ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ

«Μή φοβοῦ μόνον πίστευε καί σω­θήσεται» (Λουκ. 8.50).

Ἕνας ταλαίπωρος πατέ­ρας, ἕνας ἄρχων τῆς συναγωγῆς, ὁ Ἰάει­ρος, πλησιάζει, ὅπως ἀκούσαμε πρό ὀλίγου στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τόν Χριστό καί τοῦ ζητᾶ νά θερα­πεύσει τή θυγατέρα του. Προσέρχεται στόν Χριστό μέ πίστη, πού τόν κάνει νά ἀδιαφορεῖ γιά τό ἀξίωμα καί τήν ὑψηλή κοι­νωνική του θέση, πού τόν κάνει νά ἀδιαφορεῖ γιά τό τί θά ποῦν ὅσοι  πού τόν βλέπει νά ζητᾶ τή θεραπεία τῆς θυγατέρας του ἀπό τόν Χριστό.

Ὁ Ἰησοῦς ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει τήν πίστη του καί θέλει νά τήν ἀναδείξει. Θέλει νά διδάξει στούς ἀν­θρώ­­πους πού τόν περιστοι­χίζουν, γιατί αὐτή ἡ πίστη εἶναι τό θεμέλιο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό καί ἐπιτρέπει νά πεθάνει ἡ θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου, ὥστε νά δο­κιμασθεῖ ἀκόμη περισσότερο τό μέγεθος τῆς πίστεώς του καί νά λάμψει σέ ὅλο της τό με­γαλεῖο.

 «Μή φοβοῦ, μόνον πί­στευε καί σωθήσεται».

Πίστη καί σωτηρία εἶναι τό δί­πο­λο πού προβάλλει τό σημερινό θαῦμα τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰαείρου, ἀλλά καί τό ἄλλο θαῦμα, πού ἀκούσαμε τό εὐ­­αγγελικό ἀνάγνω­σμα, αὐτό τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης γυναίκας.

Εορτή Αγίου Δημητρίου

 

 «Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (2 Τιμ. 2.1).

Μέ στοργή ἀπευθύνεται ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος στόν μαθητή του, ἐπίσκοπο Ἐφέσου Τιμόθεο, γιά νά τοῦ εὐχηθεῖ καί συγχρόνως νά τόν προτρέψει: «ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χά­ριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Νά ἐνι­σχύεσαι καί νά ἐνδυναμώνεσαι μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος γνω­ρίζει τή σημασία καί τή δύνα­μη τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλον τή δύνα­μη τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ, διότι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς τόν διαβε­βαίωσε γι᾽ αὐτήν. «Ἀρκεῖ σοι ἡ χά­ρις μου», τοῦ εἶπε ὁ Χριστός, ὅταν ἐκεῖνος τοῦ ζήτησε τρεῖς φορές νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν σκόλοπα τῆς σαρκός, προκειμένου νά δια­κο­νεῖ εὐχερέστερα τό Εὐαγγέλιο. «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου ἀποδεικνύεται σέ ὅλη της τήν ἔκταση στήν ἀσθένεια καί τήν ἀδυναμία». Γι᾽ αὐτό καί συ­στήνει στόν μαθη­τή του Τιμόθεο νά ἀντλεῖ δύναμη ἀπό τή χάρη τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Καί ἀπῆλθεν καθ᾽ ὅλην τήν πό­λιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς» (Λουκ. 8.39).

Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀντι­δράσεις μᾶς παρουσίασε στό εὐαγ­γελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱερός εὐαγ­γε­λιστής Λουκᾶς. Δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀντιδράσεις σέ ἕνα θαῦ­μα πού ἐπιτέλεσε ὁ Ἰησοῦς ἔξω ἀπό τήν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Τό θαῦμα δέν εἶναι ἦταν ἕνα ἁπλό θαῦμα, μία ἁπλῆ θεραπεία. Ἦταν ἡ ἀπαλλαγή ἑνός ταλαίπωρου ἀν­θρώ­που ἀπό τά δαιμόνια πού κυριαρχοῦσαν μέσα του καί τόν εἶχαν μετατρέψει σέ ὄργανό τους. Χιλιάδες ἦταν οἱ δαίμνονες στήν ψυχή του, καθώς οἱ ἴδιοι ὁμολό­γη­σαν, ἀπαντώντας «λεγεών», στήν ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ ποιό εἶναι τό ὄνομά τους.

Ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονιζομένου δέν ἦταν ὅμως ἡ μόνη ἀπόδειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐξουσίας του ἀκόμη καί ἐπί τῶν δαιμονίων. Ἡ δύναμή του ἐπιβε­βαι­ώθηκε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ἐπέτρεψε στά δαιμόνια νά εἰσέλθουν σέ μία ἀγέλη χοίρων πού βρισκόταν ἐκεῖ κοντά, ὅπως τοῦ ζήτησαν, καί νά τήν ὁδηγήσουν στό γκρεμό.

Ἔτσι ὁ Χριστός δέν θεράπευσε μόνο τόν δαιμονισμένο, ἀλλά προ­σπάθησε νά θεραπεύσει καί τούς Γαδαρηνούς ἀπό τήν ἀδιαφορία τους πρός τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπηγόρευε τήν ἐκτροφή χοίρων. Ἐκεῖνοι ὅμως δέν θέλησαν νά συνειδητο­ποι­ή­σουν τό σφάλμα καί τήν ἀνυ­πακοή τους, καί ἀντί νά μετανοή­σουν, νά ζητήσουν συγχώρηση, ζήτη­σαν ἀπό τόν Χριστό νά μήν μπεῖ στήν πόλη τους, ἀλλά νά ἀπομα­κρυνθεῖ ἀπό αὐτήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ (Παραβολή του Σπορέως)

 

«Καί ἕτερον ἔπεσεν εἰς τήν γῆν τήν ἀγαθήν καί φυέν ἐποίησεν καρπόν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. 8.8).

Σέ μία ἀπό τίς βασικές δραστηριό­τητες τοῦ ἀνθρώπου, τή σπορά, ἀναφέρθηκε ὁ Χριστός στήν πολύ γνωστή παραβολή τοῦ Σπορέως, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἀναφέρθηκε στή σπορά, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι ἐκτός ἀπό τή σπορά τῶν ὑλικῶν σπόρων, ὑπάρ­χει καί μία ἄλλη σπορά, ἡ πνευ­ματική σπορά, ἡ σπορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ

«Καί προσελθών ἥψατο τῆς σοροῦ … καί εἶπεν· νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. 7.14).

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα, τό θαῦμα τῆς ἀναστά­σεως ἑνός νεαροῦ παιδιοῦ. Ὁ Χριστός συνάντησε τή νεκρική πομπή στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναΐν καί ὁ πόνος μιᾶς χήρας μητέρας πού ἔχασε τό παιδί της, ἄγγιξε τήν ψυ­χή του.

 Γνώριζε ὁ Ζωοδότης Κύριος πόσο μεγάλο εἶναι τό δῶρο τῆς ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο καί τί σημαίνει ἡ ἀπώλειά της. Γι᾽ αὐτό καί πλησίασε πρῶτα τή μητέρα γιά νά τήν παρη­γορήσει καί νά τήν προτρέψει νά μήν κλαίει. Καί μπορεῖ ἡ μητέρα νά ἀπόρησε, μπορεῖ οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι νά διερωτήθηκαν πῶς θά μποροῦσε μία μητέρα πού εἶχε χάσει τό παιδί της νά μήν κλαίει, ὁ Χριστός ὅμως γνώριζε τί τῆς ἔλεγε. Γνώριζε ὅτι ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου μπορεῖ νά χαρίσει καί πάλι στό νεκρό παιδί τή ζωή, μπορεῖ νά τό ἐπαναφέρει ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί νά παρηγορήσει τήν ἀπαρηγόρητη μητέ­ρα του.