Πονέσαμε πολύ. Αποκάμαμε να πολεμάμε. Κουράστηκαν τα μάτια να βλέπουνε θλίψη.
Και κουρνιάσαμε σαν ερείπια πολέμου μέσα
στις ρυτίδες της νιότης μας, σαν τρελοί που βρήκανε το νου τους.
Και συναντήθηκαν τα μάτια μας και η σιωπή
μας χάθηκε στο βλέμμα της συγνώμης.
Στο παρεκκλήσι της καρδιά μας ανάψαμε την
φλόγα της αγάπης. Όχι εκείνης που νομίζαμε ότι είχαμε, αλλά εκείνης που τώρα έκανε
στάχτη το εγώ μας.
Γιορτάζαμε κι ας μην βλέπαμε τον ήλιο.
Γιορτάζαμε κι ας ήτανε φθινόπωρο.
Γιατί τελικά όσοι δεν γεύτηκαν τον χορό
κάτω από την βροχή λησμονούν μόνο κάποια καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα...
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.