­τοῦ τόν μο­νογενῆ ἔδω­­κεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐ­τόν … ἔχῃ ζωήν αἰώνι­ον». Ὁ Θεός προ­σέ­φερε, δηλαδή, τόν Υἱό του προκει­μέ­νου ὁ ἄν­θρω­πος νά ζήσει αἰώνια.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ σχέ­ση πού ἔχει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τήν αἰώνια ζωή τοῦ ἀν­θρώπου;  Μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Προϋπόθεση γιά τήν αἰ­­ώ­νια ζωή εἶ­ναι ἡ πί­στη του στόν Θεό. Ὁ Θε­ός εἶναι ὁ μόνος αἰ­ώ­νιος. Εἶ­ναι ὁ ἄχρο­νος καί ἀτελεύτητος, ἀλ­λά καί αὐτός πού ἐπέ­τρεψε νά εἰσέλθει στόν κόσμο ὁ θάνατος γιά νά μήν πα­ρα­μείνει τό κακό ἀθά­­­να­το. Εἶναι ἑπομέ­νως καί ὁ μόνος ὁ ὁ­ποῖος μπορεῖ νά χαρί­σει στόν ἄνθρω­πο τήν αἰ­ώ­νιο ζωή, λυ­τρώ­νο­ν­τάς τον ἀπό τήν ἀπώ­λεια τῆς φθαρτῆς φύ­σεώς του καί καθι­στῶ­­ντας τον μέτοχο τῆς θεί­ας του φύσεως καί κλη­ρο­νόμο τῆς αἰω­νίου βα­σιλείας του, ὑπό μία καί μόνη προϋπόθεση. Καί αὐτή δέν εἶναι ἄλ­λη ἀπό τήν πίστη στόν μονογενῆ του Υἱό καί δι᾽ αὐτοῦ στόν Θεό.

Ἄν δέν πι­στεύσουμε, ἀ­δελφοί μου, στόν Θεό· ἄν δέν πιστεύσουμε ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς χα­ρί­σει τήν αἰώνιο ζωή, δέν εἶ­ναι δυνα­τόν νά τήν ζή­σουμε, γιατί ἡ αἰώ­νιος ζωή ταυτίζεται μέ τόν Θεό καί ἡ ἀπου­σία τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή μας εἶ­ναι ταυτό­ση­μη μέ τήν ἀπώλεια.

Βεβαίως ἡ πίστη στόν Θεό δέν εἶναι μία ἀφη­ρη­­μένη πίστη σέ μία ἀνώ­­τερη δύναμη, ἀλλά εἶναι ἡ ζῶσα πίστη στόν Ἰη­σοῦ Χριστοῦ πού ἔγινε ἄν­θρωπος καί ἦρ­θε στή γῆ προκειμένου νά μᾶς γνω­ρίσει τόν Θεό-Πα­τέ­ρα του καί νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς αἰ­ωνίου ζωῆς του.

Αὐτή τήν πίστη στόν Ἰη­σοῦ Χριστό διέθετε καί ὁ ἑορταζόμενος σή­με­ρα ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης. Πίστευε στόν Χριστό καί στήν αἰώνιο ζωή πού ἐκεῖνος χαρίζει στόν ἄνθρωπο καί δέν θέλησε γιά κα­νέ­­να λόγο νά χωρισθεῖ ἀπό αὐτόν καί νά στε­ρη­θεῖ τή ζωή πού ὑπο­σχέ­θηκε σέ ὅσους τόν πι­στεύ­ουν.

Ἔτσι, ὅταν ἡ πίστη του στόν Χριστό τόν ἔ­φε­ρε ἐνώπιον τοῦ βή­μα­­τος τοῦ ἀλλοθρή­σκου δικα­στοῦ καί τόν ἔθεσε μπρο­στά στό δί­λημμα ἤ νά θυσιάσει τή ζωή του ἤ νά ἀρ­νηθεῖ τήν πίστη του στόν Χρι­στό, ὁ ἅγιος Ἀθα­­­νά­σιος δέν δυ­σκο­λεύ­­θηκε νά ἐπιλέξει. Ἡ ἀπώλεια τῆς προσκαίρου ζωῆς, πού θά ἦταν τό ἀποτέ­λε­σμα τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, δέν ἦταν γι᾽ αὐ­­­τόν πραγματική ἀ­πώ­­­λεια, γιατί πίστευε στόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς αὐ­τόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Ἀν­­τίθετα γνώριζε ὅτι ἡ ἄρνηση τῆς πίστεως στόν Χριστό συνε­πά­γε­ται τήν ἀπώλεια τῆς ζω­ῆς, διότι χωρίς τόν Χριστό ἡ παροῦσα ζωή εἶναι μαρτύριο καί ἡ αἰ­ώνιος ζωή δέν ὑπάρχει.

Γι᾽ αὐτό καί μέ θάρρος προχώρησε στό μαρ­τύ­ριο ἀφήνοντας καί σέ μᾶς πού τόν τιμοῦμε ὡς συμ­πολίτη καί προστά­τη σπουδαῖο ὑπόδειγμα πίστεως καί ζωῆς.

Καί τό ἔ­χου­με, ἀδελ­φοί μου, με­­γά­λη ἀνά­γκη στίς ἡ­μέ­ρες μας· γιατί ἐνδιαφερό­μα­στε καί ἀγωνιοῦμε γιά ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐπίγεια ζωή μας καί ἀδια­φο­ροῦμε γιά τήν αἰώνια, ἤ μᾶλ­λον τή θεωροῦμε δε­δο­μένη, ἐνῶ δέν ἔ­χου­­με δε­δομένη τήν πίστη. Λέ­με ὅτι πιστεύ­ου­με, ἀλ­λά στήν πρώτη δυ­σκο­λία, στόν πρῶτο πει­­ρασμό σπεύδουμε νά δηλώσουμε ὅτι δέν ἔ­χουμε σχέση μέ τόν Χρι­­στό καί τήν Ἐκ­κλη­σία. Λέμε ὅτι πιστεύου­με, ἀλλά καί ἐμεῖς δέν ξέρουμε σέ τί ἀκριβῶς πιστεύουμε. Λέμε ὅτι πι­­­στεύουμε, ἀλλά προ­σπαθοῦμε νά προσαρ­μό­­ζουμε τόν Θεό στά δι­­κά μας μέτρα, γιά νά μήν μᾶς δυσκολεύουν οἱ ἐντολές του.

Ὅμως αὐτή δέν εἶναι ἡ πίστη πού ζητᾶ ὁ Χρι­στός ἀπό ἐμᾶς. Δέν εἶ­ναι ἡ πίστη πού εἶχε ὁ ἅγιος Ἀθα­νάσιος καί ἡ ὁποία τοῦ ἄνοιξε τή θύρα τῆς αἰ­ω­νίου ζωῆς.

Γι᾽ αὐτό καί ἄς προ­σπα­θήσουμε νά ἀπο­­­κτή­σουμε καί ἐμεῖς τή σταθερή καί γενναία πίστη τοῦ ἁγίου Ἀθα­νασίου τοῦ Κουλακιώ­του, ἀδελφοί μου, καί ἄς τόν παρακαλοῦμε νά πρεσβεύει στόν Θεό γιά νά μᾶς αὐξάνει τήν πίστη ὥστε νά ἀξιω­θοῦ­με καί ἐμεῖς τῆς αἰω­νίου ζωῆς τήν ὁ­ποία ἀπο­λαμ­βάνει καί ὁ ἴδιος καί στήν ὁποία μᾶς ἀνα­μένει».