ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μην διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας.

«Καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Ματθ. 8.34).

Τό θαῦμα τῆς θερα­πείας δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βρισκόταν κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πο­νηροῦ πνεύματος, περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή. Δύο δυστυχισμέ­νων ἀνθρώπων τούς ὁποίους οἱ συνάνθρωποί τους τούς εἶχαν ἐγκαταλείψει ἄσπλαγχνα μό­νους ἔξω ἀπό τήν πόλη τους, στό νε­κρο­τα­φεῖο, καί οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν στό ἔ­λεος τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ πού διήρ­χετο ἀπό τά μέρη τους.

Καί ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τούς θεράπευσε ἐκ­βά­λοντας ἀπό μέσα τους τό δαιμόνιο πού τούς ταλαιπωροῦσε καί τούς ἀπέδωσε ὑγι­εῖς στίς οἰκογένειές τους καί τούς συν­αν­θρώ­πους τους, ἀντί νά δεχθεῖ τήν εὐχα­ριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώ­πων, βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀγνω­μο­σύνη καί τήν ἀχαριστία τῶν κατοίκων τῆς πόλεως.

Ὁλόκληρη ἡ πόλη, γράφει ὁ ἱερός εὐ­αγγελιστής Ματθαῖος, βγῆκε, ὅταν ἔμαθε τή θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων, γιά νά συναντήσει τόν Ἰησοῦ. Ἀλλά δέν βγῆ­κε γιά νά τόν εὐχαριστήσει γιά τήν ἴαση τῶν δύο συνανθρώπων  τους,  παρά μόνο γιά νά τόν παρακαλέσουν γιά κάτι πού στά αὐτιά κάθε λογικοῦ ἀνθρώπου ἠχεῖ ἀπό­λυτα παρά­λογο. «Καί ἰδόντες αὐτόν πα­ρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρί­ων αὐτῶν». Μόλις, δηλαδή, τόν εἶδαν, τοῦ ζήτησαν νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τά ὅρια τῆς πόλεώς τους. Τοῦ ζήτησαν νά φύ­γει ἀπό τήν πόλη τους, γιατί ὁ Χριστός ἐπέτρεψε στό πονηρό πνεῦμα πού συνεῖχε τίς ψυχές τῶν δύο δαιμονισμένων νά μπεῖ μέσα σέ μία ἀγέλη χοίρων πού ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά, καί ἡ ἀγέλη ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος «ὥρμησεν κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν καί ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδα­σι», γράφει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής.

Νά, ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ζητοῦν οἱ Γα­δα­ρηνοί νά φύγει ὁ Χριστός: τό ὑλικό συμ­­φέρον. Ἔχασαν μία ἀγέλη χοίρων, πού παράνομα ἐξέτρεφαν, καθώς ὁ μω­σαϊ­κός νόμος ἀπαγόρευε τό χοιρινό κρέας, θεώρησαν τόν Χριστό ὑπεύθυνο γι’ αὐτήν τήν κατα­στρο­φή καί τοῦ ζήτησαν νά φύ­γει. Συγκρίνοντας τή θεραπεία δύο ἀν­θρώ­πων μέ τό οἰκο­νομικό ὄφελος ἀπό τήν ἀγέλη τῶν χοίρων ἔκριναν πώς τό δεύ­τερο, τά χρήματα, τό κέρδος ἦταν πιό σημαντικό καί πιό οὐσιαστικό γι’ αὐτούς. Συγκρίνοντας τήν εὐλογία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μέ τή χρηματική ζημιά πού τούς προξένησε ἡ καταστροφή τῶν χοί­ρων θεώρησαν πώς προτιμοῦσαν τά χρή­μα­τα ἀπό τόν Χριστό, ἔστω καί ἄν γνώ­ρι­ζαν πολύ καλά ὅτι τά χρήματα πού εἰσέ­πρατταν ἀπό τήν ἐκτροφή τῶν χοίρων ἦταν ἀπαγορευμένα, ἦταν προϊόν ἁμαρ­τίας καί παρακοῆς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Οἱ Γαδαρηνοί προτιμοῦν τό χρῆμα ἀπό τόν Χριστό, τό κέρδος ἀπό τήν χάρη· διώχνουν τόν Χρι­στό καί ὅσα καλά συνοδεύουν τήν παρουσία του, γιά νά μή χάσουν τό πρόσ­καιρο κέρ­δος. Καί ἐνῶ ἄλλοι παρακαλοῦν τόν Χριστό νά τούς ἐπισκεφθεῖ, αὐτοί τόν παρακαλοῦν νά φύγει.

Περίεργη ἡ ἀπόφασή τους, ὅμως δέν εἶναι οἱ μόνοι πού παίρνουν μιά τέτοια ἀπό­φαση, γι’ αὐτό καί ὁ ἱερός εὐαγγε­λι­στής ἀναφέρεται σ’ αὐτή τήν ἐπιλογή καί τήν παράκληση τους· ἀναφέρεται γιά νά προβληματίσει καί ὅλους ἐμᾶς πού ἀκού­οντάς της θά βιαστοῦμε νά κατηγορή­σου­με τούς Γαδαρηνούς καί νά ποῦμε πώς ἄν ἐμεῖς εἴμασταν στή θέση τους δέν θά τό κά­ναμε ποτέ.

Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, ἄν ἐξετάσουμε προσεκτικά τή ζωή μας, θά διαπιστώ­σου­με πώς πολλές φορές καί ἐμεῖς φερόμαστε μέ τόν ἴδιο τρόπο μέ τόν ὁποῖο συμ­πε­ρι­φέρ­θηκαν καί οἱ Γαδαρηνοί. Ἄν ἐξετά­σου­με τή ζωή μας θά διαπιστώσουμε πώς καί ἐμεῖς συχνά προτιμοῦμε τό κέρδος, τήν ὑλική ἀπόλαυση, τήν πρόσκαιρη εὐ­χα­ρί­στηση, ἀπό τόν Χριστό. Θά διαπιστώ­σουμε ὅτι συχνά ἐπιλέγουμε ἐν γνώσει μας τήν ἁμαρτία καί διώ­­χνουμε τόν Χρι­στό ἀπό τή ζωή μας. Γιατί τί ἄλλο κά­νουμε ἀπό αὐτό πού ἔκαναν οἱ Γαδαρηνοί, ὅταν παραδείγματος χάριν ἀντί νά ἀντα­πο­κριθοῦμε στό κάλεσμα τῆς καμπάνας πού μᾶς καλεῖ τήν Κυριακή στή θεία λει­τουργία, ἐμεῖς ἐπιλέγουμε νά πᾶμε στίς δουλιές μας, νά πᾶμε ἐκδρομή ἤ νά κοι­μη­θοῦμε γιατί τό προηγούμενο βράδυ ξενυ­χτήσαμε διασκεδάζοντας; Τί ἄλλο κάνου­με, ὅταν ἀντί νά ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ νά κατοικήσει διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας στήν ψυχή μας, ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε καί ἐπιλέ­γου­με νά ζήσουμε μέ τρόπους πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τή συμ­μετοχή μας στό μυστήριο τῆς κοινω­νίας μαζί του; Τί ἄλλο κάνουμε ὅταν ἀντί νά ἐπιλέγουμε νά συναντήσουμε τόν Χρι­στό μέσα ἀπό τόν δρόμο τῆς προσευχῆς καί τῆς μετανοίας, ἐμεῖς προτιμοῦμε νά ἀπασχολοῦμε τή σκέψη καί τήν ψυχή μας μέ πράγματα ἐγκόσμια, μέ μέριμνες βιω­τι­κές, μέ σκέψεις καί πράξεις ἐφάμαρτες. Τί ἄλλο κάνουμε ὅταν βρισκόμαστε μέσα στόν ναό τοῦ Θεοῦ καί ἀντί ἡ προσοχή μας καί ἡ σκέψη μας νά εἶναι στραμμένη στόν Θεό, ἀπασχολεῖται μέ ὅ,τι συμβαίνει γύρω μας ἤ ἀκόμη καί μέ ὅ,τι συμβαίνει ἔξω ἀπό τόν ναό, μέ ὅ,τι ἀφήσαμε στό σπί­τι μας, μέ ὅ,τι ἔχουμε νά κάνουμε στή συ­νέ­χεια, μέ ὅλα τά θέματα καί τά προβλή­ματα πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Ἄν κάνουμε κάποια ἀπό αὐτά ἤ κάποια παρόμοια εἶναι σάν νά λέμε στόν Χριστό, πού μᾶς προ­­σφέ­ρει τή χάρη καί τήν εὐλογία του καί ἐπιθυμεῖ νά κατοικήσει στήν ψυχή μας ὅτι δέν τόν θέλουμε καί τόν παρα­κα­λοῦμε νά φύγει μακριά μας.

Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς προσέχουμε τίς ἐπιλογές τῆς ζωῆς μας, γιά νά μή βρε­θοῦμε στή θέση τῶν Γαδαρηνῶν τῆς σημε­ρινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς καί στερη­θοῦμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί σ’ αὐτή τή ζωή καί στή μέλλουσα.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων