ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ: Στα ίχνη της παρουσίας του Χριστού.

«Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου» (Ἰωάν. 20.27).

Mία ἑβδομάδα εἶχε περάσει ἀπό τήν ἡμέ­ρα ἐκείνη, τήν μία τῶν Σαββάτων, κατά τήν ὁποία οἱ μυροφόρες γυναῖκες εἶχαν ἀναζητήσει τόν Ἰησοῦ στόν κῆπο τοῦ Ἰω­σήφ· μία ἑβ­δο­μάδα εἶχε περάσει ἀπό τότε πού ὁ ἄγ­γελος εἶχε ἀναγγείλει τή χαρ­μόσυνη εἴδη­ση: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Nαζαρηνόν τόν Ἐσταυρωμένον; ἠγέρ­θη οὐκ ἔστιν ὦδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν».

Ὁ ἀναστημένος Xριστός εἶχε ἐμφανι­σθεῖ ὄχι μόνο στίς μυροφόρες, ἀλλά καί στούς μαθητές του πού πο­ρευόταν πρός τούς Ἐμμαούς καί στούς ἄλλους πού βρι­σκόταν συνηγμένοι «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσα­λήμ. Mόνο ὁ Θω­μᾶς δέν τόν εἶχε συναντήσει καί εἶχε ἀρ­νηθεῖ νά πι­στεύ­σει ὅσα τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι γιά τίς ἐμφα­νί­σεις τοῦ διδα­σκά­λου τους.

Γιά χάρη τοῦ Θωμᾶ, λοι­πόν, ἐμφα­νί­ζεται καί πάλι ὁ Xριστός σή­μερα· ἐμ­φα­νί­ζεται γιά νά τοῦ δείξει τή λογχευθεῖσα πλευ­ρά του καί τίς πληγές πού εἶχαν ἀφήσει τά καρ­φιά στά ἄχραντα χέρια του. Ἐμ­φα­νίζεται γιά νά τόν βοηθήσει μέ τήν πα­ρου­σία του νά πι­στεύσει στό θαῦμα τῆς Ἀνα­στάσεώς του, νά πιστεύσει ὅτι αὐτό πού ἔβλε­παν οἱ ἄλλοι μαθητές δέν ἦταν φάντα­σμα, δέν ἦταν πνεῦμα, ἀλλά ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ἐσταυρωμένος καί ἀναστημένος διδάσκα­λός του, ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τῶν ἀν­θρώπων.

Στούς αἰῶνες πού πέρασαν ἀπό τότε πολ­­λοί ἄνθρωποι κα­τη­γόρησαν τόν ἀπό­στολο Θωμᾶ· πολλοί ταύτισαν τήν πράξη του μέ τήν ἀπιστία, χωρίς νά θε­λήσουν νά σκύψουν καί  νά ἐξετάσουν τή δική τους ζωή καί τή δική τους στά­ση ἀπέναντι στόν ἀναστάντα Xριστό. Ὅμως ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἄς μή βια­στοῦμε νά τούς ἀκο­λου­θή­σουμε, ἄς μή βια­στοῦ­με νά καταδικά­σου­με τόν ἀπόστολο πού ζητοῦσε ἀποδεί­ξεις γιά νά πιστεύσει αὐτό τό πρωτόγνωρο καί μοναδικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Δέν εἶναι λίγες, ἄλλωστε, οἱ φορές πού καί ἐμεῖς ἀμφιβάλλουμε, πού καί ἐμεῖς ἀπο­δει­κνυόμαστε ὀλιγόπιστοι καί προ­σπα­­θοῦμε νά δικαιολογήσουμε τή στάση μας λέγοντας πώς ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά πιστεύσουμε, γιατί δέν βάλαμε τό χέρι μας «εἰς τόν τύπον τῶν ἤλων», δέν βάλαμε τό χέρι μας στήν λογχισμένη πλευρά τοῦ Xρι­στοῦ.

Ἄν ὅμως ὁ Θωμᾶς εἶχε τήν εὐκαιρία νά ἀγγίξει τά ἴχνη τοῦ θείου Πάθους γιά νά κατανοήσει τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, ἔχουμε καί ἐμεῖς τή δυνατό­τη­τα νά βά­ζου­με τό χέρι μας στά ἴχνη τῆς παρουσίας τοῦ Xριστοῦ. Γιατί ὁ Xριστός δέν κινήθηκε στή γῆ μόνο τά χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του καί ὕστε­ρα ἀναλήφθηκε στούς οὐ­ρανούς καί παραμένει ἔκτοτε ἀμέτοχος στήν ἐξέ­λιξη τῆς ἱστορίας. Παρακολουθεῖ πάντοτε μέ ἀγάπη τά πλάσματά του καί ἐπεμ­βαί­νει ὅταν τοῦ τό ζητοῦν, ἐπεμ­βαί­νει γιά νά δώ­σει λύση στά ἀδιέξοδα τῶν ἀν­θρώπων καί τοῦ κόσμου· ἐπεμ­βαί­νει γιά νά δώσει «σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν αὐτοῦ» στή ζωή μας.

Ἄν ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν ἱστορία τῆς πατρίδος μας ἀλλά καί ὁ κα­θέ­νας μας τή δι­­κή του προσωπική ἱστορία, θά ἀνακα­λύ­ψουμε ἀσφαλῶς τά ἴχνη τῆς παρουσίας καί τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ στήν ἐξέλιξή της. Ἀρκεῖ νά θελήσουμε νά τά δοῦμε. Ἀρκεῖ νά μποροῦμε νά τά ἀναγνωρίσουμε. Ἀρκεῖ νά μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε τή φλόγα πού δημιουργεῖ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ αὐτήν, ὅπως τήν αἰσθάνθηκαν οἱ μαθητές του πού τόν συνάντησαν στόν δρόμο πρός τούς Ἐμμαούς. Ἀρκεῖ νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀναγνωρίσουμε τό σφάλμα μας, νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἀπιστίας μας, ὅπως ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅταν διαπίστωσε τήν ἀλήθεια τῆς μαρτυρίας τῶν ἄλλων ἀποστόλων γιά τόν ἀναστημένο διδάσκαλό τους.

Ἀδελφοί μου, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά πιστεύσει στόν ἀναστάντα Κύριο, γιατί ἰσχυρίζεται ὅτι τοῦ λείπουν οἱ ἀποδείξεις, γιατί δέν ἔχει τή δυνατότητα νά βάλει τόν δάκτυλό του «εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων» καί τό χέρι του στή τρωθεῖσα γιά τήν ἀγάπη του πλευρά τοῦ Θεανθρώπου. Ὅμως δέν ἔχει κανέναν ἐνδοιασμό νά πιστεύσει σέ ὅλους ἐκείνους τούς αὐτόκλητους σωτῆρες πού τόν γεμίζουν μέ ὑποσχέσεις καί ψεύτικες ἐλπίδες χωρίς νά μποροῦν νά ἀποδείξουν τίποτε, καί ἔτσι συχνά παρασύρεται μαζί τους στήν καταστροφή. Ἄς μήν παρασυρθοῦμε καί ἐμεῖς σ᾽ αὐτόν τόν δρόμο. Ἄς μήν ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀρνήσεως, ἀλλά τόν δρόμο τῆς καλῆς ἀπιστίας τοῦ Θωμᾶ. Ὁ Χριστός εἶναι πρόθυμος νά δείξει σέ ὅποιον προσέρχεται μέ καλή διάθεση τά ἴχνη τοῦ Πάθους πού ὑπέμεινε γιά τή σωτηρία μας· εἶναι πρόθυμος νά πληροφορήσει μυστικά τίς ψυχές ὅσων τόν ἀναζητοῦν μέ εἰλικρίνεια γιά τήν παρουσία του καί νά τίς ὁδηγήσει στή σωτηρία καί τή λύτρωση τήν ὁποία μόνο Ἐκεῖνος χάρισε διά τῆς Ἀναστάσεώς του στόν ἄνθρωπο.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων