ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ: Από την παρακοή στην υπακοή.

(Ματθ. 1.1-25)

«Τοῦτο δέ ὅλον γέγο­νεν ἵνα πληρωθῇ τό ρη­θέν ὑπό τοῦ Κυρίου διά τοῦ προ­φή­του λέ­γον­τος· ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνο­μα αὐτοῦ Ἐμμανου­ήλ».

Κυριακή πρό τῆς Χρι­στοῦ Γεννήσεως καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προ­ε­τοιμάζει γιά τό κοσμο­σω­τήριο γεγονός τῆς θεί­­ας ἐναν­θρωπήσεως μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, στό ὁποῖο ὁ ἱε­ρός εὐαγγελιστής Μα­τθαῖος περι­γράφει ὅλα ὅσα προ­­η­γή­θηκαν τοῦ ἱε­ροῦ γεγονότος πού θά ἑορτάσου­με.

Ἡ γέννηση τοῦ Χρι­στοῦ ἐντάσσεται στό σχέ­­­διο τῆς θείας οἰκο­νο­­­μίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, σχέδιο τό ὁποῖο ὁ Θεός προ­α­ν­ήγ­γειλε ἔμμεσα τήν ἡ­μέ­ρα τῆς ἐξώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ, χω­­­ρίς βεβαίως νά προσ­δι­ο­­ρίσει τόν χρόνο πραγ­­­ματοποιήσεώς του. Παρότι ὅμως ὁ Θεός δέν προσδιόρισε τόν χρό­­νο πού θά συνέ­βαι­νε τό μέγα αὐτό θαῦ­μα τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀν­θρώπου, δέν ἔπαυσε νά ἀνανεώνει τήν ἐλ­πίδα τῶν ἀνθρώπων μέ ἀπο­κα­λύψεις στούς ἐκλε­κτούς του δούλους.

Πρῶτοι ἀπό ὅλους χρο­νικά ἦταν οἱ προ­φῆ­τες πού ἄκουσαν μέσα τους τή φωνή τοῦ Θε­οῦ, ὑπάκουσαν σ’ αὐτήν καί προε­φήτευσαν τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου.

Στή συ­νέ­χεια ἦταν οἱ ἅγιοι προπάτορες, ὁ Ἰω­α­κείμ καί ἡ Ἄννα, πού καί αὐτοί μέ τή σει­ρά τους ὑπά­κουσαν στή μυστική πρόσκλη­ση τοῦ Θεοῦ καί ἐμπιστεύθη­καν τήν τρί­χρο­νη θυγα­τέρα τους Μαριάμ, καρ­πό πολ­λῶν προσευ­χῶν καί πολλῶν δακρύων, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, γιά νά μένει ἐκεῖ, στά Ἅ­για τῶν Ἁγίων, καί νά προ­ετοιμάζεται γιά τή με­γά­­λη ἀποστολή πού ἐ­πρό­κειτο νά ἀναλάβει.

Πρωτεύοντα ὅμως καί ἀποφασιστικό ρόλο στή σωτηρία καί τή λύτρω­ση τῶν ἀν­θρώ­­πων δια­δραμάτισε ἡ ὑπακοή τῆς ὑπεραγίας Θεοτό­κου. Ἡ δική της πρόθυ­μη συγ­κατάθεση νά δια­­κονήσει τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονο­μίας καί ἡ ἄμεση ἀπο­δο­χή τοῦ θελήματος τοῦ Χρι­στοῦ πού ἐκ­φρά­σθηκε μέ τή ἀπάντησή της στό μή­νυμα τοῦ ἀγγέλου, «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆ­μα σου», ἀποτέλεσε τήν ἀφετηρία γιά τήν πραγ­ματοποίηση τοῦ σχε­δίου τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι ἡ Παναγία ἀξι­ώ­θηκε νά συλλάβει ἐν γα­­στρί αὐτόν πού προ­αν­ήγ­γειλαν οἱ προφῆ­τες, «ἵνα πλη­ρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου», ὅπως ἀκούσαμε στή ση­μερινή εὐαγγελική πε­­ρι­­κο­πή, ἀξιώθηκε νά γί­ν­ει ἡ Μητέρα τοῦ Θε­οῦ, ἀξιώθηκε νά ζήσει τήν ἐπίγεια ζωή της στήν ὑπακοή τοῦ θελή­μα­τος τοῦ Θεοῦ.

Στήν ἁγιασμένη ἁλυ­σί­δα τῆς ὑπακοῆς προσ­τίθεται ἄλλη μία πράξη ὑπακοῆς, αὐ­τή τοῦ μνή­στορος Ἰωσήφ.

Ὁ Ἰωσήφ ὑπα­κούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί μνη­στεύεται τήν τα­­πεινή κόρη τῆς Βη­θλεέμ· ὑπακούει στήν ἀγ­γελική ἐντολή καί δια­­βε­βαίωση ὅτι «τό ἐν αὐτῇ γεννηθέν ἐκ πνεύ­ματος ἐστίν ἁγίου» καί ἀναλαμβάνει τήν προ­στασία τῆς Θεο­τό­κου.

Ἀσφαλῶς ὅμως τή με­γαλύτερη πράξη ὑπα­κο­ῆς τήν προσφέρει στή σωτηρία τοῦ ἀν­θρώπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὑπα­κούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀναλαμβάνει μέ τήν ἐνανθρώπησή του καί μέ τή θυσία του νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Μέχρι τέτοιου ση­μείου ἔφθασε ἡ ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ γιά χάρη τοῦ ἀν­θρώπου, ὥστε «ἑαυ­τόν ἐκέ­νω­σε μορφήν δούλου λαβών» καί «ἐ­γέ­νε­το ὑπήκοος μέ­χρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».

Ἡ ὑπακοή τοῦ Χρι­στοῦ δέν πε­ριορί­σθη­κε μό­νο στήν ὑπακοή του στόν Θεό, ἀλλά ἐπε­κτά­θηκε καί στήν ὑπακοή του στήν Πα­ναγία Μη­τέ­ρα του καί τόν προ­στά­τη της Ἰωσήφ, στούς ὁποίους «ἦν ὑπο­τασ­σό­μενος».

Καί ἐάν ἡ παρακοή τῶν πρωτοπλάστων ἦ­ταν ἡ αἰτία τῆς ἐξώ­σε­ως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν παράδεισο, ἡ ὑπα­κοή ὅλων ὅσων διακό­νησαν τό σχέδιο τοῦ Θε­­­οῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἦταν αὐ­τή πού ἀκύρωσε τίς ὀ­δυ­νηρές συνέπειες τῆς πα­ρα­κοῆς καί ὁ ἄνθρω­πος ἀξιώθηκε καί πάλι νά γίνει μέτοχος καί κλη­ρονόμος τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ, ὑπό μία βεβαίως προ­ϋπόθεση.

Ἡ προϋπόθεση αὐτή δέν εἶ­ναι ἀσφαλῶς ἄλ­λη ἀπό τό νά οἰκειο­ποι­η­θεῖ τή σω­τη­ρία καί τή λύτρωση πού προσέ­φε­ρε στό ἀν­θρώπινο γέ­νος ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χρι­­στοῦ διά τῆς ὑπ­α­κο­ῆς. Ἡ ὑπακοή στό θέ­λη­μα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μό­νη ὁδός τῆς σωτηρίας. Αὐ­τή πε­ριμένει ἀπό ὅλους μας ὁ Χριστός, τή γέν­νηση τοῦ ὁποίου θά ἑορτά­σου­μ­ε σέ λίγες ἡμέ­ρες· καί τήν περι­μένει ὄχι για­τί τήν ἔχει ἀνά­γκη ὁ ἴδιος ὡς ἐπι­βεβαίωση τῆς Θεότητός του, ἀλλά γιατί τήν ἔχουμε ἀνά­γκη ἐμεῖς.

Ἄν συνηθίσουμε νά ἐμ­­­πιστευόμαστε καί νά ὑπακούουμε στό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐπιδιώκουμε νά τό ἀν­τιπαραθέ­του­με στίς δι­κές ἐγωιστικές ἀπό­ψεις, τότε καί ἡ ἐπίγεια ζωή μας θά εἶναι ἀπαλ­λαγ­μένη ἀπό ἄσκοπες καί ἀνώφελες φρον­τί­δες καί μέριμνες, καί τόν προορισμό τῆς ζω­ῆς μας θά ἐπιτύχουμε, πού δέν εἶναι ἄλ­λος ἀπό τή σωτηρία μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων