ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

 «Τί οὖν μοι ἀνταποδίδοτε; εἰς τί ἀμνημονεῖτε μου; ἀντί τῶν ἰαμάτων πληγάς μου ἐπιθέντες, ἀντί ζωῆς νεκροῦντες, κρεμῶντες ἐπί ξύλου;»

Ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ ἀπευθύνει καί σέ μᾶς, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός τά ἐρωτήματα πού ἀπηύθυνε κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο καί πρός τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του. Καί δέν τά ἀπευθύνει ἐπειδή περιμένει τήν ἀπάντησή μας. Δέν τά ἀπευθύνει ἐπειδή περιμένει νά δικαιωθεῖ ἀπό τή θέση τήν ὁποία θά λάβουμε. Δέν τά ἀπευθύνει προκειμένου νά μᾶς ἀποδείξει ὅτι ἡ συμπεριφορά μας εἶναι ἄδικη ἀπέναντί του. Ὁ Χριστός δέν παραπονεῖται γιά τήν ἄδικη συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων. Δέν παραπονεῖται γιατί δοκιμάζει τό ὀδυνηρό μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ πού τό κάνει ὀδυνηρότερο ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν εὐεργετηθέντων. Ἦλθε στόν κόσμο ἀπό ἀγάπη γιά τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Ἦλθε στόν κόσμο γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, προσφέροντας μέ τό τίμιο αἷμα του λύτρον ἀντί πολλῶν καί σχίζοντας ἐπί τοῦ Σταυροῦ τό χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἦλθε στόν κόσμο γιά νά σταυρωθεῖ, γιά νά κατέλθει στόν Ἅδη καί νά ἀναστηθεῖ, γιατί αὐτό ἦταν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ Πατρός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾽ αὐτό καί τά ἐρωτήματα πού ἀπευθύνει δέν ἐκφράζουν τό παράπονό του γιά τήν ἄδικη θυσία πού ὑπομένει, γιατί ἡ θυσία του εἶναι μέρος τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας. Τά διατυπώνει ὅμως γιατί θέλει νά τά ἀπευθύνει σέ ὅλους ἐμᾶς πού ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεώς του καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος θά στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ τῆς θυσίας του.

Τά ἀπευθύνει ἀπό ἀγάπη πρός τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς πού βρίσκεται αὐτή τήν ὥρα ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ του. Τά ἀπευθύνει καί πρός αὐτούς πού τόν πλησιάζουν καθημερινά ἤ βρίσκονται διαρκῶς κοντά του, ἀλλά καί πρός αὐτούς πού αὐτή τήν ὥρα μόνο στρέφουν τό βλέμμα τους καί ἀτενίζουν τή μορφή του. Τά ἀπευθύνει, ἀδελφοί μου, γιατί γνωρίζει πόσο εὔκολα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδίδουμε καί ἐπιρρίπτουμε εὐθύνες σέ ἄλλους, ἀπαλλάσσοντας συγχρόνως τόν ἑαυτό μας ἀπό αὐτές. Τά ἀπευθύνει, γιατί γνωρίζει ὅτι καί ἐμεῖς μποροῦμε εὔκολα νά καταδικάσουμε τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους γιά τή σκληρότητα μέ τήν ὁποία ὁδήγησαν τόν Χριστό, πού τούς εὐεργέτησε καί τούς θεράπευσε στόν Σταυρό, ἀλλά καί ἐξίσου εὔκολα νά ξεχάσουμε ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε βρεθεῖ καί ἐμεῖς στή δική τους θέση καί μέ τή συμπεριφορά μας νά δείξαμε τήν ἴδια ἀγνωμοσύνη πρός τόν Χριστό πού εἶναι ὁ εὐεργέτης καί σωτήρας μας.

«Τί οὖν μοι ἀνταποδίδοτε; εἰς τί ἀμνημονεῖτε μου; ἀντί τῶν ἰαμάτων πληγάς μου ἐπιθέντες, ἀντί ζωῆς νεκροῦντες, κρεμῶντες ἐπί ξύλου;»

Καθώς στεκόμαστε σήμερα ἀπέναντι στόν Ἐσταυρωμένο Χριστό· καθώς ἀτενίζουμε τόν «ὡραῖον κάλλει παρά πάντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων» «μή ἔχοντα εἶδος οὐδέ κάλλος»· καθώς ἀκοῦμε τά ἐρωτήματα πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Χριστός ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ του, ἄς ἐξετάσουμε, ἀδελφοί μου, τόν ἑαυτό μας, ἄς ἀνακαλύψουμε στή ζωή μας τίς εὐεργεσίες του, ἄς μετρήσουμε μέ εἰλικρίνεια πόσα τοῦ ὀφείλουμε, ἄς σκεφθοῦμε πῶς θά ἦταν ἡ ζωή μας χωρίς τή δική του εὐεργετική παρουσία, χωρίς τήν ἐλπίδα καί τήν ἀνάπαυση πού μᾶς χαρίζει ἡ λύτρωση πού μᾶς ἐξασφάλισε μέ τή σταυρική του θυσία. Καί ἀκόμη ἄς ἀναλογισθοῦμε πόσες φορές ξεχνοῦμε τίς εὐεργεσίες του, λησμονοῦμε τίς δωρεές του, γινόμεθα ἀμνήμονες τῶν χαρισμάτων του, ἀποδεικνυόμεθα ἀχάριστοι ἔναντι στήν ἀγάπη του. Ἄς σκεφθοῦμε, ἀδελφοί μου, πόσες φορές τόν πληγώνουμε μέ τίς πράξεις καί τίς παραλείψεις μας, μέ τήν παρακοή καί τήν ἀπροσεξία μας, μέ τήν κακία καί τόν ἐγωισμό μας, καί ἄς σπεύσουμε νά μετανοήσουμε· ἄς σπεύσουμε νά τοῦ ζητήσουμε συγγνώμη μαζί μέ τόν εὐγνώμονα ληστή, γιά νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς τήν παρήγορη ὑπόσχεσή του «σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».

Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς σταυρωθέντα Κύριον εὐχέτης

† Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων