ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Όσο είμαστε δέσμιοι των φθαρτών τόσο απομακρυνόμαστε από τον Χριστό.

 (Ματθ. 19.16-26)

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποι­ή­σω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;»

Ἕναν ἄνθρωπο μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Ἕναν ἄνθρωπο, πού πλησιάζει τόν Χριστό καί τοῦ ἀπευ­θύνει μιά εὐ­λαβή κατά τά φαινόμενα ἐρώτη­ση: «Δι­δά­σκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». Τί νά κάνω, δηλαδή, προκειμένου νά κερ­δίσω τήν οὐρά­νια ζωή;

Ὁ Χριστός ὅμως δέν φαίνεται νά ἐντυπω­σιάζεται ἀπό αὐτήν τήν ἐξω­­τερική του εὐσέβεια, γιατί στήν ἐρώτησή του ἤδη ἔχει διακρίνει, ὅτι δέν τόν πλη­σιάζει ὡς Θεάνθρωπο ἀλλά ὡς ἕναν ἁπλό διδάσκαλο τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου.

­Γι᾿ αὐτό καί ἀρ­χί­ζει τήν ἀπάντησή του μέ μιά ἐρώτη­ση: «γιατί μέ ὀνο­μάζεις ἀγα­θό; κα­νένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγα­θός παρά μόνον ὁ Θεός». Ἄν, δηλαδή, δέν μέ ἀναγνω­ρί­ζεις ὡς Θεό, μή μοῦ ἀποδίδεις ἕναν χαρα­κτη­ρισμό πού ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος καί πραγμα­τι­κά ἀγαθός, ἀφοῦ σ᾿ αὐ­τόν συγκεν­τρώ­νονται σέ ἀπόλυτο βαθμό ὅλες οἱ ἀρετές.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει σχολαστικό χαρα­κτή­ρα, θέλει νά δεί­ξει στόν ἄν­θρωπο ὅτι πρέπει νά εἶναι ταπεινός καί νά μήν ἀρέ­σκε­ται στούς ἐπαίνους καί τίς κο­λακεῖ­ες τῶν ἄλλων. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη συμβουλή πού ἔμμεσα προσφέρει ὁ Χριστός στόν συνομιλητή του, προ­κει­­μένου νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του, νά κερδίσει τήν οὐράνια ζωή.

­Καί συνεχίζει ὁ Χριστός τήν ἀπάν­τησή του. Γνωρί­ζεις, τοῦ λέει, ὡς Ἰουδαῖος, τίς ἐντολές πού ἔδω­σε ὁ Θεός στόν Μωυσῆ: νά μήν φο­νεύσεις, νά μήν μοι­χεύσεις, νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, νά τιμᾶς τόν πα­­­τέρα σου καί τήν μητέρα σου. Ἁπλά καί καθημερινά πράγματα ζη­τᾶ ὁ Χριστός ἀπό τόν ἄνθρωπο τῆς εὐαγγελικῆς περι­κοπῆς. Δέν τοῦ ζη­τᾶ τίποτε δύσκολο καί ἐπίπονο. Μέ φιλάνθρωπο τρόπο ἐπιμέ­νει πρῶτα στά εὐκολότερα, γιατί γνω­ρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀσθε­­νής καί δέν ἀντέχει μεγάλα βά­ρη. Ἐντολές εἶναι καί αὐτές τοῦ Θεοῦ καί θά ἐξασφάλιζαν στόν ἄν­θρωπο τοῦ εὐαγγελίου τήν αἰώνια ζωή πού ποθοῦσε.

Ὁ συνομιλητής του ὅμως τόν βε­βαιώνει πώς ὅλα αὐτά τά ἔχει τη­ρήσει ἀπό τή νεανική του ἡλικία καί γι᾿ αὐτό ἐπιθυμεῖ τώρα κάποια δυσκολότερα καθήκοντα καί κά­ποιες βαρύτερες ἐντολές νά τηρή­σει.

Κι ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ ἄκουσε ὅτι τή­ρησε τόν μωσαϊκό νόμο καί ἐπι­διώ­κει κάτι τελειότερο, τοῦ ὑπο­δει­κνύει τή μία ἐντολή πού τοῦ ἀπο­μέ­νει νά ἐκπληρώσει: «ὕπαγε πώλη­σόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτω­χοῖς καί δεῦρο ἀκολούθει μοι».

Ἄν ἔχεις, τοῦ λέει, τηρήσει τόν νό­­μο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μένει τώρα νά τηρήσεις καί τίς δικές μου ἐντολές, νά βαδίσεις τόν δικό μου δρόμο. Γιά νά τόν βαδίσεις ὅμως εὔ­κολα καί ἀπρό­σκοπτα, πρέπει νά τι­νάξεις ἀπό πάνω σου τό βαρύ φορ­τίο τοῦ πλούτου, νά μοιράσεις τά ὑπάρχοντά σου στούς φτω­χούς καί ἀνάλαφρος νά ἀκολουθήσεις τόν νέο δρόμο πού σοῦ ὑποδεικνύω. Διό­τι, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀκο­λουθεῖς Aὐτόν πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, γιά νά ἀνεβάσει τόν ἄνθρωπο στόν οὐρανό, ἄν σέ κρατᾶ δεμένο στή γῆ τό βά­ρος τοῦ πλού­του;

Ἀπέναντι στίς πολλές ἐντολές τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου ὁ Χριστός βάζει μό­­νο μία, τήν ἀπόρριψη τῆς φιλαρ­γυρίας. Τήν ἐξήγηση μᾶς τήν δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού ὀνο­μάζει τή φιλαργυρία ρίζα ὅλων τῶν κα­κῶν. Κατά συνέ­πεια, ἄν κόψουμε τή ρίζα τῶν κακῶν, μποροῦμε νά ἀποκτήσου­με ὅλες τίς ἀρετές. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός προτείνει «πώλησον τά ὑπάρχοντα σου καί διάδος πτω­χοῖς καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρα­νῷ».

Ἄς προσέξουμε, ἀδελφοί μου, ποιά εἶναι ἡ ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ στή θυσία τοῦ ἀνθρώ­που. Μοιρά­ζεις γήινα ἀγαθά καί κερδίζεις οὐράνια. Σκορ­πί­ζεις μι­κρά πράγματα, πού σύντομα ἐξαφανίζονται καί χάνο­νται, καί παίρνεις ἕναν ἀκένωτο καί αἰώνιο θησαυρό. Ἀδια­φο­ρεῖς γιά φθαρτά ἀγαθά καί ἀπολαμ­βά­νεις τά ἄφθαρτα. Καί ὄχι μόνον αὐ­τό, ἀλλά γίνεσαι καί ἀκόλου­θος τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τί σημαίνει «δεῦρο ἀκο­λούθει μοι»; Σημαί­νει ὅτι θά εἶ­σαι πάντοτε κοντά στόν Χριστό, θά βρίσκεσαι ἐκεῖ πού βρίσκεται, θά κα­­τοικεῖς ἐκεῖ πού θά κατοικεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς εὐαγγελικῆς πε­ρι­κο­πῆς δέν ἦταν ἔτοιμος νά ἐφαρ­μόσει αὐτή τήν ἐντολή καί νά ἀκο­λουθήσει τόν Χριστό καί ἔχασε τήν αἰώνια ζωή.

Ὅμως ἡ πρόσκληση ἀπευθύνεται καί σέ μᾶς, ἀδελφοί μου. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουμε ἀποδεσμευόμενοι ἀπό ὅ,τι μᾶς συν­δέει μέ τή γῆ. Διότι ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τή γῆ, μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό Ἐκεῖ­νον, μᾶς ἐμποδίζει νά τόν ἀκολουθήσουμε. Γιά ἄλλους μπορεῖ νά εἶναι ὁ πλοῦτος, γιά ἄλλους ἄλ­λα ὑλικά πράγματα, γιά ἄλλους ὁ ἴδι­ος ὁ ἑαυτός τους.

Ἄς ἐξετάσουμε, ἀδελφοί μου, τόν ἑαυτό μας καί ἄς βροῦμε αὐτό στό ὁποῖο ὑστεροῦμε. Γιατί τίποτε δέν ἀξί­ζει ὅσο ἡ αἰώνια ζωή γιά νά τή στε­ρη­θοῦμε γιά κάτι προσωρινό καί ἐφή­­μερο, ὅπως τή στερήθηκε ὁ ἄν­θρωπος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγε­λίου.

Ἄς θυσιάσουμε, λοιπόν, τόν ὅποιο πρό­σκαιρο θησαυρό μας, προκειμένου νά ἀπολαύ­σουμε τούς θησαυρούς τοῦ οὐρανοῦ αἰωνίως. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων