Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου: Ας μείνουμε στον Χριστό και δεν θα πεινάσουμε.

Πεινασμένο γιὰ λόγο Θεοῦ συνέῤῥευσε τὸ πλῆθος, γιὰ νὰ ἀκούσῃ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ χορτάσῃ τὸ πνεῦμα. Πέρασε ὅμως ἡ ὥρα καὶ τὸ σῶμα ἄρχισε νὰ διαμαρτύρεται. Πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ χορτάσουν τοὺς χιλιάδες ἀκροατές Του; Ἀπὸ τὴν ἀπορία στὴν ἔκπληξη, ἀπὸ τὴν ἀγωνία στὸ θαῦμα, ἀπὸ τὴν πείνα στὸ χορτασμό, ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο στὸ περίσσευμα, περνᾶ ὁ Χριστὸς τοὺς πεινασμένους τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος.

Τρέφων καὶ συντηρῶν τὰ σύμπαντα, χορταστὴς τῆς ζωῆς μας, τροφοδότης, φωτοδότης, θεράπων τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν μας ἐλλείψεων, προνοητὴς τῆς σωτηρίας μας, γεμίζει τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι εἶναι πάντοτε παρὼν στὶς βιολογικὲς καὶ πνευματικές μας ἀνάγκες. Χορτάζει τὴν κτίση μὲ τὴν ἀγάπη Του, ξεδιψᾶ στὴν ἔρημο τῆς ἁμαρτίας τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὸ νερὸ τῆς χάριτός Του. Γίνεται ὁ ἴδιος τροφὴ καὶ πιοτό, ἄφθονο, ἀδαπάνητο, χαρίζοντας τὴν κατ’ ἄμφω ὑγεία καὶ εὐεξία.

Σὲ δύσκολους καιρούς, σὲ κρίσεις οἰκονομικές, σὲ περιόδους πολεμικῶν συγκρούσεων, ἡ ἱκανοποίηση τοῦ αἰσθήματος τῆς σωματικῆς πείνας εἶναι φαινομενικῶς ἀναγκαιότερη. Ξεχνοῦμε ὅτι ὅλων τῶν παραπάνω καταστάσεων, ποὺ ἐντάσσονται στὶς συνέπειες τῆς παραβίασης τῶν θείων νόμων, προηγεῖται ἡ ὑποτίμηση τῆς πνευματικῆς τροφῆς. Ὅταν ἔχουμε ἀφθονία στὰ ὑλικά, ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ πνευματικά. Αὐτὸ ὁδηγεῖ σιγὰ σιγὰ στὴν ἔλλειψη τῶν πρώτων· τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ ζητήσουμε τὰ δεύτερα ὡς σπουδαιότερα. Κι αὐτὰ μὲ τὴ σειρά τους γίνονται ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἐκ νέου ἀπόκτηση τῶν πρώτων, τῶν ὑλικῶν, καὶ σωστὴ χρήση τους ὅμως βάσει τοῦ χρυσοῦ κανόνα τοῦ μέτρου.

Θερίζει σήμερα ἡ πείνα; Ναί! Στερούμαστε ὅσα πρὶν ἀπολαμβάναμε σὲ ἀφθονία; Ναί! Ποιός παράγοντας μᾶς ὡδήγησε σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση; Ἡ ἀφθονία τῶν πρώτων ἢ ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὰ δεύτερα; Ὁ Θεὸς εὐλογεῖ καὶ παρέχει ἀμφότερα. Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε τὰ μισά. Μισὴ εὐλογία. Γιὰ τὰ πνευματικὰ δὲν ἐνδιαφερθήκαμε, γιατὶ τὰ ὑλικὰ γέμιζαν τὸ στομάχι μας, ἱκανοποιοῦσαν τὸ κενὸ τῆς ὔπαρξής μας. Ἔφθασε λοιπὸν ἡ ἐποχὴ τῆς κρίσεως γιὰ ὅλους μας, ἀδυνάτησαν οἱ παχιὲς ἀγελάδες.

Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ὑπάρχουν δύο ἄνθρωποι. Ὁ ἕνας τρώει κάθε μέρα δέκα πιάτα φαγητό· κρέατα, σαλάμια, τυριά, ἐπιδόρπια, φροῦτα, ποτά, χίλια δυὸ καλούδια ἐπάνω στὸ τραπέζι του, πρωΐ, μεσημέρι, βράδυ. Ὁ ἄλλος νηστεύει, εἶναι ἐγκρατὴς καὶ μετρημένος, τρώει λίγο. Ἂν τοὺς ἀπομονώσουμε σὲ ἕνα ἄδειο δωμάτιο, ποιός ἀπὸ τοὺς δύο θὰ ὑποφέρῃ καὶ δὲν θὰ ἀντέχῃ τὴν στέρηση; Ξέρετε τὴν ἀπάντηση, ἀλλὰ ξέρετε γιατί αὐτὸς καὶ ὄχι ὁ ἄλλος; Ἡ αἰτία εἶναι στὸ φρόνημα. Ὁ μὲν λειτουργεῖ μὲ τὸ ὑλικό, ὁ δὲ μὲ τὸ πνευματικὸ φρόνημα. Ὁ μὲν ἀγωνιᾶ γιὰ τὸ σῶμα του, ὁ δὲ γιὰ τὸ πνεῦμα του. Ἂν στὸν πρῶτο δωρίζονταν τὰ πνευματικά, θὰ τὰ πετοῦσε στὰ σκουπίδια μαζὶ μὲ τὰ ἀποφάγια του. Ἂν στὸ δεύτερο δωρίζονταν τὰ ὑλικά, θὰ τὰ μοίραζε στοὺς πεινασμένους.

Οἱ πεινασμένοι πεντακισχίλιοι χόρτασαν διπλά. Σίγουρα ξαναπείνασαν τὴν ἄλλη μέρα, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς καὶ πάλι διπλά. Καὶ σήμερα κάποιοι πεινοῦν διπλά, καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Ὁ πνευματικὸς χορτασμὸς ὅμως μετριάζει κάπως τὴν ἀνάγκη γιὰ τὸν σωματικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τροφός, γιατὶ παρέχει βρῶσιν ὄχι «ἀπολυμμένην», ἀλλὰ «τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον», τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, ποὺ κομματιάζεται καὶ ἀδαπάνητα μοιράζεται σὲ ὄλη τὴν ἀνθρωπότητα. «Ὁ μόσχος πολὺς· τρυφήσατε πάντες», μᾶς προτρέπει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Εἶναι ἀρκετὸ γιὰ ὅλους τὸ σφάγιο· ἂς τὸ ἀπολαύσουμε, ὅσοι νιώθουμε τὴν πείνα καὶ ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸν χορτασμὸ τῆς ψυχῆς μας. Πόσοι χωρᾶνε σὲ ἕνα τραπέζι; Μία μικρὴ τράπεζα, ἕνα μικρὸ τραπέζι δηλαδή, ἡ ἁγία τράπεζα τοῦ Ναοῦ μας, μπορεῖ νὰ θρέψῃ ἀκόμη καὶ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Τετράγωνη, ἀλλὰ ὑπερδιάστατη κατὰ χῶρον καὶ χρόνον. Κάθησαν γύρω της γενιὲς καὶ γενιές. Ἐμεῖς γιατί νὰ μένουμε ἔξω ἀπὸ τὸ μεγάλο καὶ μυστικὸ δεῖπνο τοῦ Κυρίου μας;

Λέγει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου καὶ ἑρμηνεύουν σωστὰ οἱ πατέρες μας ὅτι στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας ὁ παγκόσμιος κυβερνήτης θὰ ὑποσχεθῇ τροφὲς στοὺς πεινασμένους κατοίκους τῆς γῆς μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ψυχή τους, ἐξαναγκάζοντάς τους νὰ λάβουν στὸ χέρι τους τὸ ἐπικατάρατο χάραγμα, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ πωλοῦν καὶ νὰ ἀγοράζουν. Οἱ πραγματικοὶ χριστιανοί, ὅσοι κρατοῦν ὡς κόριν ὀφθαλμοῦ τὶς ὀρθόδοξες παραδόσεις καὶ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ πλανηθοῦν, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν θὰ νιώσουν βασανιστικὰ τὴν πείνα. Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι ἡ τροφή τους καὶ θαυματουργικῶς θὰ τοὺς παρέχῃ τὰ χρειώδη, θὰ τοὺς κάνῃ νὰ νιώθουν αὐτάρκεις καὶ θὰ εἶναι ὑγιέστεροι τῶν ἀρνητῶν Του. 

Ἂς μείνουμε στὸν Χριστό, ἀδελφοί μου. Καὶ δὲν θὰ πεινάσουμε.

π. Στυλιανός Μακρής