ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Ο Κύριος ζητά να ομολογήσουμε με θάρρος ότι έχουμε σχέση μ' Αυτόν.

 (Μαρκ. 8.34-9.1)

«Ὅς γάρ ἐάν ἐπαι­σχυν­θῇ με καί τούς ἐ­μούς λόγους ἐν τῇ γε­νεᾷ ταύτῃ τῇ μοι­χαλίδι καί ἁμαρτωλῷ, καί ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πατρός αὐτοῦ».

Ἑoρτάσαμε προχθές τήν παγκό­σμιο Ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας ὕψωσε στούς ναούς μας γιά νά ὑπενθυμίσει τήν ἀναγκαία προϋπόθεση γιά νά εἴμαστε ἀληθι­νοί μα­θη­τές τοῦ Χρι­στοῦ. Καί αὐτή δέν εἶ­ναι ἄλλη ἀπό τό νά ση­κώ­νουμε τόν σταυρό μας.

Καί σήμερα, Κυριακή με­­­τά τήν Ὕψωση, τό εὐ­αγ­γελικό ἀνάγνωσμα συμπληρώνει αὐτή τήν προϋπόθεση μέ ἕνα ἄλ­λο στοιχεῖο πού ἀπο­τε­­­λεῖ ταυτόχρονα καί κρι­τήριο γνησιότητος τῶν μαθητῶν.

«Ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐ­μούς λό­γους», λέγει ὁ Χριστός, «ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ … καί ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που ἐπαι­σχυνθήσεται αὐ­­­τόν».

Γιά τόν Χριστό δέν ἀρ­κεῖ νά ἄρει ὁ πι­στός τόν σταυρό του, νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυ­τό του καί νά τόν ἀκολουθήσει. Δέν τοῦ ἀρκεῖ νά εἶναι ἀπο­φασισμένος νά θυσιά­σει τήν ψυχή του πρός χά­ριν τοῦ ἴδιου καί τοῦ εὐαγ­­γε­­λίου του. Ζητᾶ καί κάτι ἀκόμη· ζητᾶ νά ἔχει τή δύναμη νά ὁμο­λο­γεῖ τή σχέση του καί τόν σύνδεσμό του μέ τόν Χρι­στό καί ἐνώπιον τῶν ἁμαρτωλῶν ἀν­θρώ­­­πων καί τῶν ἀρνητῶν πού θά τόν εἰ­ρω­­νεύονται καί θά τόν κο­ροϊδεύουν, πού θά τόν συκοφαν­τοῦν καί θά τόν περιπαίζουν. Ζη­τᾶ νά ἔχει τό θάρρος νά ὁμολογήσει εἴτε μέ τόν λόγο του εἴτε μέ τά ἔρ­γα του ὅτι ἀνήκει στόν Χριστό, συν­δέ­εται μέ Αὐ­­τόν, τόν ἀναγνω­ρί­ζει ὡς Κύριο καί Θεό του, καί θεωρεῖ τήν ὁμολο­γία αὐτή τοῦ ἀνθρώπου ὡς κριτήριο γνησιότη­τος τῆς πίστεώς του καί ὡς προϋπόθεση γιά νά τόν ἀναγνωρίσει καί Ἐκεῖνος ὡς μαθητή του κα­τά τήν ἡμέ­ρα τῆς μελλούσης κρί­­σεως.

Τίς περισσότερες φο­ρές, ἀδελφοί μου, δί­νου­­με βάρος στήν ἐντο­λή τοῦ Χριστοῦ νά ἀ­παρ­νηθοῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας, καί νο­μίζου­με ὅτι ἐκπληρώ­νο­­ντας αὐτή τήν ἐντο­λή ἔχουμε ἐκπληρώσει μέ κάποιον τρόπο τό χρέος μας. Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ πιό εὔκολη ἀπό τίς προϋποθέσεις τοῦ Ἰη­­σοῦ, διότι εἶναι μία προϋπόθεση πού ἀφορᾶ ἀπο­κλει­στι­κά καί μόνο τόν ἑαυτό μας.

Ἔτσι συ­χνά ἀπαρνού­με­θα τόν ἑαυτό μας μό­νο ὅσο θέ­λουμε, μόνο ὅσο μᾶς βο­λεύει, μόνο ὅσο δέν μᾶς δυσκολεύει καί ἀπο­­φασίζου­με νά ση­­κώ­­σουμε ἕνα σταυρό πού τόν κα­τα­σκευά­ζου­με μό­νοι μας, στά δικά μας μέ­τρα.

Ἄς θυμηθοῦμε μέ πόση εὐ­κο­λία οἱ μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ ὑποσχό­ταν ὅτι μπο­­­ροῦν νά πιοῦν τό ποτήριο τοῦ μαρτυρίου πού θά ἔπινε Ἐκεῖνος· μέ πόση εὐ­κολία ὁ ἀπό­στο­λος Πέτρος διαβε­βαί­ω­νε τόν Χριστό ὅτι θά τόν ἀκολουθοῦσε πα­­­ν­τοῦ καί δέν ἐπρό­κει­το νά τόν ἐγκατα­λεί­ψει πο­­τέ. Καί ὅμως στή συνέ­χεια, ὅταν ἡ ὑπη­ρέ­­τρια τοῦ ἀρχιερέως τόν ρώτησε ἄν ἦταν μα­­­ζί μέ τόν Χριστό, ἐ­κεῖ­­­νος ἀρνή­θη­κε, καί ὄχι μόνο μία φορά ἀλ­λά τρεῖς.

Ἀναμφίβολα ὁ Χρι­στός δέν θέλει νά μᾶς φέρει σέ δύσκολη θέση θέτοντας αὐτή τήν προ­ϋπόθεση, ἀλλά θέλει νά μᾶς δώσει τή δυνατό­τη­τα νά ἐλέγξουμε τή σταθερότητα τῆς πο­ρεί­ας μας, τό μέγεθος τῆς ἀγάπης μας καί τή γνη­σιότητα τῆς πίστεώς μας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ἐκπλήρωσε πρῶτος αὐ­τή τήν προϋπόθεση, δί­νοντάς μας τό παρά­δειγ­­μα.

Θά μποροῦσε νά εἶχε οἰκονομήσει τή σωτηρία μας μέ ἄλλο τρόπο, ἀνώδυνο γιά τόν ἑαυτό του, ὅμως Ἐκεῖνος ἐπέ­λεξε τόν δρό­μο τοῦ Σταυροῦ. Ἔγινε ἄνθρω­πος, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ἄν θελήσουμε μπο­ροῦμε νά γίνουμε καί ἐ­μεῖς μέτοχοι τῆς θεό­τη­τός του, ὅπως αὐτός ἔ­γι­νε μέτοχος τῆς ἀν­θρω­­πότητός μας. Καί δέν ἐπέλεξε γιά νά μᾶς λυ­τρώσει ἀπό τήν κα­τά­ρα τοῦ νόμου ἕνα ἁ­πλό μαρτυρικό θάνα­το, ἀλλά ἔγινε ὁ ἴδιος «ὑπέρ ἡμῶν κατάρα». Ἀνα­δέ­χθηκε γιά χάρη μας μα­ζί μέ τήν ἀν­θρώ­πινη φύ­­ση καί τό βάρος τῆς ἁμαρτωλότητός της, ἄν καί ὁ ἴδιος ἦταν ἀνα­μάρ­τητος, καί ὑπέ­μει­νε ὄχι μόνο τόν σταυ­ρικό θάνατο, ἀλλά καί τούς ἐμπτυσμούς, τούς κολα­φι­σμούς, τή φραγγέ­λω­ση καί τήν κακία τοῦ ὄ­χλου, σάν νά ἦταν αὐ­τός ὁ ἔνο­χος, σάν νά ἦταν αὐ­τός ὁ ἄξιος τῆς καταδίκης καί ὄχι ὁ ἄν­θρω­πος.

Ἄς ἐμπνευσθοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς ἀπό τό παρά­δει­γμα τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας καί ἄς τόν ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς, ὄχι μόνο σηκώνοντας τόν προσωπικό μας σταυρό ἀλλά ὁμολογώντας τήν πίστη καί τήν ἀγάπη μας στόν δι᾽ ἡμᾶς σταυρωθέντα Χριστό, ὥστε νά κερδίσουμε στή συνέχεια καί τήν ἀναγνώρισή του ἐνώ­πιον τοῦ Πατρός του ἀλλά καί τήν αἰώνια ζωή πού ὑπόσχεται στούς ἐκλεκτούς του. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων