ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μια μάνα κλαίει για το παιδί της.

                       

 Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, αντιλαμβανόμαστε τον πόνο και την θλίψη που περνάνε οι σύγχρονες μητέρες μέσα στην ερημιά του σύγχρονου κόσμου, όταν τα παιδιά τους ξεστρατίζουν. Πόσες μητέρες στην εποχή μας υποφέρουν καθημερινά καθώς βλέπουν τα παιδιά τους, μόλις πατήσουν τα σκαλοπάτια της εφηβείας να ξεστρατίζουν στα μονοπάτια του κόσμου και να πειραματίζονται επικίνδυνα με την αμαρτία. Πόσες μάνες αμέτρητα βράδια περιμένουν με αγωνία τις κόρες και τους γιους τους να επιστρέψουν σπίτι, πόσες μάνες με αγωνία και με αναμμένο το καντήλι επιτελούν βουβή αγρυπνία θερμής προσευχής στην Παναγία Μητέρα, να φέρει τα παιδιά τους στο δρόμο του Θεού και να τα συνεφέρει από τη νεανική τους επαναστατική μέθη. Όλες αυτές οι δοκιμαζόμενες μητέρες, έχουν πολλά να διδαχθούν από μια άλλη μάνα, μια υποδειγματική για την πίστη , την υπομονή και την καρτερία μάνα, την Χαναναία του σημερινού μας Ευαγγελίου.

Η δυστυχισμένη αυτή μάνα, γεμάτη πόνο για την κόρη της που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, μόλις πληροφορήθηκε πως ο Κύριος θα περνούσε από την περιοχή της, από τις ειδωλολατρικές πόλεις της Τύρου και της Σιδώνος, βγήκε στους δρόμους και με αγωνία άρχιζε να αναζητά τον Κύριο φωνάζοντας συνεχώς « Ελέησόν με Κύριε, υιέ Δαυίδ », η κόρη μου κακώς δαιμονίζεται και υποφέρει φρικτά. Η βασανισμένη μητέρα παρακαλεί επίμονα για την δυστυχισμένη κόρη της, αλλά ο Κύριος σιωπά, προχωρεί αμίλητος την πορεία του δείχνοντας πως αδιαφορεί για τη γυναίκα αυτή.

Η μάνα κλαίει και ο Κύριος δεν απαντά. Η μάνα φωνάζει και ο Κύριος δεν αποκρίνεται. Λύγισαν οι μαθητές Του από τα δάκρυα αυτής της γυναίκας και με απορία πλησιάζουν τον Κύριο και του λένε : Κύριε κάνε της αυτό που σου ζητάει. Αλλά ο Κύριος τους απαντά : Προς το παρόν η αποστολή μου είναι μόνο για τους Ισραηλίτες. Η Χαναναία παρακαλεί και ο Κύριος δείχνει να αδιαφορεί για το βάσανό της. Η Χαναναία τρέχει κοντά του και με πολλή ευλάβεια πέφτει στα πόδια του και μένει εκεί παρακαλώντας τον Κύριο μέχρι να λάβει απάντηση. Όμως ο στοργικός Κύριος που έδειχνε αγάπη σε κάθε δυστυχισμένο άνθρωπο, τώρα φέρεται διαφορετικά. Λέει στην πονεμένη μάνα: Δεν είναι σωστό να πάρει κάποιος το ψωμί από τα παιδιά του και να το δώσει στα σκυλιά? Αλλά η μάνα, η αληθινή μάνα δεν αποκαρδιώνεται, αλλά με σπάνια ταπείνωση και πίστη απαντά: Ναι Κύριε, δέχομαι ότι δεν είμαι από τα παιδιά σου τους Ισραηλίτες, προέρχομαι από ειδωλολατρικό λαό, και δίκαια με παρομοίασες σαν σκυλί. Αλλά Κύριε και τα σκυλιά τρώνε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των αφεντικών τους. Και τότε καθώς φανερώθηκε η αφάνταστη πίστη της γυναίκας αυτής και μητέρας ο Κύριος θεραπεύοντας την Κόρη της, της αναφωνεί : Γύναι μεγάλη η πίστις σου. Γενηθήτω Σοι ως θέλεις

Αυτήν την θερμότητα της καρδιά είχαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας όταν προσεύχονταν. Γι’ αυτό και έβλεπαν να γίνονται συχνά θαύματα με την προσευχή τους. Άλλως τε, αυτήν την θερμότητα την αισθανόμαστε κι εμείς, όταν προσευχόμαστε, με τις προσευχές αυτές των αγίων μας, που είναι καταχωρισμένες στις ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Οι προσευχές αυτές, με τον κατανυκτικό χαρακτήρα τους, μας λένε επίσης, ότι για να εισακούονται, θα πρέπει να γίνονται με ταπείνωση. 

Αυτή η βαθειά ταπείνωση χαρακτήριζε και την προσευχή της Χαναναίας, που δεν θίχτηκε, όταν δεν της έδινε σημασία ο Κύριος και δεν προσβλήθηκε όταν ο Κύριος την ονόμασε «κυνάριον». Αυτή την ταπείνωση είχε και ο Αβραάμ, που ενώ συνομιλούσε διά της προσευχής «πρόσωπον προς πρόσωπον» με τον Θεό, εν τούτοις είχε για τον εαυτό του το φρόνημα ότι ήταν «γη και σποδός», χώμα και στάχτη. «Συγχώρησέ με Κύριε μου», λέει, «που τολμώ να σου μιλώ, ενώ είμαι χώμα και σκόνη» (Γεν. ΙΗ΄ 27). Αυτή την ταπείνωση δείχνει και ο τελώνης, όταν τύπτει με συντριβή στην άκρη του Ναού το στήθος του, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το: «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. ΙΗ΄ 13).

Είναι τόσο άπειρα Πανάγαθος και Πάνσοφος ο Θεός, ώστε δεν αρκεί να ικανοποιεί τα όσα μικρά και ασήμαντα εμείς οι φτωχοί του ζητούμε. Βλέπει βαθύτερα στην καρδιά μας. Στοχεύει μακρύτερα στο πραγματικό, το αιώνιο συμφέρον μας. Και γι’ αυτό μερικές φορές μας παιδαγωγεί. Δοκιμάζει την πίστη μας, ασκεί την υπομονή μας και μας καταρτίζει σε ταπείνωση και υποταγή. Σιωπά συχνά στις προσευχές μας. Άλλοτε προσθέτει καινούργιες θλίψεις και πειρασμούς στον αγώνα μας. Επιτρέπει ζημιές, αποτυχίες, ταπεινώσεις, απογοητεύσεις, αρρώστιες, αγωνίες και δάκρυα. Και περιμένει. Περιμένει να προβάλει ο αγιασμός της ψυχής.

Αδελφοί μου! Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, για πόσο ακόμα η αγάπη Του θα επιτρέπει δοκιμασίες σε μας, αν προσθέσει και άλλες ή αν θα δώσει τέλος στον πόνο μας. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι ο βίος μας είναι δοκιμαστήριο. Με τις θλίψεις και τα βάσανα της ζωής μας, πληρώνουμε βέβαια τις αμαρτίες μας, αλλά δοκιμάζεται και η πίστη μας. Μη αποκάμνουμε, λοιπόν. Ας υπομένουμε. Η υπομονή μας, η βαθειά μας ταπείνωση, η πολλή προσευχή μας, θα μεγαλώνει την πίστη μας και θα ελκύει το έλεος του Θεού επάνω μας. Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τη ζωή μας στα χέρια του Θεού, να την κατευθύνει όπως η αγάπη Του ξέρει καλύτερα για μας.

αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής