Μήπως είμαστε ξενέρωτοι... ή μήπως είμαστε ερωτευμένοι με τα σκάνδαλα; (και το ένα και το άλλο ΔΕΝ προτείνονται...)

Πολύ χριστιανοί, οι οποίοι είτε έχουν μία "τυπική-επιφανειακή" σχέση με την Εκκλησία ή έχουν μία πιο "βαθιά σχέση" δηλαδή έχουν μυστηριακή ζωή, δίνουν το παρόν σε κάθε εκκλησιαστική εκδήλωση της τοπικής τους εκκλησίας κτλ. Ξαφνικά τους βλέπεις να αλλάζουν..να γίνονται ακόμα και πολέμιοι της Εκκλησίας. Στην καλύτερη περίπτωση τους βλέπεις να αλλάζουν ενορία, να μην έρχονται σε εσπερινές ομιλίες, να αποφεύγουν να πάρουν ευχή από κάποιους συγκεκριμένους ιερείς κτλ. Συνήθως λοιπόν αυτό γίνεται διότι αυτοί οι άνθρωποι μέσα στο πέρασμα του χρόνου ξέχασαν γιατί βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, γιατί είναι χριστιανοί...

Τις περισσότερες φορές πολλοί χριστιανοί έχοντας σκανδαλιστεί από κάποιον ιερέα ή ιερείς ή είδαν κάτι μέσα σε έναν ναό ή δεν τους άρεσε μία συμπεριφορά σε κάποιο μοναστήρι κ.ο.κ. απομακρύνονται από την Εκκλησία καταδικάζοντας συνήθως όλους αυτούς τους υπαίτιους για τον σκανδαλισμό τους.

Απομακρύνονται από τον Χριστό βρίσκοντας μία πρόφαση θα λέγαμε από ένα ατόπημα κάποιου «εκκλησιαστικού ανθρώπου». Και αυτό ακριβώς είναι Α-νόητο. Ότι και να έχει κάνει ο άλλος, ότι και να έχουμε δει δεν μπορεί αυτό το κάτι να μας απομακρύνει από τον Χριστό…εκτός βεβαίως αν το αφήσουμε να μπει μέσα στην σχέση μας με τον Χριστό.

Το να σκανδαλιστώ από κάτι που είδα ή άκουσα μέσα σε ένα ναό ή σε ένα μοναστήρι ή οπουδήποτε είναι κάτι το οποίο μπορώ να το εξομολογηθώ στον πνευματικό μου και να το συζητήσω μαζί του όχι όμως να το αφήσω να με ξενερώσει και να με αφήσει δίχως ίχνος έρωτα για τον Χριστό. Όμως τελικά αποδεικνύεται ότι όλοι αυτοί που τόσο εύκολα αφήνουν τον Χριστό (άσχετα με τα χρόνια που είχαν μέσα στην Εκκλησία του) δεν είχαν ποτέ τους ερωτευθεί τον Χριστό, δεν είχαν ποτέ τους κοινωνία με τον Νυμφίο Χριστό, ποτέ τους δεν Τον γνώρισαν, ποτέ τους δεν Τον συνάντησαν. 

Και αυτό το λέμε διότι μία άλλη αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι τελικά που είναι ερωτευμένοι με τον Χριστό, που έχουν γνωρίσει τον Χριστό, που βιώνουν την παρουσία του Χριστού στην ζωή τους…ποτέ τους δεν πρόκειται να Τον ξεχάσουν και να απομακρυνθούν από κοντά Του… για τέτοιες μικρότητες.

Το αν κάποιος ιερέας μας σκανδάλισε αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πάω στον Ιερό Ναό να Λειτουργηθώ….

Εάν όντως κάτι μας έχει πειράξει τόσο πολύ μπορούμε να πάμε κατ’ ιδίαν στον ιερέα και να το συζητήσουμε. (μην ξεχνάμε ότι και ο ιερέας είναι άνθρωπος με αδυναμίες και ελαττώματα)

Το να καθόμαστε όμως και να οργιζόμαστε και να κάνουμε κακούς λογισμούς και να αφήνουμε τον Μισόκαλο να δουλεύει μέσα μας…αυτό είναι καταστροφικό από πνευματικής απόψεως.

Όμως εδώ υπάρχει ένα άλλο θέμα…..

• Μήπως πολύ εύκολα σκανδαλιζόμαστε; 
• Μήπως πολύ εύκολα αναθεματίζουμε τους άλλους; 
• Μήπως πολύ εύκολα κατακρίνουμε συμπεριφορές; 
• Μήπως πολύ εύκολα παρερμηνεύουμε λόγια που ακούσαμε; 
• Μήπως πολύ εύκολα πιστεύουμε σε φήμες (που αφορούν πνευματικές πτώσεις ιδίως ιερέων) και γεγονότα που δεν ήμασταν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες; 
• Μήπως έχουμε εθιστεί πλέον στην ιεροκατηγορία, στην κατάκριση και στο κουτσομπολιό;
• Μήπως τελικά το πρόβλημα από την αρχή το είχαμε και το έχουμε εμείς; 
• Μήπως τελικά έχουμε την ψευδαίσθηση ότι εμείς είμαστε οι στύλοι της Ορθοδοξίας, οι μοναδικοί άξιοι συνεχιστές των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας;
• Μήπως τελικά ζούμε στην πλάνη μια ψεύτικής αξιότητάς μας;
• Μήπως τελικά είμαστε τυφλοί και θέλουμε να οδηγήσουμε και τους άλλους στην τύφλωση του φανατισμού και της πονηρίας;

Διότι εάν κοιτούσαμε τα δικά μας αμαρτήματα και αδυναμίες, τις πτώσεις και τις αστοχίες μας ΔΕΝ θα είχαμε χρόνο για να ασχοληθούμε με τα λάθη των αδελφών μας.

Μήπως τελικά δεν βλέπουμε το δοκάρι που έχουμε στο μάτι μας και ασχολούμαστε με την ακίδα που έχει ο ιερέας μας ή ο αδελφός μας;

Μήπως θα πρέπει τελικά να κοιτάξουμε σε πόσο μεγάλη νηπιακή πνευματική κατάσταση βρισκόμαστε;

Μήπως θα πρέπει τελικά να μην περιεργαζόμαστε την ζωή των άλλων;

Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι - και θα έλεγα ιδιαιτέρως κάποιοι «χριστιανοί»- αρέσκονται να «βρίσκουν» σκάνδαλα, αρέσκονται να «βρίσκουν» αδυναμίες στους ποιμένες τους, αρέσκονται στο να δημιουργούν ταραχές, αρέσκονται με το να βλέπουν τους άλλους να πέφτουν ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι τους έχουν κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.

Ας συνέλθουμε λοιπόν…ας κοιτάξουμε τα χάλια μας ώστε δια της αυτομεμψίας να οδηγηθούμε στην μετάνοια, στον φωτισμό, στην κοινωνία με τον Χριστό, στην κατά Χάριν Θέωση.

Π.Π.